Robert Heinlein: Het pad van roem

Aan het eind van het seizoen, na mijn tweede jaar, raakte rugby in diskrediet.

We hadden een prachtseizoen gehad — geen overwinningen. ‘Flash’ Gordon (dat ben ik — in de sportartikelen) stond nummer één op de scorelijst; niettemin waren de coach en ik onze baantjes kwijt. O, ik ‘veegde de gymnastiekzaal’ de rest van het jaar met basketbal, schermen en baansporten, maar de oudleerling die voor de kosten opdraaide was niet geïnteresseerd in een basketbalspeler die maar 1.82 meter was. Ik bracht die zomer door met een dom baantje en trachtte ergens anders iets gedaan te krijgen. Ik werd die zomer eenentwintig, wat ook een eind maakte aan die $35 per maand. Kort na de Dag van de Arbeid trok ik me terug op van tevoren gereedgemaakte stellingen, dwz. ik pleegde dat telefoontje naar de keuring.

Wat ik me voorstelde was een jaar bij de Luchtmacht, me dan door een examen laten aanwijzen voor de officiersopleiding bij de Luchtmacht — astronaut en beroemd in plaats van rijk worden.

Nou ja, we kunnen niet allemaal astronaut worden. Het quotum van de Luchtmacht was vol of zoiets. Ik zat in het Leger voor ik goed en wel mijn koffers had kunnen pakken. Dus stelde ik me ten doel de beste aalmoezeniersklerk in het hele Leger te worden; ik zorgde ervoor dat typen als een van mijn bekwaamheden werd vermeld. Als ik er iets over te vertellen had zou ik mijn tijd uitdienen op Fort Carson met het typen van keurige kopieën en daarnaast een avondschool bezoeken.

Ik had er niet iets over te vertellen.

Ben je ooit in Zuidoost Azië geweest? Daarbij vergeleken is Florida een woestijn. Als je een stap verzet bubbelt het. In plaats van tractors gebruiken ze karbouwen. Het kreupelhout zit vol insecten en inboorlingen die op je schieten. Het was geen oorlog — zelfs geen ‘Politionele Actie’. We waren ‘Militaire Adviseurs’. Maar een Militaire Adviseur die vier dagen dood is stinkt in die hitte net zo als een lijk in een echte oorlog.

Ik werd bevorderd tot korporaal. Ik werd zeven maal bevorderd. Tot korporaal.

Ik had de goede houding niet. Dat zei mijn compagniescommandant tenminste. Mijn vader was marinier geweest en mijn stiefvader was bij de Luchtmacht; mijn enige verlangen in het Leger was geweest aalmoezeniersklerk te zijn in de Verenigde Staten. Ik moest niets van het Leger hebben. Mijn compagniescommandant ook niet; hij was een eerste luitenant die het niet had gepresteerd kapitein te worden en elke keer dat hij erover begon te piekeren raakte Korporaal Gordon zijn strepen kwijt.

De laatste keer verloor ik ze omdat ik hem vertelde dat ik naar de vertegenwoordiger van mijn Staat in het Congres zou schrijven om erachter te komen waarom ik in heel Z.O. Azië de enige was die wegens het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd zijn ontslag uit dienst zou krijgen, in plaats van naar huis gestuurd te worden als mijn tijd er op zat — en dat maakte hem zo kwaad dat hij me niet alleen een dreun gaf, maar er op uit trok en een held werd en toen was hij dood. En zo kom ik aan dat litteken over mijn gebroken neus, omdat ik ook een held was en het Legioen van Eer had moeten krijgen maar er was geen mens die het zag.

Tenslotte, terwijl ik herstelde, besloten ze me naar huis te sturen.

Majoor Ian Hay heeft al in ‘De oorlog om een eind te maken aan de oorlog’ de opbouw van militaire organisaties beschreven: ondanks alle organisatietabellen bestaan alle militaire bureaucratieën uit een Afdeling Verrassingen, een Afdeling Poetsen Bakken, en een Afdeling Toverfee. De eerste twee behandelen de meeste zaken, omdat de derde erg klein is; de Afdeling Toverfee bestaat uit éen bedaagde typiste die meestal met ziekteverlof is.

Maar als ze achter haar lessenaar zit legt ze haar breiwerkje wel eens opzij en kiest een van de namen uit die op haar tafel terechtkomen en doet dan iets plezierigs. Je hebt gezien hoe me door de Afdelingen Verrassingen en Poetsen Bakken de das om werd gedaan; maar nu koos Afdeling Toverfee Soldaat 1e klas Gordon uit.

Dat ging zo: toen ik wist dat ik naar huis zou gaan zodra mijn gezicht was genezen (de kleine bruine broeder had zijn mes niet ontsmet) diende ik een verzoekschrift in om in Wiesbaden gedemobiliseerd te worden, waar mijn familie zat, en niet in Californië, land van herkomst. Ik heb geen kritiek op de kleine bruine broeder; het was zijn bedoeling niet geweest dat ik genezen zou — en zijn plan zou nog zijn gelukt ook als hij mijn compagniescommandant niet had gedood en het niet te druk had om mij goed te pakken te nemen. Ik had mijn bajonet ook niet ontsmet, maar hij had geen klachten, hij zuchtte alleen maar en viel in elkaar als een pop waar het zaagsel uitloopt. Ik was hem dankbaar; hij had niet alleen de kaarten zo geschud dat ik uit het Leger kon, hij had me ook op een prachtidee gebracht.

Hij en de hospitaalchirurg — De chirurg had gezegd: ‘Je wordt wel weer beter, jongeman. Maar je zult een litteken houden als een student uit Heidelberg.’

Wat me aan het denken zette — Je kon geen behoorlijke baan krijgen zonder academische graad, net zo min als je stukadoor kon worden als je geen zoon of neef was van iemand in de stukadoorsvakbond. Maar er zijn graden en graden. Sir Isaac Newton had met een graad van een boerenuniversiteit als de mijne flessen kunnen spoelen voor Jan Linkerhand — als Jan een graad van een Europese Universiteit had gehad.

Waarom Heidelberg niet? Ik was van plan mijn militaire faciliteiten uit te buiten; dat had ik in mijn hoofd gehad toen ik dat overijlde telefoontje naar het plaatselijk recruteringsbureau pleegde.

Volgens mijn moeder was alles goedkoper in Duitsland. Misschien kon ik die toelagen die ik zou krijgen wel uitsmeren tot ik een doctorsgraad had. Herr Doktor Gordon, mit littekens op der gezicht uit Heidelberg nog wel! — Dat zou bij iedere projectielenfabriek een extra $3000 per jaar opbrengen.

Verdomme, ik zou aan een paar studentenduels meedoen en echte Heidelberglittekens krijgen om het prachtstuk dat ik al had kracht bij te zetten. Schermen was een sport waar ik echt van hield. Sommige mensen kunnen niet tegen messen, zwaarden, bajonetten, tegen niets scherps; psychiaters hebben er een woord voor: aichmofobie. Idioten die met hun auto’s honderdvijftig kilometer per uur rijden op wegen met een snelheidslimiet van tachtig kilometer raken niettemin in paniek als ze een getrokken lemmet zien.

Daar heb ik nooit last van gehad en daarom leef ik nog, en het is één van de redenen waarom ik steeds weer tot korporaal werd bevorderd. Een ‘Militair Adviseur’ kan zich niet veroorloven bang voor messen, bajonetten, en dergelijke te zijn; hij moet er tegen opgewassen zijn. Ik ben er nooit bang voor geweest omdat ik er altijd van overtuigd ben geweest dat ik een ander kan aandoen wat hij wil dat mij geschiedt. Ik heb altijd gelijk gehad, behalve die keer dat ik de fout maakte een held te zijn en dat was nog niet zo’n slechte fout. Als ik had getracht hem te smeren in plaats van te blijven om hem zijn ingewanden uit te snijden had hij mijn ruggengraat in tweeën gespleten. Zoals het nu uitviel kon hij me niet goed te grazen nemen; zijn rimboemes gaf alleen maar een jaap in mijn gezicht terwijl hij in elkaar zakte — en hij knapte me op met een lelijke wond waar infectie bij kwam lang voor de helikopters arriveerden. Maar ik had het niet eens gevoeld. Ik werd alleen maar duizelig en ging in de modder zitten en toen ik weer bijkwam gaf een hospik me bloedplasma.

Ik verheugde me erop een duel in Heidelberg te proberen. Ze beschermen je lichaam en arm en nek (met kussentjes) en je krijgt een stalen bescherming voor je ogen en neus en over je oren — dat is wat anders dan zo’n ontmoeting met een pragmatische marxist in de rimboe. Ik had eens zo’n zwaard als ze in Heidelberg gebruiken in handen gehad, het was een lichte, rechte sabel, scherp op de snede, van achteren ook een paar centimeter scherp — maar met een stompe punt! Speelgoed, alleen maar geschikt om mooie littekens te maken om door de meisjes te laten bewonderen.