Alastair Reynolds - Arka odkupienia. Tom 2 - Wyścig

Felka i Remontoire unosili się obok niego w kopule obserwacyjnej, odsprzęgniętej od obracającej się części statku. Teraz, kiedy „Światło Zodiakalne” zatrzymało się na skraju obszaru bitwy, nie potrzebowali już egzoszkieletów; bez swojego Clavain czuł się dziwnie bezbronny.

— Jesteś rozczarowany? — spytał go Remontoire.

— Nie. W gruncie rzeczy wstąpiła we mnie otucha. Jeśli coś idzie zbyt łatwo, zaczynam szukać pułapki.

Remontoire skinął głową.

— Ona nie jest durniem, to pewne, bez względu na to, co zrobiła ze swym statkiem. Przyjmuję, że nadal nie wierzysz w tę historię o próbie ewakuacji?

— Teraz jest więcej powodów, by w to wierzyć, więcej niż przedtem — powiedziała Felka. — Przyznasz, Clavainie? Widzieliśmy promy krążące między powierzchnią planety a orbitą.

— I to wszystko — stwierdził Clavain.

— I większy statek latający między orbitą a światłowcem — kontynuowała. — Czy trzeba dalszych dowodów, że mówi szczerze?

— To niekoniecznie oznacza program ewakuacyjny — mówił Clavain, zgrzytając zębami.

— Więc przyjmij, że wątpliwości przemawiają na jej korzyść — zaproponowała Felka.

Clavain odwrócił się do niej, nagle kipiąc wściekłością, ale mając nadzieję, że tego nie okazuje.

— To jej wybór. Ma broń. Prócz tej broni nie chcę od niej niczego.

— W dłuższej perspektywie ta broń nie ma znaczenia.

Teraz już nie próbował kryć gniewu.

— Co, do cholery, chcesz przez to powiedzieć?

— Dokładnie to, co powiedziałam, Clavainie. Wiem, że wszystko, co tutaj się dzieje i co znaczy tak wiele dla ciebie, dla nas w dłuższej perspektywie nie ma żadnego znaczenia.

— Ta perła wiedzy pochodzi od Wilka, prawda?

— Wiesz, że zabrałam część jego ze statku Skade.

— Tak. A to oznacza, Felko, że mam wszelkie powody, by nie zwracać uwagi na to, co mówisz.

Przyciągnęła się do ściany kopuły i zniknęła w dziurze wyjściowej prowadzącej z powrotem do głównej części statku. Clavain chciał ją zawołać, przeprosić, ale słowa utkwiły mu w gardle.

— Clavainie?

Spojrzał na Remontoire’a.

— Co, Rem?

— Pierwsze superszybkie pociski dotrą za minutę.

Antoinette zobaczyła, jak pierwsza fala superszybkich pocisków przemyka obok, prześcigając „Burzyka” z szybkością większą o prawie tysiąc kilometrów na sekundę. Czteropociskowa salwa ominęła jej statek ze wszystkich czterech stron, a chwile później skupiła się przed nim. Żagwie pocisków zbiegały się jak linie w perspektywicznym rysunku.

Dwie minuty później następna fala przebiegła z prawej burty, a po dalszych trzech minutach kolejna prześlizgnęła się znacznie dalej z lewej strony.

— Cholera jasna — szepnęła Antoinette. — Nie bawimy się tu w wojnę.

— Jesteś przestraszona? — zapytał Xavier, wciśnięty w fotel obok.

— Bardziej niż przestraszona. — Była już wcześniej w ładowni i zlustrowała silnie uzbrojony szwadron, który „Burzyk” transportował. — Ale to dobrze. Tato zawsze mówił…

— Bądź przestraszony, jeśli nie jesteś. Taa. — Xavier kiwnął głową. — To jedno z jego powiedzeń.

— Tak naprawdę… Obydwoje spojrzeli na konsolę.

— Co, Statku? — spytała Antoinette.

— Tak naprawdę to jedno z moich powiedzeń. Ale spodobało się twojemu ojcu i mi je podkradł. Uważałem to za komplement.

— Tak więc Lyle Merrck rzeczywiście powiedział… — zaczął Xavier. — Tak.

— Nie wciskasz kitu?

— Nie wciskam kitu, panienko.

Ostatnia fala nabojów była w drodze do celu, gdy Clavain obmyślał atak przeciw Volyovej. Znowu brakowało elementu zaskoczenia, ale to typowe w wojnie kosmicznej. Ani miejsca na ukrycie, ani okazji do kamuflażu. Można było planować, układać strategie i mieć nadzieję, że wróg nie dostrzeże oczywistych lub subtelnych pułapek w alokacji sił, ale pod innymi względami wojna w kosmosie była grą absolutnie transparentną. Wojna między przeciwnikami, z których każdy mógł spokojnie zakładać wszechwiedzę drugiego. Jak w grze w szachy, wynik można było często przewidzieć po zaledwie kilku ruchach, zwłaszcza przy nierównych siłach przeciwników.

Volyova śledziła trajektorie superszybkich pocisków, mknących przez kosmos z wyrzutni rozstawionych przez „Światło Zodiakalne”. Przyśpieszały ze sto g, wytrzymując ten ciąg przez czterdzieści minut. Później stawały się pociskami czysto balistycznymi. Potem leciały z nieco mniej niż jedną dziesiątą szybkości światła — stanowiły trudny cel, ale nadal w granicach możliwości automatycznej obrony kadłuba „Nostalgii za Nieskończonością”. Każdy statek gwiezdny potrafił wykrywać i niszczyć szybko poruszające się obiekty — była to część procedur antykolizyjnych. Volyova musiała tylko zmodyfikować istniejące zabezpieczenia, by zmienić je w pełnokrwistą broń.

Pojawiał się jednak problem skali. Każdy pocisk angażował ułamek systemu obronnego kadłuba i zawsze istniało małe prawdopodobieństwo, że jednocześnie nadciągnie zbyt wiele pocisków i Volyova — a w zasadzie kapitan, który w istocie zajmował się obroną — sobie nie poradzi.

Ale nigdy się to nie wydarzyło. Przeprowadziła analizę rozrzutu pocisków i doszła do wniosku, że Clavain nie próbował jej trafić. Był w stanie to zrobić: miał pewną kontrolę nad pociskami do chwili, gdy przestawały przyśpieszać, miał czas, by dostosować ich tory do nawet najmniejszych zmian w położeniu „Nieskończoności”. A bezpośrednie trafienie superszybkiego pocisku, choćby został wyposażony w pustą głowicę, w jednej chwili zlikwidowałoby cały statek. A jednak pociski leciały po trajektoriach, nie dających szansy rzeczywistego trafienia w okręt. Przemknęły obok, z zapasem dziesiątek kilometrów, a tylko mniej więcej jeden na dwadzieścia wybuchał, ale nieco bliżej Resurgamu. Sygnatury wybuchów sugerowały niewielkie eksplozje materia-antymateria: albo resztka paliwa, albo mikrokartusze. Pozostałe dziewiętnaście pocisków miało głowice puste.

Bliski wybuch z pewnością uszkodziłby „Nieskończoność”, myślała Volyova. Pięć sztuk rozstawionej broni kazamatowej było dostatecznie odpornych, ale podmuch bliskiego wybuchu materia-antymateria mógł obezwładnić uzbrojenie kadłuba i pozostawić „Nieskończoność” na pastwę lepiej dogranego ataku. Dokuczliwe było to, że większość pocisków, które musiała niszczyć, nie stanowiła rzeczywistego zagrożenia — ani nie znajdowały się na kursach zderzeniowych, ani nie były uzbrojone.

Nie posunęła się do tego, by pogratulować Clavainowi. Zaadaptował jedynie podręcznikowy schemat ataku nasyconego — związał jej obronę zagrożeniem o niskim prawdopodobieństwie, ale o ogromnych konsekwencjach. Ani to sprytne, ani oryginalne, ale Volyova postąpiłaby analogicznie w podobnych okolicznościach. Jedno przyznawała: z pewnością jej nie rozczarował.

Postanowiła dać mu ostatnią szansę, zanim popsuje mu zabawę.

— Clavain? — zapytała, używając tej samej częstotliwości, na której już wcześniej wysłała ultimatum. — Clavainie, czy mnie słuchasz?

Po dwudziestu sekundach usłyszała jego głos.

— Słucham, triumwirze. Zakładam, że to propozycja poddania się?

— Dam ci szansę, Clavainie, zanim to skończę. Szansę odejścia i walki w innym czasie, z gorliwszym przeciwnikiem.

Poczekała, aż jego odpowiedź przypełznie do niej z powrotem. Opóźnienie mogło być sztuczne, ale niemal z pewnością oznaczało, że Clavain nadal znajduje się na pokładzie „Światła Zodiakalnego”.