Isaac Asimov: Druga Fundacja

Dlaczego biednego Eblinga Misa tak zaskoczyło odkrycie prawdziwego położenia Drugiej Fundacji? Siedzi tam, wytężając wszystkie siły, by ją znaleźć i ostrzec przed Mułem, aż tu nagle dowiaduje się, że Muł podbił obydwie Fundacje za jednym zamachem. A dlaczego samemu Mułowi nie udało się jej znaleźć? Dlatego, że jeśli szuka się niezwyciężonej dotąd potęgi, to nie pośród nieprzyjaciół, których się już pobiło i podbiło. Tak więc ci panowie umysłów mogli sobie w niczym nie zakłóconym spokoju układać plany, jak powstrzymać Muła i w końcu udało im się to.

To irytująco proste. Bo oto my, z naszymi planami i intrygami, myślimy, że uda nam się zachować nasze działania w tajemnicy, a tymczasem znajdujemy się w samym środku twierdzy wroga. To śmieszne.

Anthor nie wyzbył się swego sceptycyzmu.

— Pan naprawdę w to wierzy, doktorze Darell?

— Naprawdę.

— A więc każdy z naszych sąsiadów, każdy z ludzi, których mijamy na ulicy, może być nadczłowiekiem z Drugiej Fundacji, którego mózg śledzi pana mózg i rejestruje pulsowanie pana myśli?

— Właśnie.

— I mimo to pozwolili nam działać bez przeszkód?

— Bez przeszkód? A kto powiedział, że nam nie próbowano przeszkadzać?… Pan sam wykazał, że Munn stał się obiektem manipulacji. Dlaczego pan myśli, że wysłaliśmy go na Kalgan z własnej, nieprzymuszonej woli, albo że Arkadia podsłuchała nas i poleciała z nim, bo sama tak chciała? Prawdopodobnie cały czas próbują nam przeszkodzić. A zresztą, niby dlaczego mieliby robić coś więcej? Bardziej im odpowiada, żebyśmy skierowali się w złą stronę, niż żebyśmy w ogóle przestali.

Anthor pogrążył się w medytacji i wyłonił się zeń z niezadowoloną miną.

— Hmm, nie podoba mi się to. Pana wytwornica jest niewiele warta. Nie możemy siedzieć tu bez końca, a jak tylko wyjdziemy, to — z tym, co teraz wiemy — będzie już po nas. Chyba że zbudowałby pan taki aparacik dla każdego mieszkańca Galaktyki.

— Racja, ale nie jesteśmy zupełnie bezradni, Anthor. Ludzie z Drugiej Fundacji posiadają specjalny zmysł, którego nam brak. To ich siła, ale też słabość. Czy, na przykład, istnieje jakaś broń, która działałaby skutecznie przeciw normalnie widzącemu człowiekowi, a byłaby bezużyteczna w starciu ze ślepcem?

— Oczywiście — odparł natychmiast Munn. — Snop światła skierowany w oczy.

— Właśnie — rzekł Darell. — Silny, oślepiający snop światła.

— No dobrze, i co z tego? — spytał Turbor.

— Analogia jest przecież jasna. Mam wytwornicę pola statycznego. Wytwarza ona sztuczne pole elektromagnetyczne, które dla mózgu człowieka z Drugiej Fundacji jest tym samym, co oślepiający snop światła dla nas. Ale wytwornica działa jak kalejdoskop. Pole ustawicznie się zmienia, szybciej niż jest to w stanie uchwycić mózg. No więc, wyobraźmy sobie migocące światło, takie, które po pewnym czasie wywołuje ból głowy. Teraz zwiększmy siłę tego światła czy pola elektromagnetycznego aż do punktu, kiedy stanie się oślepiające, a spowodujemy ból, niemożliwy do zniesienia ból. Ale odczują to tylko ci, którzą mają odpowiedni zmysł, reszta nawet nic nie zauważy.

— Naprawdę? — rzekł niemal radośnie Anthor. — Wypróbował pan to?

— A na kim? Oczywiście, że nie wypróbowałem. Ale to działa.

— No to gdzie pan ma urządzenie sterujące polem, które otacza ten dom? Chciałbym je zobaczyć.

— Tutaj — Darell sięgnął do kieszeni marynarki. Był to niewielki przedmiot, który nieznacznie wypychał mu kieszeń. Podał Anthorowi czarny cylindryczny przedmiot z kilkoma gałkami.

Anthor obejrzał go uważnie i wzruszył ramionami.

— Od tego patrzenia wcale nie jestem mądrzejszy. Niech pan powie, Darell, czego nie mogę tu ruszać? Rozumie pan, nie chcę przez przypadek pozbawić domu osłony.

— Niech się pan nie obawia — rzekł Darell obojętnym tonem. — Jest nastawione na stałe i zablokowane. — Nacisnął przełącznik, który nawet nie drgnął.

— A do czego jest ta gałka?

— Ta do regulacji częstotliwości zmiany pola. A ta tutaj — do regulacji stopnia natężenia. To o tym właśnie mówiłem.

— Czy mogę… — spytał Anthor, kładąc palec na pokrętle natężenia. Pozostali skupili się wokół niego.

— A dlaczego nie? — Darell wzruszył ramionami. — Nam to nie zaszkodzi.

Powoli, prawie krzywiąc się z przejęcia, Anthor przekręcił gałkę, najpierw w jedną, potem w drugą stronę. Turbor zacisnął zęby, a Munn szybko zamrugał powiekami. Wyglądali tak, jakby wytężali wszystkie swoje zmysły, usiłując uchwycić impuls, który nie mógł do nich dotrzeć.

W końcu Anthor wzruszył ramionami i oddał cylinder Darellowi.

— No cóż, myślę, że możemy polegać na pana słowie. Niemniej, jednak trudno sobie wyobrazić, żeby coś się działo, kiedy kręciłem tą gałką.

— Ależ oczywiście, Anthor — powiedział Darell, uśmiechając się cierpko. — To, co panu dałem, to tylko atrapa. Mam tu inny aparacik — mówiąc to, odsunął połę marynarki i chwycił przymocowany do paska od spodni, cylinder będący bliźniaczą kopią tego, który oglądał Anthor.

— Widzi pan — rzekł i nastawił pokrętło natężenia na maksimum.

Pelleas Anthor zawył nieludzko i osunął się na ziemię. Zwijał się z bólu, zaciskając zbielałe dłonie wokół głowy i rwąc włosy.

Munn szybko odsunął nogę, w obawie, by nie dotknęło go wijące się ciało. Jego oczy wyglądały niczym dwie otchłanie przerażenia. Sernic i Turbor, sztywni i bladzi, przypominali parę gipsowych odlewów.

Darell posępnie przesunął, gałkę na zero. Ciałem Anthora wstrząsnął skurcz, potem znieruchomiało. Żył, ale widać było, że nawet oddychanie sprawia mu ból.

— Ułóżcie go na kanapie — powiedział Darell ujmując Anthora za głowę. — Pomóżcie mi.

Turbor ujął za nogi. Ciało było bezwładne jak worek mąki. Upłynęło wiele minut, nim oddech Anthora stał się spokojniejszy. Powieki drgnęły i uniosły się. Twarz miał przeraźliwie bladą, a włosy i ciało mokre od potu. Kiedy się odezwał, głos miał zmieniony nie do poznania i załamujący się.

— Nie — wybełkotał. — Nie! Nie róbcie już tego. Nawet nie wiecie… Nawet nie wiecie… Oooch! — wydał przeciągły jęk.

— Nie zrobimy już tego — rzekł Darell — jeśli powiesz nam prawdę. Jesteś z Drugiej Fundacji?

— Dajcie mi trochę wody — poprosił Anthor.

— Przynieś mu, Turbor — zgodził się Darell. — I weź butelkę whisky.

Powtórzył pytanie po wlaniu w Anthora kieliszka whisky i dwóch szklanek wody. Wydawało się, że młodzieniec doszedł trochę do siebie.

— Tak — odpowiedział zmęczonym głosem. — Jestem z Drugiej Fundacji.

— Która — pytał dalej Darell — znajduje się tu, na Terminusie?

— Tak, tak. Zgadza się co do joty, doktorze Darell.

— Dobrze. A teraz wyjaśnij nam, co się działo przez ostatnie pół roku. Mów!

— Chce mi się spać — wyszeptał Anthor.

— Później! Teraz mów!

Anthor westchnął przejmująco. Potem zaczął mówić, cicho, lecz pośpiesznie. Nachylili się nad nim, aby lepiej słyszeć.

— Sytuacja stawała się niebezpieczna. Wiedzieliśmy, że naukowcy na Terminusie zaczynają się interesować wzorami fal mózgowych i że w każdej chwili może zostać skonstruowane coś w rodzaju wytwornicy pola statycznego. A nastroje w stosunku do Drugiej Fundacji stawały się coraz bardziej wrogie. Musieliśmy temu zapobiec, nie narażając na zniszczenie Planu Seldona.

Próbowaliśmy… próbowaliśmy pokierować tym ruchem. Staraliśmy się wprowadzić tam swoich ludzi. Odwróciłoby to od nas uwagę. Postaraliśmy się, aby Kalgan wypowiedział wam wojnę, co było kolejną próbą odwrócenia waszej uwagi. To właśnie dlatego wysłałem Munna na Kalgan. Rzekoma kochanka Stettina była jedną z nas. Postarała się, żeby Munn wykonywał odpowiednie posunięcia…