George Martin - Tuf wędrowiec

Skrzywiła się niechętnie i wyłączyła dźwięk, żeby Ober nie słyszał słów Tufa.

— Co chcesz przez to powiedzieć?

Haviland Tuf mocno ścisnął dłonie połączone czubkami palców.

— Staram się jedynie zwrócić uwagę, że choć jestem miłośnikiem kotów i troszczę się o nie najlepiej, jak potrafię, to jednak podejmuję pewne kroki w celu kontrolowania tempa, w jakim się rozmnażają. Podjąłem tę decyzję po długim namyśle, rozważywszy uprzednio wszelkie dostępne możliwości. Ostatecznie, jak wkrótce sama się pani przekona, stanąłem wobec prostej alternatywy: albo ograniczę płodność moich kotów — naturalnie bez ich wiedzy i zgody — albo nie zrobię tego, by pewnego dnia stwierdzić, iż muszę wyrzucić w próżnię worek ze świeżo urodzonymi kociętami. Brak decyzji także jest decyzją, szanowna pani. Dokonujemy wyboru nawet wtedy, kiedy się przed nim wstrzymujemy.

— Przestań! — jęknęła rozpaczliwie. — Ja nie chcę, rozumiesz? Nie chcę tej cholernej władzy!

Dax wskoczył na pulpit i utkwił w niej spojrzenie złocistych oczu.

— Bycie bogiem nastręcza jeszcze więcej problemów niż bycie ekologiem, choć przecież można powiedzieć, że zdawałem sobie z tego sprawę, podejmując wyzwanie.

— To nie… — zaczęła. — Nie możesz… Kocięta i dzieci to nie… — Znalezienie właściwych słów kosztowało ją wiele wysiłku. — Ludzie mają jeszcze umysły, kierują się uczuciami i rozsądkiem, podejmują decyzje na własną rękę. Oni, nie ja. Nie mogę ich wyręczyć.

— Zaiste — odparł Tuf. — Prawie zapomniałem o tym, jakie decyzje na przestrzeni minionych stuleci podejmowali kierujący się rozsądkiem obywatele S’uthlam. Bez wątpienia teraz, kiedy staną twarzą w twarz z wojną, głodem i chorobami, wszyscy bezzwłocznie zmienią sposób postępowania i bez trudu zażegnają niebezpieczeństwo, jakie zawisło nad ich planetą i nad nimi samymi. Doprawdy, nie pojmuję, jak mogłem tego od razu nie zrozumieć.

Wpatrywali się w siebie w milczeniu.

Wreszcie Dax mruknął cicho, przeskoczył z pulpitu na stół i zabrał się do wylizywania talerza Tufa. Kufel natychmiast ruszył w przeciwległy koniec pomieszczenia, nie spuszczając czujnego wzroku z ucztującego krewniaka.

Tolly Mune powoli odwróciła się twarzą do monitora. Kosztowało ją to wiele wysiłku i zajęło mnóstwo czasu: tydzień, rok, a może nawet całe życie, nie tylko jej jednej, ale także czterdziestu miliardów innych ludzi. Jednak kiedy wreszcie tego dokonała, reszta okazała się bardzo prosta; tamtych czterdzieści miliardów znikło, jakby ich nigdy nie było.

Spojrzała w milczącą, zimną maskę na ekranie monitora i w lśniącej plastostali wizjera dostrzegła nagle wszystkie okropieństwa wojny, za nimi zaś ponure, rozpalone gorączką oczy głodu i choroby. Ponownie włączyła dźwięk.

— Co się tam dzieje? — dobiegł z głośników zaniepokojony głos Walda Obera. — Przewodnicząca Mune, nie słyszę pani. Jakie są pani rozkazy?

Tolly Mune uśmiechnęła się szeroko.

— Posłuchaj, Ober…

— Co się stało?

Przełknęła kłąb, który podchodził jej do gardła.

— A co miało się stać? Nic, zupełnie nic. Do diabła, wszystko jest w jak najlepszym porządku. Wojna się skończyła, podobnie jak nasz kryzys, komandorze.

— Czy zastosowano wobec pani przymus fizyczny?

— Nie — odparła szybko. — Dlaczego pytasz?

— Łzy. Pani płacze, Przewodnicząca Mune.

— To z radości, komandorze Ober. Manna, tak to się nazywa. Manna z nieba. — Roześmiała się. — A raczej manna z gwiazd. Ten Tuf to geniusz. Czasem… — Przygryzła mocno wargę. — Czasem nawet wydaje mi się, że on jest…

— Czym?

— Bogiem.

Wcisnęła klawisz i ekran ściemniał.

Nazywała się Tolly Mune, ale wspominając o niej w podręcznikach, używa się wielu różnych określeń.