Margaret Weis - De beproeving van de tweeling

Deze dag, Nawacht 14, bracht Caramon Majere mij de ‘Kronieken van Krynn, Deel 2000’. Weliswaar door mij geschreven, maar toch een deel dat ik nimmer zal schrijven.

De begrafenis van Elistan symboliseerde, voor de bewoners van Palanthas althans, ook de uitvaart van hun zo geliefde stad. De ceremonie vond op Elistans persoonlijke verzoek, plaats bij zonsopgang en iedereen in Palanthas bezocht de plechtigheid – oud, jong, rijk, arm. De gewonden die nog wel vervoerd konden worden, werden gedragen en hun brancards werden op de verschroeide grasvelden voor de Tempel gelegd.

Eén van hen was Dalamar. Niemand protesteerde toen de duistere elf door Tanis en Caramon werd geholpen en aan de voet van enkele verkoolde espenbomen neergelegd werd. Het gerucht deed namelijk al de ronde dat de jonge leerling-magiër de Vrouwe van het Kwaad – zoals Kitiara bekendstond – had bestreden en haar ook daadwerkelijk had verslagen en daarmee ook haar troepen.

Elistan had graag in de Tempel begraven willen worden, maar dat was nu onmogelijk – de Tempel was immers niet veel meer nog dan een marmeren ruïne. Heer Amothus had daarop zijn familietombe aangeboden, maar dat had Crysania beslist afgewezen. Wetend dat Elistan zijn ware geloof had gevonden in de slavenmijnen van Pax Tharkas, had de Eerwaarde Dochter – nu hoofd van de Kerk – bevolen dat hij te ruste zou worden gelegd in een van de ondergrondse kelders die voorheen voor opslag werden gebruikt.

Hoewel sommigen hierdoor geschokt waren, betwistte niemand Crysania’s bevelen. De kelders werden opgeruimd en gewijd, er werd een marmeren lijkbaar gebouwd van de restanten van de Tempel en in latere tijden, toen de Kerk haar bloeiperiode beleefde, werden alle priesters op deze nederige locatie begraven. Die zou in de loop der tijden zelfs een der heiligste plekken op Krynn worden.

De mensen op de gazons werden stil. De vogels, die niets wisten van dood, oorlog of verdriet, maar slechts blij waren dat ze in leven waren bij de zonsopkomst, vulden de lucht met vrolijk gekwetter. De zonnestralen zetten de bergen in een gulden schijnsel, verdreven de nachtelijke grauwsluier, en brachten licht in de bezwaarde harten.

Slechts een persoon stond op om een grafrede te houden, en iedereen vond het gepast dat juist zij dat deed. Niet alleen omdat zij nu zijn plaats innam – op zijn eigen verzoek – maar vooral omdat zij voor iedereen de belichaming leek van al hun verliezen en leed.

Die ochtend was de eerste keer geweest, naar verluidt, dat ze weer op eigen kracht had gestaan sinds Tanis Halfelf haar naar de trappen van de Grote Bibliotheek had gebracht waar de geestelijken zich bekommerden om alle gewonden en stervenden. Zelf was ze ook bijna dood geweest maar haar geloof en de vele gebeden van de geestelijken hadden haar weer op krachten doen komen. Maar haar gezichtsvermogen kwam nimmer terug...

Crysania stond daar en keek vol in de zon die ze nooit meer zou kunnen aanschouwen. De stralen glinsterden op haar zwarte haar dat een gezicht omlijstte vol compassie en geloof.

‘Nu ik in de duisternis moet leven,’ begon ze met heldere stem, begeleid door talloze leeuweriken, ‘voel ik toch de warmte op mijn huid en kan ik de zon recht aankijken. Ik kan dat doen omdat mijn ogen het licht kwijt zijn geraakt, zoals ook hun die te lang in de duisternis verblijven, zal overkomen.’

‘Dit is exact wat Elistan ons leerde – stervelingen dienen zowel in het licht als in de schaduw te leven. Beide hebben hun specifieke nadelen, indien verkeerd aangewend, maar kennen tevens de nodige voordelen. Wij hebben allen onze beproevingen gekend: bloed, schemering, vuur...’ Hier brak haar stem en de mensen in haar nabijheid zagen tranen opwellen in haar blinde ogen. Maar toen ze haar betoog vervolgde, klonk haar stem weer sterk en glinsterden haar tranen in het felle zonlicht. ‘We hebben onze beproevingen doorstaan, zoals Huma ooit deed, met grote, persoonlijke verliezen en offers, maar altijd in de wetenschap dat onze geest sterk was, en dat we eventueel even sterk zullen schijnen als alle sterren aan de hemelen.

Want hoewel sommigen het donkere pad verkiezen met de zwarte maan als hun leidraad, en anderen het daglicht verkiezen, alles wordt gemakkelijker met de hand en de stem van een vriend. Het vermogen om lief te hebben is ons allen gegeven – en dat is het grootste geschenk van de goden aan alle rassen.

Onze mooie stad is ten prooi gevallen aan de vlammen...’ Haar stem werd zachter. ‘We hebben geliefden verloren en soms lijkt het leven wel eens een te zware last. Maar steek je hand uit en zoek gelijkgestemden, en samen zullen jullie dan de kracht en hoop vinden om altijd weer door te gaan.’

Na de plechtigheden, toen de geestelijken het stoffelijk overschot van Elistan naar zijn laatste rustplaats hadden gebracht, zochten Caramon en Tas Vrouwe Crysania op. Ze vonden haar te midden van haar volgelingen, haar arm rustend op die van de jonge vrouw die permanent als haar gids optrad.

‘Er zijn twee mannen die u even willen spreken, Eerwaarde Dochter,’ fluisterde de jonge geestelijke.

Daarop draaide Vrouwe Crysania zich om en stak haar hand uit. ‘Laat me je aanraken.’

Ietwat ongemakkelijk zei Caramon: ‘Ik ben het en dit is...’

‘Ik,’ maakte Tas de zin af, met een voor zijn doen vlakke stem.

‘Jullie komen vast afscheid nemen,’ glimlachte Vrouwe Crysania.

‘Inderdaad. Vandaag vertrekken we.’ Caramon hield Crysania’s hand stevig vast.

‘Ga je direct naar huis in Soelaas?’

‘Niet meteen, nee,’ antwoordde Caramon met zijn diepe stem. ‘We gaan eerst naar Solanthas met Tanis. En als ik me weer wat beter voel, gebruiken we het tijdreisapparaat om eindelijk terug naar Soelaas te gaan.’

Crysania trok hem wat dichter naar zich toe.

‘Raistlin heeft zijn vrede gevonden,’ fluisterde ze hem toe. ‘Maar jij?’

‘Jawel, Vrouwe,’ sprak hij vastberaden. ‘Ik heb mijn vrede ook gevonden. Eindelijk.’ Hij zuchtte. ‘Maar ik wil in alle rust met Tanis praten, om een en ander helder te krijgen. Als ik een voorbeeld mag geven...’ Hij begon half verontschuldigend te blozen. ‘Ik moet leren hoe ik een huis moet bouwen. Bij mijn vorige huis was ik meestal stomdronken en ik heb er geen flauw benul van wat ik allemaal deed.’

Hij keek haar aan en hoewel ze blind was, kon ze zijn gelaatsuitdrukking wel raden en moest ze lachen. Toen Caramon dat zag, trok hij haar dichter tegen zich aan. ‘Het spijt me zo vreselijk; had ik je dit maar kunnen besparen...’

‘Nee, Caramon,’ sprak ze zachtjes. ‘Ik zie juist alles haarscherp nu, precies zoals Loralon beloofd had.’ Ze kuste zijn hand, en drukte hem tegen haar wang. Vaarwel, Caramon. Moge Paladijn altijd met je zijn.’

Tasselhof slikte een brok in zijn keel weg.

‘Vaarwel, Crysania... ik bedoel Eerwaarde Dochter,’ sprak hij met dunne stem, alsof hij zich plots eenzaam en extra klein voelde. ‘Sorry dat ik er hier en daar zo’n puinhoop van heb gemaakt...’

Maar Vrouwe Crysania onderbrak hem. Ze wendde zich van Caramon af, bukte zich enigszins en streek Tas’ haarknot liefdevol naar achteren. ‘De meesten van ons leven in het licht en in de schaduw, maar er zijn enkele uitverkorenen die hun eigen licht meedragen, dag en nacht.’

‘Echt waar? Dat moet toch vreselijk vermoeiend zijn, om zo’n licht elke dag mee te zeulen? Of is het een toorts? Dan smelt de was toch? En loopt die in je schoenen en over je kleren? Zo iemand zou ik nou wel eens willen ontmoeten...’

‘Jij bent zelf zo iemand, Tas,’ antwoordde Vrouwe Crysania. ‘En maak je maar niet druk om smeltende was die je schoenen in lekt. Vaarwel, Tasselhof Klisvoet. Voor jou hoef ik Paladijns zegen niet te vragen, want ik weet dat jullie persoonlijk bevriend zijn...’

‘En?’ vroeg Caramon onverwacht terwijl hij en Tas hun weg zochten door de menigte. ‘Heb je al besloten wat je gaat doen? Je hebt nu je eigen vliegende citadel, die je van Heer Amothus hebt gekregen. Eigenlijk kun je nu overal heen op Krynn, waar je maar heen wilt. Je zou zelfs naar een maan kunnen gaan.’