Robert Jordan - Mes van Dromen

Hij draaide zich om toen ze naderde, legde formeel zijn handen op haar schouders en kuste haar op beide wangen. Ze was gedwongen zijn begroeting te beantwoorden en probeerde haar neus niet op te trekken vanwege de sterke, muskusachtige geur die hij droeg. Galgans gezicht was zo uitgestreken als mogelijk was met zijn rimpels, maar ze dacht iets van ongerustheid in zijn blauwe ogen te zien. Enkele mannen en vrouwen achter hem, voornamelijk van het lage Bloed en gewone burgers, fronsten openlijk hun wenkbrauwen. De grote landkaart van Tarabon die op tafel uitgespreid lag en werd vlak gehouden door vier lampen, gaf haar reden genoeg om zich zorgen te maken. Hij was bedekt met markeringen, rode driehoekjes voor Seanchaanse troepenbewegingen en rode sterren voor troepen die gestationeerd waren, elk voorzien van een papieren vlaggetje waarop de aantallen en samenstelling stonden. Verspreid over de kaan, over de hele kaart, waren zwarte schijfjes geplaatst die gevechten vertegenwoordigden, en nog meer witte schijfjes voor vijandelijke troepen, veel ervan zonder vlaggetjes. Hoe konden er vijanden zijn in Tarabon? Het was er zo veilig als... ‘Wat is er gebeurd?’ vroeg ze.

‘Er zijn ongeveer drie uur geleden raken aangekomen met verslagen van luitenant-generaal Turan,’ begon Galgan luchtig. Hij deed heel nadrukkelijk zelf géén verslag. Hij bestudeerde de kaart terwijl hij sprak en keek geen ogenblik in haar richting. ‘Ze zijn incompleet – elk nieuw rapport vult de lijsten aan en ik verwacht dat ze voorlopig niet zullen veranderen – maar wat ik gezien heb, komt deze kant op. Sinds zonsopgang gisteren zijn er zeven grote bevoorradingskampen overvallen en in brand gestoken, samen met meer dan twee dozijn kleinere kampen. Twintig bevoorradingskaravanen zijn aangevallen, de wagens en hun inhoud in brand gestoken. Zeventien kleinere voorposten zijn weggevaagd, elf patrouilles hebben geen verslag meer uitgebracht, en er zijn nog vijftien schermutselingen geweest. En ook een paar aanvallen tegen onze kolonisten. Slechts een handvol dodelijke slachtoffers, mannen die hun bezittingen wilden verdedigen, maar er is een groot aantal wagens en opslagplaatsen verbrand, samen met wat halfgebouwde huizen, en overal hetzelfde bericht: Ga weg uit Tarabon. Dit is allemaal gedaan door troepen van tussen de twee- en misschien vijfhonderd man. Naar schatting bij elkaar minimaal tienduizend en misschien wel twee keer zoveel, bijna allemaal Taraboners. O, ja,’ voltooide hij achteloos, ‘en de meesten van hen droegen gestreepte wapenrustingen.’ Ze had zin om op haar tanden te knarsen. Galgan voerde het bevel over de soldaten van de Terugkeer, maar zij voerde het bevel over de Hailene, de Voorlopers, en als zodanig had zij de hogere rang, ondanks zijn kam en roodgelakte vingernagels. Hij zei niet hardop dat hij vond dat de Voorlopers door de komst van de Terugkeer daar nu onderdeel van waren geworden. Maar Suroth vermoedde dat hij wist dat als hij dat zei, en daarmee dus eigenlijk Suroth verving, hij ook verantwoordelijkheid zou moeten aanvaarden voor Tuons veiligheid. En voor die verontschuldigingen, mocht dat nodig blijken. Ze had niet enkel een afkeer van Galgan. Ze minachtte hem. ‘Muiterij?’ zei ze, trots op de koelheid in haar stem. Vanbinnen stond ze in brand.

Galgans witte staart zwaaide langzaam heen en weer toen hij zijn hoofd schudde. ‘Nee. Alle verslagen melden dat onze Taraboners dapper hebben gevochten en dat we enkele successen hebben behaald, enkele gevangenen hebben gemaakt. Niet een van hen hoort tot de garnizoenen van trouwe Taraboners. Verscheidenen zijn herkend als Draakgezworenen van wie we dachten dat ze in Arad Doman waren. En de naam Rodel Ituralde is een paar keer genoemd als brein achter dit alles en als leider. Een Domani. Ze zeggen dat hij een van de beste generaals aan deze kant van de oceaan is, en als hij dit allemaal heeft bedacht en uitgevoerd,’ hij zwaaide met zijn hand over de kaart, ‘dan geloof ik dat.’ Die dwaas klonk bewonderend! ‘Geen muiterij. Een inval op grote schaal. Maar hij vertrekt niet met evenveel mannen als waarmee hij gekomen is.’ Draakgezworenen. Het woord was als een vuist die Suroths keel omklemde. ‘Zijn er Asha’man bij?’

‘Die kerels die kunnen geleiden?’ Galgan grimaste en maakte een afwerend gebaar tegen het kwaad, waar hij zich blijkbaar niet eens van bewust was. ‘Daar heb ik niets over gehoord,’ zei hij droog, ‘en ik denk dat ze dat wel gezegd zouden hebben.’

Ze wilde haar withete woede op Galgan botvieren, maar schreeuwen tegen een ander lid van het Hoge Bloed zou haar ogen doen neerslaan. En, even erg, niets uithalen. Toch moest ze haar woede ergens op koelen. Het moest naar buiten. Ze was trots op wat ze had gedaan in Tarabon, en nu leek het land halverwege op weg naar de chaos die ze er vond toen ze er voor het eerst aan land kwam. En het was de schuld van één man. ‘Die Ituralde.’ Haar stem klonk als ijs. ‘Ik wil zijn hoofd!’

‘Geen angst,’ mompelde Galgan. Hij vouwde zijn handen achter zijn rug en boog zich voorover om een van de vlaggetjes te bestuderen. ‘Het zal niet lang duren voordat Turan hem terugjaagt naar Arad Doman met zijn staart tussen zijn benen, en met een beetje geluk bevindt hij zich onder een van de troepen die we te pakken krijgen.’

‘Geluk?’ snauwde ze. ‘Ik vertrouw niet op geluk!’ Ze toonde haar woede nu openlijk, en ze dacht er niet aan te proberen die nog eens te onderdrukken. Ze tuurde naar de kaart alsof ze Ituralde zo dacht te kunnen vinden. ‘Als Turan achter honderd troepen aan zit, zoals u zegt, dan heeft hij meer verkenners nodig om ze te vinden, en ik wil dat ze worden gevonden. Allemaal. Vooral Ituralde. Generaal Yulan, ik wil dat vier van de vijf... Nee, dat negen van elke tien raken in Altara en Amadicia naar Tarabon worden gestuurd. Als Turan ze daar niet allemaal mee kan vinden, dan zal alleen zijn eigen hoofd mij tevreden stellen.’

Yulan, een donkere kleine man in een blauwe mantel met adelaars met zwarte kammen erop geborduurd, had zich waarschijnlijk met te veel haast aangekleed om de gom aan te brengen waarmee hij normaal zijn pruik op zijn plaats hield, want hij zat er de hele tijd aan om te controleren of hij recht zat. Hij was Kapitein van de Lucht voor de Voorlopers, maar de Kapitein van de Lucht van de Terugkeer was slechts een baniergeneraal, omdat een meer ervaren man onderweg was overleden. Yulan zou geen moeite met hem hebben. ‘Een wijze beslissing, Hoogvrouwe,’ zei hij, fronsend naar de kaart, ‘maar mag ik voorstellen om de raken in Amadicia en de raken die al zijn toegewezen aan baniergeneraal Khirgan, te laten blijven. Raken zijn de beste manier die we hebben om Aiel op te sporen, en na twee dagen hebben we die Witmantels nog steeds niet gevonden. Dat geeft generaal Turan dan nog...’

‘De Aiel geven ons elke dag minder problemen,’ zei ze streng, ‘en een paar deserteurs zijn niets.’ Hij neigde zijn hoofd instemmend, terwijl hij met één hand zijn pruik op zijn plaats hield. Hij was immers maar van het lage Bloed.

‘Zevenduizend man zou ik nauwelijks een paar deserteurs noemen,’ mompelde Galgan droog.

‘Het zal zijn zoals ik beveel!’ snauwde Suroth. Vervloekte zogenaamde Kinderen van het Licht! Ze had nog steeds niet besloten of ze van Asunawa en de paar duizend die waren gebleven da’covale zou maken. Ze waren gebleven, maar hoe lang zou het duren voordat ook zij hen zouden verraden? En Asunawa scheen damane te haten, hoe ongelooflijk het ook was. Die man was onevenwichtig! Galgan haalde zijn schouders op, volkomen onverstoord. Hij liet zijn roodgelakte vingernagel over de kaart glijden alsof hij troepenbewegingen aan het plannen was. ‘Zolang u niet ook de to’raken wilt, heb ik geen bezwaar. Dat plan moet doorgaan. Altara valt bijna zonder strijd in onze handen, ik ben nog niet klaar om naar Illian te trekken, en we moeten de vrede in Tarabon snel weer herstellen. De mensen zullen zich tegen ons keren als we ze geen veiligheid kunnen bieden.’