James White: Lekarz Dnia Sądu

— Groalterri nie praktykują znieczulania podczas operacji — powiedział po chwili Hellishomar. — Dla mnie nie będzie to więc nienormalne ani przykre. Poza tym pamiętam, jak zapewnialiście mnie, że operacje przeprowadzane na mózgu są bezbolesne, gdyż osłonięty zwykle dobrze przed wpływem otoczenia, nie posiada końcówek nerwowych pozwalających na odczuwanie bodźców.

— To prawda, jednak Groalterri nie przypominają żadnej znanej nam istoty, zatem w twoim przypadku nie mamy pewności. Poza tym co pewien czas będziemy prosić się o informacje o twoim samopoczuciu. Głębokie skanowanie, samo w sobie niegroźne, może jednak przez poziom radiacji podrażnić niektóre drogi nerwowe i spowodować…

— Lioren wyjaśnił mi już to wszystko — powiedział nagle Hellishomar.

— A ja wyjaśniam raz jeszcze, ponieważ to ja przeprowadzam operację i chcę mieć całkowitą pewność, że pacjent jest świadom ryzyka. Rozumiesz zagrożenie?

— Tak.

— Dobrze — stwierdził Conway. — Czy jest jeszcze coś, co chciałbyś wiedzieć? Albo powiedzieć czy zadeklarować. Jeśli chciałbyś zmienić zdanie, jest jeszcze czas, aby odwołać operację. Nie stracimy przez to do ciebie szacunku, sam też uznałbym to za rozsądną decyzję.

— Mam dwie prośby — powiedział Hellishomar. — Mam być obiektem pierwszej operacji mózgu przeprowadzonej na istocie mojego gatunku. Jako Rębacz i jako pacjent jestem bardzo zainteresowany jej przebiegiem i chętnie śledziłbym na bieżąco wszystkie wasze poczynania. Chciałbym też mieć możliwość utrzymywania kontaktu z Liorenem na prywatnym kanale. To dla mnie bardzo ważne, aby nikt inny nie słyszał naszych rozmów. To jest właśnie moja druga prośba.

Diagnostyk i psycholog spojrzeli na Liorena, który uprzedził ich już wcześniej, że Heilishomar może wystąpić z podobnymi postulatami i nie przyjmie odmowy.

— Sam zamierzam głośno komentować całą operację i nagrywać ją dla celów szkoleniowych, nie ma zatem żadnych przeciwwskazań, abyś i ty wszystko słyszał. Możemy dodać jeszcze drugi kanał, jednak nie będziesz w stanie sam przestrajać translatora, gdyż twoje macki są na to zbyt masywne. Proponuję, aby zajął się tym Lioren. Prywatne fragmenty poprzedzałbyś wtedy jego imieniem, aby na ten czas wyłączał kanał ogólnodostępny. Czy to ci odpowiada?

Hellishomar nic nie odrzekł.

— Rozumiemy, że przywiązujesz wielką wagę do prywatności — odezwał się nagle O’Mara, patrząc na wielkie, zamknięte oczy pacjenta. — Jako naczelny psycholog szpitala jestem tutaj kimś o władzy Rodzica. Zapewniam cię, że wasz drugi kanał łączności będzie bezpieczny i wyłącznie prywatny.

O’Mara był bardzo zainteresowany rozmowami Hellishomara z Liorenem, jednak jeśli nawet było słychać w jego głosie jakieś rozczarowanie, zginęło to w tłumaczeniu.

— Zatem nie czekajmy już, tylko zaczynajmy — powiedział Hellishomar. — Zaczynajmy, zanim posłucham rady Diagnostyka Conwaya i zmienię zdanie.

— Doktorze Prilicla? — spytał cicho Conway.

— Stan emocjonalny przyjaciela Hellishomara odpowiada temu, co deklaruje w kwestii zgody na operację. Wyczuwam też naturalne w takiej sytuacji zniecierpliwienie oraz wątpliwości, które nie przekładają się jednak na niezdecydowanie. Pacjent jest gotów.

Liorena ogarnęła ulga tak wielka, że Prilicla zadrżał niczym liść na wietrze. Było to jednak bardziej podobne do tańca niż do przykrych dreszczy, bo i emocje były pozytywne. Nawet z pomocą O’Mary Lioren strawił pięć dni i niemal tyle samo nocy, aby przekonać Hellishomara do operacji. Sięgał po argumenty racjonalne, grał na emocjach, ale aż do tej chwili nie był do końca pewien, czy się udało.

— Dobrze — powiedział Conway. — Zespół jest gotowy. Doktorze Seldal, będę zobowiązany, jeśli to pan zacznie.

Instrumenty potrzebne do operacji na tak wielkim pacjencie wisiały wokół nich. Były to wiertła, piły i ssawy, niektóre na tyle masywne, że musiały mieć własną obsługę. Liorenowi bardziej kojarzyły się z kopalnią niż z operacją chirurgiczną. Kwestia Conwaya była oczywiście czysto retorycznym zwrotem, gdyż Seldal i tak dobrze wiedział, co do niego należy.

Uprzejmość jest rodzajem smarowidła, które umniejsza tarcia międzyludzkie, ale zabiera czas, pomyślał Lioren.

Wprawdzie przy rozmiarach pacjenta i jego głowa była wielka, ale widok pola operacyjnego zaskoczył Liorena. Odsunięty na bok płat skóry był większy niż jakikolwiek dywan w jego pokoju.

— Doktor Seldal tamuje krwawienie naczyń podskórnych, zakładając na nie zaciski — mówił Conway. — Naczynia włosowate są u tego pacjenta z oczywistych przyczyn wielkie jak arterie. Zaczynam wiercenie przez kość, aby odsłonić opony mózgowe. Wiertło ma na czubku minikamerę, połączoną z głównym monitorem, co pozwoli nam ustalić, kiedy zbliżymy się do tkanki oponowej. Doszliśmy. Wiertło zostało wycofane i na jego miejsce wprowadzamy piłę szybkotnącą. Najpierw poszerzę za jej pomocą otwór zrobiony wiertłem, potem wytnę krąg tkanki kostnej o takiej średnicy, która pozwoli chirurgom wejść do środka głowy pacjenta. Jest. Kostny krąg jest teraz wyjmowany i poczeka w schładzanej atmosferze na koniec operacji, kiedy to wróci na miejsce. Jak pacjent?

— Przyjaciel Hellishomar odczuwa lekki dyskomfort. Albo nawet ból, nad którym jednak w pełni panuje. Wyczuwam też normalne w podobnej sytuacji obawy.

— Ja chyba nie muszę już odpowiadać — powiedział Hellishomar.

— Na razie nie — przyznał Conway. — Potem jednak będę potrzebował pomocy, której tylko ty możesz mi udzielić. Staraj się nie przejmować. Dobrze sobie radzisz. Seldal, wchodzimy.

Lioren zapragnął nagle wesprzeć pacjenta jakimś dobrym słowem, bo ostatecznie to on właśnie — przekonawszy najpierw O’Marę i Conwaya, a potem i samego Hellishomara — ponosił odpowiedzialność za to, co właśnie się działo. Nie mógł jednak wtrącać się nieproszony w tok rozmów zespołu operującego, a prywatny kanał miał zostać uruchomiony dopiero na prośbę pacjenta. Mógł zatem tylko patrzeć w milczeniu.

Różowawy i wielki niczym pień drzewa kościany kołek został wyciągnięty z rany, tymczasem Seldala przeniesiono do plecaka Conwaya. Trzy nogi miał związane razem, dla nadania jego sylwetce bardziej opływowych kształtów. Po chwili z plecaka wystawała tylko jego giętka szyja z głową i dziobem. Podobne plecaki z instrumentami wisiały na piersi i brzuchu Conwaya, który miał wolne nogi, zamiast butów nosił jednak miękkie obuwie na grubej podeszwie i biały, śliski kombinezon z przezroczystym hełmem, wyposażonym we własne źródło światła i urządzenia łączności. Seldal założył tylko gogle ochronne, z boku dzioba zwisał mu przewód doprowadzający powietrze. Przytulił dziób ciasno do tylnej części hełmu Conwaya.

— Zero ciążenia na polu operacyjnym — polecił Conway. — Seldal, gotowy? Zaraz będziemy wchodzić.

Pochwyceni wiązką pola siłowego zagłębili się, głowami naprzód, w ranie operacyjnej. Za nimi wlokły się niczym barwny ogon kable zasilające, powietrzne, odsysające i jeden przeznaczony do pobierania próbek. Do tego dochodziła jeszcze lina zabezpieczająca. W świetle reflektora czołowego Conway ujrzał gładkie, szare ściany organicznej studni. To samo widać było na wielkim ekranie.

— Jesteśmy na dnie — powiedział Conway. — Widzimy coś, co jest zapewne odpowiednikiem błony ochraniającej mózg. Reaguje łagodnie na nacisk, co sugeruje, że pod spodem znajduje się płyn. Grubość samej błony, jak i warstwy płynu pomiędzy nią a mózgiem trudna jest do oszacowania. Tkanka nie jest przezroczysta, płyn zapewne także nie. Wykonuję małe cięcie kontrolne. To dziwne.