Fritz Leiber - Wędrowiec

— Musimy zatrzymać się na noc. Powinien się położyć — rzekła Hester.

Benjy zwolnił i przeczytał napis: „Witamy na terenach wyżynnych”. Roześmiał się radośnie.

— To brzmi zachęcająco! — zawołał.

Wyżyny… czy aby na pewno dostatecznie wysokie? — zamyśliła się Barbara.

Richard Hillary obudził się obolały i zziębnięty. Kiedy spał, niechcący rozrzucił słomę, którą się. przykrył. A do tego słoma, na której leżał, była zupełnie zgnieciona i ciągnęło od ziemi. Chłodno w tych Chiltern Mills — pomyślał na pół zbudzony. Na niebie świeciła nieznana planeta, która po zakończeniu pełnego obrotu znów przedstawiała złowieszczą literę D. Przypomniał sobie inne oblicza planety, które widział: X ze zgrubiałym środkiem oraz fioletową tarczę z dużym żółtym środkiem — oba były równie brzydkie i wyglądały bardziej na znaki czy zabawki używane do testów niż na naturalną strukturę powierzchni. Teraz jednak planeta znów była wypukła jak prawdziwa kula, nie zaś, jak przedtem, płaska niczym tablico reklamowa. Jej zaokrąglony biały pierścień miał w sobie piękno przywodzące na myśl „Ptaka w przestrzeni” Brancusiego. Czy to możliwe, że biały półpierścień to Księżyc, jak zapewniał Hillaryego współtowarzysz wędrówki? Chyba nie. A jednak Księżyc odbył w nocy podróż po niebie, więc gdzież miał się teraz znajdować?

Richard usiadł; starając się rozgrzać, wtulił głowę w ramiona, nastawił kołnierz i zapiał płaszcz pod szyją. Wszystko to nie na wiele się zdało. Sterta słomy, z której wziął kilka wiązek na postanie, znikła. Kiedy dwie i pot godziny temu kładł się spać, na palu leżało najwyżej dziesięć osób, teraz ujrzał wokół siebie dziesiątki niskich, słomianych pagórków, z których każdy służył za posłanie przynajmniej jednej osobie. Nie słyszał, kiedy przyszli — pewnie uciszali się nawzajem, zgarniając słomę i otulając się nią — zapóźnieni goście domu noclegowego pod gołym niebem. Hillary zazdrościł ciepła przytulonym do siebie parom i z tęsknotą myślał o młodej dziewczynie w szarawarach, która przedtem wydała mu się tak głupia i ordynarna. Przypomniał sobie również kiełbasę i tłuczone kartofle, które miała zjeść na obiad.

Spojrzał w stronę wiejskiej chaty: w nocy kupił tam talerz zupy i zapłacił za słomę. Światło wciąż się paliło, ale na oknach rysowały się nieregularne cienie. Uświadomił sobie z lekkim zdumieniem, że to ludzie, szukając ciepła, niczym pszczoły oblegają ściany chaty. Zapewne ci, co późno przybyli, są głodni, a jedzenia, podobnie jak słomy, już nie ma. A może żona wieśniaka coś piecze? Wciągnął nosem powietrze, ale czuł tylko zapach, czegoś słonego. Może kobieta otwiera beczkę peklowanej wołowiny? Zdał sobie sprawę, że ponosi go wyobraźnia.

W ciągu dwóch godzin tłum śpiących powiększył się znacznie, ale teraz nikt już nie nadchodził. Hillary zerknął na bramę — droga, na której panował ruch i zgiełk, kiedy kładł się spać, była pusta i cicha.

Wstał i spojrzał na wschód. Dolinę, którą nie tak dawno przemierzył, spowijała teraz ciemna, srebrzysta mgła, a jej smugi otaczały wzgórze — miejsce jego odpoczynku, zalegając wąwozy porośnięte trawą.

Mgła wisiała nisko i lśniła jak szary metal. Ujrzał sunące tajemniczo dwa światełka — czerwone i zielone.

Uświadomił sobie, iż są to światła łodzi i że mgła jest nieruchomą taflą wody — wody przypływu.

Brecht i Margo przeszukali zbocze skalistej góry aż do jej szczytu, przeszli dwieście metrów za samochody, dokładnie badając teren, nie spotkali jednak nikogo, spłoszyli tylko cztery jaszczurki i jastrzębia. Dolina między ostatnimi dwoma grzbietami górskimi była czarna. Widać było jedynie mokre spopielałe wrzosowce i juki oraz zwęglone szkielety karłowatych dębów. Najpewniej przed kilku godzinami wszystko spalił doszczętnie pożar — co by tłumaczyło fakt, dlaczego nikt od tej strony nie nadjeżdżał. Clarence Dodd i Hasrry McHeath przyśpieszyli akcję wywiadowczą, przyłączając się na ochotnika do Margo i Brechta. McHeath zszedł po lewym zboczu na brzeg przepaści i stwierdził, że spada ona pionowo w dół przez dwieście metrów aż do występu skalnego, a dalej jest strome, kamieniste zbocze, porośnięte krzakami.

Nie znaleźli żadnego z rewolwerów mężczyzny w czarnym kapeluszu — albo spadły w przepaść, albo utkwiły między nierównymi, popękanymi skałami.

W dwóch samochodach za skałą znaleźli klucze, które Brecht schował do kieszeni. Ponieważ zapadał już zmierzch, Dodd oświetlił wnętrza wozów latarką i z kart rejestracyjnych wsuniętych za kierownicę spisał nazwiska właścicieli, zastanawiając się, czy jeden z nich nie jest właśnie sadystą, który zamordował Czarną Dalię. Zapewne mężczyzna w czarnym kapeluszu i jego dwaj pomocnicy jechali tymi wozami, kiedy samotna dziewczyna w czerwonej Corvetcie ukazała się z przeciwka — przypadkowe spotkanie przy głazie na drodze — i wtedy, chyba jeszcze przed deszczem, kiedy płomienie buchały, tworząc prawdziwie szatańską zasłonę… nie, lepiej było o tym nie myśleć. Tymczasem Hunter i Hixonowie owinęli zwłoki zamordowanej dziewczyny pożyczonym płaszczem Brechta i małą brezentową oliwkowobrązową płachtą z furgonetki. Wciągnęli zwłoki trzydzieści metrów pod górę i ułożyli w niewiele większej od trumny jaskini, którą znalazł McHeath. Do brezentu przypięli krótką, sporządzoną wodoodpornym atramentem Dodda, relację o okolicznościach śmierci dziewczyny, stawiając znak zapytania przy jej nazwisku i adresie, które to dane spisali z karty rejestracyjnej wozu. Drągal odprawił krótkie, dziwne nabożeństwo, po czym nakreślił sobie na czole zakończony pętlą znak krzyża, podobny do egipskiego klucza życia. Wszystkim od razu zrobiło się raźniej, choć teraz, gdy nie czuli już lęku, a napięcie minęło, zdali sobie sprawę, że padają ze zmęczenia i chcąc nie chcąc muszą tu zanocować. Zaczęli się przygotowywać do wypoczynku: większość grupy — w tym oczywiście dwaj ranni mężczyźni — miała spać w autobusie, ponieważ było chłodno, a przed świtem mogło się jeszcze bardziej oziębić. Hixon obawiał się, czy w razie nowego trzęsienia ziemi skały znów się nie osuną ze zbocza, ale Brecht wyjaśnił mu, że skoro dotychczas nie spadły, to już nie spadną, i dodał, ze wstrząsy, które w ciągu pierwszych godzin spowodowało pole grawitacyjne Wędrowca, już się zakończyły.

Brecht postanowił, za dwie owinięte kocami osoby, uzbrojone w karabin i szary pistolet Margo, będą w nocy pełniły straż w płytkiej niszy między skalami, nieco poniżej szczytu zbocza i niemal dokładnie nad skałą blokującą drogę. Oznajmił, że Dodd i McMeath będą pełnić straż do północy, numer i Margo od północy do pół do trzeciej nad ranem, a on sam i Karna Joan od poi do trzeciej do świtu. Hixon z drugim karabinem będzie spał w autobusie na fotelu kierowcy, a kobiety — po zejściu z warty — w furgonetce razem z Anną. Wanda zaczęła wydziwiać na ten koedukacyjny układ, ale cięta riposta Brechta od razu zamknęła jej usta.

Rozpalili prymus i zagotowali wodę, żeby zrobić kawę. Na kolację wypili kawę z mlekiem i zjedli kanapki z masłem orzechowym i marmoladą, znalezione w autobusie. Z początku Margo myślała, że nie zdoła przełknąć tych słodkich, dziecięcych specjałów, ale po pierwszym kęsie poczuła taki głód, że spałaszowała trzy kanapki i wypiła dwa kubki kawy z mlekiem. Czuła się radośnie podniecona, jak po alkoholu — przed oczami raz po raz stawał jej widok trzech zamaskowanych sadystów zmiecionych ze skały strzałami z jej pistoletu — i beztrosko mówiła ludziom wszystko, co jej w danej chwili przychodziło do głowy.