Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Laten we horen welk nieuws ze heeft meegebracht,’ zei hij rustig en gebaarde Rajar voor hem de ladder af te gaan. Twintig paarden en hun opgestapelde zadels vulden bijna elk plekje van de donkere schuur van vrouwe Millin dat niet werd ingenomen door haar ongeveer twintig melkkoeien, dus moesten Rajar en hij zich een weg banen naar de grote deuren. De enige warmte kwam van de slapende dieren. De twee mannen die de paarden bewaakten waren stille schaduwen, maar Gawein kon voelen hoe ze hem en Rajar gadesloegen terwijl ze de ijskoude nacht in glipten. Zij zouden het weten van de boodschapper en nieuwsgierig zijn. De lucht was helder en de afnemende maan gaf nog voldoende licht. Het dorpje Dorlan glinsterde van de sneeuw. Het tweetal worstelde zich zwijgend en met dichtgeslagen mantels stil door de kniediepe sneeuw in het dorp heen. Dit was eens de weg naar Tar Valon geweest, vanuit een stad die al honderden jaren niet meer bestond. Vandaag de dag reisde niemand meer van Tar Valon in deze richting, tenzij je naar Dorlan wilde, en er was geen reden om hier in de winter te komen. Volgens een oud gebruik leverde het dorp kaas aan de Witte Toren en aan niemand anders. Het was maar een heel klein dorpje, met niet meer dan vijftien grijze stenen huizen met leien daken. De sneeuw lag opgehoopt tot aan de onderkant van de vensters op de begane grond. Een eindje achter elk huis stonden koeienstallen, die nu allemaal vol zaten met manschappen, paarden en koeien. t De meesten in Tar Valon konden het bestaan van Dorlan heel wel vergeten hebben. Wie dacht er nu over na waar kaas vandaan kwam? Het had een heel goede plek geleken om uit zicht te blijven. Tot voor kort.

Alle huizen van het dorp waren donker, op eentje na. Er scheen licht door de spleten in de luiken van enkele ramen van het huis van Meester Burlow, zowel boven als beneden. Garon Burlow had de pech om het grootste huis van Dorlan te bezitten, terwijl hij ook nog eens de dorpsmeester was. Dorpsbewoners die met slaapplaatsen in de weer waren geweest om een bed voor een Aes Sedai te vinden zouden dat nu wel betreuren; Meester Burlow had twee lege kamers over. Gawein stampte de sneeuw van zijn laarzen en klopte met een gehandschoende vuist op de stevige deur van het huis van de dorpsmeester. Niemand antwoordde, en na een ogenblik lichtte hij de klink en ging Rajar voor naar binnen.

Voor een boerderij was de voorkamer met zijn balkenzoldering behoorlijk groot. Het meest opvallend waren een paar grote open wandkasten, vol met tinnen bekers en aardewerken serviesgoed, en een lange opgewreven tafel met een rij stoelen met hoge ruggen. Alle olielampen waren aangestoken, een buitensporigheid in de winter omdat een paar vetkaarsen voldoende waren geweest, maar het vuur in de haard had nog niet echt grip gekregen op het haardhout of de temperatuur in de kamer. De twee zusters die kamers boven hadden, waren echter blootsvoets ondanks de kale houten vloer. Wel hadden ze hun met bont afgezette mantels haastig over hun linnen nachtgewaden geslagen. Katerine Alruddin en Tarna Feir keken naar een kleine vrouw in een donkere mantel en rijkleding die tot aan haar heupen vochtig van de sneeuw waren. Ze stond zo dicht mogelijk bij de brede haard als ze kon en warmde huiverend en vermoeid haar handen. Ze kon te voet in de sneeuw de reis van Tar Valon in niet minder dan twee of drie dagen hebben gemaakt, en zelfs Aes Sedai voelden uiteindelijk de kou. Zij moest de zuster zijn over wie Rajar het had gehad, maar vergeleken met de anderen was ze niet opvallend leeftijdloos. Vergeleken met de anderen was ze helemaal nauwelijks opvallend.

De afwezigheid van de dorpsmeester en zijn vrouw legde een extra knoop in Gaweins maag, hoewel hij het half en half verwacht had. Ze zouden er geweest zijn om zich te bekommeren om de Aes Sedai, om hete drank en warm voedsel aan te bieden ongeacht het late uur, tenzij ze terug naar bed waren gestuurd om Katerine en Tarna de gelegenheid te geven zich met de boodschapper af te zonderen. En dat betekende dat het dwaas van hem was om te willen weten wat die boodschap inhield. Maar dat wist hij al voor hij de schuur verlaten had.

‘... schipper heeft gezegd dat hij zou blijven waar we aangelegd hadden tot de belegering was opgeheven,’ zei de kleine vrouw vermoeid toen Gawein binnenkwam, ‘maar hij was zo bang dat hij nu wel een paar roeden weg kan zijn.’ Toen ze de koude luchtstroom die door de deur binnenkwam voelde, keek ze om en iets van de vermoeidheid trok uit haar gezicht weg. ‘Gawein Trakand,’ zei ze. ‘Ik heb bevelen voor u van de Amyrlin Zetel, Heer Gawein.’

‘Bevelen?’ zei Gawein en trok zijn handschoenen uit en stak ze achter zijn riem om tijd te winnen. Voor één keer zou de harde waarheid van pas kunnen komen, besloot hij. ‘Waarom zou Elaida mij bevelen sturen? Waarom zou ik gehoorzamen als ze dat deed? Ze heeft mij en de Jongelingen verstoten.’

Rajar had voor de zusters een eerbiedige houding aangenomen, met de handen op de rug, en hij keek Gawein snel zijdelings aan. Hij zou nooit voor zijn beurt praten, wat Gawein ook zou zeggen, maar de Jongelingen deelden Gaweins overtuiging niet. Aes Sedai deden wat ze deden, en geen mens kon het waarom ervan weten tot een zuster het hem vertelde. De Jongelingen hadden hun lot verbonden aan dat van de Witte Toren.

‘Dat kan wachten, Narenwin,’ zei Katerine kortaf en trok haar mantel met een ruk dichter om zich heen. Haar zwarte haren golfden in een wirwar over haar schouders alsof ze een paar haastige slagen met de borstel had gemaakt en het toen had opgegeven. Ze straalde iets uit wat Gawein deed denken aan een lynx op jacht. Of misschien aan een lynx verdacht op vallen. Ze keek maar heel even naar hem en Rajar. ‘Ik heb dringende zaken in de Toren. Zeg me hoe ik dat naamloze vissersdorp kan vinden. Of jouw schipper er nou wel of niet is, ik vind wel iemand die me over kan zetten.’

‘En mij,’ voegde Tarna eraan toe, met haar kin vooruit en blauwe ogen zo scherp als speren. In tegenstelling tot Katerine was Tarna’s lange, gele haar keurig, alsof een kamenierster haar geholpen had voor ze naar beneden was gekomen. Maar ze was al even geconcentreerd, alleen meer beheerst. ‘Ook ik heb een dringende reden om de Toren zo snel mogelijk te bereiken.’ Ze knikte even naar Gawein en nauwelijks naar Rajar, even koel als het marmer waaruit ze gehouwen scheen te zijn. Maar vriendelijker dan de blikken die ze Katerine toewierp of van haar terugkreeg. Er was altijd iets stugs tussen deze twee vrouwen, hoewel ze dezelfde Ajah deelden. Ze mochten elkaar niet, of hadden misschien zelfs een hekel aan elkaar. Met Aes Sedai was je daar nooit zeker van.

Gawein zou het niet erg vinden om hen beiden te zien vertrekken. Tarna was een dag na de aankomst van het geheimzinnige leger Dorlan binnengereden. Hoe de Aes Sedai deze dingen ook regelden, ze had Lusonia Cole onmiddellijk uit de kamer boven gezet en Covarla Baldene ontheven van het gezag over de elf andere zusters die al in het dorp waren. Ze had best een Groene kunnen zijn, gezien de manier waarop ze alles onder haar gezag stelde, de andere zusters over alles ondervroeg en elke dag de Jongelingen nauwkeurig inspecteerde alsof ze op zoek was naar mogelijke zwaardhanden. De mannen begonnen over hun schouders te kijken, met een Rode zuster die hen op deze manier onderzocht. Erger nog, Tarna reed urenlang uit, ongeacht het weer, op zoek naar iemand van de plaatselijke bevolking die haar langs de belegeraars naar de stad kon brengen. Vroeg of laat zou ze de verkenners van de belegeraars naar Dorlan leiden. Katerine was gisteren pas gekomen, woedend dat haar weg naar Tar Valon was geblokkeerd. Ze had zonder omhaal het bevel van Tarna overgenomen en de kamer van Covarla. Niet dat ze haar gezag op dezelfde manier gebruikte. Ze vermeed de andere zusters en weigerde wie dan ook te vertellen waarom ze verdwenen was bij de Dumaisbron of waar ze geweest was. Maar ook zij had de Jongelingen geïnspecteerd. Met de houding van een vrouw die een bijl onderzoekt die ze van plan is te gebruiken en zich niet bekommert om de hoeveelheid bloed die er verspild zou worden. Hij zou er niet van opgekeken hebben als ze geprobeerd had hem ertoe te bewegen voor haar een pad over de bruggen te banen tot in de stad. Hij zou in feite meer dan blij zijn om ze te zien gaan. Maar dan had hij nog te maken met Narenwin. En met Elaida’s bevelen. ‘Het is nauwelijks een dorp, Katerine,’ zei de nog steeds rillende zuster. ‘Er staan maar drie of vier armoedige vissershuizen, en stroomafwaarts is het een volle dag over land. Langer nog, vanaf hier.’ Ze plukte aan haar vochtige rokken en hield ze dichter bij het vuur. ‘We kunnen misschien een manier vinden om boodschappen de stad in te sturen, maar jullie zijn hiér nodig. Elaida zou vijftig of meer zusters hebben gestuurd, in plaats van alleen mij, als het niet zo moeilijk was geweest om ongezien zelfs maar één enkel roeibootje over de rivier te krijgen, zelfs in het donker. Ik moet zeggen dat ik verrast was om te ontdekken dat er zusters zo dicht bij Tar Valon zaten. Onder deze omstandigheden moet elke zuster buiten de stad...’ Tarna onderbrak haar met een opgeheven hand. ‘Elaida mag zelfs niet weten dat ik hier ben.’ Katerine vertrok haar mond en hief haar kin op, maar ze liet de andere Rode zuster uitspreken. ‘Wat waren haar opdrachten aan jou aangaande de zusters in Dorlan, Narenwin?’ Rajar keek naar de planken van de vloer. Hij was zonder een spier te vertrekken veldslagen tegemoet getreden, maar alleen een dwaas wilde in de buurt zijn van ruziënde Aes Sedai. Narenwin speelde nog wat met haar rokken. ‘Mij is opgedragen om het bevel op me te nemen over de zusters die ik hier zou vinden,’ zei ze stijfjes, ‘en te zien wat ik kon bereiken.’ Ze zuchtte en voegde er met tegenzin aan toe: ‘De zusters die ik hier onder Covarla zou vinden. Maar...’