Andrzej Pilipiuk - Dziedziczki

– Badania alchemiczne mają to do siebie, że mogą prowadzić ku wspaniałym efektom lub zakończyć się zgoła żałosną klęską. Choć skłonność do ryzyka leży w mojej naturze, obrzydzeniem napawa mnie myśl o narażaniu życia danego przez Boga dla zdobycia pieniędzy. Przekaż swojemu panu, że z wielkim żalem odrzucam jego wspaniałą propozycję, ale widząc głowy mych poprzedników, poczułem się właśnie dostateczne ostrzeżony – dodał, wskakując na siodło. – Bywaj, przyjacielu.

Zaciął konia i pogalopował w stronę bramy.

– Pięćdziesiąt tysięcy! – zawołał za nim Hans. -Sześćdziesiąt… Siedemdziesiąt! A żeby cię diabli wzięli, chciwa małpo! Osiemdziesiąt! Słyszysz? Osiemdziesiąt tysięcy dukatów, i wracaj tu natychmiast! A udław się, ty pazerny wieprzu!!!

Odpowiedziały mu tylko stukot końskich kopyt i śmiech Sędziwoja odbijający się echem od kamiennych ścian. Z komory pod szafotem wyszedł kat.

– Znowuście, panie, za dokładnie wyjaśnili szczegóły kontraktu – powiedział.

– Szkoda – westchnął zarządca.

– Szkoda – zawtórował mistrz małodobry, choć chyba co innego miał na myśli.

Katarzyna nie mogła się nadziwić. Tempo stawiania konstrukcji prawdziwie ją oszałamiało.

– Nie do wiary! W trzy dni można wznieść tak wielki budynek – powiedziała.

– Z gotowych elementów, na istniejącym już fundamencie – uzupełniła Stanisława. – Wynajęłyśmy najlepszego w kraju fachowca, który ma do pomocy kilkunastu z grubsza przeszkolonych pomocników. Zresztą, są firmy, które coś podobnego postawią od ręki w tydzień…

– Hm, nie do końca podoba mi się budowanie z drewna.

– Wiadomo, taki dom wytrzyma może trzysta lat – uśmiechnęła się alchemiczka. – Choć w Tarnowie Pałuckim czy Dębnie drewniane kościoły stoją ponad pięć stuleci. Ale to dobra technologia. Szybka, czysta, tania i poniekąd nawet ekologiczna, bo drzewa odrosną.

– Ale w razie wojny wystarczy jedna bomba zapalająca… – Przypomniała sobie próby spalenia kawałka deski i zamilkła.

– Oczywiście. Z drugiej strony, jeśli już spadają bomby, to i budynek z żelbetu ma duże szanse runąć. Ale każda wojna kiedyś się kończy… – Dziedziczka klepnęła ścianę. – A wtedy drewniane domy odbudowuje się szybko. Bardzo szybko. Zresztą… – Wzruszyła ramionami. – W ciągu najbliższych kilkunastu lat konflikty zbrojne powinny omijać tę część świata.

Czeczeńcy skończyli montować łaty i ułożyli warstwę izolacyjną. Teraz przybijali drewniane gonty. Jeden zaśpiewał coś smutnym, monotonnym głosem, reszta podchwyciła pieśń. Alchemiczka zasłuchała się…

– O, mamy gości – zauważyła jej kuzynka.

Od przełęczy między wzgórzami nadjeżdżał nieduży, czerwony samochód.

Pojazd zatrzymał się tuż koło dworu. Wysiadł z niego jakiś bubek w garniturze.

– Urzędas – mruknęła Katarzyna. – Nawet wiem, który. Zaraz go pogonię.

– O, nie. – Stanisława pokręciła głową. – Ja też potrzebuję trochę rozrywki.

– Wykopać dół z wapnem? – zapytał Ihor.

– Nie trzeba – uspokoiła go agentka.

Mężczyzna przez chwilę kontemplował plac budowy potem wyjął z teczki formularz i rozejrzał się wokoło.

– Kto tu jest kierownikiem budowy? – zapytał.

– Nie ma. – Alchemiczka wzruszyła ramionami.

– A pani kto?

– Dziedziczka – oświadczyła z godnością.

– Co?

– Właścicielka majątku – wyjaśniła. – Poza tym to teren prywatny, a pan wszedł bez zaproszenia.

– Dostaliśmy telefon z Urzędu Gminy, że wpłynęło do nich anonimowe pismo, że jest tu nielegalna budowa – oznajmił. – Ponoć zatrudniacie też gastarbeiterów, a ja osobiście widzę złamanie co najmniej kilku przepisów prawa budowlanego.

– A co, konkretnie, jest nie tak? – zapytała Katarzyna.

– Nie mają panie pozwolenia na budowę. W naszej ewidencji brak wszystkich dwudziestu siedmiu załączników.

– Myli się pan. – Wzruszyła ramionami. – Mamy pozwolenia. Wystawili nam w centrali. – Wyjęła szarą teczkę i pokazała plik doskonale sfabrykowanych papierów.

– Dlaczego nikt nas nie zawiadomił? – zdumiał się urzędnik. – A tak w ogóle, to co wy tu budujecie?

– Jak pan będzie zbyt ciekawy, trafi pan do nas. – Pod dokumentami leżał jeszcze jeden, ozdobiony pieczęciami Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego i Centralnego Biura Śledczego.

– O, cholera – wykrztusił. – A tamci śniadzi? -Wskazał na Czeczeńców.

– Tu mamy pewien problem. – Uśmiechnęła się słodko. – Ci ludzie pracowali dla Rzeczypospolitej tam – Machnęła ręką z grubsza na wschód. – No i niestety, trzeba było ich ewakuować. Tylko że pan nie ma prawa o tym wiedzieć… A tu pech, zobaczył ich pan. Dlatego trzeba będzie zastosować przepisy o ochronie tajemnicy państwowej.

Zrobiła przy tym tak cmentarną minę, że urzędas poczuł strużkę potu na plecach.

– Yyy… – wykrztusił.

– Kurde, szkoda mi pana – westchnęła. – Ale jak się rozniesie, ja będę odpowiadać, więc…

Nic nie pojął, ale przestraszył się jeszcze bardziej.

– Nie da się trochę nagiąć tych przepisów? – jęknął. – Zapomnieć o tym, że w ogóle tu byłem i coś widziałem?

– No, nie wiem. – Skrzywiła się. – Sam pan rozumie, bezpieczeństwo naszej agentury przekłada się wprost na bezpieczeństwo naszej ojczyzny. To bardzo poważne sprawy. Cholera, wpadł pan jak śliwka w kompot… No dobra, niech będzie. – Złagodniała. – Ale nikomu ani słowa, a, i niech pan wypisze nam zaświadczenie, protokół pokontrolny, że wszystko zgodnie z przepisami.

– Jasne, już piszę. – Z ogromną ulgą wyciągnął z teczki nowy formularz.

Trzy minuty później wskoczył w samochód i pomknął szosą, jakby go wszyscy diabli gonili.

– No i po kłopocie. – Katarzyna otrzepała odruchowo ręce. – Tak się to robi.

– Naród sam sobie pozwala włazić takim mendom na głowę – westchnęła alchemiczka. – Na szczęście są jeszcze ludzie gotowi bronić swoich miejsc pracy. – Uśmiechnęła się do górali.

– Swoją drogą – rozważała głośno agentka – ciekawe, co go tu przyniosło. Dolina jest zupełnie na uboczu, zjazd z głównej drogi. Nikt nie powinien wiedzieć, że tu osiadłyśmy. A tymczasem wspomniał coś o donosie…

– „Chłopom podziękować" – zacytowała Stanisława, patrząc w stronę baraków, a jej palce bezwiednie zawiązały kawałek linki w szubieniczną pętlę.

Było późne popołudnie, gdy Czeczeńcy zameldowali, że budowa domu została ukończona. Instalacje na razie położono prowizorycznie, zresztą prąd jest z agregatu, do sieci przesyłowej trzeba się będzie dopiero podpiąć. Jednak woda już podłączona. Pokrycie dachu gontem potrwa jeszcze ze dwa dni, ale tym zajmą się Ihor i Pawło. Stropy oraz pokój na poddaszu są już gotowe.

Stanęły w trójkę przed budynkiem. Ładny ganek, podmurówka i trzy stopnie z wyślizganych butami kamieni pamiętają siedemnaste stulecie. Grube kolumny, ściany z solidnych belek i okute drzwi lśnią jasną barwą świeżego drewna. Zatrzymały się na progu. Stanisława złapała trzymaną pod pachą kurę i puściła ją przodem.

– Jak tam siedzi jakaś bida, to lepiej, żeby nie na nas spadła… – mruknęła.

Monika spojrzała na nią zgorszona i przeżegnała się. Nie lubi guseł. Weszły do środka. Alchemiczka rozejrzała się wokoło. Szeroka, przestronna sień, na lewo i prawo po dwoje drzwi, schodki prowadzące na poddasze.