Hal Clement - In twee fasen water

Nu de Drommiër uit de weg was, besloot Raeker zijn vervanger niet te vroeg te roepen. Maar zodra de man zich vertoonde, bezocht hij de technische afdeling en beschreef het voorstel dat hij voor de vuist weg aan Aminadabarlee had gedaan. Sakiiro en zijn collega’s vonden het ook de moeite waard en ze schaarden zich om hun blauwdrukken; ze overlegden wat ze het best aan Nick konden vertellen en hoe ze het hem het makkelijkst konden uitleggen.

Dit kostte hem een paar uur. Toen ging Raeker eten, en hij sliep enkele uren in zijn eigen kamer. Zijn vervanger stond verheugd op, zodra hij in de observatiekamer terugkeerde.

“Easy heeft iets te vertellen,” zei hij, “maar ze wil het aan uzelf zeggen.” Raeker trok zijn wenkbrauwen op, schoot op zijn post en schakelde de microfoon in.

“Hier ben ik, Easy,” zei hij. “Wat is er aan de hand?”

“Ik dacht dat ik het maar beter aan u kon zeggen, want u had gezegd dat we zouden blijven liggen,” antwoordde het meisje dadelijk. “We drijven nu al vijf of zes uur op de kust af.”

Raeker glimlachte. “Weet je wel zeker dat het strand niet naar jullie komt?” vroeg hij. “Denk eraan, de zeespiegel moest nog heel wat zakken, zelfs toen jullie al bovendreven.”

“Ik weet het heel zeker. We konden een bepaald stuk strand in het oog houden en de zee bleef er op zijn plaats toen we dichterbij kwamen. Het heeft namelijk iets waardoor je het gemakkelijk kunt herkennen, al zagen we eerst niet wat dat was.”

“Wat is het dan?” vroeg Raeker: hij begreep dat dit de bedoeling was.

Easy keek hem aan met de blik die kinderen voorbehouden aan volwassenen, die een lelijke vergissing hebben begaan. “Het is een menigte van zowat vijftig inboorlingen,” zei ze.

Voor de honderdste maal keek Nick naar de zee en hij kookte van woede. Natuurlijk kon hij hem niet zien. Om ’s nachts buiten bereik te zijn moest het kamp overdag ruim uit het gezicht liggen, maar hij wist waar hij lag. Toch wilde hij hem zien; niet alleen zien, hij wilde erop. Om hem te verkennen, in kaart te brengen. De laatste gedachte schiep een probleem dat hem geruime tijd in beslag nam voor hij het weer liet vallen. Fagin zou het antwoord wel weten; intussen moest er een boot gebouwd worden, daar zat hem de kneep. Feitelijk viel er niets aan te doen voor de zoekers terugkwamen. Al nam het niet bepaald alle tijd van hem en Betsey om de kudde te bewaken of hout te zoeken, geen van beide hadden ze veel succes in de jacht met dat werk in het vooruitzicht; en de boot had vast en zeker heel wat huiden nodig.

Nick wist niet zeker hoeveel, en verbazend genoeg had Fagin er niet eens naar willen raden. Eigenlijk was dat nogal logisch, want Raeker was geen natuurkundige, en onbekend met de nauwkeurige dichtheidsgraad van de leren zakken die voor de boot gebruikt moesten worden; hij kende zelfs het gewicht van zijn leerlingen niet. Hij zei dat Nick dit maar zelf moest uitzoeken, een opmerking die hij al heel wat keren gemaakt had tijdens de opvoeding van de agenten.

Ook dit vereiste nog wat jagen, want het leek onhandig om een dier van de kudde aan de proef op te offeren. Betsey stroopte nu de naburige dalen af, in de hoop iets te vinden dat groot genoeg was — de zwevers hieromtrent hadden al geleerd om kudde en herders met rust te laten, en wat er onderweg was gedood of neergehaald, was allang door aaseters opgeruimd. Hun huid was trouwens veel te dun voor goed leer.

Natuurlijk viel er niet aan te twijfelen of Betsey een huid zou vinden, maar Nick wilde dat ze het vlugger deed. Geduld was niet zijn sterkste kant, zoals ook Easy al had gemerkt.

Toen ze kwam klaarde zijn humeur wat op; ze had niet alleen de buit meegebracht, maar de huid was al gestroopt en ontschubd — een karweitje waar Nick niet tegenop zag, maar het scheelde tenminste weer zoveel tijd voor ze de proef konden nemen. Betsey had rekening gehouden met het doel en ze had de huid met zomin mogelijk snijden gestroopt; maar dan was het nog geen luchtdicht kussen. Tijd was nodig om lijm te maken, minder tijd om die te laten drogen — strikt genomen droogde het spul niet, maar werkte als een hechte kleefkit tussen lagen huiden of bladeren. Tenslotte waren ze tevreden met het resultaat, en droegen het geval naar de poel waar enkele uren eerder de emmer had gedreven.

Nick gooide het erin en zag zonder verbazing dat het ook dreef; dat was ook niet de zin van het experiment. Daarvoor waadde hijzelf het water in en probeerde op de halfgezonken zak te klimmen.

De gevolgen kwamen Nick noch Betsey bepaald grappig voor, maar toen Raeker later het verhaal hoorde, speet het hem dat hij de proef niet had gezien. Nick had vanzelf een behoorlijk evenwichtsgevoel, levend onder een hoge zwaartekracht op een door aardschokken geplaagde wereld. Maar zijn reflexen schoten jammerlijk te kort in het gevecht met de dobberende luchtzak.

Het ding vertikte het onder hem te blijven, op wat voor ingenieuze manier hij het ook in bedwang probeerde te houden met zijn acht ledematen. Iedere keer plonsde hij hulpeloos in de poel, die gelukkig maar tot zijn middel kwam. Een kind dat op een drijvende strandbal wilde klimmen, zou dezelfde toeren hebben uitgehaald.

Het duurde nogal voor de proef iets positiefs opleverde, want iedere keer dat Nick in de poel viel raakte hij meer geërgerd en vastbesloten in zijn evenwichtsoefening te slagen. Pas na vele pogingen staakte hij de strijd om eens echt over het probleem na te denken. Nu was hij niet bepaald dom, en had hij een zeker inzicht in de betrokken krachten — Raeker vond dat hij als leraar niet helemaal mislukt was — dus zag hij eindelijk een oplossing. Op zijn aanwijzingen waadde Betsey naar de andere kant van de zak en greep met haar handen er overheen naar de zijne. Voorzichtig en tegelijk, trokken ze zich op. Het lukte ze dicht genoeg bij elkaar te blijven om hun onderbenen even van de bodem te lichten, maar helaas bewees dit nogal duidelijk dat de zak ze niet allebei kon dragen.

Hun kuiven doken weer op en ze waadden naar de wal, terwijl Nick de zak meesleepte. “Ik weet nog steeds niet hoeveel we er nodig hebben, maar vast een heleboel,” vond hij. “Ik denk dat er zes van ons meegaan en twee hier blijven, net als de Leraar het nu indeelde. We kunnen beter op jacht gaan naar meer huiden, dacht ik, tot de anderen terug zijn.”

“Er is nog iets,” voegde Betsey eraan toe. “Fagin wil ons iets laten doen, wat dan ook, terwijl we op die zakken staan, en dat zal niet meevallen. Ze moeten niet alleen drijven, maar ook stevig liggen.”

“Gelijk heb je,” zei Nick. “Na deze proef wil de Leraar ons misschien wat meer inlichtingen geven. Zoniet, dan is er die ander waarvan hij ons de stem geeft — degene die in het schip is dat we moeten zoeken — Trouwens, Bets, ik krijg een idee. Kijk eens, hij heeft ons daarnet verteld over stemmen die van de ene naar de andere plaats worden gestuurd door machines. Misschien is Fagin helemaal niet bij ons; misschien is dat gewoon een machine die ons zijn stem brengt. Wat vind je daarvan?”

“Da’s interessant. Het kan best, geloof ik — maar wat maakt dat uit?”

“Het is informatie. En Fagin zegt zelf altijd dat hoe meer je weet, hoe beter je eraan toe bent. We weten dit niet echt, geloof ik, maar we moeten het onthouden tot er bewijzen zijn.”

“Nu je het bedacht hebt, zal hij het misschien zeggen als we het vragen,” opperde Betsey. “Gewoonlijk beantwoordt hij alle vragen, behalve als hij het beter vindt voor onze opvoeding dat we het antwoord zelf vinden; en hoe kunnen we dit proefondervindelijk vaststellen — behalve dan door de Leraar uit elkaar te nemen?”

“Daar zit wat in. Maar op het moment gaat het erom deze boot te ontwerpen en te bouwen. We moeten het voorlopig daarop houden: die andere vraag gooien we ertussen als er minder kans is op een berisping over “afdwalende gedachten’.”