Robert Jordan - Korona Mieczy

Kilka sióstr próbowało ją zagadać, ale Alviarin mijała je, niezbyt uprzejmie, niemal nie zauważając zaniepokojenia wykwitającego w ich oczach, w momencie gdy rozumiały, że wyraźnie nie chce się zatrzymać. Obraz Elaidy wypełniał jej myśli tak samo jak pozostałym. Elaida była kobietą o wielu obliczach. Na pierwszy rzut oka widziało się piękność pełną godności i rezerwy, na drugi kobietę ze stali, groźną jak obnażone ostrze. Ona stosowała siłę tam, gdzie inni uciekali się do perswazji, waliła pałką tam, gdzie inni próbowali dyplomacji albo posunięć Gry Domów. Każdy, kto ją poznał, dostrzegał inteligencję, ale dopiero po jakimś czasie widziało się, że mimo takiego umysłu, ona widzi tylko to, co chce widzieć, i stara się uprawomocnić wszystko, co chce, by było prawdziwe. Od tych dwóch bezsprzecznie przerażających cech gorsze było to, że tak często odnosiła sukcesy. Zaletą był Talent Przepowiadania.

Łatwo było o nim zapomnieć; objawiał się tak chaotycznie i rzadko. Poza tym tyle czasu minęło od ostatniej Przepowiedni, że już sama nieprzewidywalność potrafiła porazić niczym piorun. Nikt nie umiał orzec, kiedy to się stanie, nawet sama Elaida, i nikt nie umiał przewidzieć, co objawi. Teraz Alviarin czuła niemalże mglistą obecność tej kobiety, jakby ta ją śledziła.

Być może należało ją zabić. Jeżeli nawet, Elaida nie będzie pierwszą, którą Alviarin zabiła potajemnie. A jednak wahała się z podjęciem tego kroku bez wyraźnych rozkazów albo przynajmniej przyzwolenia.

Weszła do własnych apartamentów i poczuła ulgę, jakby cień Elaidy nie był w stanie przekroczyć ich progu. Głupia myśl. Gdyby Elaida podejrzewała, jaka jest prawda, wówczas tysiące lig nie powstrzymałoby jej od skoczenia do gardła Alviarin. Elaida wymagała od niej ciężkiej pracy, a także osobistego wkładu przy wdrażaniu rozkazów opatrzonych podpisem i pieczęcią Amyrlin — ale należało jeszcze podjąć decyzję, które z tych rozkazów mają być rzeczywiście zrealizowane. Decyzja, rzecz jasna, nie należała do Elaidy. Ani też do niej samej.

Jej komnaty były mniejsze od tych, które zajmowała Elaida, aczkolwiek sklepienia miały wyższe, balkon zaś wychodził na wielki plac przed Wieżą. Alviarin stawała niekiedy na nim, żeby popatrzeć na rozciągające się przed nią Tar Valon, największe miasto świata, pełne niezliczonych tysięcy takich, którzy byli czymś jeszcze pośledniejszym niźli pionki na planszy do gry w kamienie. Umeblowanie z jasnego, prążkowanego drewna inkrustowanego perłami i bursztynem pochodziło z Arad Doman. Dopełniały go barwne dywany utkane we wzory złożone z kwiatów i zakrętasów, a jeszcze barwniejsze gobeliny przedstawiały lasy, kwiaty i pasące się jelenie. Wszystko to należało do poprzedniej mieszkanki tych pokoi, i nawet jeśli zachowała je przede wszystkim dlatego, że nie chciało jej się marnować czasu na wybieranie nowych, to miały jej ponadto przypominać, jaka jest cena porażki. Leane Shariff maczała palce w rozmaitych spiskach i przegrała, a teraz była odcięta od Jedynej Mocy na zawsze, bezradna uciekinierka zależna od czyjejś łaski, skazana na życie w nędzy, dopóki sama go nie zakończy albo zwyczajnie nie przyłoży twarzy do ściany i nie umrze. Alviarin słyszała o kilku ujarzmionych kobietach, którym udało się przeżyć, ale postanowiła wątpić w takie historie, dopóki osobiście którejś nie pozna. Co wcale nie znaczyło, by miała na to chociaż cień ochoty.

Za oknami widziała jaskrawe światło wczesnego popołudnia, zanim jednak pokonała połowę drogi przez bawialnię, światło nagle zmętniało, jakby zapadł już wieczór. Ten mrok wcale jej nie zaskoczył. Odwróciła się i natychmiast padła na kolana.

— Wielka Pani, żyję, by służyć.

Przed nią stała wysoka kobieta, ciemny cień i srebrne światło. Mesaana.

— Powiedz mi, co się stało, dziecko. — Jej głos miał brzmienie srebrnych dzwoneczków.

Klęcząca Alviarin powtórzyła każde słowo, jakie powiedziała jej Elaida, zastanawiając się jednakże, czy to konieczne. Na samym początku opuszczała mało ważne szczegóły, ale Mesaana orientowała się za każdym razem, żądała powtórzenia każdego słowa, każdego gestu, każdej miny. Najwyraźniej podsłuchiwała te rozmowy. Alviarin usiłowała dopatrzyć się w tym jakiejś logiki, ale bez powodzenia. A mimo to niektóre rzeczy stosowały się do praw logiki.

Poznała pozostałych Wybranych, których durnie nazywali Przeklętymi. Lanfear pojawiała się w samej Wieży, a Graendal, władcza dzięki swej sile i wiedzy, bez słów dawała jasno do zrozumienia, że Alviarin stoi znacznie od nich niżej, że jest zwykłą posługaczką, która biega na posyłki i wije się z rozkoszy, kiedy usłyszy uprzejme słowo. Be’lal porwał Alviarin w samym środku nocy, kiedy spała — do dziś nie wiedziała, dokąd; obudziła się we własnym łóżku i to przerażało ją jeszcze bardziej niźli przebywanie w obecności mężczyzny, który potrafił przenosić. Dla niego nie była nawet robakiem, w ogóle żywą istotą, jedynie pionkiem w grze, który poruszał się na jego rozkaz. Pierwszy zaś był Ishamael, wiele lat przed innymi; to on wybrał Alviarin spośród tajemnych rzesz Czarnych Ajah, by ją postawić na ich czele.

Klękała przed każdym z nich, mówiąc, że żyje po to, by służyć, i mówiła to szczerze, posłusznie wypełniając rozkazy, niezależnie od ich treści. Ostatecznie stali zaledwie krok niżej od samego Wielkiego Władcy Ciemności, a skoro pragnęła wynagrodzenia za swe usługi, pragnęła nieśmiertelności, którą oni zdawali się już posiadać, musiała okazywać posłuszeństwo. Klękała przed każdym, ale jedynie Mesaana pojawiała się z nieludzką twarzą. Ten płaszcz z cienia i światła musiał zostać utkany z Jedynej Mocy, ale Alviarin nie widziała żadnego splotu. Czuła siłę Lanfear i Graendal, wiedziała od pierwszej chwili, o ile silniejsze są od niej we władaniu Mocą, ale w Mesaanie wyczuwała... nic nie wyczuwała. Jakby ta kobieta w ogóle nie potrafiła przenosić.

Logiczny wniosek był oczywisty i jednocześnie oszałamiający. Mesaana zamaskowała się, ponieważ mogła zostać rozpoznana. A zatem mieszkała w samej Wieży. Z pozoru zdawało się to niemożliwe, a jednak nie pasowało tu żadne inne wytłumaczenie. W takim razie musiała być jedną z sióstr, bo z pewnością nie jedną ze służących, zmuszoną do ciężkiej harówki i potu. Ale którą? Zbyt wiele kobiet wyjechało na wiele lat z Wieży, zanim Elaida wezwała je z powrotem, zbyt wiele nie miało bliskich przyjaciółek albo w ogóle żadnych. Mesaana musiała być właśnie jedną z nich. Alviarin bardzo chciała to wiedzieć. Wiedza, nawet taka, której nie mogła wykorzystać, równała się władzy.

— A zatem naszej Elaidzie przydarzyła się Przepowiednia — powiedziała dźwięcznie Mesaana, a Alviarin uświadomiła sobie z zaskoczeniem, że to oznacza koniec jej recytacji. Bolały ją kolana, ale wiedziała, że nie powinna wstawać bez pozwolenia. Palce utkane z cienia postukały w zamyśleniu w srebrne wargi. Czy zauważyła, by jakaś siostra wykonywała taki gest? — Dziwne, że jest ona równocześnie taka jasna i mglista. To zawsze był rzadki Talent, a większość tych, którzy go posiadali, wypowiadała się w taki sposób, że jedynie poeci potrafili ich zrozumieć. Zazwyczaj dopiero wtedy, gdy było już za późno, i nie miało to żadnego znaczenia. Wtedy dopiero wszystko stawało się jasne. — Alviarin nadal milczała. Przeklęci nie rozmawiali; rozkazywali albo żądali. — Interesujące przewidywania. Pogrom rebeliantek... Jak pęknięty melon?... Tak to brzmiało?

— Nie jestem pewna, Wielka Pani — odparła powoli. Tak to brzmiało? Ale Mesaana tylko wzruszyła ramionami.