Robert Jordan - Viersprong van de Schemer

Het ergste was nog dat tot ze twee keer toe Grijze zusters tegen kwamen die haar opgelucht toelachten, blij om iemand van hun eigen Ajah te zien, en zich bij haar gevoegd zouden hebben als Yukiri haar hoofd niet geschud had. En dat maakte haar ontzettend boos, omdat iedereen die dit zag, wist dat ze een bijzondere reden had om alleen met Meidani te zijn. Zelfs als de Zwarte Ajah het niet opmerkte, en het Licht helpe haar dat dat het geval was, bespiedden vandaag de dag te veel zusters de andere Ajahs. En ondanks de Drie Geloften bleven de verhalen groeien. Elaida probeerde de Ajahs kennelijk met geweld onder de duim te krijgen, en die verhalen resulteerden maar al te vaak in straffen. Yukiri had al eens een straf opgelopen en ze had geen zin om opnieuw dagen te verspillen aan het schrobben van vloeren, vooral nu ze meer op haar bord had dan ze aankon. De andere keuze, een heimelijk bezoek aan Silviana, was niet beter, al zou het dan tijd besparen. Elaida’s buien schenen heftiger dan ooit sinds ze Silviana opriep voor haar zogenaamde persoonlijke bestraffingen. De hele Toren zoemde er nog van. Yukiri gaf het niet graag toe, maar dit alles zorgde ervoor dat ze heel zorgvuldig naar de andere zusters keek. Als je te lang keek, leek het alsof je iemand bespiedde. Als je te snel je blik afwendde, leek je iets te verbergen, met hetzelfde gevolg. Maar zelfs met dat in haar achterhoofd kon ze nauwelijks haar ogen afhouden van twee Gele zusters die door een dwarsgang schreden als koninginnen in hun eigen paleis.

De donkere, gedrongen zwaardhand die op gepaste afstand volgde zodat ze konden praten, moest bij Pritalle Nerbaijan horen, want Atuan Larisett had geen zwaardhand. Yukiri wist weinig van Pritalle. De vrouw had groene ogen, en de kenmerkende Saldeaanse neus was haar grotendeels bespaard gebleven. Maar ze kon meer opsteken als ze Pritalle in gesprek met Atuan zag. De Tarabonse was een opmerkelijke vrouw in haar hooggesloten grijze gewaad en de stola met zijden franje. Haar donkere haar in dunne vlechten met fel gekleurde kralen kwam tot haar middel, en het omlijstte een gezicht dat volmaakt scheen zonder echt mooi te zijn. Ze was zelfs vrij bescheiden, voor zover dat opging voor Gele zusters. Maar zij was de vrouw die Meidani en de anderen hadden geprobeerd te bestuderen zonder betrapt te worden. De vrouw wier naam ze niet hardop durfden uit te spreken behalve vanachter een sterke ban. Atuan was een van de slechts drie Zwarte zusters die Talene kende. Dat was de manier waarop ze zich georganiseerd hadden: drie vrouwen die elkaar kenden, drie vrouwen die één hart vormden, en elk van hen kende nog weer een andere zuster van wie de andere twee niets wisten. Atuan was ‘die andere’ van Talene geweest, dus was er hoop dat haar spoor naar twee anderen kon leiden.

Juist voordat het stel om de hoek uit het gezicht verdween staarde Atuan de spiraalgang in. Haar blik gleed slechts over Yukiri heen, maar het was genoeg om haar hart in haar keel te doen opspringen. Yukiri bleef doorlopen en hield haar gezicht met moeite kalm. Ze riskeerde een snelle blik toen ze de hoek bereikte. Atuan en Pritalle waren al een eind in de gang die naar de buitenste ring leidde. De zwaardhand liep in de weg, maar geen van beiden keek om. Pritalle schudde haar hoofd. Vanwege iets wat Atuan had gezegd? Ze waren te ver weg om meer op te vangen dan de gedempte geluiden van de laarzen van de zwaardhand. Het was alleen maar een blik geweest. Natuurlijk. Ze versnelde haar pas zodat ze buiten het blikveld viel als een van hen zou omkijken. Ze liet haar adem, die ze onbewust had ingehouden, ontsnappen, net als Meidani, wier schouders naar beneden zakten.

Vreemd hoe het ons aangrijpt, dacht Yukiri en rechtte haar eigen schouders.

Toen ze erachter waren gekomen dat Talene een Duistervriend was, was ze een afgeschermde gevangene geweest. En ze jaagt ons nog steeds angst aan , erkende Yukiri in stilte. Nou, wat ze gedaan hadden om Talene te laten bekennen had hen net zo goed schrik aangejaagd, maar toen ze de waarheid te weten gekomen waren, waren hun tongen in leer veranderd. Nu was Talene nog meer gekluisterd dan Meidani en ze werd nauwgezet bewaakt, zelfs terwijl ze schijnbaar vrij rondliep – en hoe je een Gezetene gevangen kon houden zonder dat iemand het opmerkte ging zelfs Saerins kennis te boven. Het was bijna zielig te zien hoe Talene elk greintje aanbood wat ze wist of wat ze zelfs maar vermoedde, in de hoop dat het haar leven zou redden, hoewel ze weinig keus had. Ze was nauwelijks iemand om te vrezen. En wat de rest betrof...

Pevara had volgehouden dat Talene het bij het verkeerde eind moest hebben over Galina Casban. Toen ze er uiteindelijk van overtuigd was dat haar Rode zuster werkelijk een Zwarte zuster was, kreeg ze een woedeaanval die een dag lang duurde. Ze had het er nog steeds over dat ze Galina met haar eigen handen wilde wurgen. Yukiri zelf had niets dan een koude afstandelijkheid gevoeld toen Temaile Kinderode genoemd werd. Als er Duistervrienden in de Toren waren, was het redelijk om aan te nemen dat sommigen van hen ook uit de Grijze Ajah kwamen, hoewel het mogelijk hielp dat ze een hekel had aan Temaile. Ze bleef koel, zelfs toen ze alles bij elkaar had opgeteld en beseft had dat Temaile de Toren verlaten had in dezelfde tijd dat er drie zusters vermoord waren. Dat leverde meer verdachte namen op, andere zusters die ook vertrokken waren, maar Galina en Temaile en de rest waren weg uit de Toren en voorlopig buiten bereik, en alleen van deze twee kon bewezen worden dat ze Duistervrienden waren.

Atuan was hier, zonder twijfel van de Zwarte Ajah, en ze kon rondlopen in de Toren waar ze maar wilde, nergens door weerhouden en niet gebonden door de Drie Geloften. En tot Doesine het kon regelen om haar in het geheim te ondervragen – een moeilijke zaak, zelfs voor een Gezetene van Atuans Ajah, omdat niémand het mocht weten – konden ze alleen maar spieden. Heel voorzichtig, heel omzichtig en op afstand. Het was zoiets als leven met een rode adder, nooit wetend wanneer je er oog in oog mee kwam te staan, nooit wetend wanneer hij zou bijten. Zoiets als leven in een nest met rode adders en slechts in staat zijn om er één te zien.

Ineens besefte Yukiri dat de brede, welvende gang voor hen zo ver als ze kon zien leeg was. Toen ze achter zich keek, zag ze alleen Leonin. Op hun drieën na had de Toren leeg kunnen zijn. Niets in hun blikveld bewoog, behalve de flikkerende vlammetjes van de lampen. Stilte.

Meidani schrok op. ‘Vergeef me, Gezetene. Ik schrok toen ik haar zo plotseling zag. Waar was ik? O ja. Ik heb vernomen dat Celestin en Amharid er proberen achter te komen wie Atuans beste vriendinnen in de Gele Ajah zijn.’ Celestin en Amharid waren Meidani’s medesamenzweersters, beiden Gele zusters. Er waren er twee van elke Ajah – behalve van de Rode en de Blauwe natuurlijk – die zeer van pas waren gekomen. ‘Ik vrees dat het niet veel zal helpen. Ze heeft een grote vriendenkring, of had die voor... de huidige omstandigheden tussen de Ajahs.’ Er klonk nog steeds iets van tevredenheid in haar stem, hoe uitdrukkingsloos haar gezicht ook mocht zijn; ondanks de toegevoegde eed was ze nog steeds een opstandelinge. ‘Het zal moeilijk, zo niet onmogelijk, zijn ze allemaal na te gaan.’

‘Vergeet haar maar even.’ Het kostte Yukiri moeite om haar nek niet te verdraaien in een poging om overal tegelijk te kijken. Een wandkleed met grote witte bloemen rimpelde even en ze aarzelde tot ze zeker wist dat het een tochtvlaag was, en niemand uit een bediendengang. Ze kon maar niet onthouden waar die allemaal zaten. Haar volgende onderwerp was even gevaarlijk als praten over Atuan. ‘Gisteravond bedacht ik me dat je tegelijk met Elaida Novice was, en ook goed bevriend met haar, als ik het me goed herinner. Het lijkt me goed om die vriendschap te hernieuwen.’

‘Dat was een paar jaar terug,’ antwoordde Meidani stijfjes. Ze trok haar stola tot over haar schouders en wikkelde zich erin alsof ze plotseling de kou voelde. ‘Elaida verbrak de vriendschap, zoals het hoorde, toen ze verheven werd tot Aanvaarde. Ze had immers beschuldigd kunnen worden van voortrekkerij als ik in een klas zat die zij zou moeten onderrichten.’