Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

‘Dat is maar goed ook, dat je niet haar lievelingetje was,’ zei Yukiri droogjes. Elaida’s huidige woestheid was niet onbekend. Voor ze jaren geleden naar Andor ging, had ze degenen met een streepje voor zo ongenadig op hun huid gezeten dat de zusters meer dan eens hadden moeten ingrijpen. Siuan Sanche was een van hen geweest, vreemd om daaraan te denken, hoewel Siuan nooit gered hoefde te worden omdat ze niet aan de eisen voldeed. Vreemd en treurig. ‘Hoe dan ook, je móét alle mogelijke moeite doen om die vriendschap te hernieuwen.’

Meidani liep een twintigtal stappen verder terwijl ze haar mond opende en weer sloot. Ze trok aan haar stola en bewoog met haar schouders alsof ze een paardenvlieg van zich af wilde schudden, en ze keek overal naar behalve naar Yukiri. Hoe had ze ooit als Grijze kunnen optreden met zo weinig zelfbeheersing? ‘Ik heb het geprobeerd,’ zei ze ten slotte fluisterend. Ze bleef Yukiri’s ogen ontwijken. ‘Een paar keer. De Hoedster... Alviarin houdt me altijd tegen. De Amyrlin heeft het druk, ze heeft afspraken, ze heeft rust nodig. Er was altijd wel een uitvlucht. Ik geloof dat Elaida gewoon geen zin heeft om een vriendschap op te pikken die ze meer dan dertig jaar terug heeft verbroken.’

Dus de opstandelingen hadden zich die vriendschap ook herinnerd. Hoe hadden ze die willen gebruiken? Hoogstwaarschijnlijk om te bespieden. Ze zou erachter moeten komen hoe Meidani geacht werd om door te geven wat ze opgestoken had. Hoe dan ook, de opstandelingen hadden het gereedschap geleverd en Yukiri zou het gebruiken. ‘Alviarin zal je niet in de weg zitten. Ze heeft de Toren gisteren of misschien de dag daarvoor verlaten. Niemand is er helemaal zeker van. Maar de kamermeisjes zeiden dat ze extra kleren mee heeft genomen, dus is het onwaarschijnlijk dat ze binnen een paar dagen alweer terug is.’

‘Waar kan ze in dit weer naartoe gegaan zijn?’ vroeg Meidani zich af. ‘Het sneeuwt al sinds gisterochtend, en ook de dagen daarvoor waren al dreigend.’

Yukiri bleef staan en gebruikte beide handen om de ander naar zich toe te draaien. ‘Het enige dat voor jou van belang is, Meidani, is dat ze vertrokken is,’ zei ze streng. Maar waar was Alviarin naartoe? ‘De weg naar Elaida is vrij, maak er gebruik van. En houd scherp in de gaten of iemand anders Elaida’s papieren leest. Zorg er alleen voor dat niemand jou in de gaten krijgt.’ Talene had gezegd dat de Zwarte Ajah alles wist wat uit de studeerkamer van de Amyrlin kwam voordat het aangekondigd werd, en ze hadden iemand dicht bij Elaida nodig als ze erachter wilden komen hoe dat gebeurde. Natuurlijk, Alviarin zag alles voordat Elaida tekende en de vrouw had meer gezag naar zich toe getrokken dan enige Hoedster daarvoor, maar dat was geen reden om haar te beschuldigen als Duistervriend. Maar ook geen reden om dat niet te doen. Ook haar verleden werd onderzocht. ‘Hou Alviarin ook zo goed mogelijk in de gaten, maar de papieren van Elaida zijn het belangrijkste.’

Meidani zuchtte en knikte met tegenzin. Ze zou moeten gehoorzamen, maar ze besefte het extra gevaar waarin ze zou verkeren als Alviarin een Duistervriend zou blijken te zijn. Maar misschien was Elaida zelf wel een Zwarte zuster, wat Saerin en Pevara ook mochten beweren. Een Duistervriend als Amyrlin Zetel. Nou, dat was een gedachte waar je hart vrolijk van werd! ‘Yukiri!’ klonk een vrouwenstem achter haar in de gang.

Een Gezetene in de Zaal van de Toren springt niet op als een geschrokken geit bij het horen van haar naam, maar Yukiri deed dat wel. Als ze zich niet aan Meidani had vastgehouden, zou ze gevallen zijn en het stel wankelde als een paar dronken boerinnen op een oogstfeest.

Yukiri herstelde zich en rukte haar stola recht. Ze vertrok haar gezicht in een snauw, die niet verdween toen ze zag wie zich naar haar toe haastte. Seaine werd geacht dicht bij haar eigen kamers te blijven, met zoveel mogelijk Witte zusters om zich heen, als ze niet bij Yukiri of een van de andere Gezetenen was die wisten van Talene en de Zwarte Ajah. Maar nu schuifelde ze hier in de gang met als enige gezelschap Bernaile Gelbarn, een gedrongen Tarabonse en een van Meidani’s torenkraaien. Leonin ging opzij en boog formeel voor Seaine, met zijn vingertoppen tegen zijn hart gedrukt. Meidani en Bernaile waren stom genoeg om een glimlach uit te wisselen. Ze waren vriendinnen, maar ze hadden beter moeten weten. Ze wisten tenslotte niet wie er kon toekijken.

Yukiri was niet in de stemming voor een glimlach. ‘Ben je een luchtje aan het scheppen, Seaine?’ zei ze scherp. ‘Saerin zal het niet prettig vinden wanneer ik haar dit vertel. Helemaal niet prettig. Ik vind het niet prettig, Seaine.’

Meidani maakte een geluidje in haar keel en Bernaile gaf een rukje met haar hoofd, waardoor de dunne vlechten met kralen tegen elkaar ratelden. Zorgvuldig begonnen ze een wandkleed te bestuderen dat de vernedering van koningin Rhiannon uitbeeldde. Hun gezichten mochten dan uitdrukkingsloos zijn, ze wensten duidelijk ergens anders te zijn. In hun ogen werden Gezetenen geacht elkaars gelijken te zijn. En dat waren ze ook. In gewone omstandigheden. Min of meer. Hoewel Leonin geen woord van dit alles kon horen, voelde hij wel Meidani’s stemming. Hij deed een stap achteruit, maar bleef de gang in de gaten houden. Een goed man. Een verstandig man.

Seaine was zo verstandig om er beschaamd uit te zien. Onbewust trok ze haar gewaad glad, waarvan het lijfje en de zomen waren afgewerkt met sneeuwwit kantwerk. Maar toen grepen haar handen haar stola vast en trokken haar wenkbrauwen stug naar beneden. Vanaf de eerste dag dat ze naar de Toren gekomen was, had Seaine een sterke wil getoond. Ze was de dochter van een meubelmaker uit Lugard, en had haar vader overgehaald om de reis voor haar en haar moeder te betalen. Een reis stroomopwaarts voor twee personen, maar slechts één weer terug. Ze had een sterke wil en was zelfverzekerd. En regelmatig blind voor de wereld om haar heen, zoals elke Bruine zuster. Zo waren Witte zusters vaak een en al logica en hadden ze geen oordeelsvermogen. ‘Ik hoef me niet voor de Zwarte Ajah te verbergen, Yukiri,’ zei ze.

Yukiri kromp ineen. Wat een dwaas, om de Zwarten hardop te noemen. Voor zover ze de bochtige gang kon overzien, was die in beide richtingen nog steeds leeg, maar zorgeloosheid baarde meer zorgeloosheid. Zelf kon ze ook koppig zijn als het nodig was, maar zij wist tenminste waar en wanneer dat ook kon. Ze opende haar mond om Seaine van repliek te dienen, een scherpe repliek, maar de ander ging gehaast door voor Yukiri haar preek kon afsteken. ‘Saerin zei me dat ik je hier kon vinden.’ Seaine kneep haar mond samen en rode vlekken trokken over haar wangen, omdat ze om toestemming had moeten vragen. Het was heel begrijpelijk dat ze een hekel had aan haar omstandigheden. Het was alleen stom om ze niet te aanvaarden. ‘Ik moet onder vier ogen met je praten, Yukiri. Over het tweede geheim.’

Even was Yukiri net zo verbaasd als Meidani en Bernaile. Ze konden voorgeven niet te luisteren, maar daarom waren hun oren nog niet afgesloten. Tweede geheim? Wat bedoelde Seaine? Tenzij... Kon ze doelen op datgene waardoor Yukiri ooit de jacht op de Zwarte Ajah had geopend? Het zoeken naar Duistervrienden onder de zusters had de vraag waarom de oversten van de Ajahs elkaar in het geheim ontmoetten overschaduwd.

‘Goed, Seaine,’ zei Yukiri, kalmer dan ze zich voelde. ‘Meidani, neem Leonin mee tot je mij en Seaine nog net in de bocht kunt zien. Houd iedereen in de gaten die deze kant op komt. Bernaile, doe hetzelfde aan de andere kant.’ Ze waren al weg voor ze was uitgesproken, en zodra ze buiten gehoorsafstand waren richtte ze haar aandacht op Seaine. ‘En?’

Tot haar verrassing sprong de gloed van saidar om de Witte Gezetene op, die om hen heen een ban weefde tegen afluisteren. Voor iedereen die het zag was het een duidelijk teken dat het om geheimen ging. Dit kon maar beter erg belangrijk zijn. ‘Als we alles nu eens op een rijtje zetten.’ Seaines stem was kalm, maar ze had haar stola nog steeds in haar tot vuisten geklemde handen vast. Ze stond kaarsrecht en torende boven Yukiri uit, hoewel ze niet veel groter dan gemiddeld was. ‘Het is meer dan een maand geleden, bijna twee, dat Elaida bij me kwam, en bijna twee weken sinds je Pevara en mij vond. Als de Zwarte Ajah van mij wist, zou ik nu al dood zijn. Pevara en ik zouden dood zijn geweest vóór jij en Doesine en Saerin ons ooit gevonden hadden. Dus weten ze het niet. Over geen van ons. Ik geef toe dat ik in het begin erg bang was, maar ik heb mezelf nu in bedwang. Er is geen reden waarom de rest van jullie mij blijft behandelen als een Novice. Een stomme Novice.’ Er was iets van verhitting in haar kalmte geslopen. ‘Je zult met Saerin moeten praten,’ zei Yukiri kortaf. Saerin had vanaf het begin de leiding genomen – na veertig jaar voor de Bruinen in de Zaal gezeten te hebben was Saerin erg goed in het leiding nemen – en Yukiri was niet van plan om tegen haar in te gaan, tenzij het moest, niet zonder het voorrecht van een Gezetene. En dat voorrecht kon ze in deze omstandigheden moeilijk opeisen. Dan kon je nog beter proberen een vallend rotsblok op te vangen. Als Saerin overtuigd kon worden, zouden Pevara en Doesine zich laten overhalen en zijzelf zou zeker niet proberen in de weg te staan. ‘Nou, wat is er met dit “tweede geheim”? Je doelt toch zeker op de bijeenkomst van de oversten van de Ajahs?’