Robert Jordan - De Naderende Storm

Het zwaard was inferieur als sa’angreaal, en hij betwijfelde of het de bedoeling was dat het eenvoudigweg als zwaard werd gebruikt. Waarom spraken de Voorspellingen niet over de Choedan Kal? Die had hij gebruikt om de smet weg te nemen. De toegangssleutel gaf Rhand veel meer macht dan wat Callandor kon bieden, en aan die macht kleefden geen voorwaarden. Het standbeeldje bood vrijheid, maar Callandor was gewoon weer een kist. En toch werd er in de Voorspellingen niets gezegd over de Choedan Kal en de sleutels daarvan.

Rhand vond dat frustrerend, want de Voorspellingen waren – in zekere mate – de grootste en meest verstikkende kist van alle. Hij zat erin vast. Uiteindelijk zouden ze hem de adem benemen. Ik had het ze gezegd... fluisterde Lews Therin. Wat had je gezegd? vroeg Rhand.

Dat het niet zou lukken, zei Lews Therin met heel zachte stem. Dat een overvloed van kracht hem niet zou tegenhouden. Ze noemden mijn plan driest, maar de wapens die ze hadden gemaakt waren te gevaarlijk. Te angstaanjagend. Geen man zou zoveel kracht moeten hebben...

Rhand worstelde met de gedachten, de stem, de herinneringen. Hij kon zich heel weinig herinneren van Lews Therins plan om de kerker van de Duistere te verzegelen. De Choedan Kal... Was die met dat doel gebouwd? Was dat het antwoord? Had Lews Therin de verkeerde keus gemaakt? Waarom werd er dan niet over gerept in de Voorspellingen?

Rhand draaide zich om om de lege kamer te verlaten. ‘Bewaak deze plek niet langer,’ zei hij tegen de Verdedigers. ‘Er is hier niets van waarde. Ik weet niet of het er wel ooit is geweest.’ De mannen keken geschokt, ontdaan, als kinderen die waren berispt door een geliefde vader. Maar er was een oorlog ophanden, en hij wilde geen soldaten achterlaten om een lege kamer te verdedigen. Rhand knarste met zijn tanden en beende de gang in. Callandor. Waar had Cadsuane het zwaard verstopt? Hij wist dat ze kamers in de Steen had betrokken, dat ze wederom de grenzen van haar verbanning beproefde. Hij zou daar iets aan moeten doen. Haar uit de Steen zetten, misschien. Hij haastte zich de stenen treden op en verliet het trappenhuis op een willekeurige verdieping, in beweging blijvend. Als hij nu ging zitten, zou hij gek worden. Hij deed zo zijn best om niet te worden vastgebonden, maar uiteindelijk zouden de Voorspellingen ervoor zorgen dat hij deed wat hij moest doen. Ze waren manipulatiever, slinkser, dan welke Aes Sedai dan ook.

Zijn woede welde in hem op en rukte aan zijn beheersing. De zachte stem diep vanbinnen huiverde bij die storm. Rhand legde zijn linkerarm tegen de muur, boog zijn hoofd en klemde zijn kaken op elkaar.

‘Ik zal sterk zijn,’ fluisterde hij. En toch wilde de woede niet weggaan. En waarom ook? De Grenslanders verzetten zich tegen hem. De Seanchanen verzetten zich tegen hem. De Aes Sedai deden alsof ze hem gehoorzaamden, maar ze gebruikten achter zijn rug om de maaltijd met Cadsuane en dansten naar haar pijpen. Cadsuane verzette zich nog wel het meest tegen hem. Ze bleef bij hem in de buurt, legde zijn bevelen naast zich neer en verdraaide zijn bedoelingen. Hij haalde de toegangssleutel tevoorschijn en streelde die. De Laatste Slag naderde, en de weinige tijd die hij had besteedde hij aan Reizen naar bijeenkomsten met mensen die hem beledigden. De Duistere ontrafelde het Patroon elke dag verder, en zij die hadden gezworen de grenzen te bewaken verstopten zich in Far Madding. Hij keek om zich heen en zuchtte diep. Iets aan deze gang kwam hem bekend voor. Hij wist niet zeker waarom; hij zag eruit als alle andere. Kleden in goud en rood. Een kruising van gangen verderop. Misschien had hij de Grenslanders hun opstandigheid niet moeten laten overleven. Misschien moest hij teruggaan en zorgen dat ze hem leerden vrezen. Maar nee. Hij had hen niet nodig. Hij kon hen aan de Seanchanen overlaten. Dat leger van Grenslanders zou zijn vijanden hier in het zuiden ophouden. Misschien zou dat de Seanchanen van zijn flanken weghouden terwijl hij zich om de Duistere bekommerde.

Maar... was er misschien iets waarmee hij de Seanchanen voorgoed kon tegenhouden? Hij keek naar de toegangssleutel. Hij had eens geprobeerd Callandor te gebruiken om tegen buitenlandse indringers te vechten. Hij had toen nog niet begrepen waarom het zwaard zo lastig te hanteren was. Pas na zijn rampzalige aanval had Cadsuane hem verteld wat ze erover wist. Rhand moest in een cirkel met twee vrouwen staan voordat hij veilig gebruik kon maken van het zwaard dat geen zwaard was. Dat was zijn eerste grote falen als bevelvoerder geweest.

Maar nu had hij een beter middel. Het machtigste stuk gereedschap dat ooit was gemaakt. Geen mens kon meer van de Ene Kracht vasthouden dan hij deed toen hij saidin reinigde. Het wegbranden van Graendal en Natrins Terp had maar een fractie vereist van de kracht die Rhand tot zijn beschikking had.

Als hij dat tegen de Seanchanen gebruikte, dan kon hij met vertrouwen de Laatste Slag tegemoet gaan, niet langer bezorgd om wat er achter hem aan kwam sluipen. Hij had ze hun kans gegeven. Meerdere kansen. Hij had Cadsuane gewaarschuwd, haar verteld dat hij de Dochter van de Negen Manen aan zich zou binden. Hoe dan ook. Het zou niet lang duren. Daar, zei Lews Therin. Daar stonden we.

Rhand fronste zijn voorhoofd. Wat bazelde die waanzinnige nu weer? Hij keek om zich heen. De vloer van de brede gang was betegeld in rode en zwarte patronen. Een paar tapijten wapperden aan de muren. Geschokt besefte Rhand dat enkele daarvan een afbeelding van hém droegen, terwijl hij de Steen innam, met Callandor in de hand, Trolloks dodend.

Vechten tegen de Seanchanen was niet ons eerste falen, fluisterde Lews Therin. Nee, ons eerste falen was hier. In deze gang. Uitgeput na de strijd tegen Trolloks en Myrddraal.

Zijn zij had gebonsd. In de Steen klonken nog de kreten van de gewonden. Hij had het gevoel gehad alles te kunnen. Alles. Hij had bij het lijk van een jong meisje gestaan. Een kind nog maar. Callandor gloeiend in zijn hand. Het lichaam had plotseling geschokt. Moiraine had hem tegengehouden. De doden tot leven wekken was te hoog gegrepen, had ze gezegd.

Wat wens ik toch dat ze nog hier was, dacht Rhand. Hij had zich vaak gefrustreerd gevoeld bij haar, maar zij – meer dan ieder ander – had schijnbaar begrepen wat er van hem werd verwacht. Ze had hem aangemoedigd om dat ook te doen, zelfs als hij boos op haar was.

Hij draaide zich om. Moiraine had gelijk gehad. Hij kon geen leven schenken aan de doden. Maar hij was er heel goed in de dood te brengen bij de levenden. ‘Verzamel je speerzusters,’ riep Rhand over zijn schouder tegen zijn Aielwachters. ‘We trekken ten strijde.’

‘Nu?’ vroeg een van hen. ‘Het is al avond!’

Loop ik al zo lang rond? dacht Rhand verbaasd. ‘Ja,’ zei hij. ‘Duisternis doet er niet toe; ik zal licht genoeg maken.’ Hij raakte de toegangssleutel aan en voelde spanning en afgrijzen tegelijkertijd. Hij had de Seanchanen één keer teruggedreven naar de oceaan. Dat zou hij weer doen. Alleen.

Ja, hij zou hen verdrijven; althans, degenen die hij in leven liet. ‘Lopen!’ schreeuwde hij tegen de Speervrouwen. Ze lieten hem achter en draafden de gang door. Wat was er met zijn beheersing gebeurd? Het ijs was de laatste tijd dun geworden. Hij liep terug naar het trappenhuis en beklom een paar trappen naar zijn kamers. De Seanchanen zouden zijn woede voelen. Ze waagden het de Herrezen Draak uit te dagen? Hij bood hun vrede, en ze lachten hem uit?

Rhand gooide de deur naar zijn kamers open en legde de gretige Verdedigers die buiten op wacht stonden met een scherp opgeheven hand het zwijgen op. Hij was niet in de stemming voor hun geklets. Hij stormde naar binnen en was geërgerd toen hij zag dat de wachters iemand hadden binnengelaten. Een onbekende stond met zijn rug naar Rhand toe naar buiten te kijken door de open balkondeuren. ‘Wat...’ begon Rhand.