Rafał Ziemkiewicz - Czerwone dywany, Odmierzony krok

– Boję się zostać twoim atawizmem – odparł. – Silnym, kudłatym gorylem w kolekcji pamiątek z egzotycznej podróży.

Znieruchomiała na moment.

– Nie podsłuchiwałem. Po prostu przechodziłem wtedy obok. Wiesz, jestem odpowiedzialny za konwój. Wypada mi wieczorem przynajmniej przejść się wokół parkingu.

– To naprawdę nie jest tak – pokręciła głową. – On po prostu chciał mnie dotknąć. Przyznaję, kiedyś trochę mi zawrócił w głowie, ale to było dawno i nieprawda, a on do dziś wyobraża sobie nie wiadomo co. Gdyby nie był wyznaczony przez Pontoise na reżysera transmisji, w ogóle bym z nim nie rozmawiała.

– W porządku. Wierzę.

– Och, nie masz pojęcia, jaki to straszny dupek – aż parsknęła ze złości i zabrzmiało to tak, że dopiero teraz Perhat naprawdę uwierzył. – O, to jest ten właśnie grzyb, jak mówiłeś. Implantowane włosy, żeby pokryć łysinkę. Mięśnie nastrzykane silikonem, żeby nie wisiały. Dwa liftingi. Co trzy tygodnie naświetlanie, co pół roku liposukcja. Naprawdę się przejmujesz tym, co taki facet ma o tobie do powiedzenia?

– Cholera, nie – wyciągnął rękę i musnął palcami jej policzek. Raz, drugi i znowu. Najdelikatniej, najczulej, jak potrafił.

– Ja też cię pragnę – szepnęła, głosem tak drżącym i głębokim, że nie przypominał sobie, czy kiedykolwiek w życiu jakaś kobieta mówiła do niego w ten sposób.

Wyciągnął rękę, żeby objąć ją i przygarnąć do siebie, ale Jacqueline wstała.

– Zmarzłam już – rzuciła. – Chodź.

Ruszyli ścieżką w dół.

Zbliżali się już do samochodów, kiedy do uszu Perhata dobiegł nagle od strony wzgórza przeciągły, stłumiony krzyk, właściwie charkot. Zatrzymał się machinalnie. Wydawało mu się? Nasłuchiwał przez chwilę czujnie.

Nie, musiało mu się zdawać. Nie działo się nic specjalnego. Jacqueline najwyraźniej nie słyszała niczego, szła szybkim krokiem w stronę swojego wozu.

Przyspieszył kroku, aby ją dopędzić. Przez chwilę jeszcze kołatała mu po głowie niejasna myśl, że powinien to sprawdzić, ale szybko odsunął ją od siebie. Kierowca, pilnujący parkingu poznał ich z daleka, Perhat skinął mu tylko głową, kiedy przechodzili pomiędzy zestawionymi ciasno wozami w stronę furgonetki pani doktor.

Miał dziwne wrażenie, jakby to się działo zupełnie poza nim. Jakby to nie on wszedł z Jacqueline do jej kabiny, jakby to ktoś obcy, ktoś, w czyim ciele znalazł się chwilowo i zupełnie przypadkiem, wyłuskiwał jej wysportowane, opalone na brąz ciało z szorstkiej bawełny i z delikatnych koronek bielizny. Jakby to nie on wodził spragnionymi ustami po jej skórze, pokrywał pocałunkami stwardniałe z pożądania piersi, pieścił opuszkami palców kark.

Może to się stało zbyt nieoczekiwanie, gdy już na nic nie liczył. W każdym razie czuł się, jakby patrzył na samego siebie z daleka, na filmie, nie potrafiąc pojąć, co się dzieje. Oto miał w ramionach kobietę, o której marzył, od kiedy ją zobaczył po raz pierwszy. Kobietę, która na pewno nie kłamała, mówiąc, że go pragnie. Czuł, jak drży pod jego pieszczotami, jak jej oddech staje się coraz cięższy i gorętszy. Miał ją w ramionach, nagą, oddaną, czekającą zaspokojenia.

I nie mógł jej tego dać.

Pożądanie, dręczące go przez cały dzień, ulotniło się gdzieś bez śladu. Nie potrafił zrozumieć, co się stało. Pragnął jej nadal, potrzebował, chciał, ale nagle z przerażeniem stwierdził, że organizm po prostu odmawia mu posłuszeństwa. Ogarnęła go fala paniki, że nie, nie w takiej chwili, za żadną cenę, i to załatwiło sprawę już do reszty. Jeszcze starał się rozpaczliwie, sięgając tych miejsc, których dotyk powinien go podniecić, ale pieszczoty nagle były już tylko mechanicznymi, pustymi gestami. Już wiedział, że jego starania są tylko żałośnie śmieszną próbą zatuszowania, odwleczenia ostatecznej kompromitacji, której już tak czy owak nie da się uniknąć.

W końcu musiał dać za wygraną. Chciał odsunąć się jak najdalej, ale Jacqueline nie pozwoliła na to.

– Przepraszam. Nigdy w życiu…

– Daj spokój – mówiła. – To naprawdę nie jest najważniejsze.

Był przekonany, że jest wściekła, musiała być na niego wściekła i dziwił się, jak dobrze potrafiła to ukryć.

– To nie jest twoja wina – powiedział.

– To nie jest niczyja wina. Nie przejmuj się. Chciałby wierzyć, że naprawdę tak myśli. Gładziła go delikatnie po twarzy i piersiach.

– Nie odwracaj się ode mnie – uśmiechnęła się łagodnie. – Przytul mnie mocno, proszę. To mi wystarczy. Naprawdę, uwierz. Dzisiaj to wystarczy.

Bał się powiedzieć cokolwiek więcej, bał się poruszyć. A więc tak. Tak Opatrzność uświadamia człowiekowi, że robi się już stary i zbędny. Że młodość skończyła się definitywnie i teraz nie będzie już niczego, tylko dłuższy lub krótszy zjazd do piachu. Otrzymałeś pierwszy znak. Zostałeś formalnie ostrzeżony.

Przycisnął ją do siebie, przytulił ciasno i leżeli tak w milczeniu, w zalegającym kabinę półmroku.

Martwy, pusty futerał wypełniony śmiercią. Był tak martwy, że nie potrafił już nawet niczego poczuć, ani upokorzenia, ani wstydu, nawet zmęczenia. Świat mógłby się teraz skończyć i nie wykrzesałoby to z Perhata choćby śladowego zainteresowania.

Leżał tam – niepotrzebny, próchniejący pień, aż uświadomił sobie, że wtulona w niego Jacqueline oddycha tak regularnie i spokojnie, jakby spała. Najostrożniej jak mógł uniósł głowę, by zobaczyć jej twarz. Była uśmiechnięta, pełna ufności i spokoju.

W ciszy, jaka zapadła, słyszał tylko rytmiczny szmer zegara elektrycznego. Może rzeczywiście go nie oszukała, może to nie było najważniejsze? – zastanawiał się, choć wiedział, że nie ma po co się pocieszać.

Bojąc się jakimkolwiek ruchem zakłócić jej sen, myślał o kobietach w swoim życiu. I nagle uświadomił sobie, że tak naprawdę nie ma o czym myśleć. Że nigdy ich nie rozumiał, że tylko ocierał się o ich tajemnicę, że widział, a nie dostrzegał.

A teraz, widać po to potrzebował takiego upokorzenia, ich niezgłębiona tajemnica nagle stała się dla niego oczywista. W każdej z kobiet, jakie w życiu znał, w głębi, jeśli delikatnymi dłońmi zdołał ją odsłonić spod warstwy seksu i chwilowych zachceń, znajdywał nieodmiennie małą, bezbronną dziewczynkę. Przerażoną światem dziewczynkę, która ponad wszystko pragnie się wtulić w potężne ramiona ojca i choć na chwilę zaznać w nich poczucia absolutnego bezpieczeństwa.

Dawać kobiecie takie poczucie – oto psi obowiązek mężczyzny. A jeśli mężczyźni zatracili tę zdolność, ze swojej lub nie swojej winy, jeśli nie potrafili, okaleczani psychicznie brakiem ojców, idiotycznym wychowaniem, chorym układem społecznym, jeśli sami chorobliwie potrzebowali oparcia, akceptacji, ciągłego potwierdzania własnej wartości… Jeśli tacy okaleczeni, niepewni swego neurastenicy nie byli już na świecie wyjątkami, tylko właśnie normą – to świat po prostu musiał zacząć się sypać.

To dlatego wszystko się spieprzyło. Mniejsza, że ten lub tamten watażka zagroził interesom innego, że prezydenci ustalili albo nie zdołali ustalić, że doszło do sprzeczności interesów między kulturami, między cywilizacjami, między gospodarkami. Tak było od zawsze i jakoś wtedy świat się nie zawalił. Nie, nasz świat oszalał i rozlatywał się dlatego, że mężczyźni przestali dawać kobietom poczucie bezpieczeństwa, a kobiety mężczyznom czułość, że wszystko poszło na sprzedaż, wszystko zatonęło w krzykliwej reklamie, w wirze kolorowych świateł i szybkiej, łatwej miłości, po której rano zostaje tylko czczość, zmęczenie i pustka.