Robert Jordan - Mes van Dromen

Het was misschien mogelijk. Een onderdeel van de Doodswachtgarde zou niet moeilijk te vinden zijn. Ze zou moeten uitvinden hoeveel man Musenge precies met zich mee had genomen, en dan Elbar sturen met vijftig man voor elke gardist. Nee, honderd, om rekening te houden met de damane. En dan... ‘Grote Meesteresse, u begrijpt wel dat ik aarzel om iets te verklaren tot ik er zeker van ben dat Tuon dood is?’

‘Natuurlijk,’ zei Semirhage. De klokken klonken weer vermaakt. ‘Maar denk eraan: als Tuon veilig terugkeert, zal het mij nog weinig uitmaken, dus treuzel niet.’

‘Nee, Grote Meesteresse. Ik ben van plan keizerin te worden, en daarvoor moet ik de keizerin vermoorden.’ Deze keer was het helemaal niet zo moeilijk om te zeggen.

Pevara vond de vertrekken van Tsutama Rath bijna buitenissig opvallend, en haar eigen afkomst als slagersdochter had daar niets mee van doen. De zitkamer maakte haar ongemakkelijk. Onder een sierlijst die was besneden met vergulde vliegende zwaluwen, hingen twee grote zijden wandtapijten, een met helderrode bloedrozen, de ander met een calmastruik met rode bloesems groter dan haar beide handen samen. De tafels en stoelen waren breekbare stukken, als je het feit negeerde dat ze voldoende druk besneden waren om tronen te zijn.

De staande lampen waren ook zwaar verguld, en de schoorsteen met galopperende paarden boven de roodgestreepte open haard ook. Op verschillende tafels stond zeldzaam Zeevolkporselein: vier vazen en zes schalen, een klein fortuin waard. Er stond ook een aantal snijwerken van jade of ivoor, geen ervan klein, en een figuur van een dansende vrouw zo hoog als een hand, die leek te zijn gesneden uit een robijn. Een overdreven vertoon van rijkdom, en ze wist zeker dat naast de vergulde klok op de schoorsteen er nog een stond in Tsutama’s slaapkamer en zelfs in haar kleedkamer. Drie klokken! Dat was meer dan opvallend, nog afgezien van het verguldsel en de robijnen.

En toch paste de kamer bij de vrouw die tegenover haar en Javindhra zat. ‘Opvallend’ was het juiste woord voor hoe ze eruitzag. Tsutama was een opvallend mooie vrouw. Haar haren werden bijeengehouden in een fijn gouden net, ze droeg dikke vuurdruppels om haar hals en in haar oren, en was zoals altijd gekleed in rode zijde die haar volle boezem tot zijn recht deed komen, vandaag met gouden borduurwerk om er nog meer nadruk op te leggen. Je zou kunnen denken dat ze mannen wilde imponeren, als je haar niet kende. Tsutama had al lang voordat ze verbannen werd haar afkeer van mannen bekendgemaakt; ze zou nog eerder genade tonen aan een hondsdolle hond dan aan een man.

Toentertijd was ze staalhard geweest, maar velen dachten dat ze gebroken was toen ze terugkeerde naar de Toren. Een tijdlang, tenminste. Toen besefte iedereen die enige tijd bij haar in de buurt verbleef dat die schichtige ogen verre van zenuwachtig waren. De verbanning had haar veranderd, alleen niet zachter gemaakt. Die ogen behoorden toe aan een katachtige, op zoek naar vijanden of prooi. De rest van Tsutama’s gezicht was eerder strak dan sereen, een onleesbaar masker. Behalve als je haar zover kreeg dat ze openlijk woedend werd. Zelfs dan bleef haar stem echter zo kalm als glad ijs. Het was een onthutsende combinatie.

‘Ik heb vanmorgen verontrustende geruchten gehoord over de strijd bij Dumais Bron,’ zei ze abrupt. ‘Verdomd verontrustend.’ Ze had de gewoonte opgevat om lange tijd te zwijgen zonder te kletsen, en dan plotseling onverwachte uitspraken te doen. De verbanning had haar taalgebruik verruwd. De afgelegen boerderij waar ze had verbleven moest nogal... levendig zijn geweest. ‘Zoals dat drie van de dode zusters uit onze Ajah kwamen. Moedermelk in een mok!’ Dat alles werd gezegd op heel vlakke toon. Maar haar ogen prikten beschuldigend naar hen.

Pevara negeerde die blik. Elke directe blik van Tsutama leek beschuldigend, en hoe gespannen ze ook was, Pevara wist wel beter dan dat de Hoogste te laten merken. De vrouw dook op zwakheden af als een valk. ‘Ik zie niet in waarom Katerine uw bevelen zou negeren om haar kennis voor zichzelf te houden, en u gelooft ongetwijfeld ook niet dat Tarna Elaida in diskrediet zou brengen.’ Niet in het openbaar, in ieder geval. Tarna bewaakte haar gevoelens over Elaida even zorgvuldig als een kat een muizenhol in de gaten hield. Maar zusters krijgen wel verslagen van hun ogen-en-oren. We kunnen niet voorkomen dat ze erachter komen wat er gebeurd is. Het verbaast me dat het al zo lang duurt.’

‘Dat is waar,’ voegde Javindhra eraan toe terwijl ze haar rokken gladstreek. De hoekige vrouw droeg geen juwelen behalve de Grote Serpent-ring, en haar gewaad was onversierd en zo donkerrood dat het bijna zwart leek. ‘Vroeg of laat komen alle feiten aan het licht, als we werken tot onze vingers bloeden.’ Haar mond stond zo strak dat het leek alsof ze ergens op beet, maar ze klonk bijna tevreden. Vreemd was dat. Ze was Elaida’s schoothondje.

Tsutama richtte haar blik op Javindhra, en even later werd de vrouw rood. Misschien als smoes om het oogcontact te verbreken nam ze een paar slokken thee. Uit een kom van geslagen goud, bewerkt met luipaarden en herten, natuurlijk. De Hoogste bleef zwijgend staren, maar of ze naar Javindhra keek of naar een punt achter haar, kon Pevara niet zeggen.

Toen Katerine meldde dat Galina een van de slachtoffers was bij Dumais Bron, was Tsutama bijna met een meerderheid verheven om haar te vervangen.

Ze had een heel goede naam gehad als Gezetene, tenminste vóór haar betrokkenheid bij de walgelijke gebeurtenissen die geleid hadden tot haar ondergang, en veel Rode zusters vonden dat er in deze tijden een zo hard mogelijke Hoogste nodig was. Galina’s dood had een grote last van Pevara’s schouders gehaald – de Hoogste, een Duistervriend; o, dat was een kwelling geweest! – maar ze was onzeker over Tsutama. Er was nu iets... wilds aan haar. Iets onvoorspelbaars. Was ze wel helemaal bij haar volle verstand? Maar eigenlijk kon je diezelfde vraag wel stellen over de gehele Witte Toren. Hoeveel zusters waren nu nog helemaal bij hun volle verstand? Alsof ze haar gedachten had aangevoeld, richtte Tsutama haar strakke blik op Pevara. Pevara kleurde of schrok niet, zoals bij velen wél gebeurde, maar ze wenste dat Duhara er was, gewoon zodat de Hoogste nog een derde Gezetene had om naar te staren en ze het leed konden delen. Ze wenste dat ze wist waar de vrouw naartoe was gegaan en waarom, met een opstandelingenleger dat zijn kamp had opgeslagen buiten Tar Valon. Meer dan een week geleden was Duhara eenvoudig aan boord van een schip gegaan zonder een woord tegen iemand te zeggen, voor zover Pevara wist, en niemand leek te weten of ze naar het noorden of het zuiden was gegaan. Tegenwoordig wantrouwde Pevara iedereen en bijna alles.

‘Hebt u ons hier geroepen over iets in die brief, Hoogste?’ zei ze uiteindelijk. Ze keek kalm in die verontrustende blik, maar ze begon te verlangen naar een slok uit haar eigen rijkversierde kom, en ze wenste dat er wijn in zat in plaats van thee. Ze plaatste de kom zorgvuldig op de smalle leuning van haar stoel. De blikken van de andere vrouw gaven haar het gevoel alsof er spinnen over haar huid liepen. Na een hele tijd richtte Tsutama haar ogen op de brief op haar schoot. Ze hield hem open met haar hand zodat hij zich niet oprolde. De brief was geschreven op het heel dunne papier dat ze gebruikten om met duiven te versturen, en de kleine inktletters waren duidelijk zichtbaar door het papier heen en leken de bladzijde helemaal te vullen. ‘Deze komt van Sashalle Anderly,’ zei ze. Pevara kromp ineen van medelijden en Javindhra gromde, en dat kon van alles betekenen. Arme Sashalle. Tsutama ging verder zonder enig uiterlijk teken van medeleven. ‘Dat wicht denkt dat Galina is ontsnapt, omdat de brief aan haar gericht is. Veel van wat ze schrijft, bevestigt alleen maar wat we al van andere bronnen weten, onder wie Toveine. Maar zonder ze te benoemen, zegt ze dat ze “de leiding heeft over de meeste zusters in de stad Cairhien”’.