Robert Jordan - Heer van Chaos

Ze staarden elkaar kort aan en Rhand hoopte vurig dat hij Elaynes broer niet hoefde neer te slaan.

‘Min,’ riep Gawein schor, ‘ik kan je hieruit krijgen.’

Ze keek over Rhands schouder en schudde het hoofd. Ze hield hem zo stevig vast dat hij haar niet eens los had kunnen trekken, ik blijf bij hém. Gawein, Elayne houdt van hem.’

Vervuld van de Kracht kon Rhand zien hoe Gaweins knokkels wit werden op zijn zwaardgevest. ‘Jisao,’ zei hij vlak. ‘Verzamel de Jongelingen. We vechten ons hieruit.’ Was zijn vraag aan Min vlak geweest, nu klonk zijn stem doods. ‘Altor, op een dag zal ik je dood begroeten.’ Hij spoorde zijn paard met de hakken aan en galoppeerde met de groep weg, terwijl ze uit alle macht ‘Jongelingen’ schreeuwden. Meer mannen in groene jassen hakten zich bij elke sprong vrij om zich bij hen te voegen.

Een man in een zwarte jas sprong voor Rhand, keek Gawein na, en de grond ontplofte. Vuur en aarde spoten omhoog, waardoor een handvol paarden vlak bij de kring wagens neerviel. Rhand zag Gawein in het zadel heen en weer zwaaien, vlak voordat hij de man in de zwarte jas met een knuppel van Lucht neersloeg. Hij kende de jongeman met het harde gezicht niet, die hem toegrauwde, maar de kerel droeg zowel het zwaard als de draak op zijn hoge kraag en was vervuld van saidin.

In een oogwenk stond Taim naast hem en keek op de man neer. Om de mouwen van Taims zwarte jas vertakten zich blauw met gouden draken, maar op zijn kraag zat geen enkele speld. ‘Je hoort de Herrezen Draak niet neer te slaan, Gedwyn,’ zei Taim, tegelijk zacht en staalhard en de man met het harde gezicht krabbelde overeind en groette met de vuist tegen zijn hart.

Rhand keek naar de plek waar Gawein was geweest, maar hij zag slechts een grote groep ruiters met de banier van de Witte Ever, die zich een weg baande door de rijen Aiel terwijl er nog meer strijdende mannen in groene jassen zich aansloten.

Taim wendde zich met zijn bekende halve glimlach tot Rhand. ‘Onder deze omstandigheden vertrouw ik erop dat je me niet voor de voeten zult werpen dat ik je opdracht heb getrotseerd en de wapens tegen de Aes Sedai heb opgenomen. Ik moest je spreken, ging naar Cairhien en...’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Je ziet er ongelooflijk slecht uit. Laat me je...’ De lichte krulling van zijn lippen werd een streep, toen Rhand voor Taims uitgestoken hand terugweek en Min meetrok. Ze klemde zich nog steviger aan hem vast.

Lews Therin draafde weer door over doden, wat hij bij deze ontmoetingen altijd deed, krankzinnig bulkend over Verzakers en over iedereen uitroeien, maar Rhand luisterde niet meer en onderdrukte de stem tot een gezoem als van een vlieg. Dat kunstje had hij zichzelf in de kist aangeleerd, wanneer hij alleen maar aan het schild kon voelen en kon luisteren naar de stem in zijn hoofd die eerder krankzinnig dan verstandig genoemd kon worden. Maar ook zonder Lews Therin wilde hij niet door Taim geheeld worden. Als die hem ooit met saidin aanraakte, al was het nog zo onschuldig, zou hij hem doden. ‘Zoals je wilt,’ zei de man met de haviksneus wrang, ik geloof dat ik het kampement in handen heb.’

Dat leek er inderdaad op. Overal lagen lichamen en slechts hier en daar werd binnen de kring wagens nog gevochten. Een koepel Lucht overdekte het hele kamp, rook van de wagens kringelde erlangs en verdween door een opening. Het was geen vast weefsel van saidin. Rhand kon zien waar iemands weefsel zich aan het volgende vastknoopte om er een geheel van te maken. Hij schatte dat er zich waarschijnlijk ruim tweehonderd zwartgeklede mannen onder de koepel bevonden. Een hagel van bliksems en vuur sloeg tegen de koepel en ontplofte zonder schade te veroorzaken. De hemel zelf leek krakend te branden en een voortdurend gedonder vulde de lucht. Speervrouwen met rode banden en siswai’amans stonden voor een muur die ze niet zagen, tussen Mayeners en Cairhienin, waarvan velen eveneens op de grond stonden. Aan de andere kant perste een dichte massa Shaido zich tegen het onzichtbare scherm dat hen van hun vijanden scheidde. Soms staken ze er met hun speren naar of wierpen zich uit alle macht ertegenaan. Speren werden tegengehouden, lichamen kaatsten terug.

Binnen de koepel kwam ook aan de laatste strijd een eind, terwijl Rhand toekeek. Onder de ogen van een schamel restant mannen en Speervrouwen met een rode doek trokken ontwapende Shaido met onbewogen gezichten hun kleren uit. Ze zouden een jaar en een dag het gai’shain-wit dragen, ook indien de Shaido buiten de koepel het kampement alsnog zouden innemen. Cairhienin en Mayeners leverden bewakers voor een grote groep boze zwaardhanden, Jongelingen en bange dienaren. Er waren bijna evenveel bewakers als gevangenen. Zowat een tiental Aes Sedai werd afgeschermd door een even grote groep Asha’mans met een zwaard en een draak op de kraag. De Aes Sedai zagen er ziek en bang uit. Rhand herkende er drie, hoewel hij alleen Nesunes naam wist. Hij herkende geen enkele Asha’manbewaker. Een aantal vrouwen die door Rhand waren afgeschermd en bewusteloos geslagen, werd bij de gevangenen gelegd. Enkelen bewogen reeds, terwijl soldaten in het zwart en Toegewijden met het zilveren zwaard op de kraag saidin gebruikten om ze over de grond te slepen en in de rij neer te leggen. Enkelen brachten de twee bewusteloze Aes Sedai en de nog steeds krijsende vierkante vrouw onder de bomen vandaan. Toen ze aan de groep werden toegevoegd, wendden enkele Aes Sedai zich opeens af om over te geven.

Er waren ook andere Aes Sedai in het kamp, omringd door zwaardhanden. Ze werden in het oog gehouden door mannen in het zwart, al waren de vrouwen niet afgeschermd. Ze keken de Asha’mans even verontrust aan als de gevangen Aes Sedai van de Witte Toren. Ze staarden strak naar Rhand en als de Asha’mans er niet waren geweest, zouden ze zo te zien naar hem toe zijn gelopen. Rhand keek woest terug. Alanna stond erbij, hij had het zich niet verbeeld. Hij herkende niet alle vrouwen bij haar, maar genoeg. Samen waren het er negen. Negen. Een plotselinge razernij woedde buiten de leegte en het gezoem van Lews Therin werd luider.

Op dat ogenblik leek Perijn, die aan kwam wankelen, helemaal geen verrassing meer. Perijns gezicht en baard waren bebloed. Hij werd gevolgd door de hinkende Loial, met zijn geweldige bijl, en een opgewekt kijkende man die met zijn rood gestreepte jas wel een ketellapper leek. Hij had echter een zwaard in de hand dat van de punt tot het gevest bloedrood was. Rhand wilde al om zich heen kijken of Mart er ook was. Hij zag Dobraine lopen met een zwaard in de ene hand en de stok met Rhands vuurrode banier in de andere. Nandera en een Speervrouw die Rhand niet meteen herkende, kwamen naast Perijn staan. Ze lieten de sluiers zakken, en Rhand zag Sulin in de cadin’sor. Het was goed haar weer zo te zien.

‘Rhand,’ hijgde Perijn. ‘Het Licht zij dank dat je nog in leven bent. We hadden een plan, waarbij jij een poort opende zodat we konden ontsnappen. Maar het liep volkomen anders. Rhuarc en de meeste Aiel zijn nog daarbuiten, tussen de Shaido, net als de meeste Mayeners, Cairhienin en... Ik weet niet wat er met de mannen van Tweewater is gebeurd of met de Wijzen. De Aes Sedai zouden bij hen blijven maar...’ Hij zette het bijlblad op de grond en zocht hijgend steun op de steel, anders zou hij waarschijnlijk neervallen.

Overal langs het koepelscherm verschenen mannen te paard, evenals Aielmannen met rode hoofdbanden en Speervrouwen met rode doeken rond de arm. Ook zij waren buitengesloten. Waar ze opdaagden, werden ze meteen omringd door een massa Shaido. ‘Laat de koepel verdwijnen,’ beval Rhand. Perijn zuchtte van opluchting. Vervloekt, had hij dan gedacht dat Rhand zijn eigen mensen zou laten afslachten? Maar Loial zuchtte ook. Licht, wat dachten ze wel niet van hem? Min streelde zijn rug, binnensmonds kalmte mompelend. Om de een of andere reden keek Perijn haar heel verbaasd aan. Misschien was Mazrim Taim ook verbaasd, maar zeker niet opgelucht. ‘Mijn heer Draak,’ zei hij strak, ‘ik schat dat daarginds nog een paar honderd Shaidovrouwen staan, van wie sommigen blijkbaar vrij sterk zijn. Dan heb ik het nog niet over die duizenden Shaido met speren. Tenzij u echt wilt uitvinden of u onsterfelijk bent, raad ik u aan een paar uur te wachten, tot we deze plek zo goed kennen dat we met enige zekerheid een poort kunnen openen die ergens heen voert, zodat we kunnen vertrekken. In een strijd sneuvelen mannen. Ik heb vandaag verschillende soldaten verloren. Negen man die moeilijker zijn te vervangen dan afvallige Aiel, hoeveel dan ook. Wie daarginds sterft, sterft voor de Herrezen Draak.’ Als hij goed naar Nandera en Sulin had gekeken, had hij misschien wat minder vrijmoedig gesproken en zijn woorden zorgvuldiger gekozen. Handtaal flitste heen en weer, en ze leken bereid hem ter plekke te doden.