Robert Jordan - De Naderende Storm

Egwene stak haar hand op zodat haar soldaten niet zouden aanvallen. De stoet reed recht naar de groep Torenwachters toe. Even later stapte er een vrouw in een grijs gewaad voor de wegversperring, vergezeld door een enkele zwaardhand. Egwene tuurde naar haar en probeerde het gezicht van de vrouw te onderscheiden, en Brin overhandigde haar snel zijn kijkglas. Egwene nam het dankbaar aan, maar ze had de vrouw al herkend. Andaya Forae, een van de nieuwe Gezetenen in de Zaal, verkozen na de splitsing. Grijze Ajah. Dat gaf aan dat ze bereid waren te onderhandelen. De gloed van de Kracht omgaf de vrouw en Siuan siste, waarop enkele soldaten om haar heen hun bogen hieven. Weer stak Egwene haar hand op.

‘Brin,’ zei ze streng, ‘ik wil niet dat er een schot wordt afgevuurd totdat ik daar toestemming voor geef.’

‘Wapens omlaag, mannen!’ brulde Brin. ‘Ik doe jullie wat als jullie zelfs maar een pijl aanzetten!’ De mannen lieten snel hun bogen weer zakken.

De vrouw in de verte gebruikte een weving die Egwene niet kon zien, en sprak toen met een stem die overduidelijk werd versterkt. ‘We willen spreken met Egwene Alveren,’ zei Andaya. ‘Is zij bij u?’ Egwene maakte haar eigen weving om haar stem te versterken. ‘Ik ben hier, Andaya. Zeg tegen de anderen die bij je zijn dat ze naar voren komen, zodat ik ze kan zien.’

Verrassend genoeg gehoorzaamden ze haar. Nog negen vrouwen kwamen naar voren, en Egwene bekeek hen stuk voor stuk. ‘Tien Gezetenen,’ zei ze, terwijl ze Brin zijn kijkglas teruggaf en haar weving losliet, zodat ze kon spreken zonder dat haar woorden werden versterkt. ‘Twee van elke Ajah, behalve de Blauwe en de Rode.’

‘Dat is veelbelovend.’ Brin wreef over zijn kin. ‘Ze kunnen ook hier zijn om mijn overgave te eisen,’ merkte Egwene op.

‘Goed,’ zei ze, terwijl ze haar stem weer versterkte met de Kracht. ‘Wat willen jullie van me?’

‘We zijn hier...’ zei Andaya, maar toen aarzelde ze. ‘We zijn hier om je te laten weten dat de Zaal van de Witte Toren heeft besloten je te verheffen tot de Amyrlin Zetel.’

Siuan hapte hoorbaar naar adem, en Brin vloekte zachtjes in zichzelf. Enkele soldaten mompelden dat het een valstrik was. Maar Egwene sloot enkel haar ogen. Durfde ze te hopen? Ze had aangenomen dat haar ongewenste redding te vroeg was gekomen. Maar als ze voldoende voorbereidend werk had verricht voordat ze door Siuan en Gawein was opgehaald...

‘En Elaida dan?’ vroeg Egwene. Ze opende haar ogen en haar stem schalde over het terrein. ‘Hebben jullie alweer een Amyrlin afgezet?’ Het bleef even stil aan de overkant. ‘Ze overleggen.’ Brin had zijn kijkglas voor zijn oog gezet.

Andaya sprak weer. ‘Elaida do Avriny a’Roihan, Hoedster van de Zegels, de Vlam van Tar Valon, de Amyrlin Zetel... is ontvoerd tijdens de aanval van gisteren. Haar verblijfplaats is onbekend. We nemen aan dat ze dood is of anderszins niet in staat is haar taken te vervullen.’

‘Bij het Licht!’ Brin liet het glas zakken. ‘Dat had ze verdiend,’ mompelde Siuan.

‘Niemand verdient dat,’ zei Egwene tegen Siuan en Brin. Afwezig bracht ze haar hand naar haar hals. ‘Ze had beter kunnen sterven.’

‘Dit kan een valstrik zijn,’ zei Brin.

‘Ik zou niet weten hoe,’ wierp Siuan tegen. ‘Andaya is gebonden door de geloften. Ze stond toch niet op de lijst van Zwarten, Egwene?’ Egwene schudde haar hoofd. ‘Ik aarzel nog steeds, Moeder,’ zei Brin.

Egwene herstelde haar weving. ‘Laten jullie mijn leger binnen? Aanvaarden jullie de andere Aes Sedai weer als zusters en stellen jullie de Blauwe Ajah weer in?’

‘We hadden die eisen voorzien,’ zei Andaya. ‘We aanvaarden ze.’ Er viel een stilte, met als enige geluid het klotsen van water tegen de oevers beneden.

‘Dan aanvaard ik jullie aanbod,’ besloot Egwene. ‘Moeder,’ zei Siuan behoedzaam. ‘Dit is misschien voorbarig. Misschien moet je praten met...’

‘Het is niet voorbarig,’ zei Egwene terwijl ze haar weving losliet en een vlaag van hoop voelde. ‘Dit is wat we wilden.’ Ze keek Siuan aan. ‘En trouwens, wie ben jij om mij een preek te geven over voorbarigheid?’ Siuan sloeg haar blik neer. ‘Generaal, bereid je mannen voor om over te steken en haal de Gezetenen naar voren. Stuur renners terug naar het Aes Sedai-kamp met het nieuws, en zorg ervoor dat je mannen bij de andere bruggen weten dat ze niet moeten aanvallen.’

‘Ja, Moeder.’ Brin wendde zijn paard om de noodzakelijke bevelen te geven.

Egwene haalde diep adem en dreef haar paard de brug op. Siuan mompelde een vissersvloek en volgde. Egwene hoorde Gaweins paard ook volgen, en na een kort bevel van Brin reed er een groep soldaten mee.

Egwene reed het water over, met haar haren vol rode linten wapperend in de wind. Ze kreeg een vreemde gewaarwording – een gewichtig besef – terwijl ze overwoog wat ze net hadden voorkomen. Het maakte al snel plaats voor een toenemende tevredenheid en vreugde.

Haar witte merrie sloeg een beetje met haar hoofd, zodat haar zijdezachte manen over Egwenes handen streken. Aan de overkant van de brug wachtten de Gezetenen met ernstige gezichten. De Toren verrees een stukje verderop. Gewond. Bloedend. Maar hij stond nog overeind. Licht, hij stond er nog!

Nadat ze als overwinnaar de brug naar Tar Valon was overgestoken, verstreek de dag voor Egwene bijna in een waas. Ze haastte zich naar de Witte Toren, terwijl Siuan en Gawein haar amper konden bijhouden. Bij de Toren werd Egwene opgewacht door een groep bedienden; de Gezetenen zelf wachtten in de Zaal.

De bedienden leidden haar naar een onversierde kamer met houten panelen aan de wanden, waar enkele met leer beklede stoelen stonden. Egwene was hier nooit geweest; het leek een soort wachtkamer in de buurt van de Zaal te zijn. Het rook er naar leer, en in een brandertje in de hoek lagen gloeiende kolen.

Korte tijd later kwam er een kleine, padachtige Bruine zuster genaamd Lairain binnen om Egwene te instrueren over het juiste verloop van de plechtigheid. De kleine vrouw met haar krullen scheen volkomen onbewogen over het belang van het ogenblik, en Egwene had haar nog nooit ontmoet. Ze was waarschijnlijk zo’n Bruine zuster die haar hele leven doorbracht in de librije en slechts één keer per eeuw naar buiten kwam om instructies op te lezen aan toekomstige Amyrlins. Egwene luisterde zorgvuldig; ze had de plechtigheid al een keer doorgemaakt, maar die was erg ingewikkeld. Ze herinnerde zich nog hoe zenuwachtig ze die dag was, maanden geleden, toen ze was verheven in Salidar. Destijds was ze nog verward geweest over wat er gebeurde. Zij? Amyrlin? Die aarzeling was verdwenen. Ze was niet echt bang dat ze bij de plechtigheid iets fout zou doen. En het was maar een plechtigheid, want de beslissing was al genomen. Terwijl Egwene naar Lairain luisterde, hoorde ze Siuan buiten redetwisten met een van de zusters, bewerend dat Egwene al verheven was en dat deze plechtigheid overbodig was. Egwene onderbrak Lairain met een opgeheven hand en riep Siuan.

Siuan gluurde naar binnen.

‘Ik ben verheven door de opstandelingen, Siuan,’ zei Egwene streng. ‘De vrouwen hier verdienen de kans om ook voor mij te gaan staan. Anders zal ik nooit aanspraak kunnen maken op hun trouw. De plechtigheid moet nog een keer worden gehouden.’ Siuan fronste haar voorhoofd, maar ze knikte. ‘Goed dan.’ Lairain wilde doorgaan met haar lezing, maar Egwene snoerde haar met nog een gebaar de mond, waarop de vrouw pufte. ‘Wat heb je voor nieuws, Siuan?’

‘Nou,’ zei Siuan, die de deur wat verder opende, ‘Brin heeft de meeste van zijn soldaten over de bruggen geleid. Hij heeft de Torenwacht afgelost bij de versterkingen en naar binnen gestuurd – samen met een aantal van zijn eigen soldaten – om te helpen de branden in de stad te blussen. De Seanchanen hebben enkele huizen in brand gestoken om hun aftocht te dekken.’