Robert Jordan - Heer van Chaos

‘Je hebt het goed gedaan,’ zei de vrouw met het vierkante gezicht. Een boerin met een tijdloos gezicht en ogen die nog net kalme rust uitstraalden. Ze negeerde de Asha’mans rondom haar. Negeerde hen heel nadrukkelijk, ik ben Bera Harkin en dit is Kiruna Nachiman. We kwamen je redden – met hulp van Alanna.’ Dat was duidelijk later toegevoegd, want Alanna fronste. ‘Het lijkt me echter duidelijk dat je ons niet zo hard nodig had. Maar de bedoeling telt en...’

‘Jij hoort bij die daar,’ zei Rhand en hij wees naar de afgeschermde Aes Sedai onder bewaking. Drieëntwintig zag hij, en Galina was er niet bij. Lews Therins gezoem werd sterker, maar hij weigerde te luisteren. Het was nu niet de tijd voor een woedeuitbarsting. Kiruna richtte zich trots op. Zij was zeker niet van boerenafkomst. ‘Je vergeet wie wij zijn. Ze hebben je wellicht mishandeld, maar wij...’ ik vergeet niets, Aes Sedai,’ zei Rhand kil. ik zei dat er zes konden komen, maar ik tel er negen. Ik zei dat jullie op gelijke voet zouden staan met de gezanten van de Toren en hoewel je.er negen hebt meegenomen, zal dat ook zo zijn. Zij zijn op hun knieën... Aes Sedai, kniel!’ Kille, plechtstatige gezichten staarden hem aan. Hij voelde hoe de Asha’mans schilden van Geest gereedhielden. Het verzet groeide; hij zag het op Kiruna’s gezicht en eveneens bij Bera, en bij anderen. Een twintigtal mannen in zwarte jassen vormde een kring rond Rhand en de Aes Sedai.

Taim leek dichter bij een echte glimlach dan Rhand ooit eerder had gezien. ‘Kniel en zweer trouw aan de heer Draak,’ zei hij zacht, ‘of we laten jullie knielen.’

En zoals verhalen doen, verspreidde ook dit verhaal zich. In Cairhien, naar noord en zuid, door karavanen, marskramers en eenvoudige reizigers die wat wilden roddelen in een herberg. En zoals verhalen doen, veranderden ze bij iedere verteller. De Aiel hadden zich tegen de Herrezen Draak gekeerd en hem gedood. Bij Dumais Bron of ergens daarginds. Nee, de Aes Sedai hadden Rhand Altor gered. Nee, de Aes Sedai hadden hem gedood; nee, gestild; nee, naar Tar Valon gevoerd, waar hij in een kerker onder de Witte Toren wegkwijnde. Nee, waar de Amyrlin Zetel zelf voor hem was neergeknield. En zoals met verhalen bijna nooit gebeurt, werd het verhaal dat de waarheid het dichtst benaderde het vaakst geloofd.

Op een dag van vuur en bloed wapperde de gehavende banier met het oeroude Aes Sedai-teken boven Dumais bron.

Op een dag van vuur en bloed en de Ene Kracht knielde, zoals de Voorspellingen zeiden, de gebroken, onbevlekte Toren voor het vergeten teken.

De eerste negen Aes Sedai zwoeren trouw aan de Herrezen Draak en de wereld veranderde voor altijd.

De man stond slechts lang genoeg stil om zijn hand op de sponning van het portierraampje te leggen en was verdwenen, zodra Falion Bhoda het papiertje uit de vingers had getrokken. Haar klopje bracht haar dragers reeds in beweging voor de man in het livrei van het Tarasin-paleis in de menigte op het plein was teruggestapt. Er stond slechts één woord op het kleine vierkantje. Weg. Ze verfrommelde het in haar vuist. Op de een of andere manier waren ze weer weggeglipt zonder dat haar mensen binnen het hadden gezien. Maanden van vergeefs zoeken hadden haar ervan overtuigd dat er geen verborgen bergplaats met een angreaal was, al geloofde Moghedien het tegendeel. Ze had zelfs overwogen een of twee wijze vrouwen de vraag voor te leggen. Een van hen zou misschien de plek weten, als die bestond. En paarden konden vliegen. Het enige dat haar in deze ellendige stad hield, was het eenvoudige gegeven dat een opdracht van een Uitverkorene gehoorzaam werd uitgevoerd, tenzij er een andere opdracht kwam. Al het andere leidde binnen de kortste keren tot een pijnlijke dood. Maar als Elayne en Nynaeve hier waren, nadat die twee in Tanchico alles hadden verknoeid... Of zij nu wel of geen zusters waren – hoe onmogelijk dat ook leek – Falion was niet van plan hun aanwezigheid toeval te noemen. Misschien bestond er een bergplaats. Voor het eerst was ze blij dat Moghedien haar links had laten liggen na haar bevelen van vele maanden geleden in Amadicia. Het leek of ze in de steek was gelaten, maar het bood haar nu de kans bij de Uitverkorene betere papieren te krijgen. Die twee leidden haar misschien naar die bergplaats en indien er geen was... Moghedien had enige belangstelling voor Elayne en Nynaeve laten blijken. Beter die twee in haar handen dan een niet-bestaande angreaal.

Ze leunde achteruit en liet zich kalmeren door het kalme gezwaai van de draagstoel. Ze had een hekel aan de stad. Ze was hier als novice geweest nadat ze was weggelopen. Misschien kon dit bezoek toch nog een aangenaam eind krijgen.

Zittend in zijn werkvertrek tuurde Herid in zijn pijpenkop en vroeg zich af of hij hem ergens mee kon aansteken, toen de gholam onder de deur door vloeide. Zelfs als Fel het had opgemerkt, zou hij het niet hebben geloofd. Maar als een gholam eenmaal in je kamer was, hadden maar weinig mensen nog een kans.

Idrien kwam wat later naar Fels werkkamer en staarde naar een slordig hoopje op de vloer naast de tafel. Het duurde even voor ze besefte wat het was, maar viel zo snel flauw dat ze niet eens gilde. Hoe vaak ze ook had gelezen dat iemand gevierendeeld was, ze had het nooit eerder gezien.

Boven op een heuvel keerde de ruiter zijn paard om nog een laatste blik op Ebo Dar te werpen, dat wit in de zon glansde. Een goede stad om te plunderen en uit wat hij van de bewoners had begrepen, zouden ze zich verzetten, zodat het Bloed een plundering zou toestaan. Zij zouden zich verzetten, maar hij hoopte dat de andere ogen verslagen zouden terugbrengen van verdeeldheid zoals hij het had gezien. Verzet houdt niet lang stand, daar waar een zogenaamde koningin een klein stukje grond regeerde. Het bood tezamen genomen de beste mogelijkheden. Hij wendde zijn rijdier en reed naar het westen. Wie weet? Misschien was de opmerking van die kerel een voorteken geweest. Wellicht zou de Terugkeer gauw geschieden en daarmee de komst van de Dochter van de Negen Manen. Dat zou zeker het grootste voorteken van de overwinning zijn.

Liggend op haar slaapzak staarde Moghedien naar het dak van het tentje dat zij als dienstmeid van de Amyrlin Zetel niet hoefde te delen. Van tijd tot tijd perste ze haar tanden op elkaar maar zodra ze besefte wat ze deed, ontspande ze zich heel bewust vanwege de a’dam om haar nek. Egwene Alveren was harder dan die Almaeren of Trakand waren geweest. Ze vond minder goed en eiste meer. En wanneer ze de armband aan Siuan of Leane doorgaf, vooral Siuan... Moghedien huiverde. Het moest net zoiets zijn als wanneer Birgitte de armband kreeg. De tentflap schoof opzij en er viel genoeg maanlicht binnen om te zien dat een vrouw naar binnen dook.

‘Wie ben je?’ wilde Moghedien ruw weten. Wanneer ze haar ’s avonds haalden, namen ze altijd een lantaarn mee.

‘Noem me Aran’gar, Moghedien,’ zei een stem vermaakt en een lichtje vonkte op.

Door het horen van haar eigen naam leek Moghediens tong aan haar gehemelte te plakken. Die naam betekende hier de dood. Ze wilde met veel moeite zeggen dat ze Marigan heette, tot de betekenis van het lichtje tot haar doordrong. Een klein wit gloeibolletje dat vlak bij haar hoofd zweefde. Met de a’dam kon ze zonder toestemming niet eens aan saidar denken, maar geleiding en stromen kon ze wel voelen. Ditmaal had ze niets gevoeld, niets gezien. Enkel een bolletje wit licht. Ze staarde de Aran’gar-vrouw aan en herkende haar nu. Halima, dacht ze, de schrijfster van een Gezetene. In ieder geval een vrouw, al leek ze door een man te zijn bedacht. Een vrouw. Maar die lichtbol moest saidin zijn! ‘Wie ben je?’ Haar stem beefde licht, en het verbaasde haar dat ze zo ferm klonk.

De vrouw glimlachte heel vermaakt, terwijl ze naast de slaapzak ging zitten. ‘Ik heb het je gezegd, Moghedien. Ik heet Aran’gar. Je zult die naam in de toekomst vaker horen als je geluk hebt. Goed. Luister zorgvuldig naar me, stel geen vragen meer. Ik zal je zeggen wat je moet weten. Over enkele tellen zal ik je mooie ketting verwijderen. Daarna verdwijn je even snel en stil als Logain. Als je dat niet doet, zul je hier sterven. En dat zou beschamend zijn, omdat je juist vannacht naar Shayol Ghul wordt geroepen.