Array Gobuss - Desiderium Intimum

To podziałało. Ron natychmiast otworzył oczy, zupełnie już rozbudzony.

- Co? Nie możesz tego zrobić. Nie wolno ci!

Dziewczyna uśmiechnęła się triumfująco.

- Ubieraj się. Musimy znaleźć Harry'ego.

Po czym odwróciła się do niego plecami i podeszła do kufra przyjaciela.

- Będziemy potrzebowali Mapy Huncwotów i peleryny Harry'ego. Nie wiesz, gdzie może je trzymać? - spytała szeptem.

- Nie wiem, ale wydaje mi się, że zawsze nosi je przy sobie - odparł Ron, kryjąc się za swoim łóżkiem i w pośpiechu naciągając spodnie i sweter. - Nie mówiłaś poważnie o tych snach, prawda?

Hermiona prychnęła, przeszukując kufer Harry'ego i przyświecając sobie różdżką.

- To teraz nie ma znaczenia. Jak mamy znaleźć go bez mapy i peleryny?

Zasępiła się na myśl o przemierzaniu w nocy korytarzy Hogwartu zupełnie bez żadnej osłony. Co będzie, jeżeli nakryje ich Filch? Po prostu wyjaśnią mu grzecznie, że martwili się o Harry'ego i poszli go szukać. Chociaż szczerze wątpiła, by woźny okazał zrozumienie.

- Blefowałaś. Nikt nie potrafi ukazać czyichś snów. To niemożliwe - usłyszała przytłumiony głos Rona. Westchnęła:

- Chodź już.

*

Gryfonka wyjrzała ostrożnie zza rogu.

- W porządku. Nikogo nie ma. Możemy iść.

- Dokąd właściwie idziemy? Gdzie chcesz go szukać? - wyszeptał Ron, podążając za Hermioną przez ciemne, puste korytarze zamku.

- Do lochów - odparła krótko dziewczyna, rozglądając się bacznie na wszystkie strony. - Harry miał szlaban ze Snape'em. On go widział jako ostatni.

- A nie przyszło ci do głowy, że Harry może nadal tam być? - zapytał szeptem Ron. To pytanie sprawiło, że Hermiona zarumieniła się delikatnie. - Może Snape zmusił go do jakiejś długiej, żmudnej pracy, której Harry po prostu nie zdążył jeszcze skończyć.

- Nauczyciele nie mają prawa przetrzymywać uczniów poza Pokojem Wspólnym po godzinie dziesiątej - odparła szorstko.

- Ale to jest Snape - odpowiedział dobitnie Ron, jakby to wszystko tłumaczyło.

- Nawet Snape nie ma do tego prawa - warknęła Hermiona, badając następny korytarz. Niczym cienie przemknęli po schodach i znaleźli się w zimnych, opustoszałych lochach.

- I co chcesz zrobić? - kontynuował sarkastycznie rudzielec. - Zapukać do gabinetu Snape'a w środku nocy i zapytać: "Przepraszam bardzo, ale czy zastaliśmy tu może Harry'ego? Ponieważ nie wrócił na noc i myślimy, że..."

- Ciii! - przerwała mu Hermiona, zatrzymując się i nasłuchując. Wokół panowała głucha, złowroga cisza. Kilka pochodni mdło oświetlało surowe, nagie ściany, a oni nie chcieli używać różdżek, żeby nie ściągać na siebie uwagi. - Chyba coś usłyszałam. - Nasłuchiwała jeszcze przez chwilę, rozglądając się po pogrążonym w ciemności korytarzu, po czym potrząsnęła głową i ruszyła dalej. - Musiało mi się wydawać.

Udało im się bez przeszkód dotrzeć pod drzwi gabinetu Mistrza Eliksirów. Kiedy przed nimi stanęli, nastąpiła chwila konsternacji.

- No - nalegał Ron. - Skoro miałaś taki świetny pomysł, to teraz zapukaj.

Hermiona przełknęła ślinę. Odwiedzanie w środku nocy gabinetów nauczycieli nie było codziennym zwyczajem prymusek. Gdyby Harry jakimś sposobem wrócił już do dormitorium, a oni zostaliby tutaj nakryci o tej godzinie, mogłoby się to skończyć bardzo źle. Ale musiała się upewnić! Bezpieczeństwo Harry'ego było najważniejsze.

Oblizała wargi i westchnęła głęboko, po czym uniosła rękę i cicho zapukała.

Wstrzymała oddech i czekała, co się wydarzy. Po kilku chwilach drzwi otworzyły się i pojawił się w nich profesor Snape.

"Kompletnie ubrany..." - pomyślała i odetchnęła z ulgą.

Nauczyciel uniósł brwi w geście zaskoczenia, widząc dwójkę uczniów stojących przed jego gabinetem o tak późnej porze. Nie zdążył jednak nic powiedzieć, ponieważ Hermiona wypaliła:

- Przepraszamy bardzo, wiemy, że nie powinniśmy znajdować się o tej godzinie poza Pokojem Wspólnym, może nam pan odjąć punkty, ale chcieliśmy zapytać, czy nie ma tutaj przypadkiem Harry'ego, ponieważ nie wrócił na noc i bardzo się o niego martwimy, a wiemy, że ostatnio był z panem - wyrzuciła z siebie na jednym oddechu. - To znaczy, miał u pana szlaban - poprawiła się szybko, czując jak mimowolnie się czerwieni. Łamanie regulaminu szkolnego było dla niej wybitnie stresującym zajęciem i w takich chwilach jej słynne, elokwentne wysławianie się trafiał szlag. Na dodatek Ron przez cały czas kulił się za jej plecami i nie stanowił żadnego wsparcia.

Hermiona zobaczyła, jak w pierwszej chwili oczy Mistrza Eliksirów rozszerzają się, by w następnej zmrużyć się niebezpiecznie. Jego twarz przez chwilę wydawała się bledsza, niż zwykle, ale był to tylko ułamek sekundy i zastanawiała się, czy przypadkiem nie było to tylko przywidzenie.

- Potter? - warknął Snape, wpatrując się w Gryfonkę świdrującym spojrzeniem. - Nie wrócił do dormitorium?

Hermiona pokręciła głową.

- Na pewno zaszył się gdzieś i użala nad sobą, jak zwykle - powiedział szorstko mężczyzna, nie spuszczając oczu z twarzy dziewczyny. - Wracajcie do łóżek, jeżeli nie chcecie, żebym pozbawił was wszystkich punktów.

- Ale Harry... - zaczęła, jednak Snape przeszył ją jeszcze groźniejszym spojrzeniem, które sprawiło, że słowa uwięzły jej w gardle.

- Jeszcze jedno słowo sprzeciwu, panno Granger - wysyczał Snape, przybliżając twarz do jej twarzy - a będzie to ostatnie słowo, które wypowiesz jako uczennica tej szkoły.

Hermiona zamknęła usta, przełykając gorzkie słowa protestu, które cisnęły jej się na usta.

- Sam zajmę się Potterem - kontynuował nauczyciel, prostując się i obrzucając ich pogardliwym spojrzeniem. - Tym razem łamanie regulaminu nie ujdzie mu na sucho.

Mistrz Eliksirów cofnął się i zamknął im drzwi przed nosem.

Zaległa cisza.

Hermiona odwróciła się na pięcie. Z jej twarzy promieniowała taka wściekłość, że przez chwilę Ron zastanawiał się, czy bardziej boi się Snape'a, czy jej.

- Co za... - zaczęła Gryfonka, ale przypominając sobie, gdzie się znajduje, ugryzła się w język. Złapała Rona za ramię i pociągnęła za sobą. - Harry zniknął, a on każe nam wracać do łóżek! Jestem prawie pewna, że nie kiwnie nawet palcem, żeby go znaleźć. Może tylko po to, żeby dać mu kolejny szlaban i odebrać wszystkie możliwe punkty. Co za bezuczuciowy, podły drań!

Ron pobiegł za rozjuszoną przyjaciółką.

- Może Snape ma rację? - odezwał się cicho. - Może powinniśmy wrócić do łóżek? Co mogłoby się Harry'emu przytrafić w Hogwarcie? Pewnie jest tak, jak mówi Snape. Przecież widziałaś, że ostatnio Harry dziwnie się zachowywał. Zresztą, nawet nie wiemy, gdzie go szukać. Może być wszędzie.

Hermiona zatrzymała się gwałtownie i odwróciła. Chłopak jęknął, widząc wyraz jej twarzy.

- Ronaldzie, jeżeli jeszcze raz spróbujesz przyznać rację temu bezuczuciowemu Śmierciożercy... - mówiła drżącym głosem, podchodząc powoli do Rona i mierząc w niego oskarżycielsko palcem - ...to przysięgam, że osobiście...

Nagle coś chrupnęło pod jej nogą. Hermiona urwała i spojrzała w dół. Kiedy podniosła stopę, jej twarz stała się biała jak papier.

- To okulary Harry'ego - wyszeptała czując, jak przerażająca myśl wdziera się do jej głowy. Uczucie niepokoju krzyczało o uwagę. Schyliła się i podniosła z podłogi rozbite szkła. Ron także wyglądał, jakby nagle zapomniał o wszystkim, co się do tej pory wydarzyło.

- Skąd one się tu wzięły? - zapytał, rozglądając się po pogrążonym w mroku korytarzu. Hermiona potrząsnęła głową. Wpatrywała się w okulary tak, jakby widziała je po raz pierwszy w życiu.