Robert Silverberg - Stacja Hawksbilla

Należy go obserwować, zadecydował Barrett.

Postanowił zwerbować pomocników. Nawet jeśli nic nie odkryją, uczestniczenie w inwigilacji będzie terapią dla lżej chorych umysłowo, dla tych, którzy na pierwszy rzut oka sprawiają wrażenie zdrowych, ale są pełni lęków i urojeń. Niech pożytkują te lęki i urojenia w sensowny sposób. Odgrywanie detektywów podniesie im poczucie własnej wartości, a jemu być może pomoże zrozumieć przyczynę i cel obecności Hahna w Stacji.

Następnego dnia w porze obiadu Barrett odwołał na bok Dona Latimera.

— Wczoraj wieczorem odbyłem krótką pogawędkę z twoim przyjacielem Hahnem — zagaił. — To, co powiedział, wydało mi się dość szczególne, wiesz? Latimer rozpromienił się.

— Szczególne? Pod jakim względem?

— Pytałem go o teorie ekonomiczne i polityczne. Albo nie ma o nich bladego pojęcia, albo uważa mnie za idiotę, z którym nie warto sensownie rozmawiać. Jedno i drugie jest dziwne.

— Mówiłem ci, że jest podejrzany!

— Ano, teraz w to wierzę.

— Co zamierzasz z nim zrobić?

— Na razie nic. Miej na niego oko i spróbuj wybadać, dlaczego tu trafił.

— A jeśli jest rządowym szpiclem? Barrett potrząsnął głową.

— W razie konieczności podejmiemy kroki, żeby się bronić, Don. Nie wolno działać pochopnie, to ważne. Być może źle go oceniamy i nie chcę zrobić czegoś, co skomplikuje życie nam wszystkim. W grupie takiej jak nasza musimy unikać napięć, bo inaczej będzie po nas. Należy postępować ostrożnie. Ale nie odczepimy się od Hahna. Chcę, żebyś regularnie składał mi raporty, Don. Obserwuj go uważnie. Udawaj, że śpisz i podglądaj, co robi. Jeśli to możliwe, rzuć okiem na jego notatki, ale dyskretnie i bez wzbudzania podejrzeń. Latimer pokraśniał z dumy.

— Możesz na mnie liczyć, Jim.

— Jeszcze jedno. Zorganizuj pomoc. Zbierz niewielki zespół obserwatorów. Ned Altman chyba dogaduje się z Hahnem, więc możesz go włączyć. Dobierz paru innych chłopaków, tych bardziej chorych, którzy cierpią z braku zajęcia. Wiesz, których. Mianuję cię szefem projektu. Zwerbuj ludzi i przydziel im zadania. Zbierz informacje i przekaż je mnie. W porządku?

— W porządku — powiedział Latimer. Nazajutrz, piątego dnia po zjawieniu się Hahna, Mel Rudiger oznajmił, że wypływa na połów i potrzebuje dwóch nowych ludzi w miejsce tych, którzy wyruszyli nad Morze Wewnętrzne.

— Weź Hahna — podsunął Barrett. Rudiger pogadał z Hahnem, który wydawał się ucieszony propozycją.

— Niewiele wiem o łowieniu sieciami — powiedział — ale popłynę z wami z przyjemnością.

— Nauczę cię wszystkiego, co trzeba — zapewnił Rudiger. — Po pół godzinie będzie z ciebie rybak pełną gębą. Musisz pamiętać, że tak naprawdę nie łapiemy ryb. Łowimy w sieci głupie bezkręgowce i nie trzeba się wysilać, żeby je przechytrzyć. Chodź z nami, pokażę ci, o co chodzi.

Barrett stał przez długi czas na krawędzi skały, patrząc, jak łódka podskakuje na rozfalowanym Atlantyku. Przez parę godzin Hahn będzie daleko od Stacji Hawksbilla, bez możliwości powrotu, o ile Rudiger nie uzna, że pora wracać. Latimer będzie miał doskonałą okazję do przejrzenia notatek Hahna. Barrett wprawdzie nie zalecił takiego jawnego pogwałcenia prywatności współmieszkańca, ale dał do zrozumienia, że Hahn jakiś czas spędzi na morzu. Miał nadzieję, że Latimer wyciągnie właściwe wnioski.

Rudiger nigdy nie łowił daleko od brzegu — najwyżej osiemset, może tysiąc jardów — ale i tak musiał zmagać się z falami. Fale toczyły się z odległości x-tysięcy mil, nabierając pędu, i uderzały twardo nawet tam, gdzie wysunięte kły skał pełniły rolę falochronów. Szelf kontynentalny opadał łagodnie, więc nawet w znacznej odległości od brzegu morze nie było szczególnie głębokie. Kiedyś Rudiger rzucił sondę milę od brzegu i zameldował, że głębokość nie przekracza stu sześćdziesięciu stóp. Nikt nie wypłynął w morze dalej niż na milę.

Oczywiście, nie ze strachu, że gdy popłyną zbyt daleko na wschód, świat skończy się i spadną. Po prostu dla mężczyzn nie pierwszej młodości, wiosłujących w otwartej łodzi krótkimi pagajami ze starych skrzyń, jedna mila stanowiła granicę możliwości. W Górnoczasie nie pomyśleli, żeby przysłać im silnik do łodzi.

Gdy Barrett omiatał wzrokiem horyzont, naszła go dziwna myśl. Powiedziano mu, że kobiecy odpowiednik Stacji Hawksbilla znajduje się w sylurze, bezpiecznie odizolowany od nich paroma milionami lat. Ale skąd mógł wiedzieć, czy to prawda? Rząd w Górnoczasie nie wydawał komunikatów prasowych na temat obozów zakładanych w przeszłości, a poza tym trudno było mieć zaufanie do informacji pochodzących, aczkolwiek pośrednio, ze źródeł rządowych. W jego czasach społeczeństwo nie miało pojęcia o istnieniu Stacji Hawksbilla. Sam usłyszał o niej dopiero w trakcie przesłuchania, kiedy w ramach procesu łamania woli poinformowano go, dokąd prawdopodobnie zostanie zesłany. Później wyciekło parę szczegółów — zapewne nie przypadkiem. Naród dowiedział się, że niepoprawni przestępcy polityczni są wysyłani do początków czasu, i następnie stało się jasne, że mężczyźni trafiają do jednej epoki, a kobiety do innej, lecz Barrett nie miał podstaw, aby dawać temu wiarę.

Równie dobrze druga Stacja Hawksbilla mogła zostać założona gdzieś na Ziemi w tym samym czasie. Nikt stąd nie miął możliwości, żeby dowiedzieć się o jej istnieniu. Obóz kobiecy mógłby znajdować się po drugiej stronie Atlantyku albo nawet o wyciągniecie ręki, na przeciwnym brzegu Morza Wewnętrznego.

Mało prawdopodobne, pomyślał. Przeczuleni ludzie Up Front mieli do dyspozycji całą przeszłość. Po co mieliby ryzykować, że dwie grupy zesłańców zejdą się i spłodzą armię małych wywrotowców? Przedsięwzięli środki ostrożności, odgradzając mężczyzn od kobiet nieprzebytą barierą epok.

A jednak była to myśl kusząca. Od czasu do czasu Barrett zastanawiał się, czy przypadkiem Janet nie została zesłana do tej drugiej Stacji Hawksbilla.

Kiedy poddawał tę koncepcję racjonalnej analizie, wiedział, że to czysta fantazja. Janet została aresztowana latem 1994 i ślad po niej zaginął. Pierwsze deportacje do Stacji Hawksbilla miały miejsce w 2005. W 1998, gdy rozmawiał z Hawksbillem, projekt podróży w czasie jeszcze nie był ukończony. Co znaczyło, że między aresztowaniem Janet a pierwszymi zsyłkami do późnego kambru minęły minimum cztery lata, a najpewniej upłynęło ich jedenaście.

Gdyby Janet tak długo siedziała w rządowym więzieniu, podziemie z pewnością dowiedziałoby się o tym w taki czy inny sposób. Ale nie mieli żadnych wiadomości. Nasuwał się logiczny wniosek, że rząd pozbył się jej na dobre, najprawdopodobniej w ciągu paru dni po aresztowaniu. Głupotą było wierzyć, że Janet doczekała 1995, co tu więc mówić o tym, że rząd izolował ją do czasu ukończenia badań przez Hawksbilla, a następnie wysłał w przeszłość.

Nie. Janet nie żyła. Ale Barrett pozwalał sobie na luksus posiadania złudzeń, jak wszyscy inni. Dlatego niekiedy fantazjował, że Janet została cofnięta w czasie, co wiodło do jeszcze większej fantazji, że może odnajdzie ją tutaj, w tej samej epoce. Miałaby prawie siedemdziesiąt lat. Nie widział jej od trzydziestu pięciu. Bez większego powodzenia próbował wyobrazić ją sobie jako tęgawą starszą panią. Wiedział, że Janet żyjąca w jego wspomnieniach jest zupełnie inna od każdej wymyślonej Janet, która jakimś cudem mogła przeżyć. Lepiej być realistą i pogodzić się z jej śmiercią. Lepiej nie fantazjować, że znów ją spotka, bo życzenie może się spełnić, ą wówczas marzenie umrze straszną śmiercią.