Alastair Reynolds - Otchłań Rozgrzeszenia

Scorpio odwrócił się i z oczami wbitymi w grunt potruchtał do statku. Włożył dwie pozostałe miny z powrotem do wnęki ładunkowej, potem wsiadł do pojazdu. Drzwi zostawił na ziemi. Nie potrzebował ich do hermetyzacji kadłuba, musiał zaufać skafandrowi.

Statek uniósł się w górę. Przez otwór w kadłubie Scorpio obserwował oddalający się most, aż w polu widzenia pojawiły się podpory. Widok dna Otchłani Rozgrzeszenia spowodował, że zakręciło mu się w głowie. Gdy stał na moście i instalował minę, łatwo mu było zapomnieć, jak daleko w istocie jest do gruntu.

Następnym razem nie będzie już miał takiego komfortu psychicznego.

Uchwyt przygotowywał się na przyjęcie „Nostalgii za Nieskończonością”. Statek — w zasadzie to, co z niego pozostało — lądował. Schodząc z orbity, kapitan zdecydował się na końcowe transformacje w celu ochrony Aury i osób, nad którymi sprawował pieczę. Odrzucił wiele warstw z centralnych rejonów statku, odsłaniając swoje wnętrzności: dźwigary konstrukcyjne i grodzie większe od statku kosmicznego średniej klasy, plątaninę gęsto upakowanych układów, rozrosłych i zawęźlonych jak dzikie pnącze. Gdy odrzucał fragmenty ochronne, czuł dreszcz, jakby odsłaniał delikatną skórę, przedtem zakrytą pancerzem. Wieki minęły od czasu, gdy te wewnętrzne rejony wystawione były na kosmiczną próżnię.

Kontynuował przemiany. Główne elementy wewnętrznej statkowej architektury przetasowały się jak kamienie domina. Główne przewody zostały przecięte i połączone w inny sposób. Części statku, które czerpały życiodajne zasilanie — powietrze czy wodę — z innych obszarów, teraz stały się samowystarczalne. Niektórym rejonom pozwolił umrzeć. W czasie tych zmian kapitanowi dokuczały mdłości i skurcze, skoki ciśnienia i zimna, ostre bóle i nagły brak czucia. Choć sam podjął te działania i kierował zmianami, miał niepokojące wrażenie, że zadaje sobie samemu gwałt.

Tych zmian nie da się łatwo odkręcić.

Schodząc na Helę, korygował lot, włączał dysze dokujące. Kadłub podlegał naprężeniom — delikatne palce grawitacji mogły rozerwać go na strzępy.

W dole przesuwał się krajobraz: pola i szczeliny lodowe, obszary popstrzone małymi wsiami, porysowane liniami komunikacyjnymi. Na horyzoncie ziała jak złota szczelina paszcza wykopu.

Dostał skurczu, jakby rodził. Wszystkie przygotowania zostały ukończone. W jego ciele powstały regularne dziury, gdy starannie wykrojone kawałki oddzielały się, ciągnąc za sobą tysiące odciętych kabli. Kapitan usiłował stłumić ból, ale sygnały widmowe nadal do niego docierały w miejscach, gdzie kable i linie zasilania uległy przerwaniu. Tak się czuje ktoś, komu urządzono krwawą jatkę, pomyślał. Jednak spodziewał się bólu i był na niego przygotowany. W jakimś sensie było to nawet orzeźwiające. Przypominało mu, że jest żywy, że jest istotą z krwi i kości. Póki odczuwał ból, mógł myśleć o sobie jako o człowieku.

Wraz z „Nieskończonością” spadało dwadzieścia dużych bloków, ale tylko przez chwilę. Gdy oddaliły się od siebie na bezpieczną odległość, maleńkie iskierki rakiet sterujących pognał je w górę. Rakiety nie miały dość mocy, by wypchnąć blok poza oddziaływanie grawitacyjne Heli, ale przynajmniej zdołał je z powrotem wynieść na orbitę. Tam bloki musiały już sam zadbać o siebie. Kapitan zrobił wszystko co w jego mocy dl; osiemnastu tysięcy uśpionych pasażerów — wiózł ich aż z Araratu, a niektórych nawet z Yellowstone — ale teraz byli bardzie bezpieczni poza nim niż w jego wnętrzu.

Miał nadzieję, że ktoś inny przybędzie i o nich się zatroszczy Wykop zdawał się teraz o wiele większy. W jego wnętrzu ko łyska i uprząż przygotowywały się, by zamknąć się wokół wypatroszonych szczątków kapitana.

— Co chcesz zrobić ze skafandrem ornamentowanym? — spyta Quaiche.

— Chcę go zabrać ze sobą — odparła Rashmika z siłą, która ją; samą zaskoczyła. — Chcę go usunąć z Lady Morwenny.

Vasko spojrzał na Khouri, potem na Rashmikę.

— Czy teraz już wszystko sobie przypomniałaś? — spytał.

— Pamiętam coraz więcej. — Rashmika zwróciła się do matki. — Pamięć wraca.

— Czy ją rozpoznajesz? — zapytał Quaiche.

— Jest moją matką. A ja nie mam na imię Rashmika. Tak nazywała się ich utracona córka. To ładne imię, ale nie moje. Moje rzeczywiste imię brzmi inaczej, ale jeszcze go sobie nie przypomniałam.

— Aura — powiedziała Khouri.

Rashmika zastanowiła się przez chwilę i spojrzała mata w oczy.

— Tak. Teraz sobie przypominam. Pamiętam, jak mnie tak nazywałaś.

— Miałem rację co do krwi. — Grelier nie mógł stłumić uśmieszku satysfakcji.

— Tak, miałeś rację — przyznał Quaiche. — Zadowolony jesteś? Ale to ty, medyku, sprowadziłeś ją tutaj. Żmiję do naszego gniazda. To twój błąd.

— I tak by w końcu znalazła drogę. Miała wytyczony cel. Czym się zresztą martwisz? — Grelier wskazał widoczny na wideo schodzący statek. — Masz przecież to, czego chciałeś. Masz nawet swoją świętą maszynerię, która patrzy na ciebie z góry.

— Coś się stało ze statkiem. — Quaiche wskazał obraz drżącą ręką. Rzucił spojrzenie Vaskowi. — Co to?

— Nie mam pojęcia.

— Statek nadal będzie działał — stwierdziła Khouri. — Potrzebował pan tylko silników. I tyle pan dostaje. Wyjdźmy teraz i zabierzmy skafander ornamentowany.

Dziekan udawał, że się zastanawia.

— Dokąd go zabierzecie? Nie macie statku.

— Wszędzie będzie lepiej, byle nie w Lady Morwennie. Może pan, dziekanie, ma skłonności samobójcze, ale my nie.

— Czy gdybym miał choćby najmniejsze skłonności samobójcze, żyłbym tak długo?

Khouri spojrzała na Malinina, potem na Rashmikę.

— On zna sposób wydostania się stąd. Pan nigdy nie miał zamiaru zostać w katedrze, mam rację?

— To kwestia wyboru odpowiedniego momentu — odparł Quaiche. — Statek już prawie znajduje się w wykopie. To chwila triumfu. Chwila, gdy wszystko na Heli się zmienia. W istocie sama Hela się zmienia. Rozumiecie, nic nie będzie takie samo. Nie będzie Drogi Ustawicznej ani procesji katedr. Na Heli będzie tylko jedno miejsce usytuowane dokładnie pod Haldorą i to miejsce nie będzie się poruszać. I tylko jedna katedra będzie je zajmować.

— Jeszcze jej nie zbudowałeś — zauważył Grelier.

— Mam czas, naczelny medyku. Cały czas świata, gdy ustalę swoje prawa. Ja wybieram to miejsce, rozumiesz? Mam Helę w dłoni. Mogę obracać tym światem jak piłką. Mogę go zatrzymać jednym palcem.

— A Lady Morwenna?

— Jeśli ta katedra przekroczy most, w porządku. Jeśli nie, będzie to oznaczać koniec jednej ery i początek następnej.

— Nie zależy mu, żeby to się udało — szepnął Vasko. — Nigdy mu nie zależało. Na fotelu dziekana coś zaczęło grać.

Scorpio stał w miejscu, choć instynkt podpowiadał mu, że należy się szybko wycofać przed błyskawicznie ruszającą ku niemi pomarszczoną fioletowoczarną kulą detonacji — niepowstrzymani groźną ścianą, która mogła objąć i jego, i fragment mostu, na którym stał. Na podstawie danych technicznych zostawionych prze: Remontoire’a wiedział, że skutki wybuchu min pęcherzowych są wysoce przewidywalne — o ile miny w ogóle zadziałają — ale na Heli nie było powietrza, więc nie powstawała fala uderzeniowa Scorpio musiał tylko uważać, żeby nie znaleźć się w bezpośrednim zasięgu wybuchu. Uwzględniając falowanie gruntu, mógł czuć się bezpiecznie już kilkaset metrów poza nominalną granicę działania min.