Robert Jordan - Heer van Chaos

Zweet druppelde van zijn gezicht en hij veegde met een mouw zijn voorhoofd af. Aan Egwene kon hij niets doen, slechts hopen. Aan Min wel. Hij diende haar op de een of andere manier ook te helpen. Ze verdiende het niet gevangen naar de Witte Toren te worden gebracht, daar geloofde hij niets van. Als de zwaardhanden hun aandacht even lieten verslappen, kon hij...

Opeens besefte Gawein dat een paard in stofwolken over de weg kwam aandraven naar de wagens, schijnbaar zonder ruiter. ‘Jisao,’ beval hij, ‘zeg tegen de voerlieden de wagens te stoppen. Hal, zeg Rajar de Jongelingen gereed te houden.’ Zonder een woord te zeggen, wendden ze hun paarden en galoppeerden weg. Gawein wachtte. Het was de staalgrijze ruin van Benji Dalfor en toen die dichterbij kwam, zag Gawein hoe Benji voorover lag en zich aan de manen vasthield. Het paard sprong bijna langs hem heen, voor Gawein de teugels kon vastgrijpen.

Benji keek van opzij, zonder zich op te richten, met starre ogen naar Gawein. Om zijn mond zat bloed en hij hield een arm strak tegen zijn middel, alsof hij zich sterk wilde houden. ‘Aiel,’ mompelde hij. ‘Duizenden. Om ons heen. Denk ik.’ Opeens glimlachte hij. ‘Koud vandaag, hè...’ Bloed golfde uit zijn mond en hij viel neer op de weg, met open ogen de zon inkijkend.

Gawein liet zijn hengst draaien en galoppeerde naar de wagens toe. Later zou hij tijd maken voor Benji. Als er nog iemand in leven was. Galina kwam naar hem toe rijden. Een linnen stofmantel fladderde achter haar aan, haar donkere ogen in het statige gezicht spogen vuur. Ze was voortdurend razend geweest na Altors ontsnappingspoging. ‘Wie denk je wel dat je bent? Bevel tot stoppen?’ wilde ze weten. ‘Duizenden Aiel zijn bezig ons in te sluiten, Aes Sedai.’ Het lukt hem beleefd te blijven. De wagens stonden gelukkig stil en de Jongelingen sloten zich aaneen, maar de voerlieden voelden ongeduldig aan de teugels en bedienden keken rond en waaierden zich lucht toe. De Aes Sedai praatten met hun zwaardhanden.

Galina’s lippen bewogen verachtelijk. ‘Dwaas. Ongetwijfeld zijn het de Shaido. Sevanna heeft gezegd dat ze ons liet begeleiden. Maar als je twijfelt, neem dan je Jongelingen mee en ga zelf kijken. Deze wagens rijden door naar Tar Valon. Het wordt tijd dat je leert dat ik hier de bevelen geef en niet...’

‘En als het eens niet je makke Aiel zijn?’ Ze stelde hem niet voor de eerste keer voor op verkenning uit te gaan, ze had het de afgelopen dagen meermalen gezegd. Hij vermoedde dat hij in dat geval Aiel, zeer wilde Aiel zou tegenkomen. ‘Wie het ook zijn, ze hebben een van mijn mannen gedood.’

Minstens een, hij had nog zes andere verkenners uitgestuurd. ‘Misschien zou u eens moeten overwegen of dit Altors Aiel zijn, die hem komen redden. Als ze ons in het gezicht spugen, is het wel te laat.’ Pas toen besefte hij dat hij schreeuwde, maar Galina’s boosheid verdween ineens. Ze keek naar de weg waar Benji lag en knikte toen langzaam. ‘Misschien is het niet onverstandig ditmaal voorzichtig te zijn.’

Zwoegend trachtte Rhand adem te halen. De lucht in de kist voelde zwaar en heet. Gelukkig kon hij het niet meer ruiken. Ze spoelden hem iedere avond af met een emmer water, maar dat was amper een bad en als ze ’s morgens het deksel hadden gesloten, werd een zware aanslag op zijn neus gedaan. De stank van de nacht en de marteling voegde zich bij die van een nieuwe dag, waarin hij werd blootgesteld aan de zon. De leegte vasthouden kostte moeite. Hij zat onder de striemen, elk stukje huid van schouders tot knieën brandde al voordat het zweet erin beet. Duizenden vlammetjes schroeiden de grenzen van zijn leegte en probeerden die te vernietigen. De half geheelde wond in zijn zijde klopte ver weg, maar met iedere klop trilde de leegte. Alanna. Hij kon Alanna voelen. Dichtbij. Nee, hij kon geen tijd verknoeien door aan haar te denken. Zelfs als ze hem waren gevolgd, konden zes Aes Sedai hem niet bevrijden. Ze konden weleens beslissen zich bij Galina aan te sluiten. Niet vertrouwen. Nooit meer een Aes Sedai vertrouwen. Misschien verbeeldde hij het zich maar. Soms verbeeldde hij zich echt dingen in deze kist: een koel briesje, een wandeling. Soms vergat hij al het andere en had hij droombeelden over vrij rondlopen. Gewoon lopen. Uren verdwenen terwijl er belangrijker dingen waren. Zwoegend haalde hij adem en tastte hij rond over de ijsgladde afscherming die hem van de Bron weghield. Telkens opnieuw voelde hij aan die zes zachte punten. Zacht. Hij kon er niet mee ophouden. Het voelen was belangrijk. Donker, kreunde Lews Therin diep in zijn hoofd. Geen donker meer. Nooit meer. Telkens opnieuw, maar niet al te erg. Rhand negeerde hem ditmaal gewoon.

Opeens snakte hij naar adem. De kist bewoog en schraapte luid over de wagenbodem. Was het al nacht? Opgezette striemen krompen ongewild samen. Hij zou opnieuw worden afgeranseld voor hij eten kreeg, een emmer water over zich heen krijgen en als een gans worden vastgesnoerd voor hij mocht proberen te slapen. Maar hij zou de kist uit komen. De duisternis om hem heen was niet volkomen, maar zwartgrijs. Het kleine spleetje rond het deksel liet nog wat licht door, hoewel hij het niet goed kon zien met zijn hoofd tussen de knieën geperst. Zijn ogen kostte het elke dag net zoveel moeite iets anders dan zwart te zien als zijn neus om niets meer te ruiken. Niettemin, het moest nacht zijn.

Hij kon een gekreun niet onderdrukken, toen de kist scheef hing. Er was geen ruimte om weg te glijden, maar hij bewoog en dat veroorzaakte nieuwe spanning op spieren die onvoorstelbaar veel pijn deden. Zijn kleine gevangenis kwam met een harde bons op de grond neer. Spoedig zou het deksel opengaan. Hoeveel dagen al in de kokende zon? Hoeveel nachten? Hij was de tel kwijt. Wie zou het vanavond zijn? Gezichten tolden in zijn gedachten rond. Hij wilde elke vrouw onthouden die haar beurt gebruikte. De beelden waren verward, de herinneringen van wie, waar en wanneer was geweest, leek hij niet meer boven te kunnen halen. Maar hij wist dat Galina, Erian en Katerine hem het vaakst hadden geslagen, de enigen die het meerdere keren hadden gedaan. Die gezichten gloeiden in een duister vuur in zijn geest. Hoe vaak wilden ze hem horen schreeuwen?

Opeens drong tot hem door dat de kist nu al open had moeten zijn. Ze waren van plan hem hier de hele nacht in te houden en daarna zou de zon van de nieuwe dag komen en... Spieren die te zeer deden en te blauw, spanden zich toch. ‘Laat me eruit,’ schreeuwde hij schor. Hij meende een vrouw te horen lachen. Een tijdlang huilde hij, maar toen droogde zijn woede als een laaiende oven de tranen. Help me, snauwde hij Lews Therin toe. Het Licht helpe me.

Somber mopperend begon Rhand opnieuw blindelings over het gladde vlak rond te tasten naar de zes zachte punten. Vroeg of laat zouden ze hem eruit laten. Vroeg of laat zouden zijn bewakers verslappen. En dan... Hij had zelf niet door dat hij schor begon te lachen.

Nadat Perijn op zijn buik de lage helling was opgekropen, gluurde hij over de rand naar een tafereel uit een droom van de Duistere. De wolven hadden hem enig idee gegeven van wat hij kon verwachten, maar dat verbleekte bij de werkelijkheid. Zowat een span verder was een kring van wagens en mannen om een bomengroepje vlak naast de weg volkomen omsingeld door een enorme massa tierende Shaido. Een aantal wagens stond in lichterlaaie en vlammen stegen hoog op. Vuistkleine of rotsgrote vuurbollen vielen tussen de Aiel, vlammentongen sloegen omhoog en maakten van zo’n tien Shaido levende fakkels. Bliksems sloegen uit een wolkeloze hemel neer en wierpen aarde en in cadin’sor geklede figuurtjes omhoog. Zilveren bliksemflitsen troffen ook de wagens en ook van de Aiel steeg vuur op. Veel ervan doofde opeens of ontplofte in de lucht, maar al leek de strijd licht in het voordeel van de Aes Sedai te verlopen, juist het grote aantal Shaido zou uiteindelijk de beslissing brengen.