Robert Jordan - De Naderende Storm

‘En Silviana Brehon? Nog altijd gevangen?’

‘Voor zover ik weet wel, Moeder,’ zei Tesan, die zich even vergat en die aanspreekvorm gebruikte, hoewel Egwene nog niet formeel door de Zaal was verheven. ‘Maak je geen zorgen. Leane is bevrijd. We hebben haar naar buiten geleid om bij de andere opstandelingen te gaan staan, wachtend op je vergiffenis.’

Egwene knikte peinzend. ‘Laat Silviana onmiddellijk hierheen brengen, naar de Zaal van de Toren.’

Tesans voorhoofd plooide. ‘Moeder, ik denk niet dat dit de tijd is...’

‘Doe het,’ beet Egwene haar toe, en toen draaide ze zich om naar de Zaal. ‘Iemand die gehoorzaam nadert, in het Licht,’ zei ze op ferme toon.

Saerin ontspande zich. ‘Wie komt er voor de Zaal van de Toren?’

‘Iemand die nederig nadert, in het Licht,’ antwoordde Egwene. Ze staarde naar elk van de Gezetenen. Een ferme hand. Ze zou ferm moeten zijn. Ze hadden leiderschap nodig. ‘Wie komt er voor de Zaal van de Toren?’ voltooide Saerin. ‘Iemand die is ontboden door de Zaal,’ zei Egwene, ‘gehoorzaam en nederig in het Licht, met als enige verzoek om de wil van de Zaal te aanvaarden.’

De plechtigheid ging door, en elk van de Gezetenen ontblootte haar bovenlichaam om te bewijzen dat ze een vrouw was. Egwene deed hetzelfde en bloosde een beetje bij de gedachte aan Gawein, die overduidelijk van mening was geweest dat ze hem mee naar binnen had moeten nemen.

‘Wie staat er voor deze vrouw op?’ vroeg Saerin nadat de Gezetenen zich weer hadden aangekleed. Egwene moest nu met ontbloot bovenlichaam blijven staan, en de bries die door de kapotte muur binnenkwam was koud op haar huid. ‘En wie zweert er voor haar, hart voor hart, ziel voor ziel, leven voor leven?’

Yukiri, Seaine en Suana stonden snel op. ‘Ik zweer dat,’ zeiden ze om beurten.

De eerste keer dat Egwene deze plechtigheid had meegemaakt, was een schokkende ervaring. Bij elke stap was ze doodsbang geweest dat ze een fout zou maken. Erger nog, ze was doodsbang geweest dat het allemaal misleiding of een vergissing zou blijken te zijn. Die angst was er niet meer. Terwijl de rituele vragen werden gesteld – terwijl Egwene drie stappen naar voren deed en knielde op de gladde vloer, die op Elaida’s bevel was overgeschilderd met slechts zes kleuren die uitstraalden van de Vlam van Tar Valon – keek ze door de praal heen en zag de kern van wat er gebeurde. Die vrouwen waren doodsbang. Net als de vrouwen in Salidar waren geweest. De Amyrlin Zetel was een stabiliserende kracht, en daar reikten ze naar.

Waarom was zij gekozen? Beide keren leek het antwoord hetzelfde. Omdat zij de enige was over wie iedereen het eens kon worden. Er waren glimlachende gezichten in deze groep te zien. Maar het was de glimlach van vrouwen die erin waren geslaagd hun rivalen van de Zetel te houden. Of van vrouwen die opgelucht waren dat er iemand naar voren stapte om de leiding te nemen. En misschien glimlachten enkelen van hen omdat zij de Zetel niet hoefden te bekleden. De recente geschiedenis ervan was doorspekt met gevaar, onenigheid en twee verschrikkelijke tragedies.

Oorspronkelijk, in Salidar, had Egwene gedacht dat de vrouwen dwazen waren. Ze had nu meer ervaring, en hopelijk was ze ook wijzer geworden. Ze zag in dat ze geen dwazen waren geweest. Ze waren Aes Sedai geweest, die hun angst verhulden door overdreven voorzichtig en tegelijkertijd ook schaamteloos te zijn. Iemand kiezen van wie ze het niet erg zouden vinden als ze ten onder ging. Een gok wagen zonder zichzelf rechtstreeks in gevaar te brengen. Deze vrouwen deden hetzelfde. Ze verhulden hun angst met uitgestreken gezichten en beheerste daden. Toen het ogenblik aanbrak dat de Gezetenen hun steun aan haar konden betuigen door te gaan staan, keek Egwene er niet van op dat ze alle elf opstonden. Geen enkele onenigheid. Er zouden geen voeten worden gewassen tijdens deze plechtigheid.

Nee, ze was niet verbaasd. Ze wisten dat er geen andere keus was, niet met een leger voor de deur, niet nu Elaida zo goed als dood was. Het was net iets voor de Aes Sedai om te doen alsof er nooit onmin was geweest. Er moest een consensus worden bereikt. Saerin keek verbaasd dat er niemand bleef zitten, al was het maar om te bewijzen dat ze zich niet liet koeioneren. In feite leken er wel meer Gezetenen verbaasd, en Egwene vermoedde dat ze nu spijt hadden van hun besluit om zo snel op te staan. Je kon enige macht verwerven door de enige te zijn die bleef zitten, waardoor Egwene gedwongen zou zijn je voeten te wassen en toestemming te vragen om te dienen. Al zou je je daarmee natuurlijk ook in de kijker spelen en mogelijk het ongenoegen van de nieuwe Amyrlin over je afroepen.

De vrouwen namen langzaam weer plaats. Egwene had geen begeleiding nodig, en die werd ook niet geboden. Ze stond op en liep door de Zaal, haar muilen geruisloos op de beschilderde stenen van de Vlam. Een windvlaag blies door de kamer en zette stola’s in beweging, blies over Egwenes blote huid. Het zei iets over de kracht van de Zaal dat ze hadden besloten hier bijeen te komen, ondanks het duizelingwekkende uitzicht door de achterste muur. Saerin wachtte Egwene op bij de Zetel. De Altaraanse met de olijfkleurige huid knoopte met zorgvuldige vingers Egwenes lijfje dicht en tilde toen eerbiedig de Amyrlinstola van de Zetel. Het was de enige met alle zeven kleuren, opgehaald uit Elaida’s kamer. Saerin keek Egwene even aan en woog de stola op haar handen. ‘Weet je zeker dat je dit gewicht wilt dragen, kind?’ vroeg Saerin met heel zachte stem. Dit was geen onderdeel van de plechtigheid. ‘Ik draag het al, Saerin.’ Egwenes antwoord was bijna een fluistering. ‘Elaida heeft het opzij gegooid toen ze probeerde ons op te delen. Ik heb het opgenomen en sindsdien gedragen. Dat zal ik tot aan mijn dood blijven doen.’

Saerin knikte. ‘Misschien is dat wel waarom je het verdient,’ zei ze. ‘Ik denk dat niets in de geschiedenis te vergelijken is met de dagen die voor ons liggen. Ik vermoed dat wetenschappers in de toekomst zullen terugkijken op onze tijd en zullen oordelen dat die moeilijker was – belastender voor geest, lichaam en ziel – dan de Tijd van Waanzin of het Breken zelf.’

‘Dan is het maar goed dat de wereld ons heeft, nietwaar?’ vroeg Egwene.

Saerin aarzelde, en toen knikte ze. ‘Dat denk ik ook.’ Ze tilde de stola op en legde die om Egwenes schouders. ‘Je bent verheven tot de Amyrlin Zetel!’ verklaarde ze, en de stemmen van de andere Gezetenen sloten zich bij haar aan. ‘In de glorie van het Licht, dat de Witte Toren eeuwig mag standhouden. Egwene Alveren, Hoedster van de Zegels, de Vlam van Tar Valon, de Amyrlin Zetel!’ Egwene draaide zich om, keek naar de groep vrouwen en ging op de stoel zitten. Ze voelde zich alsof ze na een heel lange reis thuis was gekomen. De wereld kreunde onder het gewicht van de aanraking van de Duistere, maar het voelde iets beter – iets veiliger – zodra ze haar plaats innam.

De vrouwen stelden zich voor haar op in volgorde van leeftijd, met Saerin helemaal aan het uiteinde. Een voor een maakten ze een diepe kniks voor haar, vroegen haar toestemming om te dienen, kusten haar Grote Serpent-ring en stapten opzij. Terwijl ze dat deden, zag Egwene dat Tesan eindelijk terug was.

Ze gluurde naar binnen om zich ervan te vergewissen dat iedereen aangekleed was, en keerde even later terug met een groep van vier wachters met de helwitte Vlam van Tar Valon op hun borst. Egwene onderdrukte een zucht. Kennelijk hadden ze Silviana in ketenen meegebracht.

Nadat ze haar ring hadden gekust, keerden de Gezetenen terug naar hun stoelen. De plechtigheid ging nog heel even door, maar het belangrijkste was achter de rug. Egwene was Amyrlin, nu echt, eindelijk. Ze had zo lang op deze dag gewacht. Nu was het tijd voor een paar verrassingen.

‘Maak de boeien van de gevangene los,’ beval Egwene. Met tegenzin deden de soldaten buiten wat ze hun opdroeg, en het metaal rammelde. De Gezetenen draaiden zich met verwarde gezichten om.