Alastair Reynolds - Migotliwa wstęga. Tom 1 - Pościg

— Za bardzo się do tego nie mieszaj, Tanner. Gideon to wyjątkowo zła nowina.

— Mówisz to takim tonem, jakbyś miała z tym związane osobiste doświadczenia.

— Bo mam. — Zebra podeszła do okna i pogładziła szybę dłonią. — Już mówiłam ci o Mavrze, Tanner? O swojej siostrze, która bardzo kochała ten widok? — Kiwnąłem głową, wspominając naszą rozmowę. — Powiedziałam ci także, że ona nie żyje. Zadała się z ludźmi Gideona.

— Zamordowali ją?

— Nie wiem na pewno, ale właśnie tak mi się wydaje. Mavra sądziła, że oni nas duszą, wycofując niezbędny dla miasta towar. Paliwo Snów to niebezpieczna rzecz, Tanner — to, co jest w obiegu, nie wystarcza, a jednak dla większości z nas jest to najcenniejsza substancja. Dla niej ludzie nie zabijają — dla niej prowadzą wojny.

— I chciała przekonać Gideona, żeby zwiększył dostawy?

— Nic aż tak naiwnego. Mavra była przede wszystkim pragmatykiem. Wiedziała, że Gideon nie popuści tak łatwo, ale gdyby odkryła, jak ta substancja jest wytwarzana — nawet czym jest ta substancja — mogła przekazać tę wiedzę innym ludziom, żeby mogli ją syntetyzować dla siebie. W najgorszym przypadku złamałaby monopol.

— Podziwiam ją, że próbowała. Musiała wiedzieć, że mogą ją zabić.

— Tak. Taka już była. Nie porzuciłaby żadnego polowania. — Zebra zamilkła na chwile. — Zawsze jej obiecywałam, że jeśli się coś zdarzy, ja…

— Podejmiesz sprawę w miejscu gdzie ona skończyła?

— Coś w tym rodzaju.

— Może nie jest za późno. Kiedy wszystko to przejdzie… — Dotknąłem głowy. — Może pomogę ci znaleźć Gideona.

— Dlaczego miałbyś mi pomagać?

— Mogę ci się w ten sposób odwdzięczyć.

I również dlatego, pomyślałem, że — sądząc po opisie — Mavra była bardzo podobna do mnie. Prawie znalazła to, czego szukała, a zatem ci, co ją pamiętali — a teraz sam się do nich zaliczałem — powinni dokończyć jej pracę. Byli jej to winni.

I przyszło mi na myśl coś związanego z Gideonem i tym, kogo mi przypominał — kogoś siedzącego jak pająk w ciemnym ośrodku absolutnej władzy i wyobrażającego sobie, że nic mu nie można zrobić. Znowu pomyślałem o Cahuelli.

— Czy właśnie to Paliwo Snów spowodowało, że miałem takie dziwne sny?

— Czasami tak działa. Zwłaszcza przy pierwszej dawce. Przechodzi przez twój mózg. Majstruje przy połączeniach neuronowych. Dlatego właśnie nazywają je Paliwem Snów. Ale to tylko jeden z efektów.

— Czy ono uczyniło mnie teraz nieśmiertelnym?

Zebra odrzuciła swój strój koloru dymu, a ja przyciągnąłem ją do siebie.

— Na dziś, owszem.

Zbudziłem się obok Zebry, włożyłem strój Żebraków, który wyprała, i cicho przemierzałem jej pokoje, aż znalazłem przedmioty, których szukałem. Moja dłoń zatrzymała się przez chwilę na ogromnej broni, z pomocą której mnie wyratowała, a którą wczoraj po prostu rzuciła w aneksie do swego mieszkania, tak niedbale, jakby to była zwykła laska. Karabin plazmowy na Skraju Nieba stanowiłby użyteczny sprzęt artyleryjski; wykorzystanie go w mieście wydawało się niemal nieprzyzwoite. Z drugiej strony, umieranie też mi się takie wydawało.

Podniosłem broń. Nigdy się czymś takim nie posługiwałem, ale kontrolki były tak rozmieszczone, jak się spodziewałem, a displeje pokazywały znajome parametry stanu broni. Nie oceniałem wysoko szans przetrwania tej bardzo delikatnej broni w kontakcie ze śladami zarazy. Walała się tu, zapraszając do kradzieży.

— To niedbałe, Zebro — powiedziałem. — To naprawdę bardzo nieostrożnie z twojej strony.

Wróciłem myślami do poprzedniej nocy. Zebra chciała jak najszybciej mnie opatrzyć, rzuciła więc karabin przy drzwiach i zapomniała o nim; to może zrozumiałe, ale mimo wszystko świadczyło o niedbałości. Odłożyłem cicho broń na miejsce. Zebra nadal spała, gdy wróciłem do pokoju. Musiałem poruszać się ostrożnie i nie prowokować ponad miarę ruchów mebli, gdyż hałas, nawet cichy, mógł ją zbudzić. Znalazłem jej płaszcz i przeszukałem kieszenie.

Gotówka — całe mnóstwo.

I zestaw w pełni naładowanych ogniw amunicyjnych do karabinu plazmowego. Wepchnąłem pieniądze i ogniwa w kieszenie płaszcza, który ukradłem Vadimowi — tego, którym Zebra tak się interesowała — a potem wahałem się, czy zostawić jej jakąś wiadomość, czy nie. W końcu znalazłem pióro i papier — po zarazie staromodne materiały piśmienne okazały się znów na fali — i nabazgrałem coś w stylu: czuję wdzięczność za to, co zrobiła, ale nie jestem typem człowieka, który mógłby czekać dwa dni, wiedząc, że na niego polują; nawet jeśli miałem u niej schronienie.

Kiedy wychodziłem, wziąłem karabin plazmowy.

Jej linówka stała, tam gdzie ją wczoraj zostawiła — w niszy przylegającej do kompleksu pokoi. Zebra się śpieszyła — wehikuł był włączony, a tablica rozdzielcza nadal się świeciła, oczekując poleceń.

Widziałem Zebrę w akcji i doszedłem do wniosku, że prowadzenie linówki było półautomatyczne — kierowca nie musiał wybierać wykorzystywanych lin, ale po prostu dżojstikiem i kontrolkami dysz kierował pojazd w określony punkt i ustawiał szybkość. Wewnętrzne procesory wagonika wykonywały resztę, wybierając liny, które pozwalały na przebycie określonej drogi z optymalną lub suboptymalną wydajnością. Jeśli kierowca próbował skierować wagonik do punktu Baldachimu, gdzie lin nie było, linówka prawdopodobnie odrzucała polecenie lub wybierała objazd, który doprowadzał we wskazane miejsce.

A jednak możliwe, że prowadzenie wagonika wymagało więcej umiejętności, niż to sobie wyobrażałem, gdyż na starcie czułem mdłości, jak w małej łódeczce porwanej szkwałem. Jakoś utrzymałem ruch do przodu i obniżałem się po linach Baldachimu, choć nie miałem pojęcia, dokąd jadę. Znałem cel podróży — bardzo konkretny — ale wydarzenia ubiegłej nocy całkowicie zmazały moje wyczucie kierunku i nie orientowałem się, gdzie jest położone mieszkanie Zebry; wiedziałem tylko, że znajduje się blisko rozpadliny. Teraz przynajmniej był dzień, poranne słońce wznosiło się z boku Moskitiery i widziałem dużą część miasta. Zacząłem rozpoznawać niektóre charakterystycznie zdeformowane budynki, które musiałem widzieć wczoraj, pod innym kątem i z innych wysokości. Był tam budynek, który niesamowicie przypominał ludzką rękę, chwytającą coś z nieba. Jej palce wydłużały się w macki, które szybko stapiały się z innymi mackami wyciągniętymi z innych budowli. Był też drugi, o kształcie dębu, i inne, które rozciągały się w pianę popękanych baniek, niczym twarz człowieka zakażonego straszliwą zarazą.

Pchałem wagonik w dół, a Baldachim wznosił się nade mną niczym warstwa chmur o dziwacznej teksturze. Jechałem ku niezamieszkanej strefie oddzielającej Baldachim od Mierzwy. Obecnie jazda stała się nierówna — wagonik znajdował mniej chwytów i posuwał się długimi ślizgami w dół po pojedynczych włóknach; mdliło mnie przy tym.

Teraz, jak sobie wyobrażałem, Zebra spostrzegła już moją nieobecność. Kilka minut wystarczy, by skonstatowała brak broni, gotówki i samochodu — ale co wtedy zrobi? Jeśli Gra przeniknęła na wskroś społeczeństwo Baldachimu, to Zebra i jej sprzymierzeńcy nie mogli swobodnie rozpowiadać o kradzieży. Zebra musiałaby wyjaśniać, co robiłem u niej w domu, wtedy wskazałaby Waverlyego i obydwoje zostaliby zdemaskowani jako sabotażyści.

Mierzwa wzniosła się pode mną — kręte drogi, zalewy i polipowate slumsy. Teraz znajdowały się tu ogniska, wysyłające dym w niebo, i światła. Przynajmniej trafiłem do zamieszkanej dzielnicy. Widziałem nawet ludzi na dworze, ryksze i zwierzęta, i wydało mi się, że gdybym otworzył drzwi wagonika, poczułbym zapachy ognisk i jedzenia, które na nich gotują.