Joe Haldeman: Kamuflaż

Usiadła obok i przesunęła palcem wzdłuż jego piersi i brzucha. Gdy dotarła do włosów łonowych, członek wyskoczył w górę jak uruchomiona pułapka na myszy.

— O rany. — Był trochę większy od przeciętnego, ale nie aż tak, by ją onieśmielać. Wzięła go w dłoń, ciepłego i sztywnego jak świeca, i pochyliła się, by polizać i wziąć do ust, po europejsku.

— Zdejmij ubranie — powtórzył Jimmy — i połóż je na toaletce.

— Tak jest. — Uśmiechnęła się, rozumiejąc, że jest to wyuczone zdanie, które prawdopodobnie zasłyszał z ust badających go lekarzy. Rozbierała się leniwie, składając rzeczy i starannie zwijając pończochy. Gdy zdjęła majtki, obróciła się tyłem do niego, dyskretnie zwilżając śliną kobiece miejsce. Przeczuwała, że gra wstępna nie będzie zbyt skomplikowana.

Poczuła, jak Jimmy ściska ją w pasie, i zaczęła coś mówić… po czym nastąpiło straszliwe dźgnięcie, od którego zabrakło jej tchu. Zacisnęła zęby, by nie krzyknąć.

— Nie, Jimmy! Nie! To nie to miejsce!

Wycofał się posłusznie, a ona obróciła się, chwytając jego członek i starając się nie wpaść w panikę na widok strużki zakrwawionego śluzu.

— Zmyjmy to i…

Uniósł ją jak wielką lalkę i cisnął na łóżko.

Całe szczęście, że nie zamknęła drzwi balkonowych; ogrodnicy usłyszeli jej wrzaski. Szkoda tylko, że zamknęła wejściowe. Gdy w końcu zdołali je wyważyć, Jimmy stal na skraju łóżka, nagi i spokojny, wpatrując się w Holenderkę, która skuliła się w drugim końcu, skomląc i krwawiąc.

Oczywiście wiedzieli, że nie mają dzwonić na policję. Ten, który najlepiej mówił po angielsku, zadzwonił do kancelarii prawnej pana Berry’ego, a pozostali pomogli Jimmy’emu się ubrać i sprowadzili go na basen. Meksykańska kucharka i pielęgniarze zajęli się Holenderką.

Pan Berry zjawił się po dziesięciu minutach. W ręku trzymał swoją najpotężniejszą broń — książeczkę czekową. Wysłuchał cichej, przerywanej łkaniem opowieści Holenderki.

Bardzo jej współczuł. Oczywiście, że padła ofiarą, rzekł, lecz z punktu widzenia prawa rzecz nie przedstawia się tak jednoznacznie. Jimmy przecież jest niepełnoletni, a jakiś pozbawiony skrupułów prawnik mógłby utrzymywać, że kobieta go uwiodła.

Spojrzała mu prosto w oczy.

— Trochę go podrywałam — rzekła zdecydowanym mimo swego stanu tonem — ale potem mnie zgwałcił. W dwóch miejscach. Mam iść na policję?

Pan Berry poprosił wszystkich o opuszczenie pokoju. Po pól godzinie pod drzwi dla służby zajechała cichutko karetka z prywatnej kliniki i Holenderka została wywieziona żwirową ścieżką na starym wózku inwalidzkim Jimmy’ego.

Lekarz badający kobietę powiedział, że nigdy przedtem nie widział złamanej kości łonowej. Bez mrugnięcia okiem zaakceptował opowieść o narowistym koniu, ale zasugerował, by mimo wszystko przebadała się na okoliczność ciąży, skoro już tu jest.

14 grudnia 2019 telewizja CNN nadaje specjalne wydanie wiadomości.

Oko kamery sunie po przybrzeżnych falach, by wreszcie spocząć na artefakcie. Podczas płynącego zza kadru wstępu następuje stopniowy najazd.

MALLORY (GŁOS ZZA KADRU): Przez ostatnich kilka tygodni to, co od początku było zagadką, przeobraziło się w wielką tajemnicę. Wszystko zaczęło się od tego, że prywatna organizacja zajmująca się badaniami morskimi, Atlantis Associates, zastrzegła sobie prawo do wydobycia leżącego głęboko na dnie rowu Tonga, o kilkaset mil od tej samoańskiej wyspy, wraku niewiadomego pochodzenia.

Z pomocą Poseidon Projects, słynącego z podniesienia Titanica, Atlantis użyła rozmieszczonych na akrach wody pław, by wyciągnąć „wrak” na głębokość zaledwie kilku sążni. Następnie holowniki odholowały go na wynajęty przez firmę teren…

Na ekranie ukazują się archiwalne zdjęcia z holowania i parkowania artefaktu.

MALLORY: …położony u wybrzeży Niezależnego Państwa Samoa. Ów nieużytkowany obszar został wydzierżawiony na dziewięćdziesiąt dziewięć lat i stopniowo przekształcał się w niewielki ośrodek badawczy…

Archiwalne zdjęcia owiniętego całunem artefaktu, wciąganego na brzeg.

MALLORY: Tę linę ciągnie urządzenie zdolne unieść tysiące ton.

Gdy jednak ów ciężki przedmiot — ważący więcej niż łódź podwodna klasy Nautilus, lecz mniejszy od furgonetki dostawczej — wydostał się na brzeg i wbił w piach…

Archiwalne zdjęcia wypadku z liną.

MALLORY: …trafił swój na swego. Lina pękła, a jeden z pracowników firmy omal nie stracił życia.

Trzeba było znaleźć inny sposób, by przesunąć obiekt o ostatnie sto jardów, na betonową platformę, która miała się stać podłogą laboratorium.

Ekran ciemnieje, po czym przechodzi do widoku na żywo, ukazując obiekt z przymocowaną rakietą.

MALLORY: Oto samodzielny chiński silnik rakietowy, zwykle stosowany w serialu Cud świata do wynoszenia na niską orbitę okołoziemską ładunków ważących do tony.

Dziś nie wybiera się aż tak daleko.

Widok wnętrza: prowizoryczny bunkier, umiejscowiony o kilkaset jardów od obiektu. Przez grubą szybę widać obiekt. Mallory siedzi z dwoma mężczyznami, popijając kawę przy stoliku zrobionym z deski położonej na stosie skrzyń.

MALLORY: Będę się temu przyglądać wraz z Jackiem Halliburtonem i Russellem Suttonem, dyrektorami Atlantis Associates.

Zdaje się, że szykuje się najkrótszy lot rakiety w historii.

JACK: W ubiegłym wieku było kilka takich, które uniosły się zaledwie o cal ponad platformę.

RUSS: Ta jest jednak równie godna zaufania jak ciężarówka Forda. Tyle że…

MALLORY: Co może nie zadziałać?

JACK: Nie martwimy się o samą rakietę. Raczej o jej zamocowanie do artefaktu.

RUSS: Mamy tu niepowstrzymaną siłę przeciwko przedmiotowi, którego nie da się poruszyć.

JACK: Znamy masę obiektu i właściwości piasku, na którym spoczywa. Rakieta wytwarza wystarczający ciąg, by wykonać zadanie.

RUSS: Jedynym problemem jest połączenie rakiety z artefaktem. Jeśli pęknie łączący je pierścień… będzie nam potrzebna inna metoda.

MALLORY: A rakieta z hukiem poleci do centrum miasta?

Fototelegraficzne zbliżenie rakiety lecącej wprost na Aggie Grey’s w ujęciu subiektywnym.

JACK: Nie. Rakieta ma zamontowany automatyczny wyłącznik, który zadziała, jeśli nie będzie czuła oporu. Może przelecieć pięćdziesiąt, sto stóp.

MALLORY: A jeśli wyłącznik nie zadziała?

JACK: Cud świata jest wysoko ubezpieczony.

RUSS: Wielu mieszkańców Apii wyjechało odwiedzić krewnych na wsi. Ja na ich miejscu też bym to zrobił.

Słychać głośny gwizdek.

JACK: To ostrzeżenie, że zostało dziesięć minut. Lepiej niech pan ewakuuje swojego kamerzystę.

Mallory wstaje i wygląda przez szybę.

MALLORY: Już się wynieśli. Została tylko kamera przymocowana do rakiety.

RUSS: Mam nadzieję, że nie nakręci nic ciekawego.

MALLORY: Ten jeden raz muszę się z panem zgodzić… A więc ten przedmiot prawdopodobnie pochodzi z kosmosu?

RUSS: Wiemy tyle samo co pan. Być może jest wynikiem jakiegoś naturalnego procesu, z którym nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy.

JACK: Choć, biorąc pod uwagę jego gęstość, jest to nieprawdopodobne, a przynajmniej niewytłumaczalne.

MALLORY: I jest bardzo stary.

RUSS: Porastający go koral był już stary, nim na Ziemi pojawiły się ssaki naczelne przypominające z grubsza ludzi.