Orson Card - Ender wint

Maar inmiddels had de woedende, chaotische troep vijanden hem in de gaten gekregen. Ender schatte hoe lang het nog zou duren voor hij de wand bereikte en een nieuwe afzet kon doen. Niet vlug genoeg. Er waren al verschillende vijanden naar hem onderweg. Verbaasd herkende Ender het gezicht van Stilson in hun midden. Toen huiverde hij en besefte dat hij zich natuurlijk vergist moest hebben. Maar het was wel een zelfde situatie en dit keer zouden ze geen genoegen nemen met uitschakeling van één tegenstander. Voor zover Ender wist was er geen leider en deze jongens waren een stuk groter dan hij.

Maar hij had in de gevechtscursus voor de enkele man toch al heel wat opgestoken over massaverplaatsing en over de natuurkunde van bewegende voorwerpen. Wedstrijdgevechten eindigden zelden in man-tegen-man-gevechten — je botste nooit tegen een vijand op die niet al bevroren was. En in de paar seconden die hij nog had, probeerde Ender een zo gunstig mogelijke positie te krijgen ten opzichte van zijn naderende visite.

Gelukkig wisten zij even weinig over vechten in nul g als hij en de paar jongens die hem een dreun probeerden te verkopen merkten dat vuistslagen niet erg veel uithaalden als hun lijven even hard achteruit bewogen als hun vuisten naar voren. Maar er waren er een paar in de groep die aan botten breken dachten, zoals Ender al gauw in de gaten had. Maar hij was niet van plan om daarop te blijven wachten.

Hij wist een van de stompers bij zijn arm te grijpen en smeet hem zo hard hij kon de zaal in. Dat bracht Ender uit de buurt van de rest van die eerste aanval, maar nog niet erg in de richting van de deur. ‘Blijf daar!’schreeuwde hij tegen zijn vrienden die zich kennelijk opmaakten om hem te komen redden. ‘Blijf daar nou maar!’

Iemand greep Ender bij een voet. De stevige greep gaf Ender gelegenheid om zich schrap te zetten en hij kon met zijn andere voet een flinke trap tegen het oor en de schouder van de jongen geven, zodat die een luide kreet slaakte en hem liet schieten. Als de jongen Ender had losgelaten op het moment dat hij naar beneden trapte, zou hij zich lang zo erg niet bezeerd hebben en had Ender de manoeuvre als afzet kunnen gebruiken. Maar de jongen had zijn voet veel te goed vastgehouden; zijn oor was gescheurd en strooide bloed-druppeltjes in de lucht en Ender dreef nu nog langzamer verder.

Ik ben weer bezig, dacht Ender. Ik ben weer mensen aan het verwonden alleen maar om mijn eigen huid te redden. Waarom laten ze me niet met rust, dan hoef ik hun ook geen pijn te doen.

Er kwamen nu drie jongens op hem af en dit keer werkten ze samen. Maar ze moesten hem toch eerst te pakken zien te krijgen voor ze hem pijn konden doen. Ender nam snel een houding aan die uitlokte dat twee hem bij zijn benen zouden grijpen waardoor hij zijn handen vrij zou hebben voor de derde.

En wel hoor, ze trapten er in. Ender greep de derde jongen bij de schouders van zijn uniform, trok hem met een plotselinge ruk omhoog en ramde hem in zijn gezicht met zijn helm. Weer een gil en een regen bloeddruppeltjes. De twee jongens die zijn benen vasthadden, wrikten eraan zodat hij begon te draaien. Ender duwde de knul met de bloedneus in de richting van de een; ze raakten in elkaar verward en Enders ene been kwam vrij. Daarna was het een koud kunstje om de greep van de andere jongen te gebruiken als tegenkracht voor een forse schop in zijn kruis, waarna hij zich tegen hem afzette in de richting van de deur. Een geweldige afzet was het niet en hij ging dus niet bijzonder hard, maar dat maakte niets uit. Niemand kwam hem achterna.

Hij bereikte zijn vrienden bij de deur. Ze vingen hem op en schoven hem door naar de deur. Ze lachten en gaven hem speelse stompen. ‘Hé, slechterik!’zeiden ze. ‘Hé, doerak! Hé, driftkikker!’

‘Genoeg geoefend voor vandaag,’zei Ender.

‘Morgen zijn ze er weer, hoor,’zei Shen.

‘Hebben ze niks aan,’zei Ender. ‘Als ze zonder pakken komen, doen we dit gewoon nog eens. En als ze met pakken komen kunnen we ze bevriezen.’

‘Bovendien,’zei Alai, ‘zullen de leraren het wel verhinderen.’

Ender herinnerde zich wat Dink hem had verteld en vroeg zich af of Alai wel gelijk had.

‘Hé Ender,’schreeuwde een van de oudere jongens hem na toen hij de strijdzaal verliet. ‘Je stelt geen moer voor, man! Geen moer!’

‘Mijn oude bevelhebber Bonzo,’zei Ender. ‘Volgens mij heeft hij een hekel aan me.’

Die avond bekeek Ender op zijn lessenaar de rapporten van die dag. Vier jongens waren op ziekenrapport verschenen. Een met gekneusde ribben, één met een blauwe zak, één met een gescheurd oor en één met een gebroken neus en een losse tand. De oorzaak van de verwonding was in alle gevallen dezelfde:

ONGELUKKIGE BOTSING IN NUL G

Als de leraren toestonden dat dat op het officiële rapport kwam te staan dan was het duidelijk dat ze niet van plan waren om iemand te straffen voor die gemene vechtpartij in de strijdzaal. Zouden ze helemaal niets doen? Kon het hun dan niet schelen wat er in deze school gebeurt?

Aangezien hij eerder dan gewoonlijk op de slaapzaal terug was, riep hij het improvisatiespel op op zijn lessenaar. Het was al een tijdje geleden dat hij het had gespeeld. Lang genoeg om hem niet te laten beginnen waar hij de vorige keer was gestopt. In plaats daarvan begon hij nu bij het lijk van de Reus. Maar nu was het nog nauwelijks herkenbaar als een lijk, tenzij je op een afstandje ging staan en er nauwlettend naar keek. Het was verweerd tot een heuvel, overwoekerd door gras en klimranken. Alleen de rand van het gezicht van de Reus was nog zichtbaar; wit bot dat als kalksteen uit een vermoeide, verweerde berghelling omhoog stak.

Ender had helemaal geen zin om weer met de wolfkinderen te moeten vechten, maar tot zijn verbazing waren ze er niet. Misschien bleven ze als ze eenmaal gedood waren wel voorgoed weg. Hij werd er een beetje verdrietig van.

Hij trok door de onderaardse gangen naar de afgrond die uitkeek over het schitterende bos. Weer sprong hij omlaag en weer werd hij door een wolk opgevangen en naar de kamer in de kasteeltoren gebracht.

Het kleed begon zich weer te ontrafelen tot een slang, maar dit keer aarzelde Ender geen seconde. Hij ging op de kop van de slang staan en verpletterde die onder zijn voet. De slang draaide en kronkelde onder zijn voet en als reactie wrikte hij de kop steeds dieper in de stenen vloer. Eindelijk bleef hij stil liggen. Ender pakte de slang en schudde eraan tot hij zich in zijn volle lengte uitrolde en het patroon van het kleed verdween. De slang achter zich aan slepend ging hij op zoek naar een uitweg.

In plaats daarvan vond hij een spiegel. En in de spiegel zag hij een gezicht dat hij heel goed kende. Het was Peter; bloed droop langs zijn kin en uit een mondhoek hing nog een puntje slangestaart naar buiten.

Ender slaakte een kreet en duwde zijn lessenaar van zich af. De paar jongens in de slaapzaal schrokken van het geluid, maar hij verontschuldigde zich en zei dat er niets aan de hand was. Ze gingen weg. Hij keek weer op het scherm van zijn lessenaar. Zijn figuurtje stond nog steeds in de spiegel te staren. Hij probeerde het meubilair op te tillen om de spiegel stuk te slaan, maar het was niet van zijn plaats te krijgen. De spiegel was ook niet van de wand te krijgen. Tenslotte smeet Ender de slang tegen de spiegel. De spiegel verbrijzelde en erachter werd een gat in de wand zichtbaar. Uit het gat kropen tientallen slangetjes naar buiten die razendsnel op Enders figuurtje afkropen en hem begonnen te bijten. Zenuwachtig de slangetjes van zich afslaand, stortte het figuurtje op de grond en ging ten onder in een wriemelende hoop kleine slangen.

Het scherm werd zwart en er verschenen woorden.

NOG EEN SPELLETJE?

Ender schakelde zijn lessenaar uit en borg hem weg.

De volgende dag kwamen verscheidene bevelhebbers naar Ender toe of ze stuurden een soldaat om hem te vertellen dat hij zich geen zorgen hoefde te maken, de meerderheid vond de extra oefenuurtjes een prima idee en hij moest er vooral mee doorgaan. En om ervoor te zorgen dat hij niet meer werd lastig gevallen, stuurden ze een paar van hun oudere soldaten die wel wat extra oefening konden gebruiken om met hem mee te oefenen. ‘Die zijn net zo groot als de kruiperds die jullie gisteravond aanvielen. Ze zullen zich wel twee keer bedenken.’