Robert Jordan - Mes van Dromen

Maar toch, ze hadden vier namen en vier zusters die toegaven dat ze Duistervrienden waren, hoewel Marris waarschijnlijk even snel als de andere drie zou beweren dat ze de Schaduw nu verwierp, spijt had van haar zonden en het Licht weer omhelsde. Genoeg om iedereen te overtuigen. Schijnbaar wist de Zwarte Ajah alles wat er gebeurde in de werkkamer van Elaida, maar het was misschien het risico waard. Pevara weigerde Talenes bewering te geloven dat Elaida een Duistervriend was. Zij had immers de zoektocht op touw gezet. De Amyrlin Zetel kon de hele Toren in beweging zetten. Misschien zou een onthulling dat de Zwarte Ajah werkelijk bestond datgene bewerkstelligen wat het verschijnen van de opstandelingen met een leger niet had gekund, namelijk ervoor zorgen dat de Ajahs ophielden tegen elkaar te sissen als vreemde katten en ze weer samenbrengen. De verwondingen van de Toren vroegen om wanhopige maatregelen.

De bedienden waren buiten bereik en Pevara wilde juist met haar voorstel op de proppen komen, toen Yukiri weer sprak. ‘Gisteravond heeft Talene een bevel ontvangen om vanavond te verschijnen voor hun “Hoge Raad”.’ Ze vertrok haar mond alsof de woorden vies smaakten. ‘Schijnbaar gebeurt dat alleen als je geëerd wordt of een heel belangrijke opdracht krijgt. Of als men je wil ondervragen.’ Ze kon haar lippen nauwelijks stilhouden. Wat ze hadden gehoord over de methoden van de Zwarte Ajah wanneer ze iemand ondervroegen, was even misselijkmakend als ongelooflijk. Een vrouw tegen haar wil in een cirkel dwingen? Een cirkel geleiden om pijn toe te brengen? Pevara voelde dat haar maag zich omdraaide. ‘Talene denkt niet dat ze geëerd wordt of een opdracht krijgt,’ vervolgde Yukiri, ‘dus heeft ze ons gesmeekt haar te verbergen. Saerin heeft haar in een kamer in de onderste kelder ondergebracht. Talene heeft het misschien mis, maar ik ben het met Saerin eens. Als we het risico nemen, is dat net alsof je een hond in de kippenren laat en dan maar hoopt op de goede afloop.’

Pevara keek omhoog naar het wandtapijt dat tot ver boven hun hoofden doorliep.

Er stonden gewapende mannen op met zwaarden en bijlen, die met speren en hellebaarden staken naar enorme, mensachtige figuren met zwijnensnuiten en wolvenbekken, met geitenhoorns en ramshoorns. De wever had Trolloks gezien. Of goede tekeningen ervan. Er waren ook mannen die zij aan zij met de Trolloks vochten. Duistervrienden. Soms moest je bloed vergieten om de Schaduw te bestrijden. En moest je wanhopige maatregelen nemen. ‘Laat Talene naar die bijeenkomst gaan,’ zei ze. ‘We gaan allemaal. Ze verwachten ons niet. Als we ze doden of gevangennemen, kunnen we de Zwarte Ajah in één klap onthoofden. Die Hoge Raad moet de namen van hen allemaal kennen. We hebben de kans om de hele Zwarte Ajah te vernietigen.’

Yukiri pakte de franje aan Pevara’s stola beet en fronste haar wenkbrauwen overdreven toen ze ernaar keek. ‘Ja, rood. Ik dacht dat hij misschien groen was geworden toen ik even de andere kant uit keek. Ze zullen met zijn dertienen zijn, weet je. Zelfs als enkele leden van die “Raad” weg zijn uit de Toren, dan zullen ze andere zusters meebrengen om weer voltallig te zijn.’

‘Weet ik,’ antwoordde Pevara ongeduldig. Talene was een fontein van informatie geweest, het meeste ervan nutteloos en veel ervan afgrijselijk, bijna meer dan ze konden bevatten. ‘We gaan met z’n allen. We kunnen Zerah en de anderen opdragen om met ons mee te vechten, en zelfs Talene en die groep. Ze doen wel wat we zeggen.’ Aanvankelijk had ze zich niet gerust gevoeld over die gelofte van gehoorzaamheid, maar na verloop van tijd kon je aan alles wennen. ‘Dus negentien van ons tegen dertien van hen,’ peinsde Yukiri, en klonk veel te geduldig. Zelfs uit de manier waarop ze haar stola schikte sprak geduld. ‘Plus wie ze op wacht hebben staan om ervoor te zorgen dat hun bijeenkomst niet wordt verstoord. Dieven letten altijd het best op hun eigen beurs.’ Dat had de ergerlijke klank van een oud gezegde. ‘We kunnen er in het gunstigste geval maar beter van uitgaan dat de aantallen gelijk zullen zijn, en mogelijk zijn zij zelfs met meer. Hoeveel van ons zullen er sterven in ruil voor het doden of gevangennemen van hoeveel van hen? En belangrijker nog, hoeveel van hen ontsnappen er? Denk eraan: ze dragen kappen. Als er ook maar één ontsnapt, dan weten we niet wie ze is, maar zij kent ons wel, en het zal dan niet lang duren voor de hele Zwarte Ajah het ook weet. Het klinkt voor mij minder als het afhakken van een kippenkop dan als worstelen met een luipaard in het donker.’ Pevara deed haar mond open, maar liet hem zonder iets te zeggen weer dichtvallen. Yukiri had gelijk. Ze had er beter over moeten nadenken en zelf ook tot die gevolgtrekking moeten komen. Maar ze wilde iets doen, uithalen naar iemand of iets, en dat was ook geen wonder. Het hoofd van haar Ajah was misschien waanzinnig, ze moest ervoor zorgen dat de Rode zusters, die al sinds mensenheugenis niemand meer bonden, niet zomaar mannen maar Asha’man aan zich bonden, en de jacht op Duistervrienden in de Toren was tot stilstand gekomen. Uithalen? Ze wilde stenen vermalen tussen haar kiezen.

Ze dacht dat hun bespreking voorbij was – ze was alleen maar te weten gekomen hoe de zaken er met Marris voor stonden, en die oogst bleek bitter – maar Yukiri raakte haar arm aan. ‘Loop even met me mee. We staan hier al te lang, en ik wil je iets vragen.’ Tegenwoordig konden Gezetenen van verschillende Ajahs niet meer lang bij elkaar staan zonder dat er geruchten over plannen uit de grond schoten als paddenstoelen na de regen. Om de een of andere reden leek praten tijdens het lopen lang niet zoveel geruchten te veroorzaken. Het sloeg nergens op, maar het was zo. Yukiri nam de tijd voor ze haar vraag stelde. De vloertegels veranderden van groen met blauw naar geel met bruin terwijl ze door een van de hoofdgangen liepen die langzaam omlaag liepen door de Toren. Ze kwamen langs vijf verdiepingen zonder iemand anders tegen te komen, en toen pas sprak Yukiri. ‘Heeft de Rode Ajah gehoord over iemand die met Toveine is meegegaan?’

Pevara struikelde bijna over haar muilen. Ze had het echter kunnen zien aankomen. Toveine zou niet de enige zijn geweest die had geschreven uit Cairhien. ‘We hebben van Toveine zelf gehoord,’ zei ze, en vertelde bijna alles wat in Toveines brief had gestaan. Onder de omstandigheden kon ze niet anders. Ze vertelde echter niet over de beschuldigingen tegen Elaida, en hoe lang geleden de brief was aangekomen. Het een was een zaak van haar Ajah, hoopte ze, terwijl het andere haar misschien zou dwingen tot lastige verklaringen. ‘Wij hebben gehoord van Akoure Vayet.’ Yukiri liep een paar passen zwijgend door en mompelde toen: ‘Bloed en bloedas!’ Pevara trok geschokt haar wenkbrauwen op. Yukiri was vaak boers, maar nooit eerder grof. Ze besefte dat de andere vrouw ook niet had verteld wanneer Akoures brief was aangekomen. Hadden de Grijze zusters nog andere brieven uit Cairhien gekregen, van zusters die de eed hadden afgelegd aan de Herrezen Draak? Ze kon het niet vragen. Ze vertrouwden elkaar met hun leven tijdens deze jacht, maar toch, zaken van de Ajah waren zaken van de Ajah. ‘Wat ben je van plan te doen met die inlichtingen?’

‘We houden het stil omwille van de Toren. Alleen de Gezetenen en het hoofd van onze Ajah weten het. Evanellein vindt dat we Elaida uit haar positie moeten ontheffen, maar dat kunnen we nu niet toestaan. En nu de Toren moet worden verenigd en we ons moeten bezighouden met de Seanchanen en Asha’man, misschien wel nooit.’ Ze klonk er niet gelukkig over.

Pevara onderdrukte haar ergernis. Ze mocht Elaida niet, maar je hoefde de Amyrlin Zetel dan ook niet te mogen. Er hadden wel meer onaardige vrouwen de stola gedragen en het heel goed gedaan voor de Toren. Maar ging alles wel zo goed als er eenenvijftig vrouwen de gevangenschap in werden gestuurd? Kon je Dumais Bron goed noemen, met vier zusters dood en meer dan twintig overgeleverd aan een ander soort gevangenschap, aan een ta’veren? Het maakte niet uit. Elaida was een Rode zuster – geweest – en het was al veel te lang geleden dat een Rode de stola en staf had verkregen. Alle overhaaste acties en slecht overwogen besluiten leken achter hen te liggen sinds de opstandelingen waren verschenen, en als de Toren werd gered van de Zwarte Ajah, zou dat de mislukkingen goedmaken. Maar zo zei ze het natuurlijk niet. ‘Zij is de jacht begonnen, Yukiri; ze verdient het om die af te maken. Licht, alles wat we tot dusver hebben ontdekt was puur toeval, en we staan stil. We hebben het overwicht van de Amyrlin Zetel nodig als we verder willen komen.’