Joanne Rowling - Hari Potter kaj la Ŝtono de la Saĝuloj

“Verdire, Hermiona, vi kredas, ke ĉiuj instruistoj estas sanktuloj aǔ similaj,” knalis Ron. “Mi akordas kun Hari. Mi kredas, ke Snejp kapablas je io ajn. Sed kion li celis? Kion la hundo gardas?”

Hari enlitiĝis kun siaj pensoj zumantaj pro la sama demando. Nevil ronkis laǔte, sed Hari ne povis endormiĝi. Li provis liberigi sian menson – li bezonis dormi, nepre, ĉar li ludos post kelkaj horoj sian unuan kvidiĉan matĉon – sed la mieno de Snejp, kiam Hari ekvidis lian kruron, ne facile forgesiĝis.

La sekvanta mateno alvenis tre brile kaj malvarme. La Granda Halo pleniĝis de la franda aromo de kolbasoj frititaj kaj la agrabla babilo de ĉiuj, kiuj anticipis bonan kvidiĉan matĉon.

“Vi bezonas matenmanĝi.”

“Mi ne deziras ion.”

“Nur peceton da pano,” kaĵolis Hermiona.

“Mi ne malsatas.”

Hari fartis malbonege. Post horo li estos paŝanta sur la terenon.

“Hari, vi bezonas vian forton,” diris Ŝemus Fingan. “Serĉistoj estas tiuj, kiuj fariĝas bategataj de la kontraŭa teamo.”

“Dankon, Ŝemus,” diris Hari, rigardante dum Ŝemus amasigis keĉupon sur siaj kolbasoj.

Je la dek unua la tuta lernejanaro evidente ĉeestis en la benkaroj ĉirkaŭ la kvidiĉa tereno. Multaj studentoj tenis binoklojn. Kvankam la benkaroj staris alte, tamen ofte malfacilis vidi tion, kio okazas.

Ron kaj Hermiona kuniĝis kun Nevil, Ŝemus, kaj Dijn (la ardulo por la teamo West Ham) tie en la plej supera rango. Por surprizi Hari ili estis pentrintaj grandan standardon sur littuko, kion Skabro jam difektis. Ili skribis Potter por Prezidanto kaj Dijn, kiu bone desegnis, pentris grandan figuron de Oragrifa leono sub la vortoj. Tiam Hermiona faris lertan sorĉeton tiel, ke la farbo brilis diverskolore.

Dume en la vestoĉambro Hari kaj la ceteraj teamanoj anstataŭigis siajn vestojn per la skarlataj Oragrifaj roboj de kvidiĉo (Rampeno ludas en verdaj).

Arbo ordonis silenton per tuseto.

“Bone, sinjoroj,” li diris.

“Kaj sinjorinoj,” diris ĉasisto Anĝelina Ĝonson.

“Kaj sinjorinoj,” Arbo akordis. “Tio estas…”

“…la ĉefokazo…,” diris Fredo Tordeli.

“…kiun ni ĉiuj anticipadis,” diris Georgo.

“Ni konas la predikon de Olivero parkere,” Fredo klarigis al Hari. “Ni estis kun la teamo pasintjare.”

“Silentu, ambaŭ,” diris Arbo. “Ĉi tiu estas la plej bona teamo, kiun Oragrifo havas dum jaroj. Ni venkos. Mi scias tion.”

Li ekrigardis al ili kvazaŭ dirante, “Se ne…”

“Ĝuste, ni komencu. Bonŝancon al ĉiuj.”

Hari sekvis Fredon kaj Georgon el la vestoĉambro, kaj esperante ke liaj kruroj ne cedus, li paŝis sur la terenon inter laŭtaj huraoj.

S-ino Viskio arbitraciis. Ŝi staris en la mezo de la tereno, atendante la du teamojn kun sia flugbalailo enmane.

“Nu, mi deziras bonan, justan matĉon, vi ĉiuj,” ŝi diris, post kiam ili ĉiuj kuniĝis ĉirkaŭ ŝi. Hari rimarkis, ke ŝi ŝajne parolas ĉefe al la Rampena teamestro, kvinajara Marko Siliko. Hari opiniis ke Siliko aspektas kvazaŭ li havus iom da trola sango en la vejnoj. Rigardante flanken Hari vidis alte supre la flirtantan standardon, kiu flagre literumis Potter por Prezidanto super la homamaso. Lia koro ekĝojis. Li sentis sin pli kuraĝa.

“Bonvolu suriĝi viajn balailojn.”

Hari grimpis sur sian Nimbuson 2000.

S-ino Viskio forte blovis sian arĝentan fajfilon.

Dekkvin balailoj soris alte, alte enaere. Ili ekis.

“Kaj la kvaflon tuj prenas Anĝelina Ĝonson de Oragrifo – kia elstara ĉasisto estas tiu knabino, kaj sufiĉe alloga ankaŭ – ”

“Ĝordan!”

“Pardonu, profesorino.”

La amiko de la ĝemeloj Tordeli, Lij Ĝordan, faris la komentarion por la matĉo, sub la gardema rigardo de Prof. MakGongal.

“Kaj ŝi prave impetadas tie supre, neta transdono al Alico Spineto, bona eltrovo fare de Olivero Arbo, pasintjare ŝi estis nur anstataŭulo – reen al Ĝonson kaj – ne, la Rampenaj ekprenas la kvaflon, Rampena estro Marko Siliko gajnas la kvaflon kaj ekas for – Siliko flugante kiel aglo tie supre – li trafos golon – ne, barata per elstara manovro fare de Oragrifa gardisto Arbo, kaj la Oragrifaj prenas la kvaflon – jen tie ĉasisto Kanjo Bel de Oragrifo, netan plonĝon ĉirkaŭ Silikon, foren laŭ la kampo kaj – VE – tiu devis dolorigi, frapo ĉe la kapa malantaŭo fare de klabumo – kvalflon prenatan fare de Rampeno – jen Adriano Pulo rapidanta for kontraŭ la golejojn, sed li estas barata per alia klabumo – sendita kontraŭ lin fare de Fredo aŭ Georgo Tordeli, mi ne scias kiu – tamen netan manovron de la Oragrifa batisto, kaj Ĝonson denove posedas la kvaflon, jen libera kampo antaŭ ŝi kaj for – ŝi verdire raketas – evitas rapidan klabumon – la golejoj antaŭe – Nu iru, Anĝelina – gardisto Bleĉli plonĝas – maltrafas – Oragrifa Golo! ”

Oragrifaj huraoj plenigis la malvarman aeron, kun hurloj kaj ĝemoj de la Rampenaj.

“Cedu flank’n tie. Moviĝu.”

“Hagrid!”

Ron kaj Hermiona premis sin kune por allasi al Hagrid spacon apud ili.

“Est’s rigardanta el mi’ kabano,” diris Hagrid, frapetante grandan binoklon pendantan de lia kolo, “sed ti’ ne plaĉes ki’l esti inter la spektantoj. Jam neni’ vido de l’ oreko, ĉu?”

“Ne,” diris Ron. “Hari ankoraŭ ne havis kion fari.”

“Tam’n evit’s ĝenojn, ti’ valoras jon,” diris Hagrid, levante sian binoklon kaj rigardante kontraŭĉiele al la makulo kiu estis Hari.

Alte super ili, Hari glisis super la ludo streĉante siajn okulojn por ia spuro de la oreko. Tio sekvis la planon de li kaj Arbo.

“Restu fore ĝis vi kaptas videton de la oreko,” Arbo estis dirinta. “Ni ne volus lasi vin esti atakata antaŭ ol tio necesas.”

Kiam Anĝelina trafis golon, Hari faris kelkajn lopojn por esprimi sian pasion. Nun li denove

klopodis eltrovi la orekon. Unufoje li ekvidis oran brileton, sed tio nur estis rebrilo de unu el la tordeliaj brakhorloĝoj, kaj unufoje klabumo decidis pafi sin al li, similante kanonkuglegon pli ol ion ajn, sed Hari tordevitis, kaj Fredo Tordeli sekvis ĝin ĉasante.

“Ĉu bone, Hari?” la tempo lasis lin krii, dum li furioze batis ĝin kontraŭ Markon Silikon.

“Rampeno posedas,” Lij Ĝordan diradis. “Ĉasisto Pulo evitas du klabumojn, du Tordeliojn, kaj ĉasisto Bel, kaj rapidas kontraŭ la – atendu momenton – ĉu tio estas la oreko?”

Murmuroj disiĝis tra la homamaso dum Adriano Pulo faligis la kvaflon, tute okupata pri rigardi dorsen al la ora brilo, kiu ĵus preterpasis lian maldekstren orelon.

Hari vidis ĝin. Ŝvelante pro ekscito li plonĝfalis suben sekvante la oran strekon. Ankaŭ vidis Rampena serĉisto Terenc Higz. Preskaŭ ŝultron al ŝultro ili pafis sin kontraŭ la oreko – ĉiuj el la ĉasistoj ŝajne forgesis kion ili devas fari dum ili pendis enaere por rigardi.

Hari pli rapidis ol Higz – li povis vidi la etan sferon, siajn flugilojn flirtante, dum ĝi sagis antaŭen – kaj li forte akcelis –

PUM! Kolerega roro eĥois el la Oragrifaj sub ili – Marko Siliko estis barinta Hari intence, kaj la balailo de Hari giris flanken kun Hari alkroĉiĝante pro mortotimo.

“Faŭlo!” kriis la Oragrifaj.

S-ino Viskio kolere riproĉis Silikon, kaj ordonis por Oragrifo liberan ŝoton al la goloj. Sed pro la konfuzo, kompreneble, la oreko estis malaperinta denove.

Sube en la bankaro, Dijn Tomaso kriadis, “Sendu lin for, juĝistino! “Ruĝa karto!”

“Kion vi volas diri, Dijn?” demandis Ron.

“Ruĝa karto!” diris Dijn furioze. “Ĉe piedpilko kiam oni montras al vi la ruĝan karton, vi estas elpelota el la ludo.

“Sed ĉi tio ne estas piedpilko, Dijn,” Ron memorigis al li.

Tamen Hagrid akordis kun Dijn.