Robert Jordan - Mes van Dromen

Staand voor de tafel ontcijferde ze vervolgens de andere twee boodschappen, waaruit ze ontdekte dat Yukiri en Doesine allebei hun slaapkamer hadden voorzien van een ban tegen indringing. Dat was nauwelijks verrassend – er was bijna geen zuster meer die tegenwoordig zonder ban sliep – maar het zou het moeilijk maken een van hen te ontvoeren. Dat was altijd het gemakkelijkst wanneer het in het holst van de nacht werd gedaan door zusters van de eigen Ajah van de vrouw. Misschien waren die blikken toch toevallig of verbeelding geweest. Ze moest de mogelijkheid overwegen. Met een zucht pakte ze nog een aantal kleine boekjes uit de kist, en ging toen voorzichtig op een ganzenveren kussen op de stoel bij de schrijftafel zitten. Niet voorzichtig genoeg echter om te voorkomen dat ze haar gezicht vertrok. Ze onderdrukte een kreetje. Eerst had ze gedacht dat de vernedering van Silviana’s riem veel erger was dan de pijn, maar nu trok de pijn eigenlijk niet meer echt weg. Haar achterwerk was een verzameling blauwe plekken. En morgen zou de Meesteres der Novices er nog een paar aan toevoegen. En de dag erna, en daarna... Een troosteloos uitzicht van eindeloze dagen janken onder de riem van Silviana, van worstelen om in de ogen te kijken van de zusters die alles wisten van haar bezoekjes aan Silviana’s werkkamer.

Ze probeerde die gedachten van zich af te zetten, doopte een pen met een goede stalen punt in de inkt en begon met het schrijven van gecodeerde bevelen op dunne papiertjes. Talene moest natuurlijk worden gevonden en teruggehaald. Om te worden gestraft en terechtgesteld als ze eenvoudig in paniek was geraakt, en als dat niet zo was, als ze een manier had gevonden om haar geloften te breken... Alviarin hield zich vast aan die hoop terwijl ze het bevel uitschreef dat Yukiri en Doesine goed in de gaten moesten worden gehouden. Er moest een manier worden gevonden om hen te ontvoeren. En als ze zich toch hadden laten meeslepen door toeval en verbeelding, kon er misschien nog iets worden afgeleid uit wat ze vertelden. Ze zou de stromingen in de cirkel begeleiden. Er kon iets worden gemaakt. Ze schreef driftig verder, niet beseffend dat haar vrije hand weer naar haar voorhoofd was gegaan, op zoek naar het merkteken.

De middagzon streek door de hoge bomen op de heuvel boven het enorme Shaidokamp en wierp vlokkerige schaduwen op de grond, terwijl zangvogels hun lied ten gehore brachten op de hoge takken. Roodvogels en gaaien vlogen langs in flitsen van kleuren, en Galina glimlachte. Het had die ochtend hard geregend, en de lucht was nog een beetje koel onder de spaarzame, langzaam voorbij drijvende witte wolken. Waarschijnlijk was haar grijze merrie, met haar gebogen hals en levendige gang, het eigendom geweest van een edelvrouwe, of ten minste een rijke koopman. Niemand behalve een zuster zou zo’n prachtig dier hebben kunnen betalen. Ze genoot van haar ritjes op het paard dat ze Zwind had genoemd, omdat het haar op een dag gezwind naar de vrijheid zou brengen; net als ze genoot van deze tijd alleen om na te denken over wat ze zou doen als ze eenmaal haar vrijheid had. Ze had plannen om degenen die haar hadden verraden te laten boeten, te beginnen bij Elaida. Nadenken over die plannen, over de uiteindelijke uitvoering daarvan, was het fijnst. Tenminste, ze genoot van haar ritjes zolang ze kon vergeten dat dat voorrecht een teken was van hoezeer Therava haar in bezit had, net als de dikke witzijden mantel die ze droeg, en de riem en halsband met vuurdruppels erop. Haar glimlach veranderde in een grimas. Glimmertjes voor een huisdier dat zichzelf mocht vermaken wanneer het bazinnetje niet vermaakt hoefde te worden. En ze kon zelfs hierbuiten die merktekens met edelstenen niet afdoen. Iemand zou het kunnen zien. Ze reed hier om weg te komen van de Aiel, maar je kon ze tegenkomen in het bos. Therava zou erover kunnen horen. Hoe moeilijk het ook was om dat toe te geven, ze vreesde de Wijze met haar haviksogen tot in haar beenderen. Therava kwam ook in haar dromen voor, en die waren nooit plezierig. Vaak werd ze huilend en badend in het zweet wakker. Het was altijd een opluchting om wakker te worden uit die nachtmerries, of ze nu de rest van de nacht nog kon slapen of niet.

Ze kreeg als ze op deze ritjes ging nooit het bevel om niet te ontsnappen, een bevel dat ze zou hebben moeten gehoorzamen, en dat zorgde voor een eigen soort bitterheid. Therava wist dat ze zou terugkeren, hoe slecht ze ook werd behandeld, in de hoop dat de Wijze op een dag die vervloekte gelofte van gehoorzaamheid zou opheffen. Dan zou ze weer kunnen geleiden, wanneer en hoe zij wilde. Sevanna liet haar soms geleiden om huishoudelijke klusjes uit te voeren, of alleen om duidelijk te maken dat ze dat bevel kon geven, maar dat gebeurde maar zo zelden dat ze zelfs naar die kleine kansen om saidar te omhelzen hunkerde. Therava weigerde haar ook maar de Kracht aan te laten raken tenzij ze erom smeekte, maar weigerde haar dan toestemming te geven een weving te geleiden. En ze had gesmeekt, zichzelf volkomen vernederd, alleen om die gunst. Ze besefte dat ze op haar tanden knarste en dwong zichzelf ermee op te houden.

Misschien kon de Eedstaf in de Toren die gelofte van haar afnemen, net als die bijna identieke staf die Therava bezat, maar dat wist ze niet zeker. De twee waren niet helemaal hetzelfde. Er zat alleen een verschil in de markering, maar wat als dat aangaf dat een gelofte die op de ene staf was gezworen, alleen door dié staf ongedaan kon worden gemaakt? Ze durfde niet te vertrekken zonder Therava’s staf. De Wijze liet de staf vaak open en bloot in haar tent liggen, maar ze had gezegd dat Galina hem nooit mocht oppakken. O, Galina kon die polsdikke witte staf wel aanraken, het gladde oppervlak ervan strelen, maar hoezeer ze ook haar best deed, ze kon haar hand er niet omheen sluiten. Behalve als iemand anders hem aan haar gaf. Tenminste, ze hoopte dat dat niet hetzelfde was als hem zelf oppakken. Dat moest wel. De gedachte dat het misschien wél hetzelfde was, vervulde haar met wanhoop. Het verlangen in haar ogen wanneer ze naar de staf staarde, zorgde voor een zeldzame glimlach van Therava. ‘Wil mijn kleine Lina van haar gelofte af?’ zei ze dan spottend. ‘Dan moet Lina een heel braaf huisdier zijn, want de enige reden waarom ik zal overwegen je vrij te laten is als je me overtuigt dat je zelfs dan mijn huisdier zult blijven.’ Een leven lang als Therava’s speeltje en het doelwit van haar temperament? Een surrogaat dat slaag kreeg wanneer Therava boos was op Sevanna? Wanhoop was niet sterk genoeg om haar gevoelens hierover te beschrijven. Doodsangst leek er meer op. Ze vreesde dat ze gek zou worden als dat gebeurde. En ze vreesde tegelijkertijd dat er geen ontsnapping in de waanzin mogelijk zou zijn. Haar stemming was nu grondig verpest en ze zette haar hand boven haar ogen om te kijken hoe hoog de zon stond. Therava had enkel gezegd dat ze voor het donker terug moest zijn. Het zou nog zeker twee uur licht blijven, maar ze zuchtte spijtig en spoorde Zwind heuvelafwaarts aan, tussen de bomen door naar het kamp. De Wijze vond het vermakelijk om manieren te vinden waarmee ze Galina kon laten gehoorzamen zonder directe bevelen te geven. Duizend manieren om haar te laten kruipen. Voor de veiligheid vatte ze de kleinste suggestie van de vrouw op als bevel. Als Galina ook maar even te laat was, werd ze gestraft op manieren waarvan ze ineendook bij de herinnering. Ineendook en de merrie aanspoorde om sneller te gaan. Therava aanvaardde geen uitvluchten.

Plotseling stapte er vanachter een dikke boom een Aielman tevoorschijn, een heel lange man in cadin’sor met zijn speren in het tuig waarmee zijn boogkoker op zijn rug was gebonden, en zijn sluier tot op zijn borst. Zonder iets te zeggen greep hij haar leidsels. Even gaapte ze hem aan, toen rechtte ze verontwaardigd haar rug. ‘Stommeling!’ snauwde ze. ‘Je kent me toch inmiddels wel? Laat mijn paard los, anders zullen Sevanna en Therava je om de beurt villen!’ Er was meestal maar weinig te zien aan de gezichten van die Aiel, maar ze dacht dat zijn groene ogen een beetje groter werden. Toen schreeuwde ze terwijl hij met een grote vuist de voorkant van haar mantel greep en haar uit het zadel sleurde.