Tim Powers - Ostatnia Odzywka

Newt siedział po prawej ręce Scotta i rozdawał z trzaskiem po ostatniej z dwóch odkrytych kart.

– …i dama do siódemki – zawodził Newt – żadnej wyraźnej pomocy, siódemka dostaje siódemkę, siódemki są tanie, Latająca Zakonnica dostaje asa i możliwość zdobycia koloru, kolejna dziesiątka do dziesiątki Buław, para wygląda nieźle, a dziewiątka dostaje… ósemkę do strita.

Usiadł prosto.

– Dziesiątki są najmocniejsze.

Nie chcąc po raz kolejny siedzieć obok Leona, Crane ułożył swoją talię kart w ten sposób, że musiał usiąść o dwa miejsca w prawo od swego ojca – i udało mu się zająć to krzesło. Parę dziesiątek miał rodzielający ich mężczyzna, który postukał teraz w stół, by podjęto licytację. Leon postawił dwieście dolarów i wszyscy wyrównali stawkę, a potem właściciel dziesiątek podniósł o kolejne dwieście. Ponownie nikt się nie wycofał.

Teraz na sprzedaż była ręka Scotta i udało mu się ją odstąpić za siedemset dolarów, które wpłacił do puli. Człowiek z parą dziesiątek odmówił sprzedania ich za siedem setek, za to sam kupił karty Leona za siedemset pięćdziesiąt.

– W porządku – powiedział mężczyzna, zbierając odkryte karty Leona. – Chciałem je zdobyć. Dziękuję, panie Hanari. Sądziłem, że będę mógł je kupić. Zauważyłem, że zawsze sprzedaje pan swoją rękę, a nigdy nie czeka, by nabyć czyjeś karty.

Crane zauważył, że twarz Arta Hanariego skrzywiła się lekko pod okrywającym ją bandażem, i zrozumiał, że jego ojciec nie jest zadowolony z faktu, iż zauważono jego strategię gry we Wniebowzięcie. Leon zmusił wargi Hanariego do uśmiechu.

– Muszę zacząć urozmaicać swoją grę – powiedział.

Jeszcze nie teraz, pomyślał Scott, proszę.

Licytacja obeszła ponownie wkoło stołu, a podczas sprawdzenia okazało się, że mężczyzna, który kupił rękę Leona, miał fula na dziesiątkach, co było niższą kartą od fula na asach.

Teraz rozdawać miał Crane.

Zebrał karty, a potem, rzucając na środek stołu studolarowy banknot, który stanowił wejście do banku, potrącił brzeg szklanki z wodą sodową; naczynie potoczyło się po suknie, rozlewając płyn w serii miarowych jak sinusoida chlupnięć.

To okazało się skutecznym środkiem na odwrócenie uwagi całego towarzystwa; w czasie, gdy z gardeł obecnych wybrzmie-wała pierwsza sylaba wywołanego zaskoczeniem przekleństwa, Scott wrzucił karty do swojej otwartej torebki, skąd wyjął i położył na stole ułożoną talię.

– Przepraszam, przepraszam – zamruczał, przykładając do plamy papierową serwetkę, co nie dawało widocznego efektu.

– Stevie! – zawołało ciało Hanariego do barmana z Amino Kwasów. – Dawaj szybko ręcznik.

Ojciec Scotta spojrzał na niego gniewnie swoim nie spuchniętym okiem.

– Latająca Zakonnica zdaje się nie doceniać faktu, że to są ręcznie malowane karty i nie mogą ulec zamoczeniu!

– Powiedziałem, że mi przykro – rzekł Crane.

Sukno stołu przed nim było suche, więc zaczął przekładać karty i robić swoje sztuczki z tasowaniem. Talia w jego torebce była tą z waletem Pucharów, który przeciął jego oko czterdzieści dwa lata temu – a Scott wolałby, żeby – na szczęście – mógł ją rozdać tej nocy.

Po siedmiu fałszywych tasowani ach przesunął karty do Newta, by ten je przełożył, po czym z łatwością anulował jego działanie, odwracając ów podział pod swoją szybko wyciągniętą ręką. Uwaga wszystkich była nadal zwrócona na wycieranie rozlanej wody.

Kiedy zielone sukno zostało wytarte ręcznikiem, a potem starannie wysuszone suszarką do włosów, którą jeden z Amino Kwasów przyniósł z łazienki, gra mogła w końcu toczyć się dalej, i Crane rozdał każdemu z graczy po trzy karty – dwie zakryte i jedną odkrytą.

Pierwsza runda licytacji dodała do puli pięć tysięcy dwieście dolarów, a potem Scott rozdał po drugiej odkrytej karcie.

Tym razem jego ojciec miał dziesiątkę i ósemkę Mieczy. zakryte oraz rycerza Buław i szóstkę Kielichów odkryte. Karty Scotta stanowiły resztę układu, który Crane kupił poprzedniego dnia od doktora Leaky’ ego podczas gry na parkingu-dziewiątka i król Mieczy zakryte oraz siódemka Mieczy i ósemka Kielichów odkryte. Scott mógł teraz kupić rękę „Arta Hanariego”, co by wyglądało wiarygodnie jako staranie się o trójkę kart – sześć, siedem, osiem – do strita.

– I – odezwał się Crane, kiedy licytacja dobiegła końca – ręka pana Hanariego jest na sprzedaż. Jakie są oferty?

Jeden z graczy zaproponował pięćset dolarów, kobieta podbiła do pięciuset pięćdziesięciu, ale Hanari tylko potrząsał głową.

– Dam sześćset – powiedział Scott.

I, pomyślał, jeśli reszta z was, drani, ma najmniejsze choćby pojęcie o grze w pokera i kupi ręce, jakie dla was ułożyłem, wygram z tym królewskim kolorem Mieczy.

– Htnm – mruknął Leon ustami Hanariego. – Nie.

– Sześćset pięćdziesiąt-rzekł Crane, ukrywając zniecierpliwienie.

Czuł, że na czoło pod makijażem występuje mu pot; mogłoby to się wydać dziwne, gdyby zaoferował zbyt wiele za trzy, najwyraźniej średnie, karty do strita.

– Nie – powtórzył Leon. – Myślę, że tym razem sam coś kupię.

Z powodu tego, co powiedział ostatnio tamten sukinsyn, wybrał właśnie to rozdanie do urozmaicenia swojej gry, pomyślał Scott.

– Siedemset – zaoferował Crane, starając się ukryć swoją desperację.

– Nie – powtórzył Leon, przełykając to słowo, na skutek czego zabrzmiało niemal jak francuskie non. – Jeśli chodzi o te karty, sprawa jest zamknięta.

Scottowi mocno waliło serce, więc trzymał brodę opuszczoną, żeby nie było widać tętna na jego szyi.

– W porządku – powiedział. – W takim razie na sprzedaż jest kolejna ręka.

Pozwolił sobie na lekkie westchnienie.

– Jaka jest oferta?

Scott po raz kolejny stracił okazję na kupienie ręki doktora Leaky’ego, a w konsekwencji i na to, by Leon odkupił ją potem od niego podczas Wniebowzięcia.

Leon kupił w końcu karty młodego człowieka, który grał bardzo swobodnie. Crane musiał podziwiać tę taktykę; gdyby ułożona ręka wygrała, młodzieniec byłby jedynym graczem, poza samym Leonem, który mógł wyrównać wysokość puli, by uczestniczyć we Wniebowzięciu.

Ale dwie pary Leona przegrały z kolorem, po czym karty zostały zebrane, ułożone w stos i przekazane mężczyźnie siedzącemu po lewej stronie Scotta, w celu potasowania ich i rozdania do kolejnej rozgrywki.

I ponownie Crane’owi nie pozostało nic innego, jak grać do świtu na pieniądze.

Ku wielkiemu strapieniu Scotta, jego przezwisko Latającej Zakonnicy zostało zaakceptowane przez wszystkich graczy przy stole. W pewnym momencie stwierdzenie: „Para dam do Latającej Zakonnicy!” wywołało taki wybuch śmiechu, że licytację trzeba było zawiesić na pełną minutę.

Kiedy niebo pojaśniało i wszyscy wstali, i ubrali płaszcze, a silnik łodzi szedł na wstecznym biegu, gdy ta, kołysząc się, przybijała do swego pomostu w przystani jachtowej, Leon zastukał w szklankę wymanikiurowanym paznokciem.

– Proszę o uwagę, hazardziści – powiedział.

Uśmiechał się spod bandaża, ale w jego głosie kryła się szorstkość, która uciszyła wszystkie błahe pogwarki znużonych ludzi.

– Jutro jest Wielki Piątek i przez wzgląd na to, gra zakończy się o trzeciej po południu. W związku z tym, byśmy mogli rozegrać chociaż parę przyzwoitych rozdań, łódź… będzie gotowa do wypłynięcia w południe, zaledwie za sześć godzin od tej chwili; będziecie więc pewnie chcieli wynająć pokoje w Lakewiev Lodge i zamówić budzenie.