Robert Jordan - De Grote Jacht

Felrode vlekken ontstonden op haar wangen. ‘Denk jij echt, dat...’ Hij draaide zich om en liep weg. Met een schreeuw wierp ze zich op hem en sloeg haar armen om zijn benen. Ze tuimelden op de stenen vloer; zijn zadeltassen en pakken vlogen alle kanten op. Hij kreunde toen hij viel, het zwaardgevest stak in zijn zij, en nogmaals toen ze opkrabbelde en op hem neerplofte alsof hij een stoel was. ‘Mijn moeder,’ zei ze ferm, ‘heeft me verteld dat je mannen het best kunt aanpakken zoals je een muilezel leert berijden. Ze zei ook dat ze meestal evenveel hersens hebben. Dat de ezel soms slimmer is.’ Hij hief zijn hoofd om haar aan te kijken. ‘Ga van me af, Egwene. Ga d’r af! Egwene, als je niet van me afgaat...’ Hij maakte zijn stem dreigend zacht – ‘dan doe ik je iets. Je weet wat ik ben.’ Hij voegde er een gepast boze blik aan toe.

Egwene snoof. ‘Dat zou je nooit doen, zelfs niet als je het zou kunnen. Jij zou niemand pijn doen. Je kunt het trouwens toch niet; het gebeurt gewoon en je hebt er geen macht over. Dus doe je mij of iemand anders niets. Daarentegen heb ik les gehad van Moiraine, dus als je niet verstandig wilt zijn, Rhand Altor, dan steek ik misschien je broek in brand. Dat kan ik al. Als je zo blijft doen, zul je het wel merken.’ Opeens, heel even, sloegen de vlammen knetterend uit een nabije muurfakkel. Ze slaakte een geschrokken gilletje en staarde er stomverbaasd naar.

Hij kronkelde rond, greep haar arm, trok haar van zijn rug af en schoof haar tegen de muur. Toen hij tegenover haar ging zitten, zat ze woest over haar arm te wrijven. ‘Dat zou je echt doen, hè?’ zei hij boos. ‘Stomme spelletjes met dingen die je niet begrijpt. Je had ons allebei kunnen verkolen.’

‘Mannen! Als jullie niet met je mond kunnen winnen, rennen jullie weg of nemen je toevlucht tot geweld.’

‘Ho een beetje! Wie liet wie struikelen? Wie ging boven op wie zitten? En jij dreigde – probeerde! – mij te...’ Hij hief zijn handen op. ‘Nee, dat lukt je niet. Dat flik je me nou altijd! Iedere keer als je beseft dat een ruzie niet loopt zoals jij wilt, kletsen we opeens over iets heel anders. Maar deze keer niet.’

‘Ik maak geen ruzie,’ zei ze kalm, ‘en ik verander ook niet van onderwerp. Wat is verstoppen anders dan vluchten? En nadat je je hebt verstopt, ga je er vandoor. En hoe zit het met het kwetsen van Mart en Perijn en Loial? En van mij? Ik weet waarom je dat hebt gedaan. Jij bent bang dat je iemand kwaad doet als hij in je buurt blijft. Als jij niet doet wat je niet behoort te doen, hoef je je geen zorgen te maken dat je iemand pijn doet. Jij holt maar rond en slaat wild om je heen en je weet niet eens of het terecht is. Waarom zou de Amyrlin, of een andere Aes Sedai, weten dat je bestaat?’ Heel even keek hij haar aan. Hoe meer tijd ze met Moiraine en Nynaeve doorbracht, hoe meer ze hun manieren overnam, tenminste wanneer ze wilde. Ze waren vaak een pot nat, de Aes Sedai en de Wijsheid, zo afstandelijk en alwetend. Het was verontrustend dat ook bij Egwene te zien. Uiteindelijk vertelde hij haar wat Lan had gezegd. ‘Wat zou hij anders bedoelen?’

Haar hand verstijfde op haar arm en ze dacht diep fronsend na. ‘Moiraine weet van jou en zij heeft niets gedaan, dus waarom zou ze het nu gaan doen? Maar als Lan...’ Nog steeds met die frons keek ze hem recht in de ogen. ‘Ze zullen zeker als eerste in de voorraadkamers naar jou gaan zoeken. Als ze gaan zoeken. Wanneer we dat zeker weten, moeten we jou op een plaats verbergen waar ze nooit aan zullen denken. Ik weet het. De kerker.’ Hij krabbelde overeind. ‘De kerker?’

‘Niet achter de tralies, suffie. Ik ga daar soms ’s avonds heen om Padan Fajin te bezoeken. Nynaeve doet het soms ook. Niemand zal het vreemd vinden als ik er vandaag vroeg heen ga. Om je de waarheid te zeggen, nu iedereen naar de Amyrlin staart, zal niemand een glimpje van ons opvangen.’

‘Maar Moiraine...’

‘Zij gaat niet naar beneden om baas Fajin te ondervragen. Ze laat hem bij zich brengen. En dat heeft ze de laatste weken niet meer zo vaak gedaan. Geloof me, daar zul je veilig zijn.’ Toch aarzelde hij nog. Padan Fajin. ‘Waarom bezoek je de marskramer trouwens? Hij is een Duistervriend, hij heeft het zelf toegegeven en hij is een heel erge. Bloed, Egwene, hij heeft de Trolloks naar Emondsveld gebracht! De hond van de Duistere noemde hij zichzelf, en al vanaf Winternacht heeft hij snuffelend mijn spoor gevolgd.’

‘Nou, maar nu zit hij veilig achter ijzeren tralies, Rhand.’ Ze keek hem bijna smekend aan en het was haar beurt om te aarzelen. ‘Rhand, voordat ik geboren was, kwam hij al ieder voorjaar met zijn wagen Emondsveld binnenrijden. Hij kent alle mensen die ik ken, alle dorpsplekjes. Het is gek, maar hoe langer hij opgesloten zit, hoe meer hij zich ontspant. Het lijkt net of hij met de Duistere heeft gebroken. Hij lacht weer en vertelt grappige verhaaltjes, over de mensen in

Emondsveld en soms over plaatsen waar ik nooit eerder van heb gehoord. Soms is hij bijna de Fajin van vroeger. Ik vind het gewoon fijn met iemand over thuis te praten.’

Omdat ik je ontwijk, dacht hij, en omdat Perijn iedereen ontloopt, en omdat Mart al die tijd bezig is geweest met gokken en slempen. ‘Ik had me niet zo afzijdig moeten houden,’ mompelde hij zuchtend. ‘Nou ja, als Moiraine vindt dat het veilig genoeg is voor jou, dan neem ik aan dat het ook voor mij veilig is. Maar jij hoeft er niet bij betrokken te raken.’

Egwene stond op, schonk het afkloppen van haar rok alle aandacht en vermeed het hem aan te kijken.

‘Moiraine heeft toch gezegd dat het veilig is, hè? Egwene?’

‘Moiraine Sedai heeft me nooit gezegd dat ik baas Fajin niet mocht opzoeken,’ zei ze behoedzaam.

Hij staarde haar aan en barstte toen los. ‘Je hebt het haar nooit gevraagd. Ze weet het niet. Egwene, dat is stom. Padan Fajin is een Duistervriend en een ergere Duistervriend kun je niet vinden.’

‘Hij zit achter de tralies,’ zei ze stijfjes, ‘en ik hoef niet voor alles Moiraines toestemming te vragen. Je begint je wel laat zorgen te maken over wat een Aes Sedai denkt, vind je niet? Nou, ga je nog mee?’

‘Ik kan de kerkers zonder jou ook wel vinden. Ze zijn naar me op zoek of zullen dat gauw doen, en het zal je geen goed doen met mij samen te worden gezien.’

‘Zonder mij,’ zei ze droogjes, ‘zul je waarschijnlijk over je eigen voeten struikelen en in de schoot van de Amyrlin Zetel vallen en alles opbiechten terwijl je probeert je eruit te smoezen.’

‘Bloed en as, jij zou thuis in de vrouwenkring moeten zitten. Als mannen echt zo hulpeloos hinkepinken als jij schijnt te denken, dan zouden we nooit...’

‘Blijf je hier nou staan praten tot ze je vinden? Pak je spullen op, Rhand Altor, en kom mee.’ Ze wachtte niet op antwoord, draaide zich om en liep de gang in. Zachtjes mopperend gehoorzaamde hij aarzelend.

Er waren weinig mensen – voornamelijk dienaren – op de sluipweg die zij kozen, maar Rhand had het gevoel dat iedereen op hem lette. Niet op een man bepakt voor een reis, maar op hém, die ene, Rhand Altor. Hij wist dat het zijn fantasie was – hij hoopte maar van wel, maar voelde zich desondanks opgelucht toen ze diep in de burcht bleven staan voor een grote deur met een klein ijzeren tralievenster, die voorzien was van even dikke ijzerplaten als de poorten in de buitenmuur. Onder het venster hing een klopper. Door het rooster kon Rhand kale muren zien, en twee krijgslieden met haarknotjes die blootshoofds aan een tafel met een lantaarn zaten. Een van de mannen wette een dolk met lange, trage halen. Zijn beweging haperde geen moment toen Egwene de ijzeren klopper met een scherpe klap op de ijzeren deur liet vallen. De andere man, zijn gezicht vlak en uitdrukkingsloos, keek nadenkend naar de deur voor hij eindelijk opstond en naar de deur liep. Hij was fors en houterig, net lang genoeg om door het traliewerk te kijken. ‘Wat is er? O, ben jij het weer, meisje. Kom je je Duistervriend bezoeken? Wie is dat?’ Hij maakte geen aanstalten de deur te openen. ‘Een vriend van me, Changu. Hij wil baas Fajin ook spreken.’ De man bestudeerde Rhand; zijn bovenlip trilde en ontblootte zijn tanden. Rhand dacht niet dat dit een glimlach moest voorstellen. ‘Nou,’ zei Changu eindelijk. ‘Nou, jij bent lang, niet? Lang. En voor jouw slag keurig gekleed. Heeft iemand je in de Oostelijke Moerassen gevangen toen je jong was en je getemd?’ Hij klapte de grendels terug en trok de deur open. ‘Nou, kom binnen als je naar binnen wilt.’ Hij sloeg een spottende toon aan. ‘Pas op dat u uw hoofd niet stoot, mijn heer.’