Robert Jordan - Heer van Chaos

‘Er moeten daarginds zo’n tweehonderd, driehonderd geleidsters bezig zijn, zo niet meer.’ Kiruna, die naast hem lag, leek onder de indruk. Sorilea, naast de Groene zuster, was het in elk geval. De Wijze leek bezorgd, ze was niet bang, maar strak gespannen, ik heb nog nooit zoveel stromen tegelijk gezien,’ vervolgde de Aes Sedai. ‘Ik denk dat er minstens dertig zusters in dat kampement zijn. Je hebt ons wel naar een ziedende kookketel geleid, jonge Aybara.’

‘Veertigduizend Shaido,’ mompelde Rhuarc grimmig aan de andere kant van Perijn. Hij rook zelfs grimmig. ‘Minstens veertigduizend en het is niet echt een voldoening te weten waarom ze er niet meer naar het zuiden hebben gestuurd.’

‘Is de Drakenheer daar beneden?’ vroeg Dobraine over Rhuarc heen kijkend. Perijn knikte. ‘Ben je van plan aan te vallen en hem eruit te halen?’ Weer knikte Perijn en Dobraine zuchtte. Hij rook verslagen maar niet bang. ‘We zullen ons erin storten, heer Aybara, maar ik denk niet dat we eruit komen.’ Ditmaal knikte Rhuarc. Kiruna keek naar de mannen. ‘Jullie beseffen toch wel dat we niet genoeg Aes Sedai hebben. Negen. Zelfs als jullie Wijzen enigszins kunnen geleiden, is dat niet voldoende voor dat daar.’ Sorilea snoof hard, maar Kiruna bleef naar de strijd kijken.

‘Draai dan om en rij naar het zuiden,’ zei Perijn tegen haar. ik laat Rhand niet aan Elaida over.’

‘Goed,’ antwoordde Kiruna glimlachend. ‘Want dat doe ik ook niet.’ Hij had graag een glimlach van haar gezien die hem geen kippenvel bezorgde. Als ze Sorilea’s boosaardige blik op haar achterhoofd had gezien, zou haar huid misschien ook hebben gekriebeld. Perijn gaf een teken aan de mannen onder aan de helling. Sorilea en de Groene zuster haastten zich links en rechts weg. Ze hadden geen geweldig plan. In wezen kwam het erop neer Rhand te bereiken, hem op de een of andere manier te bevrijden en dan te hopen dat hij niet zo erg gewond was. Vervolgens moest Rhand een doorgang maken voor wie de kans kreeg, voordat de Shaido of de Aes Sedai van de Witte Toren hen konden doden. Voor een held in een speelmansverhaal ongetwijfeld een klein probleem, maar Perijn had graag meer tijd voor een goed plan gekregen; niet iets wat hij, Dobraine en Rhuarc grofweg hadden samengeflanst, terwijl het stamhoofd zo snel mogelijk tussen hun paarden heen en weer had gehold. Tijd hadden ze echter niet. Het viel niet te voorspellen of de Aes Sedai in het kamp de Shaido nog een uur konden tegenhouden. Als eersten gingen de mannen van Tweewater en de Vleugelgardisten op pad, verdeeld in twee groepen, een met de Wijzen in hun midden, de andere groep rond de zwaardhanden en Aes Sedai te paard. Zij dienden de heuvelrand links en rechts over te steken. Danel liet hen weer de Rode Adelaar opsteken, naast de Rode Wolf. Rhuarc keek niet eenmaal naar Amys, die in de buurt van Kiruna’s donkere ruin liep, maar Perijn hoorde hem mompelen: ‘Mogen we samen de zonsopgang zien, schaduw van mijn hart.’

Na afloop dienden de mannen van Mayene en Tweewater de terugtrekkende Wijzen en Aes Sedai te beschermen, of misschien zou het omgekeerde moeten gebeuren. In elk geval waren Bera en Kiruna niet blij met het plan. Zij wilden liever op Rhand af. ‘Weet u zeker dat u niet te paard optrekt, heer Aybara?’ vroeg Dobraine uit het zadel. Voor hem was een strijd te voet iets onbestaanbaars.

Perijn gaf een klopje op de bijl aan zijn heup. ‘Deze heeft niet veel nut op een paardenrug.’ Dat was ook wel zo, maar hij wilde Stapper of Draver buiten de komende veldslag houden. Mensen konden kiezen voor het heetst van de strijd, voor staal en dood, hun paarden hadden geen keus. Perijn moest voor hen kiezen en vandaag zei hij nee. ‘Misschien kan ik naast je stijgbeugel meehollen, wanneer het zover is.’ Dobraine knipperde met zijn ogen – de Cairhienin gebruikten heel weinig voetsoldaten – maar hij leek het te begrijpen en knikte. ‘Tijd voor de dans van de pijpers,’ zei Rhuarc terwijl hij zijn zwarte sluier omhoogschoof. Er waren vandaag niet eens pijpers, wat sommige Aiel niet aanstond. Veel Speervrouwen hadden ook een afkeer van de noodzakelijke rode band om de bovenarm, zodat de natlanders het verschil zagen met de Shaido-Speervrouwen. Ze vonden dat iedereen zoiets meteen hoorde te zien.

Zwart gesluierde Speervrouwen en siswai’amans draafden in een brede golf de helling op. Perijn liep naast Dobraine mee naar de kop van de colonne met Cairhienin, waar Loial met zijn oren plat tegen het hoofd zijn enorme bijl met twee handen vasthield. Ook Aram stond er, met getrokken zwaard. De vroegere ketellapper toonde een sombere, gespannen grijns. Dobraine gebaarde met een arm om op te trekken achter Rhands twee banieren. Zadels kraakten toen vijfhonderd lansen als een klein bos naast de Aiel omhooggingen. In de strijd rond het kamp was niets veranderd, wat Perijn verbaasde tot hij besefte dat er na zijn laatste blik heel weinig tijd was verstreken. Het had veel langer geleken. De grote massa Shaidokrijgers drukte zich naar binnen. Wagens brandden, misschien meer dan eerst. Bliksems sloegen neer en vuur sprong in bollen en wolken rond. De mannen van Tweewater waren bijna op hun plaats, terwijl de Mayeners, Aes Sedai en Wijzen zich bijna ongehaast over de glooiende vlakte bewogen. Perijn had hen graag wat achteraf gehouden, waardoor ze een betere ontsnappingskans kregen wanneer het zover was, maar Danel had volgehouden dat hun bogen al op driehonderd pas doel treffen en Nurelle had even nadrukkelijk niet willen achterblijven. Zelfs de Aes Sedai die volgens Perijn slechts zo ver hoefden te gaan dat ze een goed overzicht hadden, wilden dichterbij komen. Geen enkele Shaido keek om. Niemand wees tenminste naar de dreiging die langzaam in hun rug naderde; niemand draaide zich verdedigend om. Allen leken slechts oog te hebben voor de bestorming van de kring wagens, terugwijkend voor vuur en bliksems, daarna weer optrekkend. Er hoefde er slechts een om te kijken, maar de gruwelijke strijd voor hen trok alle aandacht.

Achthonderd pas. Zevenhonderd. De mannen uit Tweewater stegen af, pakten de boog. Zeshonderd. Vijf. Vier.

Dobraine hief het zwaard hoog op. ‘De Drakenheer, Taborwin en de overwinning!’ schreeuwde hij en de roep werd herhaald uit vijfhonderd kelen, terwijl de lansen omlaag klapten.

Perijn kreeg nog net de kans Dobraines stijgbeugel te grijpen voor de Cairhienin donderend wegdraafden. Loials lange benen hielden de paarden goed bij. Perijn gebruikte het galopperende paard om lange sprongen te maken. Hij stuurde zijn gedachte rond. Kom! De grond met het bruingele gras, schijnbaar leeg, leek opeens duizend wolven te baren, magere bruine steppenwolven en enkele van hun donkerdere, zwaardere neven uit het woud. Laag rennend besprongen ze de ruggen van de Shaido en hun kaken klapten dicht, terwijl uit de lucht achter hen de eerste Tweewaterpijlen omlaag regenden. Een tweede vlucht boog reeds omhoog. Nieuwe bliksems sloegen naast de pijlen in, nieuwe vuren vlamden op. Gesluierde Shaido die zich voor de wolven omdraaiden, kregen slechts een tel voor ze beseften dat de wolven niet het enige gevaar vormden, voor een sterke Aielspeer hen neerstak of een hamerende Cairhiense lans hen doorboorde. Perijn trok zijn bijl, sloeg een Shaido vlak voor hem neer en sprong nog tijdens diens val over hem heen. Ze moesten bij Rhand zien te komen; daarop berustte het hele plan. Naast hem hakte Loials grote bijl op en neer om een pad vrij te maken. Aram leek met zijn zwaard te dansen, lachend terwijl hij iedereen voor hem neermaaide. Er was geen tijd meer aan iets anders te denken. Perijn werkte zorgvuldig met zijn bijl de ruimte leeg; hij hakte hout opzij, geen lichamen. Hij probeerde het opspuitende bloed niet te zien, zelfs niet wanneer het vuurrood zijn gezicht besmeurde. Hij moest bij Rhand komen. Hij baande zich hakkend een pad tussen doornstruiken door.