Robert Jordan - Korona Mieczy

— Therava, poprowadź teraz swoją połowę na zachód. Bądź gotowa zaatakować w tym samym momencie co ja. Za Desaine i za toh, które Aes Sedai są nam winne. Zmusimy je do stawienia czoła swemu toh, czego jeszcze nikt przedtem nie dokonał.

Mówienie o zmuszaniu kogoś do wypełnienia swego zobowiązania, skoro ten ktoś wcale nie przyjął go do wiadomości, było próżną przechwałką, niemniej w gniewnych pomrukach ze strony pozostałych kobiet Sevanna posłyszała zajadłe obietnice zmuszenia Aes Sedai do sprostania ich toh. Te jednak, które zabiły Desaine na rozkaz Sevanny, stały cicho. Therava nieznacznie zacisnęła wąskie wargi, ale ostatecznie powiedziała tylko:

— Będzie, jak rzeczesz, Sevanno.

Sevanna, sadząc swobodne susy, poprowadziła połowę swoich Mądrych ku wschodniej flance bitwy, o ile w ogóle można było jeszcze użyć tego określenia. Chciała pozostać na wzniesieniu, skąd miała dobry widok — tak właśnie wódz klanu albo przywódca bitwy kierował tańcem włóczni — ale w tej jednej kwestii nie zyskała poparcia nawet ze strony Theravy i tych wszystkich, które znały tajemnicę śmierci Desaine. Ubiory stojących w szeregu Mądrych mocno kontrastowały z odzieżą algai’d’siswai, bielą bluzek algode, ciemnymi, wełnianymi spódnicami i szalami, połyskującymi bransoletami i naszyjnikami oraz sięgającymi do pasa włosami przewiązanymi ciemnymi chustami. Mimo iż zdecydowały, że wezmą udział w tańcu włóczni, zamiast stać na oddalonym wzniesieniu, nie wierzyła, by już do nich dotarło, że tego dnia będą walczyły w prawdziwej bitwie. Po tym dniu już nic nigdy nie będzie takie samo, a jasyr Randa al’Thora stanie się drobnym kamieniem w fundamencie nowej rzeczywistości.

Pośród algai’d’siswai ruszających w stronę wozów jedynie wzrost odróżniał mężczyzn od Panien. Zasłony i shoufy zakrywały głowy i twarze, a cadin’sor to cadin’sor, niezależnie od kroju wyróżniającego dany klan, szczep czy społeczność. Ci na samym skraju pierścienia oblegającego wozy wyglądali na zdezorientowanych, burczeli coś do siebie w oczekiwaniu na dalszy rozwój wydarzeń. Przybyli przygotowani na taniec z błyskawicami Aes Sedai, a teraz tłoczyli się niecierpliwie, zbyt daleko w tyle, by móc już użyć rogowych łuków pochowanych do skórzanych futerałów przytroczonych do pleców. Gdyby to zależało od Sevanny, nie musieliby czekać dłużej.

Wsparłszy dłonie na biodrach, przemówiła do pozostałych Mądrych:

— Te na południe ode mnie będą przeszkadzały w tym, co robią Aes Sedai. Te na północy będą atakować. Naprzód włócznie! — Wydawszy ten rozkaz, odwróciła się, by móc obserwować zagładę Aes Sedai, którym się zdawało, że walczą wyłącznie ze stalą.

Nic się nie stało. Przed nią przelewała się bezużytecznie masa algai’d’siswai, a najgłośniejszym dźwiękiem było sporadyczne walenie włóczni o tarcze. Sevanna opanowała gniew, zwijając go niczym nić z kołowrotka. Była taka pewna, że staną się gotowe na wszystko, gdy im się pokaże zmasakrowane ciało Desaine, ale skoro nadal uważały atak na Aes Sedai za coś nie do pomyślenia, będzie musiała tak długo przemawiać do ich poczucia winy, aż uznają, że powinny przywdziać biel gai’shain.

Nagle w stronę wozów poleciała łukiem kula czystego ognia wielkości ludzkiej głowy, skwiercząc i świszcząc, za nią kolejna, całe tuziny. Supeł w jej wnętrzu rozluźnił się. Z zachodu, od strony Theravy i pozostałych, nadlatywało coraz więcej kul ognia. Ponad płonącymi wozami zaczęły się wznosić pierwsze szare wici dymu, które prędko gęstniały w grube czarne słupy; pomruki algai’d’siswai zmieniły natężenie, a mimo iż ci, którzy znajdowali się tuż przed nią, poruszyli się zaledwie odrobinę, poczuła wyraźny napór do przodu. Od strony wozów słychać było okrzyki, okrzyki mężczyzn wyjących ze złości, wyjących z bólu. Bariery utworzone przez Aes Sedai runęły. Zaczęło się, a koniec mógł być tylko jeden. Rand al’Thor będzie należał do niej; on jej ofiaruje Aielów, którzy zagarną wszystkie mokradła, a zanim umrze, da jej córki i synów, którzy poprowadzą za nią Aielów. Niewykluczone, że może się to okazać nawet przyjemne; był całkiem przystojny, silny i młody.

Nie oczekiwała, że Aes Sedai poddadzą się łatwo, i w istocie, nie poddały się. Kule ognia zaczęły padać między włócznie, przemieniając odziane w cadin’sor sylwetki w pochodnie, a z jasnego nieba lunął deszcz błyskawic, które wyrzucały ludzi i ziemię w powietrze. Niemniej jednak Mądre uczyły się na podstawie tego, co widziały, zresztą może już umiały i tylko dotychczas się wahały; większość tak rzadko przenosiła, zwłaszcza tam, gdzie mógł to widzieć ktoś jeszcze oprócz nich samych, że tylko druga Mądra wiedziała, czy dana kobieta to potrafi. Niezależnie od powodu, kiedy błyskawice zaczęły atakować włócznie Shaido, jeszcze więcej ich poleciało w stronę wozów.

Nie wszystkie trafiały w cel. Kule ognia, niektóre wielkości koni, przelatywały niczym smugi przez powietrze, srebrne błyskawice dziabały ziemię niczym włócznie spadające z nieba, a czasami nagle odlatywały na bok, jakby odbiły się od jakiejś niewidzialnej tarczy, albo gwałtownie wybuchały w połowie lotu, względnie zwyczajnie znikały. Powietrze wypełniło się hukiem i trzaskiem, które mieszały się z wrzaskami i okrzykami ludzi. Sevanna wpatrywała się z zachwytem w niebo. W jej oczach wyglądało to niczym jeden z pokazów Iluminatorów, o których tyle się naczytała.

Nagle świat w jej oczach pobielał; odniosła wrażenie, jakby leciała w powietrzu. A po chwili, gdy już odzyskała wzrok, leżała płasko na ziemi w odległości kilkunastu kroków od miejsca, gdzie przedtem stała; bolały ją wszystkie mięśnie, łapczywie chwytała oddech i pokrywały ją grudy błota. Miała wrażenie, że jej włosy chcą się oderwać od czaszki. Inne Mądre również leżały wokół nierównego leja o średnicy piędzi; z sukien niektórych unosiły się cieniutkie smużki dymu. Nie wszystkie padły na ziemię — na niebie nadal toczyła się bitwa na ogień i błyskawice — jednak nazbyt wiele. Musiała cisnąć je z powrotem w wir tańca.

Z wysiłkiem zaczerpnęła powietrza, po czym niezdarnie podniosła się, nawet nie otrzepując sukni.

— Naprzód, włócznie! — krzyknęła. Schwyciwszy Estalaine za kanciaste ramiona, zaczęła ją brutalnie podnosić, po czym zobaczyła jej wytrzeszczone, niebieskie oczy i zrozumiała, że ta kobieta nie żyje; wypuściła ją z rąk. Podźwignęła oszołomioną Doraillę, po czym wyrwała włócznię z ręki jakiegoś leżącego Wędrowca Burzy i uniosła ją wysoko. — Naprzód, włócznie! — Niektóre z Mądrych zdawały się pojmować ją dosłownie, bo rzuciły się w sam środek kłębowiska utworzonego przez algai’d’siswai. Inne jednakże aż tak bardzo nie potraciły głów, bo zabrały się do pomagania tym, które próbowały wstać, a burza ognia i błyskawic nadal szalała, kiedy Sevanna ruszyła biegiem wzdłuż szeregu Mądrych, wymachując włócznią i pokrzykując: — Naprzód, włócznie! Włócznie do ataku!

Miała ochotę się roześmiać, roześmiała się więc. Oblepiona błotem, otoczona przez furię bitwy, a jednak nigdy w życiu nie czuła takiego uniesienia. Prawie żałowała, że nie zdecydowała się zostać Panną Włóczni. Prawie. Panna Włóczni nie mogła w żadnej sytuacji zostać wodzem klanu, podobnie jak żaden mężczyzna nie mógł zostać Mądrą; droga Panny do władzy polegała na wyrzeczeniu się włóczni i zostaniu Mądrą. Jako żona wodza klanu dzierżyła władzę w wieku, w którym Pannie ledwie ufano na tyle, by dać jej do ręki włócznię, a uczennicy Mądrej, by dać jej wiadro na wodę. A teraz miała to wszystko, była i Mądrą, i wodzem klanu, aczkolwiek czekało ją jeszcze trochę wysiłku, żeby uprawomocnić ten drugi tytuł. Tytuły znaczyły tak niewiele, skoro już miała władzę, dlaczego jednak nie miałaby posiadać i jednego, i drugiego?