Array Gobuss - Desiderium Intimum

Desiderium Intimum - HP/SS (NC-17)

Kiedy jedno zdarzenie zmienia całe Twoje życie...

http://arielgobuss.tnb.pl/viewpage.php?page_id=1

autor: Gobuss (nicki82)i Ariel Lindt

gatunek: romans z dawką humoru/dramat/lemon

ostrzeżenie: NC - 17, wulgaryzmy, w późniejszych rozdziałach ostre (BARDZO) sceny erotyczne

beta: Rozdziały 1-8 like water, od rozdziału 9 Kaczalka

opis: Harry musi stawić czoło temu, co siedzi ukryte głęboko w jego wnętrzu.

Notatka: Szósty tom nie jest uwzględniony.

--- rozdział 01 ---

1. I must be dreaming.

It's only in my mind

Not in real life

No I must be dreaming *

Kiedy Harry Potter, uczeń szóstego roku Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie obudził się tego jesiennego i deszczowego poranka, nie wiedział, że nadchodzący dzień będzie najgorszym dniem jego życia. Zaczęło się już zaraz po przebudzeniu. Kiedy wychodził z dormitorium, potknął się, z dzikim wrzaskiem sturlał po schodach i wylądował na dywanie w pokoju wspólnym.

Spojrzało na niego kilkanaście zaskoczonych gryfońskich twarzy; w następnej chwili, na widok gramolącego się z podłogi Harry'ego, Gryfoni wpadli w zbiorową wesołość.

"Wspaniale, po prostu wspaniale" - pomyślał Harry, odnajdując na dywanie swoje potłuczone okulary. Czerwony z zażenowania, założył je pośpiesznie na nos i już chciał zniknąć z pola widzenia rozbawionych kolegów, kiedy przypomniał sobie, że zapomniał zabrać książek i musi wrócić z powrotem do dormitorium. Zanim jednak zdążył się choćby odwrócić, zjawili się jego przyjaciele, Ron i Hermiona.

Ron starając się przybrać poważny wyraz twarzy zapytał:

- Wszystko w porządku, stary?

Po czym odwrócił się i parsknął śmiechem. Harry zacisnął zęby z wściekłości. Nawet jego najlepszy przyjaciel...

- Ron, jak możesz się tak zachowywać? Nie widzisz, że Harry o mało się nie połamał?! - Hermiona spojrzała z troską na Harry'ego - Nic cię nie boli? Nie zrobiłeś sobie czegoś poważnego? Może pójdziesz do Pani Pomfrey się zbadać?

Harry jęknął w duchu.

- Nie, Hermiono, naprawdę nic mi nie jest.

- No... dobrze. - Hermiona nadal nie była przekonana, ale przestała go nagabywać. - Ale, Harry - wskazała na jego okulary - Znowu je stłukłeś? - wyciągnęła różdżkę - Okulus repaaajajaj - zaklęcie przerodziło się w okrzyk zdumienia i jęk bólu, kiedy Krzywołap wskoczył jej na plecy i zaczął się po nich wspinać. Różdżka rozbłysła i Harry poczuł jak coś przebija mu skórę na policzkach. Krzyknął zaskoczony, kiedy z jego twarzy zaczęło wyrastać coś długiego, cienkiego i giętkiego.

- Ojej! - Hermiona zasłoniła usta dłonią, a Ron skulił się i próbował złapać oddech w ataku histerycznego śmiechu.

- Przepraszam, Harry - pisnęła, kiedy chłopak przepchnął się przez ryczących z uciechy Gryfonów, dotarł do lustra i zobaczył na swoich policzkach długie, kocie wąsy. Harry zamknął oczy i powtarzał jak mantrę: "Nie denerwuj się, nie denerwuj... Wdech, wydech. To są twoi przyjaciele. Chcą ci tylko pomóc."

- Myślę Harry, że teraz naprawdę powinieneś pójść do skrzydła szpitalnego - powiedziała zawstydzona Hermiona.

Harry tylko westchnął.

* * *

Pani Pomfey załamała ręce, kiedy go zobaczyła i oświadczyła, że potrafi go w miarę szybko wyleczyć, ale będzie to bolesny proces.

Więc kiedy Harry dowlókł się w końcu na sam koniec lekcji wróżbiarstwa, okazało się, że podczas gdy on cierpiał niewyobrażalne męki, jego koledzy zażywali relaksu i odpoczynku. Centaur Firenzo zrobił im dzisiaj jedną ze swych relaksacyjnych lekcji, podczas której wylegali się w ciepłym słoneczku wśród traw i mogli wykorzystać ten czas na drzemkę.

Harry tylko zacisnął pieści, ale wmawiał sobie, że ten koszmar musi się kiedyś skończyć.

Mylił się.

Na transmutacji, po raz pierwszy w życiu, Harry okazał się gorszy od Rona. Zamiast transmutować swojego żółwia w balona, zamienił go w nadmuchanego latającego żółwia z bardzo ogłupiałą mina. Na dodatek, kiedy chciał odwrócić czar, żółw pękł i zaczął latać po klasie demolując wszystko co stanęło mu na drodze, dopóki profesor McGonagall nie przywróciła porządku i nie ukarała Harry'ego, odbierając mu dziesięć punktów.

Po tej lekcji, kiedy Ron i Hermiona starali się go pocieszyć, ale na darmo. Harry zaczynał myśleć, że ciąży nad nim jakaś klątwa. Na dodatek, był potwornie głodny, ponieważ kiedy przebywał w skrzydle szpitalnym ominęło go śniadanie. Powitał więc nadejście pory obiadowej z prawdziwą ulgą. Nie dane mu jednak było cieszyć się nią długo, gdyż zaraz po lunchu czekały go dwie godziny eliksirów ze Snape'em, a to był wystarczający powód, by odebrać apetyt nawet najbardziej wygłodniałemu Gryfonowi.

Na szczęście miały to być już ostatnie lekcje.

Mając w pamięci wszystko co mu się dzisiaj przytrafiło, Harry stwierdził, że nie da Snape'owi okazji zmieszać się z błotem. Postanowił podczas obiadu powtórzyć materiał, na wypadek, gdyby nauczyciel zaskoczył ich niezapowiedzianym sprawdzianem albo solidnym odpytywaniem. Kiedy jednak zajrzał do swojej torby, zzieleniał z przerażenia.

Zapomniał książek do eliksirów!

Zerwał się z miejsca i ruszył w stronę wyjścia.

- Harry co...? - Hermiona krzyknęła za nim zdumiona.

- Później! - odkrzyknął przez ramię i ruszył biegiem do dormitorium.

Kiedy zmęczony i spocony dobiegł do przejścia wiodącego do pokoju wspólnego Gyfonów, zastał Grubą Damę śpiącą spokojnie w swych ramach. Wtedy właśnie przypomniał sobie, że dzisiaj jest dzień zmiany hasła i że zapomniał zapytać o nie Rona i Hermiony.

Niech to szlag!

Z głośnym jękiem odwrócił się i ruszył z powrotem w stronę Wielkiej Sali.

Kiedy wpadł zdyszany przez drzwi, jako pierwszy dotarł do niego szyderczy głos Draco Malfoya siedzącego przy stole Ślizgonów.

- Co jest Potter? Szukasz swojego mózgu, czy bawisz się w berka z Filchem?

Ślizgoni ryknęli śmiechem.

Harry'emu stanął przed oczami obraz samego siebie mordującego Malfoya gołymi rękami. Ale teraz nie miał na to czasu. Podbiegł do Rona i Hermiony i wysapał:

- Hasło...po...ój... wspó...ny...

- Hasło? Chcesz znać hasło do pokoju wspólnego? Złoty Znicz - odparła Hermiona. - Ale Harry, co się...?

- Nie teraz! - rzucił i puścił się biegiem z powrotem. Prawie umarł wdrapując się ponownie po schodach na wieżę. Kiedy dotarł na górę wydyszał hasło Grubej Damie i odczekawszy chwilę, kiedy już przestanie narzekać, że wyrwał ją z drzemki, wbiegł do dormitorium. Odszukał książki i wiedząc, że przegapił cały lunch i niedługo zacznie się lekcja, przeklinając i złorzecząc wypadł z pokoju wspólnego i zaczął zbiegać po schodach do lochów.

Nie dotarł jednak nawet do kolejnego piętra, gdyż schody ruszyły w inną stronę i zatrzymały się przy części zamku, z której nie było żadnej innej drogi powrotnej. Harry przerażony, że spóźni się na eliksiry zaczął biegać po korytarzach starając się znaleźć jakiekolwiek wyjście. W końcu trafił na jakieś wąskie, kręte schodki, które zaprowadziły go w zupełnie nie znaną mu część zamku.

W miarę jak błądził nie mogąc znaleźć wyjścia, narastał w nim strach i obawa przed tym, co może mu zrobić Snape, jeżeli aż tak się spóźni.

W końcu udało mu się znaleźć drogę do schodów i modląc się w duchu, by nic więcej już mu się nie przytrafiło, dotarł pod drzwi klasy Mistrza Eliksirów. Kiedy jednak już chciał wejść, zatrzymał się z ręką na klamce, nagle zaniepokojony.