Fritz Leiber - De zwerver

Hij spreidde zijn handen uit, alsof hij de sussende nacht, geurig van de sinaasappelbloesems, als getuige opriep, en grinnikte verdraagzaam.

Barbara zei: ‘Ik probeer u te waarschuwen. Die planeet is een teken dat een ramp voorspelt.’ Hij bleef grinniken. Plotseling ziedde ze van woede. ‘Nou, als er dan niets aan de hand is, waarom hou je dan alle auto’s tegen?’

De grijns verdween. ‘In Citrus Center handhaven wij de orde,’ zei hij bars, en liep naar de volgende auto in de rij. ‘Zeg tegen die nikker dat hij doorrijdt voor ik van gedachten verander. Je baas moest beter weten dan zijn nikkermeid het woord te laten voeren. Jullie nikkers die op school zijn geweest zijn het ergst. Ze proberen jullie wetenschap te leren, maar jullie komen helemaal in de war met jullie idiote Afrikaanse bijgeloof.’

Zwijgend reden ze verder terwijl de Zwerver langzaam steeg, en de maanspoel kroop over hem heen, en het monster veranderde in een grote paarse D.

Knolls Kelsey Kettering III begon hijgend te ademen. Hester zei: ‘We moeten een bed voor hem vinden. Hij moet liggen.’

Benjy ging langzamer om een bord te lezen. ‘U verlaat Glades en betreedt Highlands County.’ Opeens lachte hij juichend. ‘Dat hoge landen klinkt tenminste goed!’

Maar zouden ze hoog genoeg zijn? vroeg Barbara zich af.

Richard Hillary werd rillend en pijnlijk wakker. In zijn slaap had hij het stro dat hem bedekte afgeworpen. En door het platgedrukte stro onder hem was de kilte van de bodem getrokken — de kilte van de Chiltern Hills, dreinde zijn half slapende geest. Boven zijn hoofd brandde de vreemde planeet, weer teruggedraaid naar zijn droeve D. Hij riep zich een paar van de andere gezichten die hij had getoond voor de geest — allemaal even lelijke gezichten, die meer op tekens of het speelgoed van een psycholoog leken dan op natuurlijke formaties — een ervan was een X met een bol midden; een ander een grote gele roos in een paarse schietschijf. Toch leek het ding nu meer op een echte bol, minder op een plat en rond aanplakbord. En zijn gebogen witte ring bezat een schoonheid die verwant was aan Brancusi’s ‘Vogels in de ruimte’. Zou die ring werkelijk de maan zijn, zoals een medestrompelaar hem had verzekerd? Vast niet. En toch had de maan de hele vorige nacht de hemel bereden en waar was zij nu?

Hij ging rustig rechtop zitten, sloeg zijn armen over elkaar voor de warmte, knoopte toen de kraag van zijn jas weer dicht en deed de te kleine flappen omhoog. De hooiberg waar hij zijn bed vandaan had gehaald was nu helemaal weg, en terwijl hij hoogstens een tiental metgezellen had gehad toen hij zich twee uur geleden te ruste legde, waren er nu tientallen lage hopen stro, die elk een of meer slapers bedekten. Hoe geruisloos waren ze gekomen — misschien hadden ze elkaar tot stilte gemaand terwijl ze hun stro bij elkaar haalden en het koesterden; laatkomers op een slaapzaal. Hij benijdde de dicht tegen elkaar aanliggende paren hun warmte, en hij herinnerde zich weemoedig het jonge meisje uit de bus dat toentertijd zo dom en ruw had geleken. Ook haar worst en aardappelpuree herinnerde hij zich. Hij keek naar de boerderij waar hij een kommetje soep had gekocht en voor zijn stro betaald. De lichten waren nog aan, maar de ramen waren onregelmatig verduisterd. Met milde verbazing besefte hij dat dit kwam door de mensen die naast elkaar tegen de muren gepakt stonden voor de warmte, als bijen. Waarschijnlijk moesten vele van de laatkomers honger lijden; het klaargemaakte voedsel zou evenals het stro op zijn. Of misschien was de boerin aan het bakken? Hij snoof, maar ving alleen een brakke lucht op. Had ze een vat met gezouten vlees geopend? Maar nu sloeg zijn geest dwaas aan het dwalen, vertelde hij zichzelf.

Ondanks de menigte nieuwe slapers schenen er geen mensen meer te komen. En de weg achter het hek, die toen hij ging slapen vol verkeersrumoer was geweest, was stil en leeg.

Hij stond op en keek naar het oosten. De vallei waardoor hij was komen strompelen hing nu vol donkerzilveren mist, die zijn vingers uitstrekte naar de heuvel waar hij zich nu bevond. Elke glazige geul liep vol mist.

De bovenkant van de mistbank was merkwaardig vlak, en glom als een pistool.

Hij zag twee lichten, rood en groen, er geheimzinnig over heen en weer bewegen, dicht naast elkaar.

Hij realiseerde zich dat het de lichten waren van een boot en dat de mist stilstaand water was. De hoogste stand van het hoogtij.

Doc en Margo verkenden de rotshelling tot aan de top, en tweehonderd meter van de weg achter de kei, zonder enig teken van menselijk leven te vinden, hoewel ze wel vier salamanders en een havik verstoorden. De vallei in de verte tussen de laatste twee bergruggen was zwartgeblakerd. Hij bevatte alleen de natte as van zijn manzanita’s en yuca’s, en verkoolde skeletten van zijn dwergeiken. Vermoedelijk was hij een paar uur eerder heftig uitgebrand — wat ook verklaarde waarom er niet meer mensen deze kant waren opgekomen.

Clarence Dodd en Harry McHeath deden vrijwillig mee aan de verkenningstocht, zodat het sneller ging. De laatste baande zich een weg naar de rand van de afgrond aan de voet van de helling en berichtte dat het tweehonderd meter loodrecht omlaag liep en eindigde in een rotsachtig uitsteeksel en een steile met rotsen en struiken bezaaide helling.

Geen van de revolvers van de man met de zwarte hoed kwam tevoorschijn — ze waren of over de rand gevallen of verloren geraakt tussen de rotsblokken.

De sleutels staken nog in de twee zwarte auto’s achter de kei. Doc borg ze op. Doddsy pende de namen neer van de registratiepapieren op de stuurkolommen, met hulp van zijn zaklantaarn, en hij peinsde erover of een ervan de naam was van de sadist van het Zwarte Dahliageval. Vermoedelijk waren de zwarte hoed en zijn helpers in de sedans gekomen, en het eenzame meisje uit de andere richting in de rode Corvette — een volkomen toevallige ontmoeting bij de wegversperring — en toen, waarschijnlijk voor het ging regenen, terwijl de vlammen in het oosten nog loeiden, en als toepasselijke achtergrond dienden… het was beter er niet aan te denken.

Intussen bonden Ross Hunter en de Hixons het lijk van het vermoorde meisje in Docs geleende regenjas en een klein zeiltje uit de truck. Het olijfgroene pak werd dertig meter de helling opgesjouwd en in een doodskist grote grot gelegd die de jonge McHeath had ontdekt. Aan het zeil gespeld was een kort verslag in de waterbestendige inkt van Doddsy over de omstandigheden van haar dood en, met een vraagteken, naam en adres van de vrouw, zoals die op de papieren van de Corvette stonden. Stastok droeg een korte, onbekende dienst op, en sloeg een kruis dat eindigde in een Isis lus voor zijn voorhoofd.

Toen begon iedereen zich iets beter te voelen, hoewel toen de schrik en de opwinding wegebden het ook duidelijk werd dat iedereen bijna dood van moeheid was en ze hier een kamp moesten opslaan. Er werden voorbereidingen voor het slapen getroffen. De meesten gingen in de schoolbus liggen, onder andere de twee gewonde mannen, aangezien het al vrij kil was, en het voor de dageraad nog heel wat killer zou worden. Hixon maakte zich zorgen over nieuwe keien, maar Doc wees erop dat ze tijdens een paar bevingen al op hun plaats waren gebleven, en dat de Zwerver in zijn eerste paar uren bij de aarde waarschijnlijk al alle aardbevingen had veroorzaakt die er zouden komen.

Doc besliste dat er de hele nacht twee mensen op wacht zouden zitten, goed in dekens gewikkeld in een natuurlijke holte met lage wanden in de rotsen, op tweederde deel van de helling en bijna vlak boven de kei op de weg. Ze zouden worden bewapend met een van de geweren en Margo’s grijze pistool. Doddsy en McHeath namen de wacht tot middernacht, Ross Hunter en Margo van middernacht tot half drie, hijzelf en Rama Joan van half drie tot de dageraad. Hixon zou het andere geweer nemen en in de stuurstoel van de bus slapen. De vrouwen die later op wacht zouden staan sliepen met Ann in de cabine van de truck. Wanda had commentaar op het gemengde wachtlopen, waarop Doc een gepeperd antwoord ten beste gaf.