Julian May - Het veelkleurig land

Claude kwam overeind en stond over haar heen gebogen. ‘Dacht je dat? Dacht je dat ik jou midden in een vuurgevecht liet vlie­gen? Richard en ik hebben misschien een kans van één op hon­derd om er heelhuids uit te komen. We zullen al onze aandacht nodig hebben om het karwei te klaren en dan te maken dat we wegkomen. We kunnen ons niet veroorloven om ons ook nog eens zorgen te maken over jou.’

‘Tchah! Maak je maar zorgen over jezelf! Radoteur! Wie leidt er hier deze groep? C’est moi! Van wie is het plan, de toute façon, voor die hele aanval? Van mij! Ik ga mee!’ ‘Ik laat je niet gaan, jij koppige ouwe Kenau!’ ‘Probeer me maar eens tegen te houden, seniele Poolse vieil­lard!’ ‘Kreng!’ ‘Salaud!’ ‘Ouwe taart!’ ‘Espèce de con!’

‘Houd godverdomme je kop!’ donderde Felice. ‘Jullie zijn even erg als Martha en Richard!’

De piraat grijnsde en Martha draaide zich om, op haar lippen bijtend om haar lachen te onderdrukken. Claudes gezicht zwol op van onderdrukte woede en Madame was ineens haar hoog­hartige toontje kwijt.

Richard zei: ‘Luisteren jullie nou es. Het rho-veld van de fluxgenerator zorgt ervoor dat niemand van de Tanu het toestel kan beschadigen. Ze zouden alleen wat er uit het toestel komt, stra­ling, speren, weet ik veel, kunnen afbuigen. Waar we ons dus echt zorgen over moeten maken is de mentale kant van hun aan­vallen. Om dat tegen te gaan hebben we Madame nodig.’ ‘Had ik maar een halsring,’ mompelde Felice. Richard vroeg Madame: ‘Hoe lang denk je dat je zo’n heel stel kunt tegenhouden?’

‘Ik weet het niet,’ gaf ze toe. ‘We zullen lijken op een wolk totdat we de eerste schoten op de stadsmuur hebben gelost. Dan weten ze dat er een vijand is en dan zullen heel wat geesten zich op mijn afwerend schild werpen. Dat gaat er natuurlijk aan. We moeten hopen dat dat pas gebeurt nadat we de mijn hebben geraakt. Als dat is gebeurd, kunnen we op volle snelheid weg.’ ‘Hoe vlug kunnen die Velteyn en zijn makkers vliegen?’ vroeg Richard.

‘Niet veel harder dan een chaliko in volle ren. Die Tanu-kampioen kan door middel van psychokinese zijn eigen rijdier en die van vijfentwintig andere strijders in de lucht krijgen. Er is maar één ander die dan overtreft en dat is Nodonn, heer van Goriah in Bretagne en Meester van het Slagveld voor de Tanu. Hij kon er vijftig omhoogbrengen. Er zijn anderen met voldoende vermo­gen om zelf tot levitatie in staat te zijn en een paar die daarnaast een of twee personen omhoogkrijgen. Maar niemand is verder zo sterk als die twee.’

‘Als ik toch maar zo’n halsring had,’ jammerde Felice. ‘Dan zou je es wat zien!’

‘We laten hen wel in het stof bijten,’ schimpte Richard. ‘Een paar ladingen tegen de stadsmuren aan elke kant en misschien nog eentje tegen hun hoofdkwartier om ze goed bang te maken en dan een grote klapper voor de mijn. Als die Speer werkelijk zo goed is als een draagbaar kanon, dan maken we er een mooie hoop sintels van.’

‘En komen veilig weer thuis,’ zei Claude, in het vuur starend, ‘terwijl onze vrienden het beneden uitvechten.’ ‘Velteyn zal zijn rijk tot het uiterste verdedigen,’ waarschuwde Madame. ‘Hij heeft sterke creatieve vermogens en in zijn gezel­schap zijn Tanu met grote wilskracht. We zullen groot gevaar lopen. Maar we zullen gaan. En we zullen slagen.’ Er klonk een luide knap en een gloeiend stukje hout vloog als een meteoor omhoog, terechtkomend voor de voeten van de oude vrouw. Ze stond op en trapte het heel zorgvuldig uit. ‘Ik geloof dat het tijd is om te gaan slapen. We willen morgen vroeg op zijn voor de eerste testvlucht.’

Martha stond op van haar plaats en zei tegen Richard: ‘Laten we nog een klein eindje lopen voor we gaan slapen.’ ‘Spaar je krachten, chérie,’ waarschuwde Madame. ‘We gaan echt maar een klein eindje,’ zei Richard. Hij sloeg een arm om Martha’s middel om haar te ondersteunen. Ze verlieten de lichtkring bij het vuur waar de anderen nog ble­ven napraten en wandelden naar het verste eind van de open plek. Enkel de sterren verlichtten het struikgewas, want de maan was nog niet op. Boven hen lag de begroeide helling waarover het smalle spoor liep dat naar de rand van de krater leidde. Ze kon­den de machine van hieruit niet zien, maar ze wisten dat ze daar wachtte.

‘We zijn gelukkig geweest, Richard. Begrijp jij dat? Een paar als wij?’

‘Een paar gelijken, Martha. Ik houd van je, baby. Ik had nooit gedacht dat het kon gebeuren.’

‘Alles wat je nodig had was een goeie, ouderwetse sexy meid.’ ‘Gek,’ zei hij. En kuste haar ogen en haar koude lippen. ‘Wanneer het allemaal voorbij is, denk je dat we dan terugko­men?’

‘Terug?’ herhaalde hij dommig.

‘Na de aanval op Finiah. We zullen anderen moeten leren hoe ze met de vliegmachine moeten omgaan en onderhouden zodat de andere twee delen van Madames plan kunnen worden uitge­voerd. Maar jij en ik hoeven ons daar geen zorgen over te maken. Wij hebben ons aandeel geleverd. We kunnen ons naar deze plek terug laten vliegen en dan . ..’

Ze draaide zich naar hem toe en hij hield haar vast. Ze was te zwak geworden en te verscheurd door krampen en bloedingen om nog met hem naar bed te kunnen, maar ze had erop gestaan hem te blijven troosten. Elke nacht brachten ze in elkaars armen door in een van de huisjes van decamole.

‘Maak je geen zorgen, Marty. Amerie weet hoe ze je weer in orde moet krijgen. Voorgoed. We gaan hier naar toe terug en zorgen voor een machine alleen voor ons tweeën en zoeken een goed plekje om te leven. Geen Tanu meer, geen Firvulag, geen Huilers, niemand meer. Alleen jij en ik. We vinden een plek. Dat beloof ik je.’

‘Ik houd van je, Richard,’ zei ze. ‘En wat er ook gebeurt, dit hebben we gehad.’

In de ochtend wuifde Richard de anderen vaarwel en liep naar de plek waar het toestel stond. Het zag er nog steeds tamelijk rom­melig uit ondanks al zijn geschraap, maar hij nam zich voor dat snel in orde te maken.

Hij ging in de bestuurdersstoel zitten en beklopte het bedie­ningspaneel zoals een ruiter dat zou doen om een schrikachtig paard gerust te stellen. ‘Oh, jij lekkere druipsnuit, vleugelding van me. Jij zou een ouwe kapitein niet laten vallen, is het wel? Tuurlijk niet. Wij gaan vandaag vliegen!’ Hij startte haar en begon de controles. Hij hoorde het vertrouw­de, zachte gezoem van de rho-veldgeneratoren in zijn cabine en hij grijnsde bij de gedachte aan al die microscopisch kleine thermonucleaire reacties die alle zestien generatoren aanjoegen, klaar om een web van subtiele krachten te weven dat de metalen vogel zou bevrijden van de heerszucht der zwaartekracht. Al die idiote lichtjes stonden op blauw, klaar om te gaan. Haar nog stevig op de grond houdend, voerde hij brandstof toe. De schilfe­rige huid van het schip gloeide zwak purper in de heldere zonne­schijn, terwijl het netwerk van het rho-veld zijn kleuren spon. Al de korsten die hij niet had kunnen verwijderen, smolten weg en lieten een glad kerametalen oppervlak achter, zwart. Precies wat je mocht verwachten bij een toestel dat baantjes rond een pla­neet kon trekken.

Hij sloot de inwendige systemen aan. Aha, ja ... kleine blauw­groene lichtjes die hem vertelden dat alles in gereedheid was om zijn veiligheid te waarborgen, waarheen het schip hem ook droeg. Langzaam aan met het opvoeren van het rho-veld. De vleugels terug in minimumstand totdat hij ermee vertrouwd was geraakt. Hij moest zorgen op zijn eerste vlucht niet als een aan­geschoten eend door de hemel te zeilen. Dit moet met klasse gebeuren, kapitein Voorhees. Oké ... oké en hups, daar gaat ie ...!

Recht omhoog en dan doodstil en houd haar daar op onleesbare krulletjes zoveel meters op die niet te ontcijferen hoogtemeter. Laten we zeggen vierhonderd. Beneden was de Rieskrater een grote blauwe kom met hier en daar op de westelijke rand een paar vogels met gespreide vleugels, wachtend op hun beurt om te mogen drinken. Hij telde er tweeënveertig, één ontbrak er waar een aardverschuiving een toestel had bedolven en er was nog een open parkeerplaats waar zijn eigen machine had gestaan. Verdomd lastig die vleugels wanneer de wind er bij stilstand vat op kreeg. Hij kon maar beter in beweging komen. Langzaam . .. langzaam... om haar lengteas in een bocht en vooruit. Een achtje draaien en dan een verticale vijf, stoppen en weer vooruit, naar beneden donderen en dan een glijvlucht in een prachtige cirkelbaan en ... allemachtig, ze deed het! Beneden op de grond sprongen vier kleine figuurtjes op en neer. Hij volvoerde een redelijke imitatie van een vleugelgroet om te laten merken dat hij hen gezien had en barstte toen luidkeels in lachen uit.