Philip Farmer: Gdzie wasze ciała porzucone

Podeszła do nich jakaś kobieta. Średniego wzrostu, o znakomitej figurze i twarzy, która byłaby piękna, gdyby okalały ją włosy. Miała duże i ciemne oczy. Nie próbowała przykryć dłońmi swej nagości. Zresztą patrząc na nią, czy na którąkolwiek z kobiet, Burton nie czuł najmniejszego podniecenia. Był zbyt oszołomiony.

— Proszę o wybaczenie, panowie — odezwała się modulowanym głosem z oksfordzkim akcentem. — Całkiem niechcący podsłuchałam waszą rozmowę. Były to jedyne angielskie głosy, jakie słyszałam odkąd przebudziłam się… tutaj, gdziekolwiek znajduje się to miejsce. Jestem Angielką i szukam opieki. Liczę na dobrą wolę panów.

— Na szczęście, madame — odpowiedział Burton — trafiła pani na właściwych ludzi. A przynajmniej we własnym imieniu obiecuję otoczyć panią najlepszą opieką, na jaką mnie stać. Chociaż, gdybym był taki, jak niektórzy ze znanych mi angielskich dżentelmenów, mogłaby pani żałować swego wyboru. Nawiasem mówiąc, ten pan nie jest Anglikiem. To Jankes.

Dziwnie brzmiały te formalne zdania akurat teraz, wśród wrzasków i krzyków w dolinie, gdzie każdy był nagi jak nowo narodzone dziecko i gładki jak węgorz.

Kobieta wyciągnęła rękę.

— Nazywam się Hargreaves.

Burton skłonił się i pocałował ją w rękę. Czuł się głupio, lecz jednocześnie ten gest wzmocnił jego poczucie rzeczywistości. Jeżeli formy grzecznościowe dały się zachować, tomoże uda się przywrócić „słuszność” także innych rzeczy.

— Zmarły kapitan Si; Richard Francis Burton — powiedział, uśmiechając się lekko przy słowie zmarły. — Może słyszała pani o mnie?

Wyrwała rękę, lecz zaraz wyciągnęła ją znowu.

— Owszem, słyszałam, Sir Richardzie.

— To niemożliwe! — szepnął ktoś.

Burton spojrzał na Frigate'a. To on odezwał się tak cichym głosem.

— A to dlaczego?

— Richard Burton — mruknął Frigate. — Tak. Wydawało mi się… Ale bez włosów…

— Teek? — zaciągnął Burton.

— Teek! — rzekł Frigate. — Dokładnie jak w książkach.

— O co chodzi?

Frigate odetchnął głęboko.

— Teraz to nieważne, panie Burton. Wyjaśnię później. Na razie proszę przyjąć, że jestem wstrząśnięty. Trudno mi się skupić. To naturalne, prawda?

Przyjrzał się uważnie pani Hargreaves i pokręcił głową.

— Czy ma pani na imię Alicja?

— Istotnie — uśmiechnięta stała się piękna, nawet bez włosów. — Skąd pan wiedział? Czyżbyśmy się już spotkali? Nie, nie sądzę.

— Alicja Pleasance Liddell Hargreaves?

— Tak!

— Chyba muszę usiąść — oświadczył Amerykanin. Podszedł do drzewa i siadł, opierając się plecami o pień. Oczy szkliły mu się lekko.

— To szok — stwierdził Burton.

Jeszcze przez pewien czas ludzie, jak się spodziewał, będą zachowywać się dziwnie i mówić od rzeczy. Do pewnego stopnia także od siebie oczekiwał nieracjonalnego zachowania. Ale liczyło się tylko, by znaleźć schronienie i żywność, oraz wymyślić jakiś plan wspólnej obrony.

Porozmawiał po włosku i słoweńsku z resztą grupy, po czym przedstawił ich sobie. Nie protestowali, gdy zaproponował wyprawę nad brzeg rzeki.

— Jestem pewien, że wszyscy jesteśmy spragnieni — powiedział. — Powinniśmy też zbadać ten kamienny grzyb.

Pomaszerowali z powrotem na równinę. Ludzie siedzieli na trawie lub kręcili się bez celu. Minęli jakąś parę, kłócącą się głośno i zażarcie. Najwyraźniej byli dawniej małżeństwem, a teraz kontynuowali swą trwającą całe życie dyskusję. Nagle mężczyzna odwrócił się i odszedł. Kobieta przez chwilę stała zdumiona, potem pobiegła za nim. Odepchnął ją tak gwałtownie, że upadła na trawę: Szybko znikł w tłumie, a ona wciąż biegała i wykrzykiwała jego imię, grożąc skandalem, jeśli natychmiast nie przestanie się chować.

Burton myślał przez chwilę o własnej żonie, Isabel. Nie widział jej w tłumie, co nie znaczy, że jej tam nie było. Szukałaby go. Nie zrezygnowałaby, póki by go nie odnalazła.

Przepychając się dotarł na brzeg. Uklęknął i nabrał wody w złożone dłonie. Była chłodna, czysta i odświeżająca. Czuł, że jego żołądek jest całkowicie pusty. Kiedy zaspokoił pragnienie, poczuł głód.

— Wody Rzeki Życia — oznajmił. — Styks? Leta? Nie, to nie Leta. Pamiętam całą swoją ziemską egzystencję.

— A ja chciałbym zapomnieć swoją — stwierdził Frigate.

Alicja Hargreaves klęczała na brzegu i czerpała wodę jedną ręką, opierając się na drugiej. Trzeba przyznać, że ma świetną figurę, pomyślał Burton. Zastanowił się, czy będzie blondynką, kiedy odrosną jej włosy, o ile jej odrosną. Być — może Ten, kto ich tutaj umieścił postanowił, dla jakichś Swoich powodów, by wszyscy pozostali łysi już na zawsze.

Wspięli się na szczyt najbliższej grzybokształtnej struktury. Szary, gruboziarnisty granit usiany był czerwonymi plamkami. Na jego płaskiej powierzchni znaleźli siedemset wgłębień, ułożonych w pięćdziesięciu koncentrycznych kręgach. W środkowym otworze tkwił metalowy cylinder. Badał go niewysoki, smagły mężczyzna z dużym nosem i cofniętym podbródkiem. Kiedy podeszli bliżej podniósł głowę i uśmiechnął się.

— Nie da się go otworzyć — poinformował po niemiecku. — Na razie. Ale jestem pewien, że znajduje się tutaj, żeby pokazać nam, co robić z naszymi cylindrami.

Przedstawił się im jako Lev Ruach i gdy tylko usłyszał nazwisko Burton, Frigate i Hargreaves, przeszedł na angielski, którym mówił z silnym akcentem.

— Byłem ateistą — powiedział, jakby bardziej do siebie niż do nich. — A teraz sam nie wiem! To miejsce zaskakuje zarówno ateistę, jak i tych głęboko wierzących, którzy przedstawiali sobie życie pozagrobowe zupełnie inaczej. No cóż, być może się myliłem. Nie pierwszy raz.

Roześmiał się.

— Od razu cię poznałem — zwrócił się do Monata. — Masz szczęście, że zmartwychwstałeś tutaj, gdzie większość ludzi zmarła w dziewiętnastym stuleciu. Inaczej by cię zlinczowali.

— A to dlaczego? — zdziwił się Burton.

— On zabił Ziemię — wyjaśnił Frigate. — A przynajmniej myślę, że to zrobił.

— Skaner — powiedział smutnie Monat — nastawiony był na zabijanie wyłącznie istot ludzkich. I nie zabiłby całej ludzkości. Miał przestać działać po tym, jak z góry określona liczba — niestety, duża liczba — ludzi straci życie. Wierzcie mi, przyjaciele, nie chciałem tego robić. Nie wiecie, jakim cierpieniem była dla mnie decyzja przyciśnięcia guzika. Musiałem jednak bronić swojego gatunku. To wy mnie zmusiliście.

— Wszystko zaczęło się od wystąpienia Monata — w telewizji na żywo — opowiadał Frigate. — Zrobił wtedy dość nieszczęśliwą uwagę. Powiedział mianowicie, że ich naukowcy mają wystarczającą wiedzę i możliwości, by powstrzymać proces starzenia się. Teoretycznie, używając technik Tau Ceti, człowiek — mógł żyć wiecznie. Lecz wiedza ta nie była wykorzystywana na jego planecie; była zakazana. Dziennikarz spytał, czy te metody można by stosować także wobec Ziemian. Monat odparł, że nie widzi powodu, by nie było to możliwe. Ale odmłodzenie było niedostępne dla jego gatunku z istotnych przyczyn i przyczyny te ważne są również dla Ziemian. W tym czasie rządowy cenzor pojął, co się dzieje i wyłączył fonię. Zbyt późno.

— Potem — podjął Lev Ruach — rząd amerykański stwierdził, że Monat źlę zrozumiał pytanie i że słaba znajomość angielskiego spowodowała nieścisłości jego wypowiedzi. Ale było za późno. Mieszkańcy Ameryki i całego świata żądali, by Monat wyjawił tajemnicę wiecznej młodości.