Julian May - Wielobarwny kraj

Mały Ludek używał innych słów z własnego dialektu i co ważniejsze, stosował inne zwroty oraz przynajmniej cztery oddzielne linie kontrapunktowe, które wiły się i rozwijały poprzez tkaninę podstawowych harmonii Tanów w bogatym i złożonym efekcie polichóralnym. Muszę pozostawić sprawniejszym rękom transkrypcję oryginalnej Pieśni Firvulagow, jak również jej muzycznego związku z wersją śpiewaną przez Tanów.

Tradycyjna „Londonderry Air” ma chyba ze wszystkich irlandzkich pieśni najbardziej oryginalne dzieje. Nie pasuje do żadnego znanego irlandzkiego metrum, a jej historia, szczegółowo opisana przez Annę G. Gilchrist w „English Folk Dance and Song Society Journal (Grudzień 1932, s. 115), jest niejasna. Pieśń została po raz pierwszy opublikowana w 1855 r. przez George’a Petrie w „Ancient Music od Ireland”, z uwagą „autor nieznany” i bez słów. Gdy ukazała się w zbiorze Petrie’ego, jej uderzająca piękność skłoniła wielu aranżerów do prób dopasowania do niej tekstu. Najbardziej znana i najbardziej adekwatna jest „Dany Boy” (1913) ze słowami Fredericka E. Weatherly’ego. W większości popularnych śpiewników pojawia się pretensjonalny tekst autorstwa Katharine Tynan Hinkson (ur. 1861), zaczynający się od słów:

Równie nie nadająca się do śpiewania, choć bardziej podniosła jest „Emer’s Farewell to Cuchullain” (1882) ze słowami Alfreda Percivala Gravesa w opracowaniu C. Villiersa Stanforda. Zaczyna się od słów:

Oryginalna melodia w zbiorze Petrie’ego wiąże się z osobą miss Jane Ross z Limavady w północnoirlandzkim hrabstwie Londonderry. Pani ta zaaranżowała ją sama na fortepian i tylko powiadomiła doktora Petrie, że melodia jest „bardzo stara”. Niestety, późniejsi badacze nie mogli wykryć żadnych śladów jej pochodzenia, nie było też do niej słów w języku gaelickim. Natomiast fakt, że metrum jej jest „błędne” jak na irlandzką pieśń ludową, spowodował, iż uważano ją za jeszcze bardziej „podejrzaną”, niektórzy zaś zaprzeczali, by w ogóle mogła być tradycyjną melodią.

Gilchrist dotarła do krewnych miss Ross i ustaliła, że była ona naprawdę poważną badaczką pieśni ludowych, oddaną temu zadaniu i uczciwą. Niektóre pieśni zbierała sama, inne pochodziły od jej brata, który był rybakiem w sąsiednim hrabstwie Donegal. Oba regiony znane są z zachowania starożytnych elementów kultury irlandzkiej.

Wydaje się więc, że można odrzucić możliwość, iż miss Ross podsunęła jedną z własnych kompozycji jako pieśń tradycyjną. Do problemu nietypowego metrum interesująco podeszła Gilchrist, która sugeruje, że miss Ross mogła omyłkowo transkrybować melodię na pospolite (4/4 metrum, a nie rytm 3/4 lub 6/8 większości starych gaelickich pieśni. Jeśli rytm zostanie w ten sposób zmieniony, a niektóre długie nuty skrócone, rzeczywiście uzyskuje się typowo irlandzką śpiewkę o przerażającej banalności. Gilchrist twierdzi, że dostrzega podobieństwo między taką transmogryfikacją i dwiema innymi piosenkami, mianowicie „The Colleen Rue” i „An Beanasal Og”. Jeśli miss Ross zbłądziła, możemy ją tylko za to błogosławić, gdyż w wyniku przeoczenia wprowadziła modyfikację, która przyniosła muzyczną nieśmiertelność temu, co w innym wypadku byłoby tylko zasługującym na puszczenie w niepamięć dżigiem. Ale jeśli zapisała pieśń wiernie, to jej pochodzenie nadal pozostaje tajemnicą. Możemy się tylko oprzeć na fantastycznej opinii przypisującej tę natarczywą melodię ludowi czarodziejów — kimkolwiek mogliby oni być.

Asian — mityczny lew broniący dobra. Odgrywa kluczową rolę w opowieściach CS. Lewisa z czarodziejskiej krainy Narnii.

Psalm 55, 5-7 (źródło: Biblia Tysiąclecia).

Psalm 55, 8 (źródło: Biblia Tysiąclecia).

Psalm ll, l-6a (źródło: Biblia Tysiąclecia).