Stephen Baxter: Czasopodobna nieskończoność

Zewsząd otaczały go kwantowe funkcje falowe. Ciągnęły się od gwiazd i planet, arkusze prawdopodobieństwa łączące materię i czas. Były jak pajęcze sieci oplatające starzejące się galaktyki. Mieszały się, wzmacniały i neutralizowały nawzajem, co do jednej związane nieskazitelną logiką rządzących nimi równań falowych.

Funkcje wypełniały czasoprzestrzeń i przenikały jego duszę. Radośnie ujeżdżał ich barwną jasność w jądrach starzejących się gwiazd.

Rozluźnił swe poczucie skali wielkości tak, że nie znajdował szczególnej różnicy między średnicą elektronu a głębią gwiezdnej studni grawitacyjnej. Jego poczucie czasu ulegało sprężeniu, dzięki czemu mógł obserwować owadzi, trzepotliwy rozpad wolnych neutronów — albo też zwalniał, by przyglądać się wspaniałemu, powolnemu rozkładowi samych protonów…

Wkrótce nie pozostało w nim wiele z człowieka.

Wtedy był wreszcie gotów na ostateczny krok.

Ludzka świadomość była rzeczą sztuczną. Niegdyś ludzie wierzyli, że bogowie ożywiają ich dusze, tocząc swe bitwy w ludzkim przebraniu. Później sformułowali ideę samoorganizującej się świadomości. Teraz Michael postrzegał, że wszystko to były jedynie idee, modele, złudzenia, za którymi można było się schować.

On, ostatni z ludzi, nie musiał uciekać się do tych przestarzałych sposobów pocieszenia.

Pojął, że nie istniało poznanie. Realna była tylko percepcja.

Z odpowiednikiem uśmiechu odprężył się. Jego świadomość zaiskrzyła i przygasła.

Znajdował się poza czasem i przestrzenią. Olbrzymie funkcje kwantowe obejmujące cały wszechświat przepływały obok niego niczym szeroka, burzliwa rzeka, jego oczy wypełniało szare światło świecące pod powierzchnią rzeczywistości, światło, wobec którego wszystkie zjawiska są jedynie cieniami.

Czas płynął leniwie, niezauważenie.

I wtedy…

W przestrzeni dryfowało tetraedralne pudło o przezroczystych ścianach.

Przez nie istniejący kąt do jego wnętrza wszedł człowiek. Sznur spleciony z kory drzewa ciągnął się w ślad za nim. Człowiek odziany był w wygarbowane zwierzęce skóry. Był wychudzony, oblepiony brudem, o skórze poznaczonej odmrożeniami.

W zdumieniu spojrzał na gwiazdy.

Rozciągnięta świadomość Michaela poruszyła się. Coś się zmieniło…

Historia wznowiła bieg.

1992