Robert Jordan - Mes van Dromen

‘Nee, Hoogste,’ antwoordde Javindhra snel, en verschool haar gezicht toen weer achter haar kom. Vreemd genoeg leek ze een glimlach te verbergen.

Pevara schudde enkel haar hoofd. Als het moest gebeuren, en ze was er zeker van dat het inderdaad moest, dan moest Elaida er buiten worden gehouden. Wat had Javindhra te lachen? Te veel verdenkingen.

‘Ik ben heel blij dat jullie het allebei met me eens zijn,’ zei Tsutama droog, en leunde achterover in haar stoel. ‘Laat me nu alleen.’

Ze zetten hun kommen neer en maakten een kniks. In de Rode Ajah gehoorzaamde iedereen de Hoogste, ook Gezetenen. De enige uitzondering volgens de wetten van de Ajah was een stemming in de Zaal. Sommige vrouwen die de titel hadden gedragen, konden er echter altijd wel voor zorgen dat elke stemming die hun na aan het hart ging zo verliep als zij wensten. Pevara was er zeker van dat Tsutama zo iemand wilde zijn. De worsteling zou zeer onplezierig worden. Ze hoopte alleen maar dat ze even goed kon uitdelen als ze kon ontvangen.

In de gang buiten mompelde Javindhra iets over brieven. Ze haastte zich weg over de witte vloertegels met de rode Vlam van Tar Va-Ion voordat Pevara nog een woord kon zeggen. Niet dat ze van plan was geweest om iets te zeggen, maar zo zeker als perziken giftig waren zou die vrouw zich hiertegen verzetten en de hele zaak aan haar overlaten. Licht, dit was wel het laatste wat ze nodig had, en op het slechtst mogelijke tijdstip.

Ze bleef slechts lang genoeg in haar eigen vertrekken om haar stola met de lange franje te pakken en te kijken hoe laat het was – kwart voor twaalf. Ze was bijna teleurgesteld dat haar ene klok het eens was met die van Tsutama; klokken waren het vaak oneens. Daarna liet ze het Rode kwartier achter zich en haastte zich dieper de Toren in, naar de gemeenschappelijke ruimtes onder de kwartieren. De brede gangen waren goed verlicht met staande spiegellampen maar bijna verlaten, waardoor ze nog groter leken en de witte wanden met friezen kaal. Af en toe bewoog er een felgekleurd wandtapijt door de tocht en dat gaf haar een onrustig gevoel, alsof de zijde en wol tot leven waren gekomen. De paar mensen die ze zag, waren bedienden met de Vlam van Tar Valon op hun borst, die haastig hun taken deden en nauwelijks lang genoeg bleven staan om een snelle kniks te maken. Ze hielden hun ogen neergeslagen. Nu de Ajahs waren verdeeld in wat leek op strijdende kampen, was de Toren vervuld van kwalijke spanning en antagonisme, en die stemming had de bedienden beïnvloed. Of ze in elk geval bang gemaakt. Ze wist het niet zeker, maar ze dacht dat er nog minder dan tweehonderd zusters in de Toren waren. De meesten bleven als het even kon in de kwartieren van hun Ajahs, dus verwachtte ze eigenlijk geen andere zusters tegen te komen.

Toen Adelorna Bastine een korte trap opkwam vanuit een zijgang, bijna direct voor haar, schrok ze daar enorm van. Adelorna, die er met haar ranke gestalte statig uitzag ook al was ze klein van stuk, liep door zonder Pevara op enige manier te groeten. Ook de Saldeaanse droeg haar stola – tegenwoordig zag je geen enkele zuster buiten haar Ajahkwartier meer zonder stola – en werd gevolgd door haar drie zwaardhanden. Ze waren lang en klein, breed en slank en droegen hun zwaarden. Hun ogen hielden geen tel op met bewegen. Zwaardhanden met zwaarden die overduidelijk hun Aes Sedai bewaakten, en dat in de Toren! Het was nu maar al te gewoon, maar Pevara kon er wel om huilen. Maar er waren te veel redenen om te huilen om er één uit te kiezen; in plaats daarvan besloot ze op te lossen wat ze kon.

Tsutama kon Rode zusters opdragen om Asha’man te binden, ze opdragen om het niet aan Elaida te vertellen, maar het leek het beste om te beginnen bij de zusters die de mogelijkheid wilden overwegen zonder daartoe bevel te krijgen, vooral nu er geruchten rondgingen over drie Rode zusters die waren vermoord door Asha’man. Tarna Feir had er al over nagedacht, dus was het tijd voor een gesprekje onder vier ogen met haar. Misschien kende zij anderen die er net zo over dachten. De grootste moeilijkheid zou komen als ze de Asha’man benaderden met het voorstel. Ze zouden het er waarschijnlijk niet mee eens zijn, aangezien ze zelf al eenenvijftig zusters hadden gebonden. Licht van de wereld, eenenvijftig! Voor het bespreken van dat onderwerp was een zuster nodig die diplomatiek was en goed met woorden. En die stalen zenuwen had. Ze peinsde over namen toen ze de vrouw zag die ze zocht. Ze was al op de afgesproken plek en leek een groot wandkleed te bestuderen.

Yukiri was klein, pezig en statig in haar licht zilverkleurige zijden gewaad dat iets donkerder gekleurd kant langs de hals en polsen had; ze leek volkomen in beslag genomen door het wandtapijt en op haar gemak. Pevara had haar maar één keer licht van streek gezien, terwijl het voor iedereen ontstellend was geweest om Talene te ondervragen. Yukiri was alleen gekomen, natuurlijk, hoewel ze de laatste tijd zei dat ze erover dacht weer een zwaardhand te nemen. Dat kwam ongetwijfeld door de huidige tijd en hun eigen situatie. Pevara kon zelf ook wel een zwaardhand of twee gebruiken. ‘Is dit op waarheid gebaseerd, of is het allemaal de fantasie van de wever?’ vroeg Pevara toen ze bij de kleinere vrouw ging staan. Op het tapijt was een oude strijd te zien tegen de Trolloks, of dat werd tenminste gezegd. De meeste van die dingen werden lang nadat het gebeurd was gemaakt, en de wevers moesten het meestal doen met wat hun verteld werd. Deze was al zo oud dat hij moest worden beschermd met een ban om niet uit elkaar te vallen. ‘Ik weet ongeveer evenveel van tapijten als een varken van smeden weet, Pevara.’ Ondanks haar sierlijkheid duurde het bij Yukiri zelden lang voordat je kon merken dat ze van het platteland kwam. De zilvergrijze franje aan haar stola wapperde toen ze de stof om zich heen trok. ‘Je bent laat, dus laten we het kort houden. Ik voel me net een kip die door een vos in de gaten wordt gehouden. Marris is vanmorgen gebroken, en ik heb zelf de gelofte van gehoorzaamheid bij haar afgenomen, maar net als bij de anderen is haar “ene andere” weg uit de Toren. Mee met de opstandelingen, denk ik.’ Ze zweeg toen er twee bedienden door de gang aan kwamen met een rieten wasmand tussen hen in, waar een grote stapel netjes gevouwen bedlinnen in lag.

Pevara zuchtte. Het had aanvankelijk zo bemoedigend geleken. En ook angstaanjagend en bijna overweldigend, maar het leek erop alsof ze een goede start hadden gemaakt. Talene had slechts de naam geweten van één Zwarte zuster die op dat ogenblik in de Toren was. Na Atuans ontvoering – Pevara dacht er liever aan als een inhechtenisneming, maar dat lukte niet omdat de helft van de Torenwetten en een flink aantal gebruiken waren geschonden – was ze al snel overgehaald om de namen van de zusters te onthullen: Karale Sanghir, een Grijze Domani en Marris Thornhill, een Bruine uit Andor. Alleen Karale had een zwaardhand gehad, hoewel hij ook een Duistervriend bleek te zijn. Gelukkig had hij, kort nadat hij had vernomen dat zijn Aes Sedai hem had verraden, vergif ingenomen in de kelderkamer waarin hij zat opgesloten terwijl Karale werd ondervraagd. Het was vreemd om dat gelukkig te noemen, maar de Eedstaf werkte alleen op degenen die konden geleiden, en ze hadden te weinig mensen om gevangenen te bewaken en te verzorgen. Het was zo’n mooi begin geweest, hoe beladen ook, en nu zaten ze in een impasse. Misschien konden ze die doorbreken wanneer een van de anderen terugkeerde naar de Toren, op zoek naar discrepanties tussen wat zusters bewéérden te hebben gedaan en wat ze écht hadden gedaan. Dat zou echter worden bemoeilijkt door de neiging van de meeste zusters om vaag te zijn over zo ongeveer alles. Natuurlijk zouden Talene en de andere drie vertellen wat ze wisten, alles wat ze nog te horen kregen – daar zorgde de gelofte van gehoorzaamheid wel voor. Maar alle boodschappen die meer inhielden dan ‘pak dit en leg het daar neer’ waren gecodeerd op een manier die alleen de vrouw kende die de boodschap verstuurd had en degene aan wie de boodschap gericht was. Sommige waren beschermd met een weving waardoor de inkt verdween als de verkeerde hand het zegel verbrak; iets wat kon worden bewerkstelligd met maar zo’n klein beetje Kracht dat je het niet opmerkte als je er niet naar op zoek was, en er leek geen enkele manier te zijn om de ban te omzeilen. Als ze al niet in een impasse zaten, dan was hun stroom successen toch zeker gereduceerd tot een langzaam gedruppel. En er was altijd het gevaar dat de opgejaagden over hen te weten kwamen en zelf jagers zouden worden. Onzichtbare jagers, net als ze nu onzichtbare prooien schenen te zijn.