Connie Willis - Księga Sądu Ostatecznego

„Po to, by rzeczy, o których winniśmy pamiętać, nie zaginęły w otchłaniach czasu i nie uleciały z pamięci tych, co przyjdą po nas, ja, który widziałem tyle nieszczęść w świecie opętanym przez Złego, i który sam mało nie umarłem, czekając na przyjście śmierci opisałem wszystko, czego byłem świadkiem”.

Kivrin podniosła ręce do twarzy i przyglądała się swoim dłoniom.

— Ojciec Roche, Agnes, Rosemunda i wszyscy… Wszyscy, co do jednego. — Przesunęła palcem po ledwie widocznej bliźnie na przegubie. — Io suuicien lui damo amo… — szepnęła. — Zastępujesz przyjaciela, którego kocham.

— Kivrin…

— Chodźcie! — wykrzyknął Colin z podnieceniem. — Już się zaczyna. Nie słyszycie dzwonu?

— Słyszymy — odparł Dunworthy. Był pewien, że to panna Piantini gra wstęp do „Kiedy wreszcie przybędzie mój Zbawiciel”.

Kivrin stanęła obok niego z dłońmi złożonymi jak do modlitwy.

— Widzę Badriego! — zawołał Colin, po czym przyłożył ręce do ust i krzyknął co sił w płucach: — Wszystko w porządku! Znaleźliśmy ją!

Panna Piantini uderzyła jeszcze mocniej w dzwon, zaraz potem dołączyły inne, a powietrze zaczęło migotać, jakby zawisły w nim drobne płatki śniegu.

— Ale wdechowo! — szepnął Colin z rozpromienioną twarzą.

Kivrin chwyciła Dunworthy’ego za rękę i ścisnęła mocno.

— Wiedziałam, że pan mnie nie zostawi — powiedziała.

Chwilę potem Badri otworzył sieć.

Domesday Book. Kataster gruntowy, wynik ambitnej i udanej próby spisu gruntów królestwa Anglii, zapoczątkowanej przez Wilhelma I na wielkim synodzie bożonarodzeniowym w 1085, Domesday Book składa się z dwóch grubych tomów: pierwszy, staranniej opracowany, obejmuje większość ziem angielskich; drugi, bardziej szczegółowy i mniej zwięzły dotyczy wschodnich hrabstw: Essex, Suffolk i Norfolk. Zawierają one mnóstwo informacji na temat ziem królewskich, ziem wielkich lenników (duchownych i świeckich), zasobów i możliwości podatkowych całego kraju, właścicieli ziemskich i chłopstwa oraz zasobów naturalnych kraju, takich jak lasy, młyny, stawy rybne, a także wiele innych danych. Wśród źródeł Europy średniowiecznej zajmuje wyjątkowe miejsce ze względu na swą wielostronność; jest też rezultatem szczególnych okoliczności, związanych z podbojem Anglii przez Normanów. Używano go jako autorytatywnego źródła, poświadczającego posiadanie ziemi. W XII w. zaczęto nazywać go Domesday Book (Księgą Sądu Ostatecznego), ponieważ nie można było odwoływać się od zawartych w nim informacji. Prawne i finansowe znaczenie Domesday Book zapewniło temu źródłu przetrwanie jako prestiżowemu dokumentowi skarbowemu i finansowemu. Czyniono z niego wyciągi, a większość wielkich właścicieli ziemskich miała dostęp do informacji dotyczących stanu prawnego ich ziem w okresie powstania Domesday Book. Powoływano się na zawarte tu informacje jeszcze w późnym średniowieczu, zwłaszcza w związku ze statusem dawnych posiadłości i prawami miejskimi, (cyt. za: Średniowiecze. Encyklopedia popularna, Warszawa: „Czytelnik”, 1996 s. 80-81).

O Panie, zechciej łaskawie zesłać nam z niebios Twego świętego anioła, aby strzegł, pielęgnował, bronił i odwiedzał wszystkich, którzy zgromadzili się w tym domu.

Usłysz moją modlitwę i pozwól użalić się przed Tobą.

Przybądź mi prędko z pomocą.

Biblia króla Jakuba — przekład angielski, dokonany 1604-11 przez grupę uczonych angielskich na zlecenie króla Jakuba I, wydany w 1611, stal się tekstem obowiązującym dla wszystkich sekt protestanckich. Jego wpływ na język i literaturę angielską był ogromny. (Cyt. za: Władysław Kopaliński, Słownik mitów i tradycji kultury, Warszawa: PIW, 1985, s. 98).