Robert Jordan - Mes van Dromen

Twee zusters die ze passeerde, negeerden haar eenvoudig omdat ze haar niet zagen. Astrelle en Tesan hadden het over voedselverrotting. Of eigenlijk ruzieden ze, hun gezichten glad maar hun ogen verhit en hun stemmen op de rand van verhitting. Ze waren nota bene rekenkundigen – alsof je logica kon terugbrengen tot getallen – en ze leken het oneens te zijn over hoe die getallen moesten worden toegepast.

‘Als je rekent met Raduns standaard van afwijking, dan is de verhouding elf keer zo groot als die zou moeten zijn,’ zei Astrelle met geknepen stem. ‘Bovendien moet dit wijzen op de inmenging van de Schaduw...’

Tesan onderbrak haar en haar vlechten met kralen klikten toen ze haar hoofd schudde. ‘De Schaduw, ja, maar Raduns standaard is achterhaald. Je moet Covanens eerste regel van medianen gebruiken, en gescheiden berekeningen loslaten op rottend vlees en verrot vlees. De juiste antwoorden, zoals ik al zei, zijn dertien en negen. Ik heb de berekeningen nog niet toegepast op het meel of de bonen en linzen, maar intuïtief lijkt het voor de hand te liggen...’ Astrelle zwol op, en aangezien ze een mollige vrouw was met een aanzienlijke boezem, kon ze behoorlijk indrukwekkend opzwellen. ‘Covanens eerste regel?’ sputterde ze bijna terwijl ze de andere vrouw onderbrak. ‘Die is nog niet afdoende bewezen. Juiste en bewezen methoden zijn altijd beter dan onzorgvuldige...’

Alviarin glimlachte bijna terwijl ze verder liep. Dus eindelijk had iemand gemerkt dat de Grote Heer de Toren had aangeraakt. Maar die kennis zou ze niet helpen daar iets aan te veranderen. Misschien had ze echt geglimlacht, maar als dat zo was, dan verdween die glimlach snel toen ze iemand hoorde spreken.

‘Jij zou ook grimassen, Ramesa, als je elke morgen voor het ochtendmaal werd geslagen,’ zei Norine, veel te luid en overduidelijk met de bedoeling dat Alviarin het zou horen. Ramesa, een lange, slanke vrouw met zilveren klokjes aan de mouwen van haar met wit geborduurde gewaad, keek geschrokken toen ze werd aangesproken. Norine had maar weinig vriendinnen, misschien wel geen een. Ze ging verder en keek snel naar Alviarin om te zien of ze het had gehoord. ‘Het is irrationeel om een straf vertrouwelijk te noemen en te doen alsof er niets aan de hand is als de Amyrlin Zetel hem heeft opgelegd. Maar er is altijd al veel te veel waarde gehecht aan haar rationaliteit, wat mij betreft.’

Gelukkig hoefde Alviarin nog maar een klein stukje verder te lopen naar haar vertrekken. Ze deed zorgvuldig de deur achter zich dicht en schoof de grendel ervoor. Niet dat iemand haar zou storen, maar ze was niet zo lang in leven gebleven door onnodige risico’s te nemen. De lampen waren aan en er brandde een vuurtje in de witmarmeren haard om de kilte van de vroege lenteavond weg te nemen. De bedienden voerden in ieder geval nog hun taken uit. Maar zelfs de bedienden wisten het.

Er biggelden stille tranen van vernedering over haar wangen. Ze wilde Silviana vermoorden, maar dat zou alleen maar betekenen dat ze elke morgen werd geslagen door een nieuwe Meesteres der Novices totdat Elaida het genoeg vond. Dat zou echter nooit gebeuren. Het zou meer zin hebben om haar te vermoorden, maar dat soort moorden moest je zorgvuldig spreiden. Te veel onverwachte doden zouden vragen oproepen, misschien wel gevaarlijke vragen. Maar toch had ze gedaan wat ze kon tegen Elaida. Katerines nieuws over deze strijd verspreidde zich door de Zwarte Ajah, en ook al daarbuiten.

Ze had zusters, geen Zwarte, tot in kleinigheden horen praten over Dumais Bron, en als die kleinigheden bij het vertellen werden aangedikt, dan was dat alleen maar mooi. Het nieuws van de Zwarte Toren zou zich ook al snel verspreiden door de Witte Toren, en waarschijnlijk op dezelfde manier uitdijen. Jammer dat geen van beide nieuwtjes voldoende zou zijn om ervoor te zorgen dat Elaida onteerd en afgezet werd, met die verdomde opstandelingen bijna op de bruggen, maar met Dumais Bron en de ramp in Andor boven haar hoofd zou ze niet ongedaan kunnen maken wat Alviarin had gedaan. Breek de Witte Toren van binnenuit, was haar opgedragen. Zaai twist en chaos in elke hoek van de Toren. Deels had dat bevel haar gepijnigd, en deels was dat nog steeds zo, maar haar grootste trouw lag bij de Grote Heer. Elaida had zelf de eerste breuk in de Toren veroorzaakt, maar zij had de helft daarvan zozeer kapotgemaakt dat het niet meer kon worden hersteld.

Plotseling besefte ze dat ze haar voorhoofd weer aanraakte, en ze bracht met een ruk haar hand omlaag. Er stond geen merkteken op, er was niets te voelen of te zien. Maar elke keer wanneer ze in een spiegel keek, controleerde ze het toch even. En toch, soms dacht ze dat mensen naar haar voorhoofd keken, dat ze iets zagen wat ze zelf niet kon zien. Dat was onmogelijk, irrationeel, maar de gedachte besloop haar, hoe vaak ze die ook wegjoeg. Ze veegde de tranen van haar gezicht met de hand waarin ze de boodschap hield, pakte de andere twee die ze had opgehaald uit haar buidel en liep naar de schrijftafel die tegen de muur stond.

Het was een eenvoudige tafel, onversierd zoals de meeste van haar meubels, en van sommige vermoedde ze dat ze waren gemaakt door een ongeïnspireerde meubelmaker. Het deed er weinig toe, zolang de meubels maar functioneel waren. Ze liet de drie boodschappen op de tafel vallen naast een kleine, gebutste koperen schaal, haalde een sleutel uit haar buidel en maakte een kist met koperen banden op de vloer naast de tafel open. Ze zocht tussen de in leer gebonden boekjes die erin zaten tot ze de drie vond die ze nodig had, elk beschermd zodat de inkt op de bladzijden zou verdwijnen als iemand behalve zijzelf ze aanraakte. Er werden veel te veel codes gebruikt om ze allemaal te kunnen onthouden. Als ze deze boekjes kwijtraakte zou dat pijnlijk zijn, en het zou een lastige taak zijn om ze te vervangen, vandaar de stevige kist met het slot. Een heel goed slot. Goede sloten waren wel belangrijk.

Ze haalde snel de dunne bandjes papier van de boodschap af die achter het tapijt had gezeten, hield ze in de vlam van een lamp en liet ze in de schaal vallen om te verbranden. Het waren alleen maar aanwijzingen over waar de boodschap moest worden achtergelaten, één voor elke vrouw in de keten, en de extra bandjes waren enkel een manier om te verbergen over hoeveel schijven de boodschap had gelopen voordat hij de ontvangster bereikte. Je kon nooit te veel voorzorgsmaatregelen nemen. Zelfs de zusters van haar eigen hart geloofden haar niet meer dan de anderen deden. Maar drie leden van de Hoge Raad wisten wie ze was, en als het kon, had ze ook dat liever voorkomen. Je kon nooit te veel voorzorgsmaatregelen nemen, vooral nu niet.

Zodra ze de boodschap had ontcijferd, voorovergebogen schrijvend op een ander vel papier, bleek die ongeveer te bevatten wat ze had verwacht sinds de vorige avond, toen Talene niet was verschenen. De vrouw had gistermorgen het kwartier van de Groene zusters verlaten met dikke zadeltassen en een kleine kist. Ze had alles zelf gedragen. Niemand scheen te weten waar ze naartoe was gegaan. De vraag was: was ze in paniek geraakt na haar oproep om voor de Hoge Raad te verschijnen, of was er meer aan de hand? Er was meer aan de hand, besloot Alviarin. Talene had zich tot Yukiri en Doesine gericht alsof ze... begeleiding zocht, misschien. Ze was er zeker van dat ze het zich niet verbeeld had. Kon het dat zijn? Een heel klein sprankje hoop. Er moest meer aan de hand zijn. Ze móést een bedreiging voor de Zwarte Ajah vinden, anders zou de Grote Heer haar niet langer beschermen.

Boos haalde ze haar hand weer weg van haar voorhoofd. Ze overwoog geen ogenblik de kleine ter’angreaal die ze verstopt had te gebruiken om Mesaana op te roepen. Ten eerste, en dat was heel belangrijk, was de vrouw ongetwijfeld van plan haar te vermoorden, ondanks de bescherming van de Grote Heer. En zeker zodra hij die bescherming staakte. Ze had Mesaana’s gezicht gezien, wist van haar vernedering. Geen enkele vrouw zou dat over haar kant laten gaan, vooral niet een van de Uitverkorenen. Elke nacht droomde ze ervan Mesaana te vermoorden, ze dagdroomde er vaak over hoe ze dat zou kunnen aanpakken, maar dat moest wachten tot ze haar gevonden had zonder dat de vrouw het merkte. In de tussentijd had ze meer bewijzen nodig. Mogelijk zou noch Mesaana noch Shaidar Haran Talene opvatten als bevestiging voor wat dan ook. Er waren in het verleden wel eerder zusters in paniek geraakt en gevlucht, al waren dat er eerlijk gezegd niet veel, en het was gevaarlijk om aan te nemen dat Mesaana en de Grote Heer dat niet wisten. Ze hield het gecodeerde bericht en haar uitgeschreven versie ervan in de vlam van de lamp en hield ze vervolgens aan een hoek vast tot ze bijna tot aan haar vingers waren opgebrand, voordat ze ze boven op de as in de kom liet vallen. Met een gladde zwarte steen die ze als papiergewicht gebruikte, vermaalde ze de as en roerde die door. Ze betwijfelde of iemand in staat zou zijn woorden terug te halen uit as, maar toch...