Stephen Baxter - Czasopodobna nieskończoność

— Doskonale. W takim razie, Shiro, powiedz nam, w jaki sposób przekształcenie Jowisza w czarną dziurę ma pomóc wam w realizacji waszego zamierzenia. Pragniecie wykorzystać tę osobliwość przy konstrukcji superbroni?

— Nie — odparła spokojnie Shira. — Nie jest to naszym zamiarem. Nie bezpośrednio.

— Nie — przyznał Michael, nie odrywając spojrzenia od dziewczyny. — Nie jesteście wytwórcami broni ani nawet wojownikami. Zgadza się? Myślę, że postrzegacie siebie jako część owego strumienia życia, prącego ku opisywanej przez ciebie wspaniałej, kosmicznej przyszłości. Sądzę, że zamierzacie coś utrwalić. Jakąś informację. I przesłać ją poza obecną niebezpieczną erę w ową odległą, wspaniałą przyszłość, kiedy to mądrzy obserwatorzy wszechświata odbiorą wasze przesłanie i pojmą jego prawdziwe znaczenie.

Parz spoglądał na niego, całkowicie zbity z tropu.

— Jasoft odezwał się Michael sądzę, że Przyjaciele zamierzają zamienić Jowisza w gigantyczną kapsułę czasu. Konstruują czarną dziurę. Czarną dziurę, która wyparuje… kiedy? Za dziesięć do czterdziestej, pięćdziesiątej potęgi lat od dzisiaj? Jowisz będzie olbrzymim grobowcem o dokładnie wyznaczonej chwili otwarcia. Odsłonięta zostanie naga osobliwość. Ci kosmiczni inżynierowie, majsterkowicze bawiący się dynamiczną ewolucją wszechświata, przybędą, by zorientować się w sytuacji, by zlikwidować niebezpieczeństwo grożące wszechświatowi i jego przyszłości/przeszłości.

— Ach — uśmiechnął się Parz. — A gdy się zjawią, znajdą posłanie. Wiadomość pozostawioną dla nich przez Przyjaciół.

— Ta rozmowa staje się coraz dziwaczniejsza — roześmiał się Harry. — A co będzie zawierała ta wiadomość? Jak zacząć rozmowę z podobnymi bogom kosmicznymi planistami dziesięć do czterdziestej potęgi lat w przyszłości? „Hej. Byliśmy tutaj i mieliśmy kupę kłopotów. A wy?”

Michael uśmiechnął się.

— Och, mógłbyś trochę bardziej ruszyć wyobraźnią. A gdyby lak przechować tam na przykład ludzki genotyp? Przyszła świadomość mogłaby odtworzyć z niego najlepszych przedstawicieli naszej rasy. A przy odrobinie wysiłku w świadomości owych zrekonstruowanych ludzi można by zakodować „przesłanie”. Wyobraź to sobie, Harry. Wyobraź sobie, że wyłaniasz się ze sztucznego łona z głową pełną wspomnień o tej krótkotrwałej, wspaniałej młodości wszechświata — w kosmos, w którym powstanie, życie i śmierć: najmłodszej nawet, pomarszczonej gwiazdy jest logarytmicznie odległym wspomnieniem…

Teraz Shira również się uśmiechnęła.

— Przy odpowiedniej technologii wszystko jest możliwe — powiedziała. Można by wyobrazić sobie konwersję masy ziemskiej w dane, załadowane za horyzont zdarzeń. Mielibyśmy do dyspozycji dziesięć do sześćdziesiątej czwartej potęgi bitów — co odpowiada zapisowi dziesięciu do trzydziestej ósmej potęgi ludzkich osobowości. Michael, można wyobrazić sobie zakodowanie wszystkich kiedykolwiek żyjących ludzi poza zasięgiem qaxów i wszystkich innych drapieżców.

— Ale jak przechowałabyś te dane? Wiemy już, że czarna dziura stanowi olbrzymie źródło entropii. Gdy obiekt o dowolnej złożoności zapada się w czarną dziurę, wszystkie dane na jego temat są dla wszechświata utracone z wyjątkiem jedynie jego ładunku, masy i momentu pędu…

— Same osobliwości to złożone obiekty odparła Shira. — I to niewyobrażalnie złożone. Poczyniliśmy wielkie postępy w zrozumieniu ich natury od twoich czasów. Jest możliwe przechowywanie danych w strukturze samego zaburzenia czasoprzestrzennego…

— Ale przerwał jej Parz, a na jego miękkiej, okrągłej twarzy zagościł przebiegły uśmieszek z całym szacunkiem, moja droga, wciąż nie powiedziałaś nam dokładnie, jaką to wiadomość zamierzacie pozostawić dla owych superistot z przyszłości. Nawet jeśli powiedzie się wam jej przesłanie.

Michael rozłożył się wygodniej na kanapie.

— Cóż, to wydaje się dosyć oczywiste — powiedział.

Shira spoglądała na niego sztywno wyprostowana i spięta.

— Doprawdy?

— Próbujecie przesłać wiadomość Ostatecznemu Obserwatorowi. — Usłyszał nieartykułowany okrzyk Parza, lecz nie przerywał. — Chcecie wywrzeć wpływ na dokonywany przez niego wybór optymalnej historii kosmosu. Chcecie dopilnować tego, by dane opisujące ludzkość przedostały się w przyszłość po odejściu qaxów i by Ostateczny Obserwator wybrał historie korzystne dla człowieka. — Michael uśmiechnął się. — Mam rację, prawda? Muszę przyznać, że wasza umiejętność myślenia wielkimi kategoriami budzi we mnie podziw, Shira.

Shira sztywno skinęła głową.

— Nasz cel jest słuszny z rasowego punktu widzenia.

W odpowiedzi pochylił nieco głowę.

— Och, bez wątpienia. Nic nie może być słuszniejsze. A kiedy Ostateczna Obserwacja zostanie już przeprowadzona, wydarzenia, jakich byliśmy świadkami, nie nastąpią, zaś środki, do jakich się uciekacie, są usprawiedliwione… gdyż jeżeli osiągniecie swój cel, środki owe w ogóle nie zaistnieją.

— To dogłębnie oburzające — stwierdził Parz, a w jego zielonych oczach zamigotały iskry. — Ale zarazem wspaniałe! Jestem zachwycony.

Shira siedziała w milczeniu, wciąż w denerwujący sposób mierząc Michaela spojrzeniem.

— Cóż, przynajmniej wiemy już, co się wokół nas dzieje — powiedział wesoło Harry. — Ale teraz pora na najtrudniejszą część. Pomagamy im… czy próbujemy ich powstrzymać?

Kropka błękitnego światła w zenicie urosła w międzyczasie do wielkości pięści.

Shira wzruszyła ramionami, niemalże od niechcenia.

— Nie pozostało mi już nic, co mogłoby na ciebie wpłynąć. Mogę jedynie pokładać nadzieję w twej mądrości.

— Dokładnie tak. Ale wcześniej nie spieszyło się wam szczególnie z ufaniem w moją mądrość, co? — zapytał Michael.

— Nie wierzyliśmy, byś mógł to zrozumieć — odparła bez ogródek. — Wyliczyliśmy, że większe szansę powodzenia będziemy mieć, opierając się wyłącznie na własnych siłach.

— Tak — mruknął Parz. — Być może dokonaliście mądrego wyboru, podejmując taką decyzję, moja droga. Przekonałem się, że ci ludzie, piętnaście stuleci młodsi od naszej wspólnej ery, są ubożsi w wiedzę i pewne doświadczenia. lecz dorównują nam — więcej niż dorównują — mądrością. Podejrzewam, że wiedzieliście, jak mogliby zareagować na wasze knowania. Wiedzieliście, że sprzeciwiliby się wam.

Shira spojrzała niepewnie na Michaela.

Poole odezwał się niechętnie, nie chcąc być okrutnym wobec tej młodej, szczerej dziewczyny.

— On mówi o zadufaniu, Shira. O arogancji.

— Usiłujemy zapobiec wyginięciu naszego gatunku — odparła Shira drżącym głosem.

— Być może. Shira, po kres moich dni szanować będę odwagę i pomysłowość Przyjaciół. Zbudować ziemiostatek pod nosem qaxów, rzucić się bez wahania w niepewną przeszłość… Tak, macie śmiałość i wizję. Ale — kto dał wam prawo do grzebania w historii wszechświata? Kto dał wam mądrość, jakajest niezbędna przy takich operacjach? Posłuchaj, śmiertelnie wystraszyliście nas wszystkich, gdy myśleliśmy, że waszym zamiarem jest jedynie stworzenie nagiej osobliwości. To wywołałoby nieprzewidywalną eksplozję nieprzyczynowości. Lecz w rzeczywistości zamierzacie rozmyślnie zakłócić przyczynowość — i to na największą możliwą skalę.

— Nie masz prawa się nam sprzeciwiać odpowiedziała Shira. Jej twarz wykrzywił grymas gniewu, dziecięcej wręcz odrazy.

Michael zamknął oczy.