Robert Jordan - De Naderende Storm

Toen Egwene zich bij hen aansloot, merkte ze op dat Siuan en Brin vlak bij elkaar stonden. Had Siuan eindelijk toegegeven aan haar genegenheid voor die man? En... er hing nu een zekere vertrouwde gratie om Brin heen. Het was zo licht dat ze het zich had kunnen inbeelden, maar samen met de relatie tussen die twee...

‘Dus je hebt eindelijk weer een zwaardhand genomen?’ vroeg Egwene aan Siuan.

De vrouw kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Ja,’ antwoordde ze. Brin leek verbaasd en een beetje beschaamd.

‘Doe je best om haar uit de problemen te houden, generaal,’ zei Egwene, terwijl ze Siuan bleef aanstaren. ‘Ze heeft zich er de laatste tijd nogal wat op de hals gehaald. Ik zou bijna overwegen haar aan je te geven als voetsoldaat. Ik denk dat de militaire tucht goed voor haar zou zijn, haar eraan zou herinneren dat gehoorzamen soms belangrijker is dan initiatief.’ Siuan kromp ineen en wendde haar blik af.

‘Ik heb nog niet besloten wat ik met je moet doen, Siuan,’ zei Egwene op mildere toon. ‘Maar mijn woede is ontvlamd. En mijn vertrouwen is gedoofd. Je zult die eerste moeten blussen en dat tweede moeten oppoken als je mijn vertrouwen weer wilt genieten.’ Ze wendde zich van Siuan naar de generaal, die misselijk leek. Waarschijnlijk omdat hij gedwongen was om Siuans schaamte te voelen. ‘Je moed is prijzenswaardig, dat je je door haar hebt laten binden, generaal,’ zei Egwene tegen Brin. ‘Ik besef dat het een bijna onmogelijke taak is om haar uit de problemen te houden, maar ik heb vertrouwen in je.’

De generaal ontspande zich. ‘Ik zal mijn best doen, Moeder,’ zei hij. Toen wendde hij zijn paard en keek langs de rijen soldaten. ‘Er is iets wat u zou moeten zien. Als u wilt?’

Ze knikte, wendde haar paard en reed naast hem mee over de weg. De straat was hier geplaveid, de dorpsbevolking verhuisd, de grootste kruising gevuld met duizenden soldaten van Brin. Siuan vergezelde Egwene, en Gawein volgde. Lelaine en Romanda bleven bij de andere Gezetenen toen Egwene een handgebaar maakte. Hun pas hervonden gehoorzaamheid bleek nuttig, vooral nu ze kennelijk hadden besloten te gaan wedijveren om Egwenes goedkeuring. Waarschijnlijk wilden ze allebei graag haar nieuwe Hoedster worden nu Sheriam er niet meer was.

De generaal leidde Egwene naar de frontlinies, en Egwene bereidde een weving van Lucht voor, voor het geval er een pijl op haar afgeschoten zou worden. Siuan keek naar haar, maar ze zei niets over de voorzorgsmaatregel. Het had niet nodig hoeven zijn; Torenwachters zouden nooit op een Aes Sedai schieten, zelfs niet in een conflict als dit. Maar datzelfde kon niet worden gezegd van zwaardhanden, en ongelukjes gebeurden nu eenmaal. Het zou Elaida heel goed uitkomen als een afgedwaalde pijl haar rivale in de hals raakte.

De keien van de weg maakten plaats voor vierkante plaveistenen terwijl ze door Darein reden, en die gingen over in marmeren vlakken naar de Alindaerbrug, een indrukwekkend wit bouwsel dat de rivier naar Tar Valon overspande. Hier was wat Brin haar wilde tonen: verzameld aan de overkant van de brug, achter een versperring van stenen en dikke balken, zat een groep Torenwachters met de Vlam van Tar Valon op hun tabberds. Meer dan duizend konden het er niet zijn, en Brin was hier met een aanvalsleger van tienduizend man. ‘Ik weet dat het nooit hun aantallen waren die ons weerhielden van een aanval,’ zei Brin, ‘maar de Torenwacht zou meer mannen moeten kunnen oproepen, vooral om dienst te doen buiten de stad zelf. Ik betwijfel of ze al die maanden bij het kampvuur hebben gezeten om tentharingen te snijden en herinneringen op te halen aan de goeie ouwe tijd. Als Chubain een beetje verstand heeft, heeft hij nieuwe rekruten opgeleid.’

‘Waar is iedereen dan?’ vroeg Egwene.

‘Het Licht mag het weten, Moeder,’ zei Brin hoofdschuddend. ‘We zullen wel een paar man verspelen als we langs die groep gaan, maar niet veel. Het wordt een schermutseling.’

‘Kunnen de Seanchanen hen echt zo hard hebben geraakt?’

‘Ik weet het niet, Moeder,’ antwoordde Brin. ‘Gisteravond was erg. Grote branden en een heleboel gesneuvelden. Maar ik zou het aantal hebben geschat op enkele honderden, geen duizenden. Misschien is de Torenwacht aan het puinruimen en branden blussen, maar toch had ik verwacht dat ze meer mannen zouden oproepen toen ze mij daar mijn leger zagen verzamelen. Ik heb met een kijkglas naar die mannen gekeken, en ik heb heel wat roodomrande ogen gezien.’ Egwene bleef peinzend zitten kijken, blij met de bries die stroomopwaarts over de rivier aankwam. ‘Je hebt de wijsheid van deze aanval niet in twijfel getrokken, generaal.’

‘Het is niet mijn gewoonte om mijn opdrachten in twijfel te trekken, Moeder.’

‘En wat zijn je gedachten erover, als ik ernaar zou vragen?’

‘Als u ernaar zou vragen?’ herhaalde Brin. ‘Nou, aanvallen is tactisch gezien logisch. Het Reizen is geen voordeel meer voor ons alleen, en als onze vijand zich kan herbevoorraden wanneer hij wil en afgevaardigden heen en weer kan sturen wanneer hij wil, wat is dan het doel van een beleg? Het wordt tijd om ofwel aan te vallen, ofwel onze biezen te pakken.’

Egwene knikte. En toch merkte ze dat ze aarzelde. Die onheilspellende rook in de lucht, de verminkte Toren, de bange soldaten zonder versterking. Het leek allemaal een gefluisterde waarschuwing. ‘Hoe lang kunnen we nog wachten voordat je echt met de aanval moet beginnen, generaal?’ vroeg ze.

Hij fronste, maar stelde geen vragen. Hij keek naar de hemel. ‘Het wordt al laat. Een uur, misschien? Daarna zal het te donker zijn. Met zulke gunstige aantallen voeg ik liever niet de willekeur van een nachtelijke strijd aan het geheel toe.’

‘Dan wachten we een uur,’ zei Egwene, die achterover ging zitten in het zadel. De anderen leken verward, maar ze zeiden niets. De Amyrlin Zetel had gesproken.

Waar wachtte ze op? Wat vertelde haar intuïtie haar? Egwene dacht erover na terwijl de minuten verstreken, en uiteindelijk besefte ze wat haar had doen aarzelen. Zodra deze stap was gezet, was er geen weg meer terug. De Witte Toren had de vorige avond geleden; het was de eerste keer geweest dat een vijandelijke macht de Ene Kracht tegen hen had gebruikt. Egwenes aanval zou ook weer een eersteling zijn: de eerste keer dat de ene groep Aes Sedai soldaten leidde in een strijd tegen de andere groep. Er waren wel eerder gevechten geweest tussen groeperingen in de Toren; botsingen tussen Ajahs die soms uitliepen in bloedvergieten, zoals nadat Siuan was afgezet. Dergelijke gebeurtenissen werden genoemd in de geheime verslagen. Maar de tweedracht had zich nog nooit uitgestrekt tot buiten de deuren van de Toren zelf. Nog nooit hadden Aes Sedai troepen over die bruggen geleid. Als ze dat nu deed, zou die gebeurtenis voor altijd aan Egwenes bewind als Amyrlin blijven kleven. Wat ze verder ook bereikte, het zou waarschijnlijk worden overschaduwd door deze dag.

Ze had gehoopt te bevrijden en verenigen. In plaats daarvan zou ze zich richten op oorlog en onderwerping. Als het moest, zou ze het bevel geven. Maar ze wilde wachten tot het laatst mogelijke ogenblik. Als dat een grimmig uur onder de bewolkte hemel betekende, met snuivende paarden die de spanning van hun ruiters voelden, dan zij het zo.

Brins uur verstreek. Egwene aarzelde nog even; zo lang als ze durfde. Er kwamen geen versterkingen naar de arme soldaten aan de overkant van de brug. Ze bleven achter hun versperring vastberaden naar hen staren.

Met tegenzin draaide Egwene zich om en maakte aanstalten om het bevel te geven.

‘Zeg.’ Brin boog zich naar voren in het zadel. ‘Wat is dat?’ Egwene draaide zich om naar de brug. In de verte, nog net zichtbaar, kwam een stoet aan over de weg. Had ze te lang gewacht? Had de Witte Toren versterking gestuurd? Had ze het leven van haar mannen op het spel gezet met haar koppige tegenzin? Maar nee. Die groep bestond niet uit soldaten, maar uit vrouwen in rokken. Aes Sedai!