Robert Jordan - De Grote Jacht

Alleen in haar kamer in de vrouwenvleugel schikte Moiraine de stola met het borduursel van kronkelende klimop en druivenranken goed over haar schouders. Ze bekeek het resultaat nauwkeurig in de hoge spiegel in de hoek. Haar grote, donkere ogen konden als ze boos was even fel kijken als die van een havik. Nu leken ze door het verzilverde glas te boren. Louter bij toeval zat haar stola in een zadeltas toen ze naar Fal Dara kwam. Met de felwitte Vlam van Tar Valon achter op de rug van de draagster en de lange franje in de kleur van haar Ajah – die van Moiraine was zo blauw als de ochtendlucht – werd een stola zelden buiten Tar Valon gedragen en in Tar Valon alleen in de Witte Toren. Er waren maar weinig gebeurtenissen, afgezien van een bijeenkomst in de Zaal van de Toren, die het dragen van de formele stola vereisten. Buiten de Glanzende Muren zouden veel mensen zo snel mogelijk verdwijnen als ze de Vlam zouden zien, zich schuilhouden of mogelijk de Kinderen van het Licht erbij halen. De pijl van een Witmantel was voor een Aes Sedai even fataal als voor ieder ander en de Kinderen waren wel zo geslepen dat de boogschutter zich pas aan de Aes Sedai vertoonde als de pijl doel trof, zodat ze niets meer kon doen. Moiraine had nooit gedacht dat ze de stola in Fal Dara zou dragen. Maar voor een ontvangst bij de Amyrlin dienden de vormen in acht te worden genomen. Ze was slank, niet echt lang, en bezat de gladde, leeftijdloze huid van de Aes Sedai. Het deed haar vaak jonger lijken dan ze in werkelijkheid was, maar Moiraine bezat een bevelende gratie en een kalme uitstraling die iedere groep konden overheersen. Die waren er bij haar opvoeding in het koninklijk paleis van Cairhien ingeslepen en de vele jaren als Aes Sedai hadden dit eerder versterkt dan onderdrukt. Ze wist dat ze er vandaag ieder kruimeltje van nodig zou hebben. Toch was vandaag een groot deel van haar kalmte slechts oppervlakkig. Er moeten problemen bestaan, anders zou ze niet zelf zijn gekomen, bedacht ze al minstens voor de tiende keer. Maar vervolgens rezen er duizenden vragen. Wat voor problemen en wie beeft ze als reisgezelschap gekozen? Waarom hier? Waarom nu? Het mag nu niet meer fout gaan.

De Grote Serpentring aan haar rechterhand weerkaatste dof het licht toen ze het tere gouden kettinkje aanraakte dat in haar kapsel zat. Haar donkere haren vielen in dikke lokken op haar schouders. Midden op haar voorhoofd hing een kleine, lichtblauwe steen aan het kettinkje. Velen in de Witte Toren kenden de kunstjes die ze kon uithalen met die steen als richtpunt. Het was enkel een geslepen stukje kristal, een ding dat een jong meisje had gebruikt tijdens haar eerste stappen, toen niemand haar begeleidde. Dat meisje had gedacht aan de verhalen over angreaal en de zelfs nog krachtiger sa’angreaal – die befaamde overblijfselen uit de Eeuw der Legenden waarmee Aes Sedai meer van de Ene Kracht konden geleiden dan ze zonder hulpmiddelen veilig aankonden. Zij had het zich herinnerd en bedacht dat er iets moest zijn om je op te richten, wilde je echt geleiden. Haar zusters in de Witte Toren kenden enkele van haar kunstjes en vermoedden dat er andere waren. Sommige bestonden niet eens, maar hadden haar geschokt toen ze ervan hoorde. De dingen die zij met de steen deed, waren dingen die een kind zou fantaseren: simpel en klein, al waren ze soms heel nuttig. Maar als de verkeerde vrouwen de Amyrlin vergezelden, zou het kristal hen na alle verhalen uit hun evenwicht brengen.

Een snel, doordringend geklop op de deur. Geen enkele Shienaraan zou op die manier aankloppen, op niemands deur, en zeker niet op de hare. Ze bleef in de spiegel kijken tot haar ogen kalm terugstaarden en alle gedachten in hun duistere diepten verborgen hielden. Ze voelde aan de zachtleren buidel aan haar riem. Welke problemen er ook voor hebben gezorgd dat de Amyrlin Tar Valon heeft verlaten, ze zal ze vergeten als ik dit probleem aan haar voorleg. Opnieuw klonk er gebons, zelfs nog heftiger dan de eerste keer. Ze liep naar de kamerdeur en opende die met een kalme glimlach voor de twee vrouwen die haar kwamen halen.

Ze herkende hen. De donkerharige Anaiya in haar blauwe stola en de blonde Liandrin in haar rode. Liandrin leek niet slechts jong, ze was ook jong, en mooi, met een poppengezicht en een misnoegd mondje. Ze hield net haar hand omhoog om opnieuw te kloppen.

Haar donkere wenkbrauwen en nog donkerder ogen vormden een scherpe tegenstelling met de honingblonde vlechten die over haar schouders zwierden, maar die combinatie was in Tarabon niet ongewoon. Beide vrouwen waren langer dan Moiraine; Liandrin slechts een handbreedte.

Anaiya’s open gezicht klaarde glimlachend op zodra Moiraine de deur opende. Die glimlach gaf haar de enige schoonheid die ze ooit zou hebben, maar het was genoeg. Bijna iedereen voelde zich getroost, veilig en bijzonder als Anaiya glimlachte. ‘Het Licht schijne op je, Moiraine. Fijn je weer te zien. Alles goed met je? Het is al zo lang geleden.’

‘Mijn hart licht op door jouw aanwezigheid, Anaiya.’ Dat was zeker waar. Het was fijn te weten dat ze minstens één vriendin had onder de Aes Sedai die naar Fal Dara waren gekomen. ‘Het Licht schijne op je.’

Liandrins mond verstrakte en ze gaf een rukje aan haar stola. ‘De Amyrlin Zetel. Zij rekent op je aanwezigheid, zuster.’ Haar stem klonk kregelig en had iets kils. Niet vanwege of door Moiraine; Liandrin klonk altijd slechtgeluimd. Fronsend probeerde ze over Moiraines schouder de kamer in te kijken. ‘Er ligt een ban op deze kamer. We kunnen niet naar binnen. Waarom scherm je je af voor je zusters?’

‘Voor iedereen,’ gaf Moiraine gladjes terug. ‘Veel dienstmeisjes zijn nieuwsgierig naar Aes Sedai en ik wil niet dat ze in mijn kamers rommelen als ik er niet ben. Tot jullie komst was het niet nodig verschil te maken.’ Ze trok de deur achter zich dicht, waardoor ze nu alledrie in de gang stonden. ‘Zullen we maar? We mogen de Amyrlin niet laten wachten.’

Ze liep de gang in, met Anaiya pratend aan haar zijde. Liandrin bleef even naar de deur staren, alsof ze zich afvroeg wat Moiraine verborgen hield, en haastte zich toen achter de anderen aan. Ze ging aan de andere kant van Moiraine lopen, zo stijf als een bewaakster. Anaiya hield haar onder het lopen enkel gezelschap. Hun slofjes kwamen zacht neer op de dikke tapijten met hun eenvoudige patronen. Vrouwen in livrei bogen diep als ze voorbijkwamen, velen veel dieper dan ze voor de heer van Fal Dara zouden hebben gedaan. Aes Sedai! Drie nog wel, en de Amyrlin Zetel in eigen persoon in de burcht; het was een grotere eer dan elke burchtvrouw ooit had verwacht. Enkele vrouwen van nobele Huizen liepen in de gang en ook zij maakten een knix, wat ze voor heer Agelmar zeker niet zouden hebben gedaan. Moiraine en Anaiya glimlachten, bogen terug en streelden de kinderen over hun haren. Liandrin negeerde iedereen. ‘Je bent ditmaal te lang uit Tar Valon weggebleven, Moiraine,’ zei Anaiya. ‘Veel te lang. Tar Valon mist je. Je zusters missen je. En je bent nodig in de Witte Toren.’

‘Sommigen van ons moeten in de wereld werken,’ zei Moiraine zacht, ik laat de Zaal van de Toren aan jou over, Anaiya. Maar in Tar Valon hoor je toch meer van wat er in de wereld gebeurt dan ik. Al te vaak ben ik net weg als er op die plek wat gebeurt. Wat voor nieuws heb je?’

‘Nog drie valse Draken,’ zei Liandrin kortaf, in Saldea, Morland en Tyr stropen valse Draken het land af. Onderwijl glimlachen jullie Blauwen slechts, en praten over koetjes en kalfjes en proberen je vast te klampen aan het verleden.’ Anaiya trok een wenkbrauw op en Liandrin hield met een scherp gesnuif haar mond. ‘Drie,’ peinsde Moiraine zacht. Heel even glansden haar ogen maar ze verborg dat snel. ‘Drie in de laatste paar jaar, en nu drie tegelijk.’

‘Net als de anderen zullen ook deze snel afgehandeld worden. Zowel dat mannelijk ongedierte als die bedelaars en oproerkraaiers achter hun vaandel.’