Fritz Leiber - De zwerver

‘Ik heb een jongen daarboven,’ zei ze. ‘Hij was gestationeerd op dat… die glinsterende puinhoop. Maar misschien is hij weggekomen; misschien zit hij nu op de Zwerver.’

‘Ik weet het,’ zei Hunter. Hij keek haar aan. In het Zwerverlicht had haar gezicht nu geen gloed van een sigaret van node. ‘Ik heb zelfs over je romance in een tijdschrift gelezen. Ik vond dat je er walgelijk verwaand en zelfvoldaan uitzag, alsof je nodig eens slaag moest hebben en stevig worden aangepakt door het leven.’

‘Door jou, bedoel je zeker? En dan is Paul er nog,’ ging ze vlug verder, ‘ontvoerd door een schotel en God weet waar hij nu zit. Hij is hartstikke gek op mij, maar ligt van binnen helemaal overhoop. Misschien wordt hij bevrijd door wat er nu met hem gebeurt.’

‘Ze kunnen me geen van beide iets schelen,’ zei Hunter, terwijl hij op zijn knieën naast haar zonk en haar bij de schouders nam. ‘Ik heb geen ethische gewetensbezwaren over het gebruikmaken van de omstandigheden. Jij bent mooi, en wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Bovendien ken ik je beter dan zij, ik ken de ontwaakte Walkure met de gouden haren, en ik ben gekker op jou dan zij. Niets telt nu behalve jij en mij. O, Margo —’

‘Nee!’ zei ze scherp, en plotseling stond ze op van haar deken en veegde zijn handen van haar af. ‘Ik ben blij dat je gek op me bent, maar ik heb je niet nodig, ik heb dat jou en mij niet nodig. Gewoon alleen leven in deze nieuwe realiteit is meer dan genoeg; dat is alle opwinding die ik hebben wil; ik ga er helemaal in op. Begrepen?’

Na een paar keer diep te hebben geademd gaf hij toe: ‘Okay, ik zal wel moeten. We kunnen het beste eens goed rondkijken met al dit licht. Jij neemt de westelijke helft. Laat je ogen er eerst aan wennen.’

Een paar minuten later, toen ze met de ruggen naar elkaar zaten, begon hij rustig te praten zonder om te kijken. ‘Toegegeven dat je nu helemaal door jezelf wordt geabsorbeerd, ik betwijfel of je ooit echt verliefd bent geweest. Paul heb je gebruikt en getiranniseerd — dat was duidelijk. Ik stel me voor dat je… wie was het? — o ja, Don — in de hand hebt gehouden door op zijn mannelijkheid te spelen, hem daarmee te vleien.’

‘Belangwekkend,’ murmelde Margo.

‘Nee, ik geloof niet dat een van die twee jongelieden veel betekenen als rivalen,’ vervolgde Hunter. ‘Morton Opperley is een groter gevaar, omdat hij een vaderfiguur is: een sinistere mooie tovenaar die — ik wed dat je daarvan droomt! — op een goede dag onze jonge Walkure weg zal voeren naar zijn onverbiddelijke kasteel in het Land van de Hogere Wiskunde. Incest met Einsteiniaanse boventonen.’

‘Heel belangwekkend,’ was haar commentaar. ‘In het oosten zie ik geloof ik een heel zwak lichtschijnsel. Misschien is het de grote weg.’

Nog vijf minuten en toen barstte Hunter uit, zo te horen uiterst spontaan: ‘Christus, wat is het koud! Het zou nuttig zijn als we tegen elkaar aan gingen liggen, op de oude manier van de Puriteinen —’

‘Nee-ee, soldaat,’ viel ze hem in de rede. ‘Liefde en op wacht staan gaan niet samen.’

‘Au contraire, ze gaan prachtig samen. Je wordt dan geweldig levend, en je van alles bewust.’

‘Nee-ee, Ross, heb ik gezegd.’

‘Ik probeerde het niet op een nieuwe manier,’ protesteerde hij, ‘ik deed alleen een praktisch voorstel. Ik bevries.’

‘Dan moet je je deken strak om je heen wikkelen,’ was haar suggestie. ‘Ik heb geen verwarmer nodig.’ Ze glimlachte hem recht in het gezicht. ‘Op dit ogenblik ben ik heet als vuur van mijn nek tot mijn tenen. En geweldig levend. Helemaal in m’n eentje.’

‘Je bent een kreng,’ zei hij nadenkend.

‘Ja dat klopt,’ stemde ze blij meesmuilend in. ‘En nu ga ik een verkenningstochtje maken, iets van vijftig meter de weg af na de sedans. Ik neem het geweer mee. Jij blijft hier met het grote pistool en… dekt mij.’

‘Kreng,’ herhaalde hij bitter toen ze kruislings de helling af sloop.

Toen zij Doc wekten om de wacht over te nemen was de Zwerver door een wolk bedekt. Hij kreunde een paar keer binnensmonds terwijl hij de kronkels uit zijn stijve gewrichten verwijderde, toen werd hij vrolijker.

‘We moeten de batterijen van de lampen verwisselen,’ merkte hij op. ‘Ik heb ze in mijn zak. We hadden een van de zwarte auto’s moeten omdraaien en zijn koplampen gebruiken. Kan nu niet meer — we zouden de mensen wakker maken.’

Tegen de tijd dat Margo Rama Joans bed in de truck had overgenomen was de Zwerver weer zichtbaar. Hij toonde de Kaken. Ann was wakker. Sedert de verschrikking van die middag was het kleine meisje dat ‘van alles hield’ bijzonder stil en nadenkend geweest. Nu vroeg Margo zich onbehaaglijk af wat ze dacht toen die grote ogen naar haar keken, de krijsende doder.

Maar: ‘Waarom moet mammie weggaan?’ was alles dat Ann vroeg, nogal verdrietig.

Margo verklaarde het op wacht staan.

‘Ik geloof dat mammie graag bij Mr. Brecht is,’ deelde Ann somber mee.

‘Kijk eens naar de Zwerver, liefje,’ opperde Margo. Zie je dat, de maan verandert in een ring. Ze heeft haar cocon opengebroken en spreidt haar vleugels uit.’

‘Ja, het is mooi, vindt u niet?’ zei Ann. Er kwam eindelijk weer een dromerige klank in haar stem. ‘Paarse bossen en gouden zeeën… Hallo, Ragnarok…’

In de bus leunde Mrs. Hixon voorover uit haar stoel achter die van de chauffeur en fluisterde in Mr. Hixons oor: ‘Bill, wat gebeurt er als deze mensen uitvinden dat we niet echt getrouwd zijn?’

Hij fluisterde terug: ‘Baby, ik geloof dat het ze niets zou kunnen schelen.’

Mrs. Hixon zuchtte. ‘Toch betekent het iets om het enige normaal getrouwde echtpaar te zijn in dit stel.’

Paul werd even eenzaam wakker in de ruimte als een hobo-engel, leek het hem — zo hoog boven de aarde dat de sterren in grotere aantallen schitterden boven de zeisvormige kromming van de zwarte horizon dan hij ooit had gezien, zelfs niet in de woestijn. Niettemin voelde hij zich zo behaaglijk en verfrist, en de overgang van slapen naar waken was zo geleidelijk geweest, dat hij totaal geen vrees voelde. Bovendien was er een onzichtbaar glazig oppervlak dat hij kon aanraken. Het sloot alle hardvochtigheid van de ruimte buiten, en zijn rechtervoet was er geruststellend aan vastgemaakt. Hij gaf zich over aan het grootse uitzicht. Hij hing in de nacht, minstens tweehonderd kilometer boven Arizona, besloot hij, en in het westen kon hij heel zuidelijk Californië zien en de noordwesthoek van Mexico, inclusief de hals van het schiereiland Baja Californië, en daarachter de Stille Oceaan. Dat patroon viel niet voor iets anders aan te zien.

Hij kon de lichten zien van San Diego — tenminste het soort gloed van een stad, op de plaats waar San Diego moest zijn — en hij realiseerde zich dat hij God geluidloos dankte, heel banaal, maar oprecht.

Er waren geen wolken. De Zwerver hing in het westen, met zijn schietschijfgezicht omgord door de verbrijzelde maan. Zijn paarse en gouden licht glitterde in een wijd zog over de Stille Oceaan, recht op hem af, en ook het noordelijke uiteinde van de Californische Golf was met lichtpunten bezaaid, zodat alle kusten duidelijk en scherp stonden afgetekend.

De landoppervlakken weerkaatsten alleen een diffuus gele gloed, zoals versterkt maanlicht, maar veel matter dan de schitterende zee.

Maar toen zag hij, met een gevoel van vage maar groeiende schrik, dat de Golf minstens tweehonderd kilometer te ver naar het noordwesten uitstrekte, in een glinsterende tong die aanvankelijk smaller werd maar daarna verbreedde. Deze afwijking van het patroon viel evenmin te miskennen.

Hetzij vanwege de aardbevingen, hetzij door de hoge getijden of door beide, waren de zilte wateren van de Golf doorgestoten en hadden ze het land beneden zeeniveau opgevuld, in en rond de Keizerlijke Vallei en de opdrogende Salton Zee, en waren ze verder doorgestoken naar Palm Springs. Hij herinnerde zich dat een van de steden daar, een vrij grote, Brawley had geheten, en een andere Volcano —