Robert Jordan - Heer van Chaos

Perijn duwde zich op, zijn gele ogen strak op Rhand gericht, ferm en bezorgd tegelijk. ‘Rhand, zelfs als Danel met zijn mannen en de Wijzen zich op de afgesproken afstand hebben gehouden, zullen ze niet weggaan zolang ze dit zien.’ Hij gebaarde naar de koepel waar vuur en bliksem een blijvend lichtbaken vormde. ‘Als we hier lang blijven, keren de Shaido zich vroeg of laat tegen hen, als ze dat al niet hebben gedaan. Licht, Rhand! Danel, Ban, Wil en Tel... Amys is ook daarginds en Sorilea en... Bloedvuur, Rhand! Er zijn er al meer voor jou gestorven dan je weet!’ Perijn haalde diep adem. ‘Laat mij er dan tenminste uit. Als ik het haal, kan ik ze laten weten dat je in leven bent en kunnen ze zich terugtrekken voor ze worden gedood.’

‘Twee kunnen er uitglippen,’ zei Loial kalm, de enorme bijl optillend. ‘Met twee heb je meer kans.’ De man in de rood gestreepte jas glimlachte slechts, maar was bijna even fel.

‘Ik maak wel een opening in het koepelscherm,’ begon Taim, maar Rhand onderbrak hem ruw.

‘Nee!’ Niet voor het volk van Tweewater. Niemand mocht weten dat hij zich meer zorgen maakte over hen dan over de Wijzen. Feitelijk moest hij minder bezorgd lijken. Was Amys daarginds? De Wijzen namen nooit aan een veldslag deel. Ze liepen onaantastbaar door veldslagen heen, bekommerden zich niet om bloedvetes. Ze hadden een oude gewoonte, misschien wel een wet laten vallen om naar hem toe te komen. Hij zou nog liever Perijn laten teruggaan naar die razende Shaido dan hen in de steek te laten. Maar het mocht niet alleen voor de Wijzen of Tweewater zijn. ‘Sevanna wil mijn hoofd, Taim. Blijkbaar meende ze me vandaag te kunnen pakken.’ De gevoelloosheid die de leegte aan zijn stem gaf, was passend. Min leek er zich echter bezorgd over te maken. Ze streelde zijn rug alsof ze hem wilde kalmeren. ik wil dat ze haar fout levensgroot inziet. Ik heb je gezegd wapens te maken, Taim. Laat me gewoon zien hoe dodelijk ze zijn. Jaag de Shaido uit elkaar. Maak ze kapot.’

‘Zoals je beveelt.’ Taim was eerder heel stijf geweest, maar leek nu van rots.

‘Hijs mijn banier, zodat ze die kunnen zien,’ beval Rhand. Dat zou tenminste iedereen buiten het kamp vertellen wie hierbinnen had gewonnen. Misschien zouden de Wijzen en de mannen van Tweewater zich dan terugtrekken.

Loials oren bewogen verontrust en Perijn greep Rhands arm terwijl Taim wegliep. ‘Ik heb gezien wat ze kunnen, Rhand. Het is...’ Ondanks zijn bebloede gezicht en bijl was de walging in Perijns stem te horen. ‘Wat wil je dan dat ik doe?’ wilde Rhand weten. ‘Wat kan ik anders?’ Perijns hand viel neer en hij zuchtte. ‘Ik weet het niet. Maar ik vind het afschuwelijk.’

‘Gradi, hijs de banier van het Licht!’ riep Taim, en de Kracht liet zijn stem rondgalmen. Met Lucht tilde Jur Gradi de banier uit de hand van de verbaasde Dobraine en hief hem op door de opening van de koepel, tot hoog in de lucht. Vuur barstte eromheen los en bliksems flitsten het banierrood tot een nog feller rood te midden van de rookwolken van de brandende huifkarren. Rhand herkende een aantal zwart gejaste mannen, maar behalve Jur wist hij maar enkele namen. Damer, Fedwin, Eben, Jahar, Torvil. Alleen Torvil had een draak op de kraag. ‘Asha’mans, vorm een strijdlijn,’ galmde Taim.

Mannen in het zwart snelden bijeen en stelden zich op tussen het koepelscherm en alle anderen. Jur en enkele mannen bleven de Aes Sedai bewaken. Behalve Nesune, die alles goed wilde zien, zat de groep van de Witte Toren troosteloos op de grond geknield en lette niet eens op de mannen die hen hadden afgeschermd. Toch leek Nesune op het punt te staan over te geven. De zusters uit de Salidar-groep staarden kil naar de Asha’mans die hen afschermden en richtten nu en dan hun ijzige ogen op Rhand. Alanna keek alleen naar Rhand. Zijn huid kriebelde een beetje, besefte hij. Dat hij dat op die afstand voelde, betekende dat ze alle negen saidar hadden omhelsd. Hij hoopte dat ze zo verstandig waren niet te geleiden. De mannen met de rotsharde gezichten hielden saidin in bedwang, maar dat deden ze maar net. Ze leken even gespannen als de zwaardhanden die naar hun zwaard tastten. ‘Asha’mans, til het scherm vier pas op.’ Op Taims bevel rees over de gehele lengte de koepel omhoog. De Shaido die tegen iets onzichtbaars duwden, struikelden verbaasd naar binnen. Ze herstelden zich meteen. Een zwartgesluierde massa stortte zich naar binnen, maar had slechts een of twee stappen kunnen zetten voor Taim opnieuw riep: ‘Asha’mans! Dood!’

De voorste rij Shaido ontplofte. Het viel niet anders te beschrijven. In cadin’sor geklede gestalten barstten in bloed en vlees uit elkaar. Stromen saidin reikten door een dikke mist en sprongen in een oogwenk van de een naar de ander, waarna de volgende rij Shaido stierf, en de volgende, en de volgende... Het was alsof ze in een reusachtige vleesmolen liepen. Terwijl hij naar de slachting keek, slikte Rhand. Perijn boog zich opzij en braakte. Rhand begreep hem volkomen. Nog een rij stierf. Nandera hield haar hand voor de ogen en Sulin draaide zich om. Bloedige mensenresten stapelden zich op tot een muur. Niemand kon dat verdragen. Tussen de ene dodelijke uitbarsting en de volgende worstelden de voorste Shaido zich achteruit, duwend en persend in een horde die zich naar voren wilde vechten. De laaiende, warrige mensenhoop kwam tot ontploffing en opeens trokken allen zich terug. Nee, renden terug. De regen van vuur en bliksems haperde. ‘Asha’mans!’ schalde Taims stem opnieuw. ‘Schuivende ring van Aarde en Vuur.’

Onder de voeten van de Shaido die nog het dichtst bij de wagens waren, sprong de grond opeens open voor fonteinen van vlammen en zand. Nog meer vlammentongen laaiden omhoog, en nog meer, tot een zich uitbreidende kring rond alle wagens, een kring die de Shaido vijftig pas achtervolgde, honderd pas, tweehonderd. Wat overbleef was paniek en dood. Speren en schilden werden weggegooid. De koepel was nu zichtbaar behalve waar rook van de wagens opsteeg.

‘Stop!’ De bulderende ontploffingen en gillende Shaido overstemden Rhands schreeuw. Hij verweefde de stromen die Taim had gebruikt. ‘Stop ermee, Taim!’ Zijn stem kraakte als onweer over alles heen. Er volgde nog een kring van ontploffingen en Taim riep: ‘Asha’mans! Rust!’

Een oorverdovende stilte leek kort de lucht te vullen. Rhands oren zongen. Daarna drong het gekrijs en gekreun door. Gewonden richtten zich tussen de stapels doden op. Daarachter renden de Shaido verder, en lieten de verspreide groepen siswai’amans, Speervrouwen, Cairhienin en Mayeners, velen nog te paard, achter zich. Bijna aarzelend liepen en reden ze naar de wagens, waarbij sommige Aiel hun sluier lieten zakken. Nu de Kracht Rhands zicht verbeterde, kon hij Rhuarc onderscheiden, hinkend, een arm slap langs zijn zij, maar zelf lopend. Ver daarachter waren een grote groep vrouwen met dikke, donkere rokken en lichte hemden, en een groep mannen in jassen uit Tweewater, met grote voetbogen. Ze stonden te ver weg om gezichten te kunnen onderscheiden, maar aan de blikken te zien waarmee de mannen naar de vluchtende Shaido staarden, waren ze even stomverbaasd als ieder ander.

Een enorme opluchting welde in Rhand op, hoewel niet voldoende om de vage maagkramp te onderdrukken. Min had huilend haar gezicht tegen zijn hemd aan gedrukt. Hij streek over haar haren. ‘Asha’mans,’ – nooit was hij blijer geweest met de gevoelloze stem in de leegte dan nu – ‘jullie hebben het uitstekend gedaan. Ik wens je geluk, Taim.’ Hij keerde zich om zodat hij het slachtveld niet hoefde te zien. Het donderende gejuich van ‘Drakenheer’ en ‘Asha’mans’ van de mannen in zwarte jassen drong amper tot hem door.

Zijn draai bracht hem oog in oog met de Aes Sedai. Merana stond helemaal achteraan, Alanna vlak voor hem. met aan beide kanten twee Aes Sedai die hij niet kende.