Владимир Шитик: Апошняя арбіта

I аўтаматы спадарожніка зрабілі яшчэ адну спробу расказаць аб сваіх гаспадарах.

Ледзь П. К. апынуўся на пляцоўцы цыліндра, як, аддзяляючы яго ад касмічнай прасторы, вырасла залацістая сферычная сцяна. I тады вакол нешта заспявала, заіскрылася, пераліваючыся, струменячыся, сціхаючы і разгараючыся. Расказваючы пра гэта, П. К. скардзіўся, што ў яго не хапае слоў, каб апісаць бачанае, перадаць свае пачуцці ў той момант. I я згодны з ім. Бо праглядаючы запіс гэтай гука-светлавой перадачы, запісанай на дасканалай плёнцы, здольнай зафіксіраваць самыя нязначныя адценні, таксама не магу апісаць свае ўражанні, адчуванні.

Як і папярэднія, гэта перадача паўтарылася двойчы. На жаль, мы і яе не зразумелі. Аднак, думаю, пакуль. Цяпер спадзяванняў на расшыфроўку пабольшала. Так што П. К. недарэмна затрымаў «Набат». I не мае істотнага значэння, што, можа, не мы, а другія прачытаюць, што хацелі сказаць зямлянам іншаплавецяне. Ды і людзі, ведаючы адрас, ужо самі могуць нешта сказаць касмічным братам па розуму.

А «Набат» лёг на зваротны курс.

Да Зямлі ляцець больш года. Колькі ж я ўсяго прабуду ў прасторы? Але як бы ні было цяжка, я ўсё роўна вярнуся ў космас!